Parkiet drewniany to podłoga, która efektownie wygląda i służy przez długie lata. Do kładzenia parkietów podłogowych najczęściej wykorzystuje się dąb, jesion, buk oraz brzozę. Popularne są także parkiety z drewna egzotycznego, np. teaku lub merbau.

Parkiet drewniany składa się z pojedynczych klepek. Długość i grubość deszczułek uzależniona jest od wielkości pomieszczenia oraz wzoru, jaki chcemy uzyskać po ułożeniu desek. Drewniany parkiet na podłogę jest droższy niż panele, jednak jest trwalszy i nadaje wnętrzu szczególny klimat. Na trwałość i efekt wizualny parkietu z drewna wpływa gatunek drewna, sposób ułożenia oraz grubość klepek.

Rodzaje drewna na parkiet drewniany

Pakiet drewniany to propozycja dla tych, którzy cenią sobie wygląd naturalnego drewna we wnętrzach. Charakteryzuje się izolacyjnością akustyczną i termiczną oraz normuje stopień wilgoci w pomieszczeniu. Ponadto wykazuje działanie antystatyczne, czyli nie przyciąga za mocno kurzu. Najczęściej wykonywany jest z wąskich, prostokątnych klepek, które po ułożeniu na podłodze tworzą oryginalny wzór. Parkiet zazwyczaj wykonuje się z powszechnych, rodzimych gatunków drewna. Najpopularniejsze rodzaje parkietu to:

• parkiet dębowy,
• parkiet jesionowy,
• parkiet sosnowy,
• parkiet bukowy,
• parkiet brzozowy.

Z powyższych drzew uzyskiwane są klepki o długości do 30 cm. Rosnącym zainteresowaniem cieszą się również podłogi produkowane z gatunków egzotycznych – np. parkiet merbau, jatoba, doussie, sucupira, badi oraz parkiet teak. Te odmiany drzew mają często większe rozmiary w porównaniu z gatunkami rodzimymi, dzięki czemu parkiet z drzewa egzotycznego może składać się z deszczułek o długości 50 cm.

Szerokość i grubość klepek w parkiecie drewnianym

Parkiet z drewna powinien być wykonany z deszczułek o grubości 16–22 mm. Mogą to być także klepki cienkie, np. 10 mm. Należy jednak pamiętać, że im grubsze deseczki wybierzemy, tym większą liczbę cyklinowań (odnowień parkietu) będzie można wykonać. Jeśli więc zależy nam na tym, aby parkiet dębowy, bukowy, sosnowy lub z drzewa egzotycznego służył nam przez wiele lat, lepiej wybrać deszczułki o większej grubości. Jeśli chodzi o szerokość pojedynczych klepek, to waha się ona od 3 do 15 cm.

Parkiet drewniany – tradycyjny, lamelowy, mozaikowy, przemysłowy i warstwowy

Drewniany parkiet może występować w różnych rodzajach. Najpopularniejszy jest parkiet drewniany tradycyjny. Jego poszczególne elementy są wyposażone w pióra i wypustki, które umożliwiają łączenie deszczułek. Ich grubość ma zwykle około 22 mm. Za ich pomocą można tworzyć różne wzory, np. ułożyć parkiet dębowy jodełka. Lamparkiet, czyli parkiet lamelowy to lite drewno bez wpustu i piór ‒ układa się je na styk. Wymiary klepek mają 10‒14 mm grubości i 20‒50 cm długości. Deszczułki (tzw. lamelki) są wąskie i można układać je w pomieszczeniach z ogrzewaniem podłogowym. Są tańsze od parkietu tradycyjnego, jednak mają mniejszą odporność na uszkodzenia. Kolejnym rodzajem jest parkiet mozaikowy. Klepki układa się na gładzi cementowej i przykleja się je klejem do parkietów do siatki lub płyty. Najpowszechniejszym wzorem jest mozaika, w której niewielkie i smukłe deszczułki (tzw. paluszki) układa się w szachownicę, cegiełkę lub jodełkę. Parkiet przemysłowy jest łatwy w ułożeniu i wykorzystuje wąskie deseczki (8‒10 mm), które łączy się ze sobą za pomocą taśmy klejącej. Po ułożeniu parkietu drewnianego taśmę usuwa się, dzięki czemu zyskujemy podłogę o uporządkowanym układzie deszczułek. Ten rodzaj parkietu ma wysoką odporność na uszkodzenia, dlatego warto układać go w miejscach narażonych na duże obciążenia statyczne. Parkiet warstwowy może być klejony z dwóch lub trzech poziomów. W sprzedaży dostępne są klepki klejone w całości wykonane z drewna litego oraz łączone z materiałami drewnopochodnymi. Najlepszą trwałość zapewniają deszczułki wielowarstwowe złożone z dwóch i trzech warstw drewna. Zapobiegają one powstawaniu odkształceń na parkiecie i można układać je w pomieszczeniach z systemem ogrzewania podłogowego.

Parkiet drewniany ‒ cena

Cena za metr kwadratowy parkietu drewnianego zależy od tego, jaki rodzaj drewna wybierzemy. Parkiet dębowy olejowany kosztuje około 165 zł/m2, a parkiet dębowy bielony i lakierowany 177 zł/m2. Parkiet jesionowy (klepka dwuwarstwowa) to koszt około 147 zł/m2, a deszczułka trójwarstwowa z materiałem drewnopochodnym 99 zł/m2. Cena montażu waha się od 30 zł/m2 przy parkiecie lamelowym do nawet 80-90/m2 zł przy parkiecie łączonym na pióro wpust.

Gatunek drewna a sposób układania parkietu

Warto wiedzieć, że gatunek drzewa ma wpływ na sposób układania klepek. Decydując się na parkiet drewniany z odmian takich jak: brzoza, buk, kempas lub sucupire, lepiej zrezygnować z motywu cegiełki na podłodze. Są to odmiany, które mają wysoki stopień kurczliwości pod wpływem zmian wilgotności w powietrzu. Z czasem na naszej podłodze mogą się więc pojawić nieestetyczne szczeliny i szpary. W przypadku tych gatunków lepiej układać parkiet w szachownicę lub jodełkę. Do wzoru cegiełki lepiej sprawdzi się dąb, merbau, czereśnia lub teak.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane kujawsko pomorskie

• firmy budowlane lubelskie

• firmy budowlane lubuskie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Bydgoszcz

• firmy budowlane Częstochowa

• firmy budowlane Gdańsk

Termowentylator pozwala na dogrzanie pomieszczeń, kiedy na zewnątrz temperatury już znacznie spadają, a nie chcemy jeszcze uruchamiać głównego źródła ogrzewania, gdyż chłodne są tylko wieczory i poranki, a w ciągu dnia temperatura jest odpowiednia.

Termowentylator może też służyć do ogrzewania konkretnego pomieszczenia w domu lub mieszkaniu. Przykładowo termowentylator łazienkowy może być stosowany we wszystkich pomieszczeniach o podwyższonej wilgotności – np. w łazience, suszarni czy pralni. Czym dokładnie jest termowentylator? Jakie są rodzaje? Czy lepszy będzie termowentylator ceramiczny, czy z klasyczną grzałką?

Termowentylator – co to jest?

Termowentylator to niewielki grzejnik, który służy do dogrzewania pomieszczeń w domu. Jest wyposażony w grzałkę, która się nagrzewa, a powstałe w ten sposób ciepłe powietrze jest rozprowadzane po pomieszczeniu przy pomocy wentylatora zamontowanego wewnątrz urządzenia. Termowentylatory są zazwyczaj wykorzystywane w pomieszczeniach łazienkowych. Z uwagi na to, że panuje tam duża wilgotność, termowentylator do łazienki musi być odporny na jej działanie, a dodatkowo mieć zabezpieczenia chroniące go przed przypadkowym zalaniem. W zależności od modelu termowentylator z termostatem może być wykorzystywany również jako wentylator chłodzący w czasie cieplejszych dni. Jednak nie każdy wentylator jest wyposażony w taką funkcję.

Jakie są rodzaje termowentylatorów?

Termowentylatory elektryczne dostępne są w wielu wariantach. Do najczęściej spotykanych modeli zalicza się:

• termowentylator kolumnowy (pionowy),
• termowentylator ścienny (płaski),
• termowentylator łazienkowy,
• termowentylator bezprzewodowy (umieszczany bezpośrednio w kontakcie elektrycznym).

Dostępne są również niewielkie termowentylatory, które doskonale sprawdzają się jako urządzenia do ogrzewania stóp czy do postawienia na biurku lub stole (niekiedy dostępne są również niewielkie termowentylatory na baterie, które są bardzo poręczne i można z nich korzystać nawet w miejscach, gdzie nie ma dostępu do sieci elektrycznej). Z reguły są to niewielkie modele wyposażone w uchwyt ułatwiający ich przenoszenie. Obecnie wiele modeli termowentylatorów ma nowoczesny, opływowy kształt, dzięki czemu bez problemu wpisują się we współczesne aranżacje wnętrz. Termowentylatory najczęściej dostępne są w kolorze białym lub czarnym, ale coraz częściej można znaleźć inne wersje kolorystyczne, np. połączenie bieli i szarości, a także innych, żywszych kolorów.

Ciekawą propozycją są też termowentylatory przeznaczone do użytku w samochodach. Są one zasilane napięciem 12 V. Ich moc jest wystarczająca do dogrzania wnętrza samochodu osobowego lub szoferki samochodu ciężarowego.

Co jest ważne przy wyborze termowentylatora?

Podobnie jak w przypadku innych urządzeń elektrycznych, przy wyborze termowentylatora należy zwrócić uwagę na parametry urządzenia. Jednym z najważniejszych jest jego moc. Na rynku znajdują się modele o mocy od ok. 700 do 2000 W. Trzeba pamiętać, że im większa jest moc termowentylatora, tym wydajniejsza będzie jego praca. Kolejną kwestią, na którą zwraca uwagę wiele osób, jest głośność urządzenia. Cichy termowentylator sprawdzi się przede wszystkim w pomieszczeniach mieszkalnych i biurowych. W pomieszczeniach gospodarczych czy użytkowych (np. łazience czy suszarni) głośność termowentylatora nie ma aż tak dużego znaczenia.

Wybierając termowentylator, warto też zwrócić uwagę na to, jaki zasięg ma urządzenie, jaka jest jego wielkość i sposób montażu. Istotna jest także wydajność – warto więc określić, jak duże pomieszczenie ma być dogrzewane przy pomocy termowentylatora.

Dobrze jest też zwrócić uwagę, czy wybrany termowentylator ma możliwość regulacji temperatury oraz jakie ma tryby pracy. Jak już wspomniano, niektóre z urządzeń tego typu mają dodatkowe funkcje i mogą również chłodzić powietrze.

Najnowocześniejsze i zaawansowane modele można programować według własnych potrzeb – np. zaplanować, kiedy urządzenie ma się włączyć, jak długo i w jakim trybie ma pracować (czy ma chłodzić, czy ogrzewać powietrze). Termowentylatory tego typu najczęściej są dostępne z pilotem ułatwiającym sterowanie na odległość.

Warto też pamiętać, że termowentylator domowy powinien być wyposażony w odpowiednie zabezpieczenia. Bardzo ważny jest automatyczny wyłącznik, który pozwoli na odcięcie urządzenia od prądu, gdy jego temperatura będzie zbyt wysoka. Najlepiej, aby urządzenie było wykonane z materiałów, które się nie nagrzewają. Termowentylator wykorzystywany w łazience musi dodatkowo mieć odpowiednie zabezpieczenia przed działaniem wilgoci.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane dolnośląskie

• firmy budowlane kujawsko pomorskie

• firmy budowlane lubelskie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Białystok

• firmy budowlane Bydgoszcz

• firmy budowlane Częstochowa

Nie ma sztywno określonej wysokości, na jakiej powinna znaleźć się krawędź wanny, by korzystanie z niej było jak najbardziej komfortowe. To, co dla osoby wysokiej jest wygodne, dla niższej lub mniej sprawnej może okazać się barierą trudną do pokonania.

Zwykle przyjmuje się uśrednioną wysokość wanny od podłogi, czyli ok. 60 cm. Trzeba jednak pamiętać, że jest to wysokość mierzona do wykończonej już podłogi. Jeśli kupuje się wannę przed ułożeniem posadzki, w obliczeniach trzeba uwzględnić jej grubość.

Wanna – wysokość

Sprawy nie ułatwia także to, że wanny dostępne w sklepach mają różne wysokości. Standardowa wysokość wanny to ok. 40 cm, wanny o średniej wysokości mierzą 45–50 cm, a wysokie – ponad 55 cm (są to najczęściej modele wolnostojące). Wybierając wannę, zwykle nie zwraca się jednak uwagi na ten parametr, lecz na głębokość niecki. To, czy będzie wygodnie brać w niej kąpiel i czy da się całkowicie zanurzyć w wodzie, zależy zarówno od głębokości wanny, jak i jej ukształtowania.

Sama wysokość wanny to jednak nie wszystko – trzeba doliczyć także wysokość nóżek lub nośnika, na którym zostanie ona osadzona. Nóżki do wanien mają zazwyczaj możliwość regulacji w zakresie 13–18 cm. Natomiast styropianowe nośniki mają stałą wysokość, ale można je w razie potrzeby skrócić.

Wysokość montażu wanny

W niektórych sytuacjach warto przemyśleć obniżenie wysokości wanny. Można to zrobić, stosując niski syfon bądź wykonując w podłodze lub stropie zagłębienie, w którym można osadzić odpływ. Takie rozwiązanie jest korzystne, jeśli z wanny mają korzystać dzieci albo osoby o obniżonej sprawności fizycznej – do niżej zamontowanej wanny łatwiej jest wejść i trudniej się poślizgnąć podczas wychodzenia. Jednocześnie nie trzeba rezygnować z wygody i wanna może mieć głębokość gwarantującą komfort kąpieli.

Wanna na podwyższeniu

Sporą popularnością cieszą się projekty łazienek, w których strefy funkcjonalne wydzielone są za pomocą zróżnicowania poziomów podłogi. W takich wnętrzach część kąpielowa umieszczana jest na podeście, na który prowadzą schodki, a wanna ustawiona jest tak, że jej krawędź wystaje ponad poziom podestu zaledwie o kilka centymetrów. Rozwiązanie to jest z pewnością efektowne, ale mało wygodne. Po pierwsze, schodki w łazience zawsze wiążą się z ryzykiem wypadku, nawet jeśli są wykończone antypoślizgową okładziną – na mokrej posadzce bardzo łatwo się poślizgnąć. Po drugie, o ile wchodzenie do wanny jest jeszcze w miarę wygodne (wystarczy usiąść na podeście i zsunąć się do wanny), o tyle wychodzenie przypomina wspinanie się na wysokie schody – tym wyższe, im głębsza jest niecka. Rozwiązanie to jest więc dobre dla osób sprawnych fizycznie, ale dla tych o obniżonej sprawności czy dzieci może być wręcz niebezpieczne.

Wanna zamontowana w podłodze

Wanna „schowana” w podłodze to pomysł rodem z luksusowych katalogów i salonów SPA, który może być kuszący, szczególnie jeśli instaluje się wannę o dużej pojemności, wyposażoną w schodki ułatwiające wchodzenie i wychodzenie. Trzeba jednak pamiętać, że takie wanny mają pewne ograniczenia w montażu. Jeśli planuje się instalację takiej wanny na górnej kondygnacji domu, trzeba uwzględnić to na etapie projektowania – zagłębienie na nieckę wanny nie może bowiem w żaden sposób osłabiać stropu, a on sam musi mieć odpowiednią nośność. Jeśli taka wanna ma się znaleźć w istniejącym budynku, trzeba zasięgnąć porady konstruktora, który określi, czy jej montaż jest w ogóle możliwy, a jeśli tak, to jakich wzmocnień ewentualnie wymaga strop. Przyłącza wodno-kanalizacyjne prowadzi się zwykle pod sufitem pomieszczenia na niższej kondygnacji i zwykle chowa się je pod zabudową podwieszanego sufitu. Pomieszczenie to jednak będzie niższe niż pozostałe wnętrza.

Nieco łatwiejsze jest zamontowanie takiej wanny na parterze, gdy dom postawiony jest w technologii podłogi na gruncie. Należy jednak pamiętać, by nie tylko wykonać zagłębienie na nieckę wanny, ale także zrobić odpowiednio większy wykop, tak by zmieścić przyłącza wodno-kanalizacyjne (baterię wannową również umieszcza się w podłodze) oraz ewentualnie urządzenia wchodzące w skład systemu hydromasażu. Zwykle taki wykop ma głębokość 60–80 cm. Wylewa się w nim warstwę betonu i układa na niej warstwę izolacji przeciwwodnej, a następnie izolację termiczną w postaci płyt z twardego styropianu. Po zainstalowaniu wanny nie będzie dostępu do syfonu i podejścia wodnego, należy więc wykonać studzienkę rewizyjną, która w przyszłości umożliwi wykonywanie napraw. Podłogę wokół wanny przed wykończeniem trzeba też zabezpieczyć przed wodą i wilgocią za pomocą płynnej folii.

Wanna w podłodze wymaga sporej przestrzeni, bo powinna być dostępna z kilku stron. Wady tego rozwiązania są podobne jak w przypadku wanny montowanej na podeście. Jest ona raczej mało praktyczna w codziennym użytkowaniu – uciążliwe jest nie tylko wchodzenie i wychodzenie, ale i mycie wanny.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane wielkopolskie

• firmy budowlane zachodniopomorskie

• firmy budowlane dolnośląskie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Warszawa

• firmy budowlane Wrocław

• firmy budowlane Białystok

Aby łazienka była funkcjonalna, należy odpowiednio rozmieścić znajdujące się w niej elementy użytkowe. Szczególną uwagę warto zwrócić na wysokość umywalki, z której będą korzystać wszyscy domownicy. Sprawdź, jak ją prawidłowo dopasować.

Wysokość umywalki w łazience powinna umożliwiać jej komfortowe użytkowanie. Niestety czasami zdarza się, że jest montowana za wysoko lub za nisko. Warto dowiedzieć się, na jakim poziomie zamocować umywalkę, aby uniknąć aranżacyjnych wpadek.

Jaka jest standardowa wysokość umywalki?

Komfort korzystania z łazienki jest bardzo ważny dla każdego domownika. Pomieszczenie, w którym wykonujemy codzienną toaletę, powinno nie tylko wyglądać ładnie, aby być również funkcjonalne i dostosowane do potrzeb użytkowników. Warto pamiętać, że z łazienki korzysta zwykle kilka osób, dlatego należy zaaranżować ją w taki sposób, aby jej używanie było wygodne dla wszystkich. Ważne jest nie tylko przemyślane rozmieszczenie poszczególnych elementów wyposażenia, takich jak wanna lub kabina prysznicowa, ale również wysokość ich montażu. Jedną z najważniejszych rzeczy, na które należy zwrócić uwagę, jest montaż umywalki na odpowiedniej wysokości.

Podczas urządzania lub remontowania łazienki główna uwaga skierowana jest na wykończenie i dobór wyposażenia. Nie każdy myśli o tym, na jakiej wysokości należy zamontować umywalkę. Takie detale są ważne już podczas prac wykończeniowych, dlatego warto się im przyjrzeć jeszcze przed rozpoczęciem remontu. Obecnie nie ma żadnych norm określających wysokość montażu umywalki. W latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych ubiegłego wieku były zawarte w Warunkach Technicznych Wykonania Odbioru Robót Budowlano-Montażowych, ale od tamtego czasu trendy i preferencje konsumentów na tyle się zmieniły, że tamte regulacje można uznać za nieważne.

Współczesne wytyczne dotyczące wysokości montażu umywalki sugerują jej umieszczanie na poziomie od 85 do 95 cm od poziomu posadzki do górnej krawędzi urządzenia. Zachowując te proporcje, możemy mieć pewność, że umywalka będzie spełniać funkcje zarówno użytkowe, jak i estetyczne. W przypadku osób wysokich często zachodzi potrzeba zamontowania umywalki do 10 cm wyżej. Nie powinno się jednak przekraczać tego poziomu ze względu na innych użytkowników, np. dzieci lub gości.

Wysokość umywalki nablatowej

Szczególnym rodzajem umywalek są wersje nablatowe. Wyglądają bardzo stylowo, szczególnie w oryginalnych zestawieniach z drewnianym blatem lub rustykalnymi dekoracjami. Wysokość montażu umywalki nablatowej jest inna niż w przypadku tradycyjnej umywalki. Dotyczy to zarówno wersji wpuszczanej w blat, jak i stojącej. Główna różnica polega na montażu umywalki nablatowej, który uzależniony jest od rodzaju instalacji wodno-kanalizacyjnej. Sprawę mogą również utrudnić asymetryczne aranżacje, które są coraz bardziej modne. Dlatego dużą uwagę należy zwrócić na prawidłowy pomiar wysokości umywalki nablatowej, która powinna być montowana w taki sposób, aby górna krawędź misy sięgała od 85 do 90 cm od podłogi. Warto także sugerować się ustawieniem i wysokością mebli łazienkowych, które pomogą dopasować odpowiedni poziom zawieszenia umywalki.

W przypadku umywalek o płytszej misie, ale z większą średnicą, ciężko mówić o standardowej wysokości umywalki, którą tutaj szacuje się indywidualnie. Należy ją dostosować do potrzeb wszystkich domowników, niezależnie od ich wzrostu. Warto również uwzględnić rodzaj i wielkość szafek znajdujących się pod umywalką. Najważniejsze jest to, aby korzystanie z misy było dla każdego nie tylko komfortowe i wygodne, ale również bezpieczne.

Wysokość umywalki dla niepełnosprawnych i dzieci

Podczas określania wysokości zawieszenia umywalki warto pomyśleć również o dzieciach i osobach niepełnosprawnych. Standardowa wysokość może być dla nich uciążliwa, a przecież korzystają z łazienki w takim samym stopniu jak pozostali domownicy. Niestety określenie wysokości montażu umywalki dla niepełnosprawnych i najmłodszych jest dość problematyczne. Przyjęło się, że standardowy poziom dla sześciolatka to od 60 do 65 cm, który powinno się zwiększyć o kolejne 5 cm po upływie dwóch lat. W praktyce jednak jest to być kłopotliwe ‒ głównie ze względu na meble łazienkowe, które w takiej sytuacji musiałyby być wymienione na nowe, najlepiej pod indywidualny wymiar. W przypadku umywalek dla osób niepełnosprawnych ich wysokość może pozostać taka sama jak w wersjach tradycyjnych. Podczas montażu umywalki należy jedynie maksymalnie ją wysunąć, tak by możliwe było podjechanie do niej wózkiem inwalidzkim. Przestrzeń wolna pod umywalką powinna wynosić około 67 cm głębokości. Warto tutaj zwrócić uwagę na szerokość umywalki, której optymalny wymiar to 60 cm, oraz przednią krawędź, której optymalna długość to około 55 cm.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane zachodniopomorskie

• firmy budowlane dolnośląskie

• firmy budowlane kujawsko pomorskie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Wrocław

• firmy budowlane Białystok

• firmy budowlane Bydgoszcz

Poruszanie się po schodach po ciemku jest dość niebezpieczne, dlatego warto zamontować tam odpowiednie oświetlenie. Dobrze sprawdzi się włącznik schodowy. Jak go prawidłowo podłączyć, aby zapewnić bezpieczeństwo domownikom?

Schodowy włącznik światła może być pojedynczy, podwójny lub krzyżowy. Każde z tych rozwiązań pozwala na włączenie i wyłączenie światła w dwóch różnych miejscach niezależnie od siebie, a w zależności od rodzaju zastosowanego oświetlenia umożliwia zarządzanie różną liczbą punktów świetlnych. W sieci można znaleźć wiele zapytań typu „jak podłączyć włącznik schodowy pojedynczy” lub „włącznik schodowy – jak podłączyć”. Aby rozwiać wszelkie wątpliwości, przeczytaj, czym dokładnie jest włącznik schodowy, jakie rozwiązanie wybrać i co warto wiedzieć o jego montażu.

Czym jest włącznik schodowy?

Włącznik schodowy pozwala na włączenie lub wyłączenie światła w danej części domu, a od tradycyjnych pojedynczych włączników różni się tym, że umożliwia wykonanie tej czynności z dwóch różnych miejsc. Dlatego właśnie najczęściej znajduje zastosowanie przy schodach czy w innych ciągach komunikacyjnych (szczególnie długich korytarzach czy przedpokojach). Stosuje się go także na wewnętrznych klatkach schodowych, przy wejściach do domu z przedsionkiem, w piwnicach, strychach i dużych pokojach, a także w pomieszczeniach przechodnich, takich jak otwarte salony czy kuchnie. Tego rodzaju włącznik światła bywa również montowany w sypialni – jeden włącznik umieszcza się przy wejściu do pomieszczenia, a drugi przy łóżku.

Jeśli w domu znajduje się kilka kondygnacji, a także przy bardzo dużych przedpokojach często stosowane są włączniki krzyżowe. Rozwiązanie to pozwala na montaż więcej niż dwóch włączników umożliwiających kontrolę nad określonym punktem świetlnym. Poniżej wyjaśniamy, jak podłączyć włącznik schodowy i krzyżowy.

Włącznik schodowy pojedynczy, podwójny i krzyżowy – czym się różnią?

Zanim poznamy odpowiedź na pytanie, jak podłączyć włącznik schodowy podwójny, pojedynczy czy krzyżowy, warto dowiedzieć się, jakie są podstawowe różnice pomiędzy tymi rodzajami włączników.

Pojedynczy włącznik schodowy pozwala na obsługę jednego źródła światła z dwóch lokalizacji. W takim systemie jeden włącznik montowany jest np. na dole schodów, a drugi u góry. Natomiast włącznik podwójny umożliwia obsługę więcej niż jednego źródła światła i montuje się go również na dole i u góry schodów. Jeżeli schody są wysokie lub łączą kilka kondygnacji (np. parter, pierwsze piętro i poddasze) i wymagana jest większa liczba włączników, wówczas stosowane są włączniki krzyżowe. Stosuje się je chcąc sterować jednym źródłem światła z co najmniej trzech miejsc. Pomiędzy włącznikiem na dole i u góry montuje się wtedy dodatkowe elementy pozwalające na włączenie lub wyłączenie światła na schodach. Włączniki krzyżowe mogą mieć formę pojedynczą lub podwójną.

Podłączenie włącznika schodowego – najważniejsze informacje

Na forach internetowych bez problemu można znaleźć odpowiedź na pytanie „jak podłączyć schodowy włącznik światła?”. Podłączenie pojedynczego lub podwójnego włącznika schodowego nie jest trudnym zadaniem dla osób znających się na rzeczy – trzeba jednak pamiętać, że jeżeli nie ma się doświadczenia w tego typu pracach, nie powinno się ich podejmować, gdyż każda ingerencja w instalację elektryczną wykonywana przez osobę niedoświadczoną może być niebezpieczna. Przypomnieć w tym miejscu należy, że instalacje w nowo budowanych domach musi zaprojektować i wykonać elektryk z uprawnieniami SEP. Instalacje w istniejących domach mogą być wykonane w różnych systemach i z różnych materiałów, a łączenie różnych rozwiązań i przeróbki wykonane przez osobę niedoświadczoną mogą mieć tragiczne skutki, dlatego wszelkie modernizacje i remonty, dla własnego bezpieczeństwa należy powierzyć uprawnionemu elektrykowi. Mimo, że informacje przedstawione w sieci przedstawiają montaż gniazdka schodowego, jako proste zajęcie, nie należy się podejmować tych czynności, jeżeli nie mamy chociażby podstawowej wiedzy z zakresu instalacji elektrycznych. A zawsze najlepszym rozwiązaniem jest zwrócenie się o pomoc do specjalisty, który bez problemu upora się z tym zadaniem. Dzięki temu inwestor będzie pewny, że włączniki są podłączone prawidłowo, a dodatkowo zaoszczędzi czas i nerwy.

Nawet jeżeli nie będziemy samodzielnie wykonywać podłączenia, warto wiedzieć, jak przeprowadzana jest taka usługa. Najważniejsze jest to, aby w pierwszej kolejności na czas prac przy instalacji odłączyć energię elektryczną. Do podłączenia potrzebny jest wybrany model włącznika, a także złączki i przewody. Do włączników schodowych często dodawane są schematy, które ułatwiają podłączenia go do sieci elektrycznej. W celu podłączenia, należy doprowadzić przewód fazowy najpierw do jednego włącznika, a następnie od drugiego włącznika do źródła światła. Taki przewód ma zazwyczaj kolor brązowy lub czarny. Do połączenia włączników należy użyć dwóch przewodów, co pozwoli na zapalanie światła w jednym miejscu i gaszenie go w drugim. Do źródła światła powinny być jeszcze poprowadzone przewody – neutralny i ochronny.

Jeżeli chodzi o podłączenie włączników krzyżowych, to wygląda ono podobnie, jak wyżej opisane podłączenie. W tym przypadku pomiędzy dwoma włącznikami dodatkowo montuje się włącznik krzyżowy, który łączy się z pozostałymi przy pomocy dwóch przewodów. Liczba włączników krzyżowych w takiej instalacji może być dowolna.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane kujawsko pomorskie

• firmy budowlane lubelskie

• firmy budowlane lubuskie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Bydgoszcz

• firmy budowlane Częstochowa

• firmy budowlane Gdańsk

Prawidłowe ułożenie kostki brukowej jest niezbędne dla jej odpowiedniej funkcjonalności. Prace te można z powodzeniem wykonać samodzielnie.

Dzięki ułożeniu kostki brukowej wokół domu oraz w ogrodzie możemy zwiększyć walory estetyczne obejścia budynku. Poprawne ułożenie poszczególnych elementów jest konieczne dla bezpiecznego i wygodnego korzystania z powierzchni oraz zapewnienia odpowiedniego efektu wizualnego. Podpowiadamy, jak położyć kostkę brukową krok po kroku.

Dobór materiałów

Rozpoczęcie robót związanych z układaniem kostki powinno zostać poprzedzone doborem odpowiedniego materiału budulcowego. Jego parametry wytrzymałościowe oraz odpornościowe należy dobierać w zależności od planowanego przeznaczenia nawierzchni. Mniejsze wartości wskazanych cech może mieć tworzywo przeznaczone na budowę chodnika lub ścieżki w ogrodzie, a większe na planowany podjazd dla samochodów. W szerokiej ofercie producentów można znaleźć elementy o różnej grubości. Przyjęło się, że kostki o grubości 40 mm wykorzystuje się do układania powierzchni o charakterze dekoracyjnym. Materiał o grubości 60 mm może zostać użyty przy nawierzchniach o niewielkich wartościach obciążenia (przeznaczonych do ruchu pieszych), natomiast kostki o grubości 80 mm oraz 100 mm zalecane są do wykładania dróg i parkingów przeznaczonych do ruchu samochodowego.

Wykonanie podbudowy

Przed etapem układania kostki konieczne jest wykonanie odpowiedniego wykopu. Jego głębokość zależy od projektowanego natężenia ruchu (pieszych lub pojazdów). Jeśli zakładane są znaczne obciążenia, wykop powinien mieć przynajmniej pół metra głębokości. Przy przydomowych chodnikach lub ścieżkach ogrodowych wystarczy kilkanaście centymetrów. Prace ziemne można wykonać ręcznie lub, gdy obszar ma znaczącą powierzchnię, za pomocą minikoparki.

Na dnie wykopu należy w odpowiedni sposób ukształtować spadki, które są konieczne dla właściwego odprowadzania wody. Niezbędne jest także jego zagęszczenie dla zwiększenia spójności, a dzięki temu nośności. Przy małych wykopach liniowych zagęszczanie wykonuje się, wykorzystując tak zwane skoczki. Przy większych należy wyposażyć się w odpowiednią zagęszczarkę. W tym przypadku najczęściej konieczne jest również wykonanie odwodnienia liniowego.

Jeśli warunki gruntowo-wodne tego wymagają, dla zapewnienia odpowiedniego poziomu trwałości nawierzchni z kostki brukowej podłoże powinno zostać wzmocnione. W tym celu po zdjęciu warstwy gruntu organicznego należy je ustabilizować poprzez rozdrobnienie, a następnie wymieszanie ze spoiwem. Można również użyć piasku stabilizowanego cementem. Przed rozpoczęciem wiązania mieszanka powinna zostać zagęszczona.

Kolejny krok to wykonanie właściwej podbudowy. Wykonuje się ją z cementu, który należy wsypać do wykopu oraz zagęścić. Na warstwie podbudowy należy ewentualnie ułożyć elementy odwodnienia. Przy pracach związanych z układaniem kostki najlepiej użyć cementu o zwiększonej urabialności i przyczepności do podłoża (zarówno do stabilizacji, jak i podbudowy).

Montaż obrzeży

Typ obrzeży, które należy zastosować, zależy od zakładanego sposobu użytkowania nawierzchni. Dla powierzchni przeznaczonych dla ruchu pieszych (ścieżki, chodniki) należy wybrać krawężniki chodnikowe lub elementy palisady. Jeśli kostka ma być wykończeniem podjazdu, niezbędne będą krawężniki drogowe. Przy montażu tych elementów konieczne jest zachowanie dokładności. Dzięki temu cała powierzchnia będzie stabilna oraz odpowiednio chroniona przed zabrudzeniami. Układanie kostki brukowej bez obrzeży również jest możliwe, jednak w tym przypadku konieczne jest wykonanie betonowego pasa lub wykorzystanie specjalnych szyn, które można giąć, dopasowując kształt do wykonywanego elementu.

Układanie właściwej nawierzchni

Proces układania kostki odbywa się zgodnie z zaprojektowanym wzorem lub wzdłuż rzędów. Kolejne elementy należy układać jak najbliżej siebie. Warto wiedzieć, że na danym fragmencie powinno się wymieszać kostki z kilku palet – pozwoli to uniknąć dużych różnic w wybarwieniu poszczególnych części nawierzchni. Układając kostkę, należy pamiętać, aby nie chodzić po przygotowanej podbudowie. Ruch może się odbywać na ułożonej powierzchni. Jeśli konieczne jest docięcie elementów, należy korzystać ze szlifierki wyposażonej w diamentową tarczę. Pozwoli to uniknąć zarysowań i spękań.

Po ułożeniu całej nawierzchni kostkę należy docisnąć do powierzchni podbudowy. Do tego celu można wykorzystać wibrator powierzchniowy wyposażony w odpowiednią nakładkę. Należy uważać, aby w trakcie tych czynności nie uszkodzić struktury elementów. Ostatni krok to stabilizacja kostki. W tym celu całą ułożoną powierzchnię pokrywa się piaskiem. Niektórzy producenci kostki zalecają jej impregnację, która pozwoli na zmniejszenie chłonności struktury materiału oraz stworzenie bariery dla pyłu i kurzu.

Proces układania nawierzchni z elementów drobnowymiarowych przebiega w podobny sposób jak przy wykorzystaniu innych elementów. Układanie popularnej kostki granitowej na wybranych fragmentach powierzchni nie powinno więc stwarzać żadnych problemów.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane łódzkie

• firmy budowlane małopolskie

• firmy budowlane mazowieckie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Katowice

• firmy budowlane Kielce

• firmy budowlane Kraków

Nowoczesne aranżacje pozwalają na pełną dowolność w łączeniu stylów. Dzięki temu nawet domowe meble można wykonać samodzielnie, korzystając z dobrodziejstw recyklingu. Dlatego warto się dowiedzieć, jak zrobić kanapę z europalet.

Kanapy z palet cieszą się coraz większą popularnością. Choć niektórzy uważają je za przerost formy nad treścią, to wielbiciele nieszablonowych aranżacji doceniają prostotę, ekonomię i oryginalność takich rozwiązań. Przekonaj się, jak krok po kroku zrobić kanapę z palet.

Do jakich wnętrz pasują kanapy z palet?

Palety są coraz częściej wykorzystywane podczas aranżacji wnętrz. Można z nich wykonać wiele mebli lub wykorzystać je w inny sposób. Najczęściej wykonuje się z nich łóżka i kanapy, a także szafki, regały i stoliki kawowe. W odpowiednich połączeniach mogą wyglądać naprawdę stylowo, a wręcz elegancko. Doskonale komponują się ze szkłem, które podkreśla ich surowy charakter, jednocześnie nadając całej formie lekkości. Ze względu na szybkość i niskie koszty wykonania wiele osób decyduje się na wstawienie kanapy z palet do ogrodu, na balkon, taras lub do pokoju. Nie w każdym wnętrzu sprawdzą się jednak tego typu meble. W przypadku klasycznych aranżacji, urządzonych w stylu kolonialnym lub vintage, z pewnością takie kanapy nie będą dobrym wyborem. Nawet miłośnicy eklektyzmu, który łączy w sobie tradycję z nowoczesnością, mogą nie być przekonani do mebli z palet. Najlepiej odnajdą się one we wnętrzach skandynawskich, w których dominuje kolor biały, oraz w pomieszczeniach w stylu industrialnym lub loftowym, w których występuje wiele drewnianych i metalowych elementów, doskonale pasujących do paletowych mebli.

Z jakich palet wykonać kanapę?

Meble z palet to nie tylko oryginalny dodatek, ale również modny trend wspierający postawy proekologiczne. Palety, które nie są już wykorzystywane na budowie lub w transporcie, mogą zostać użyte jako surowiec do zbudowania kanapy, stolika lub szafki. Warto dowiedzieć się, jakiego rodzaju palety najlepiej się sprawdzą w roli budulca mebli. Dlatego przed przystąpieniem do samodzielnego wykonania kanapy z palet warto zapoznać się z informacjami technicznymi dotyczącymi ich budowy i konstrukcji.

Palety można dzielić nie tylko ze względu na ich rozmiar, ale również według przeznaczenia. W meblarstwie najczęściej korzysta się z trójwarstwowych europalet o wymiarach 120 × 80 × 14,4 cm. Są one bardzo wytrzymałe, ponieważ są zbudowane z grubych deszczułek, a ich narożniki są dodatkowo wzmocnione i wypełnione klockami z trocin lub drewna. Lżejsze modele są wykonane z dwóch warstw i przeznaczone do jednorazowego użytku. Ich wierzch pokryty jest cienkimi i wąskimi listwami, które od spodu połączone są kantówkami. Producenci oferują palety o różnorodnej, indywidualnej konstrukcji. Jeśli chodzi o oryginalne europalety, to są one wykonane z surowego drewna impregnowanego, które zostało poddane obróbce termicznej, co zapewnia im ochronę przed owadami.

Jak zrobić kanapę z palet krok po kroku?

Niezależnie od tego, czy zdecydujemy się na wykonanie kanapy z palet na taras, balkon, do ogrodu czy pokoju, potrzebne będą te same narzędzia i akcesoria:

• palety – ich liczba i rozmiar zależy od planowanej wielkości kanapy (zazwyczaj wystarczą dwie palety o standardowych wymiarach),
• piła,
• wkrętarka,
• młotek,
• gwoździe,
• deski,
• pędzel i farba do drewna,
• lakier do zabezpieczenia drewna,
• miarka,
• materac, poduszki, tekstylia ozdobne.

Pierwszą czynnością, jaką należy wykonać podczas budowania kanapy z palet, jest sprawdzenie jakości materiału. Jeśli palety są mocno zniszczone, wszelkie zużyte czy odstające części trzeba przybić lub przymocować, aby całość solidnie się trzymała. Jako oparcie do kanapy warto wykorzystać płyty meblowe lub gładkie deski oraz listewki, które dopasujemy do długości palet i wysokości pleców mebla. Drewno należy wygładzić papierem ściernym, aby palety były zupełnie gładkie. Do tego celu można użyć elektroszlifierki. W przypadku ogrodowej kanapy z palet konieczne jest pokrycie całości środkiem do gruntowania drewna, a następnie nałożenie lakieru zabezpieczającego.

Przygotowana w ten sposób paleta jest gotowa do wykończenia w dowolny sposób. Warto przymocować do niej nóżki, aby otrzymała wygodną w użytkowaniu wysokość. Drewniane klocki o wymiarach 10 × 10 × 20 cm przykręca się od spodu palety, jednocześnie łącząc ją z drugą paletą. Listewka, która będzie spinała oparcie, powinna mieć długość sięgającą do ziemi, dzięki czemu będzie można przykręcić ją do nóżek tylnego siedziska. Ostatnim etapem budowy jest położenie na drewnianej konstrukcji materaca, poduszek i wybranych dodatków tekstylnych.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane lubuskie

• firmy budowlane łódzkie

• firmy budowlane małopolskie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Gdańsk

• firmy budowlane Katowice

• firmy budowlane Kielce