Dostępność produktów w Twojej lokalizacji:

Kod pocztowy pozwala na wyświetlanie produktów dostępnych w Twojej okolicy

Kod pocztowy pozwala na wyświetlanie produktów dostępnych w Twojej okolicy

Jak układać kostkę ażurową?

 

Układanie kostki ażurowej nie jest procesem skomplikowanym. Ważne, aby prace zostały wykonane starannie i w odpowiedniej kolejności.

Wykończenie terenów zielonych z użyciem kostki ażurowej daje wiele możliwości ich wykorzystania. Zastosowanie ażurów jest alternatywą dla popularnej kostki brukowej. Główną zaletą tego materiału jest łatwość montażu oraz przystępna cena.

Czym charakteryzuje się kostka ażurowa?

Charakterystyczną cechą ażurowej kostki jest jej wysoka trwałość. Jest ona odporna na obciążenia oraz czynniki atmosferyczne. Co więcej, można ją nabyć w bardzo atrakcyjnej cenie i nie wymaga prac pielęgnacyjnych ani konserwacyjnych.

Ze względu na możliwość sprawnego odprowadzenia wody kostka ażurowa jest popularnym materiałem wykończenia terenów biologicznie czynnych. Wynika to z faktu, że właściwie ułożona kostka ażurowa nie blokuje pochłaniania wody przez grunt. Dzięki temu możliwe jest wykonanie nawierzchni bez konieczności instalowania dodatkowej formy odwodnienia.

W sprzedaży dostępne są różne modele ażurów. Największą popularnością cieszy się tradycyjna ażurowa kostka brukowa płytowa. Dostępna jest także kostka ażurowa betonowa, która również produkowana jest w formie płyt. Alternatywą jest kostka ażurowa plastikowa, stosowana zazwyczaj jako kratka trawnikowa.

Cena kostki ażurowej uzależniona jest od jej wymiarów, typu i parametrów. Zazwyczaj koszt jednego elementu w formie płyty o wymiarach 40×60×8 cm wynosi mniej niż 10 zł za sztukę.

Układanie kostki ażurowej

Proces układania kostki ażurowej przebiega w podobny sposób jak tradycyjnej kostki brukowej. Prace należy rozpocząć od dokładnego rozplanowania ułożenia elementów na powierzchni. Warto odpowiednio zaplanować układ kolorystyczny. Dla właściwego oznaczenia linii granicznych oraz wysokości najlepiej wykorzystać kołki i linkę. Kolejny krok to usunięcie warstwy gruntu organicznego. W zależności od rodzaju gruntu wykop powinien mieć głębokość od kilkunastu centymetrów do nawet pół metra. Dno wykopu powinno zostać ukształtowane z niewielkim spadkiem. Jeśli grunt w miejscu planowanej nawierzchni ma słabe parametry nośnościowe, należy go wzmocnić, najlepiej poprzez stabilizację cementem. Następną warstwę stanowi podbudowa, czyli część nośna, dzięki której obciążenia są równomiernie rozkładane na gruncie i która chroni elementy przed deformacjami oraz nierównomiernym osiadaniem. Grubość podbudowy jest zależna od planowanego przeznaczenia wykończonej powierzchni (ścieżka lub podjazd z kostki ażurowej) i zazwyczaj waha się od 10 do 20 cm. Najlepszym materiałem na podbudowę jest żwir gruboziarnisty, który należy równomiernie rozłożyć oraz zagęścić. Dla zwiększenia stabilności oraz nośności podbudowy warto wykonać ją w dwóch warstwach.

Kolejny etap to montaż obrzeży, które występują w postaci tradycyjnych krawężników oraz różnego typu palisad. Wybór konkretnego rodzaju jest uzależniony od preferencji inwestora oraz warunków terenowych. Dzięki zastosowaniu tych elementów cała nawierzchnia jest sztywna wzdłuż obwodu i nie odkształca się. Ostatnią warstwą pod kostkę ażurową jest podsypka, która poprawia przepuszczalność oraz niweluje nierówności. Do jej wykonania najlepiej użyć średniego kruszywa łamanego, które po wysypaniu należy wyrównać. W przeciwieństwie do tradycyjnej kostki brukowej w tym przypadku nie ma konieczności stosowania dodatkowego utwardzenia ani wzmocnienia mieszankami cementowymi. Po zakończeniu tych czynności można przejść do układania kostki. W pierwszej kolejności płyty ażurowe układa się wzdłuż obrzeży. W analogiczny sposób przebiega montaż kolejnych płyt. Wszelkie nierówności muszą być na bieżąco korygowane. Do wyrównania kolejnych elementów nawierzchni warto wykorzystać gumowy młotek. Ostatni etap prac stanowi wypełnienie pustych przestrzeni otworów. Zgodnie z upodobaniami inwestora można do tego celu wykorzystać grunt organiczny lub ozdobne kruszywo. Istnieje więc możliwość obsiania powierzchni trawą bądź pozostawienia jej w nowoczesnej formie, co ułatwi utrzymanie jej w czystości oraz zapobiegnie porastaniu przez chwasty.

Zastosowanie kostki ażurowej

Kostka ażurowa z powodzeniem zastępuje nawierzchnie wykonane z kostki brukowej. Jest to produkt bardziej ekologiczny. Co więcej, odwodnienie tego typu powierzchni odbywa się w sposób naturalny, co poprawia nawodnienie przyległego terenu.

W przeciwieństwie do powierzchni pokrytych kostką brukową nawierzchnia z elementów ażurowych jest traktowana jako powierzchnia biologicznie czynna. Jest to duże ułatwienie dla inwestorów, szczególnie planujących budowę obiektów publicznych. Zgodnie z zapisami prawa budowlanego jedna czwarta obszaru działki budowlanej powinna mieć właśnie taki charakter. Z kostki ażurowej można budować podjazdy oraz różnego typu ścieżki.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

Oczyszczacz powietrza ‒ jak wybrać najlepszy?

 

Oczyszczacz powietrza zapewnia utrzymanie świeżości w pomieszczeniach, a także usuwa zanieczyszczenia i zarazki. Dlatego warto wiedzieć, jakie rodzaje urządzeń oczyszczających są dostępne na rynku i które z nich najlepiej wybrać.

Aby utrzymać świeżość w mieszkaniu, nie wystarczy pamiętać o regularnym wietrzeniu pomieszczeń. Pomocne są oczyszczacze i nawilżacze, dzięki którym można skutecznie pozbyć się szkodliwych substancji obecnych w powietrzu.

Czym jest domowy oczyszczacz powietrza?

W obecnych czasach jakość powietrza pozostawia wiele do życzenia. Jest to szczególnie odczuwalne dla mieszkańców dużych miast, zmagających się z problemem smogu. Znajdujące się w nim związki chemiczne są szkodliwe dla zdrowia i mogą powodować wiele ciężkich chorób. Dlatego warto wyposażyć się w domowe urządzenie oczyszczające, które pomoże skutecznie odświeżyć i nawilżyć powietrze w pomieszczeniu, poprzez oczyszczenie ze szkodliwych substancji. Domowe oczyszczacze powietrza to urządzenia, które działają na zasadzie filtrowania powietrza i usuwania z niego różnego rodzaju zanieczyszczeń. Wiele modeli posiada również funkcję nawilżania i neutralizowania zapachów.

Rodzaje oczyszczaczy powietrza

Na rynku dostępnych jest wiele modeli oczyszczaczy powietrza, które różnią się od siebie między innymi rodzajem zastosowanego filtra. Najnowocześniejsze rozwiązania pozwalają na wielostopniową filtrację powietrza z wykorzystaniem różnego rodzaju filtrów (nie ograniczają się wyłącznie do jednego typu). Dzięki temu są w stanie usunąć niemalże każdy rodzaj zanieczyszczeń, które znajdują się w powietrzu. Jest to szczególnie ważne dla osób zmagających się z alergiami.

Oczyszczacze powietrza z nawilżaczem najlepiej sprawdzą się podczas zimnych pór roku, kiedy w domu włączone jest ogrzewanie. Powietrze jest wtedy bardzo suche i trudno się nim oddycha, co wpływa na podrażnienie górnych dróg oddechowych, obniżenie koncentracji i spadek nastroju. Nawilżacz wbudowany w urządzenie wytwarza mgiełkę z pary wodnej i podnosi wilgotność powietrza w pomieszczeniu, co korzystnie wpływa na ogólne funkcjonowanie organizmu. Popularne są także oczyszczacze powietrza zwalczające smog oraz jonizatory, które neutralizują dodatnie ładunki w powietrzu, ułatwiają opadanie kurzu i innych zanieczyszczeń na podłogę a następnie usuwanie ich. Dzięki temu zapobiegają rozmnażaniu roztoczy, grzybów i wirusów oraz zmniejszają ilość alergenów w powietrzu.

Jaki oczyszczacz powietrza wybrać i czym się kierować?

Choć wiele osób bagatelizuje ten problem, utrzymanie dobrej jakości powietrza jest bardzo ważne. Dlatego zakup oczyszczacza powietrza do mieszkania jest dobrą decyzją, dzięki której nie tylko pozbędziemy się bakterii i zarazków, ale również poprawi się nasze samopoczucie. Chcąc wybrać dobry oczyszczacz powietrza, powinniśmy kierować się kilkoma kryteriami. Bardzo ważna jest wielkość mieszkania oraz liczba i wielkość pomieszczeń, które decydują o doborze rozmiaru urządzenia. Warto również zwrócić uwagę na to, jaka jest ogólna jakość powietrza w miejscu zamieszkania i czy wśród domowników są alergicy. Kolejną kwestią jest nasza wrażliwość na dźwięki emitowane z domowych urządzeń. Jeśli źle na nie reagujemy, oczyszczacz powietrza w domu może się okazać niekomfortowym rozwiązaniem. Zbyt głośne urządzenia można jednak włączać np. w sypialni lub pokoju dziecka przed snem, z wyprzedzeniem.

Niezależnie od tego, na jaki oczyszczacz powietrza się zdecydujemy, powinniśmy zwrócić szczególną uwagę na rodzaj filtra. Jest to jego najważniejszy element, który decyduje o skuteczności i wydajności urządzenia. W sprzedaży dostępne są modele z różnymi typami filtrów (filtry wodne, węglowe, fotoelektrostatyczne, fotokatalityczne), ale najpopularniejsze są oczyszczacze powietrza z filtrem HEPA, które w szczególności docenią alergicy.

Podczas wyboru oczyszczacza warto również zwrócić uwagę na jego wydajność. Najczęściej jest ona określona w metrach sześciennych powietrza, które może być przefiltrowane przez urządzenie w ciągu jednej godziny oraz przez powierzchnię (mierzoną w metrach kwadratowych), jaką dany model jest w stanie oczyścić. Sugerując się wydajnością urządzenia, należy dostosować je do wielkości pomieszczenia, w którym ma ono być umieszczone. Często najlepszym rozwiązaniem okazuje się zakup dwóch małych oczyszczaczy powietrza i umieszczenie ich w różnych pokojach, aby zapewnić odpowiednią cyrkulację powietrza.

Nie mniej ważna jest głośność urządzenia. Niestety, zarówno zwykłe oczyszczacze powietrza, jak i te z jonizatorem lub funkcją nawilżania, generują hałas, za który jest odpowiedzialny układ filtracyjny. Warto więc wybrać model z niskim poziomem hałasu i trybem nocnym. Decydując się na zakup oczyszczacza powietrza do domu, należy również mieć na uwadze fakt, że większość filtrów wymaga regularnej wymiany. Dlatego przed dokonaniem ostatecznego wyboru dobrze jest sprawdzić, jakie są ich ceny, a także ile kosztują części zamienne.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

Kalina koralowa – odmiany i sekrety uprawy

 

Kalina koralowa jest cenną rośliną ozdobną. Warto poznać ją bliżej i dowiedzieć się, jakie są jej najciekawsze odmiany. Jej uprawa nie jest bardzo skomplikowana, ale trzeba wziąć pod uwagę kilka istotnych aspektów.

Kalina koralowa spodoba się zwłaszcza osobom, które lubią kwitnące krzewy. Sprawdzi się w wielu rodzajach ogrodów, a jej dodatkowym atutem jest to, że posiada także właściwości lecznicze. Co jeszcze warto o niej wiedzieć?

Kalina koralowa – charakterystyka gatunku

Kalina koralowa (Viburnum opulus) jest gatunkiem, który w warunkach naturalnych występuje w Europie oraz w Azji. W Polsce można ją spotkać praktycznie wszędzie z wyjątkiem Tatr. Rośnie w lasach i różnych zaroślach, a także nad brzegami rzek i strumyków. Może dorastać nawet do 4 metrów wysokości przy maksymalnej szerokości 2 metrów. Kora kaliny koralowej jest szara i kreskowana, a młode gałęzie mają kolor czerwonobrunatny. Zielone liście są ułożone naprzeciwlegle i mogą mieć nawet 10 centymetrów długości przy 8 centymetrach szerokości. Jesienią przebarwiają się na kolor szkarłatnopurpurowy. Roślina prezentuje się niezwykle atrakcyjnie zwłaszcza w porze kwitnienia, która przypada na maj i czerwiec. Ukazują się wówczas nieduże białe kwiaty zebrane w baldachogrona o średnicy około 10 centymetrów. Owoce kaliny koralowej są kuliste, lśniące i szkarłatnoczerwone. Pojawiają się we wrześniu i są jadalne. Warto wiedzieć, że kalina koralowa jest rośliną leczniczą, która pomaga przy typowo kobiecych dolegliwościach, takich jak obfite i bolesne miesiączki. W celach leczniczych wykorzystywana jest jej suszona kora, kwiaty, a także owoce. Oprócz tego można ją uprawiać jako roślinę ozdobną.

Kalina koralowa – uprawa

Roślina nie jest zaliczana do bardzo wymagających. Aby mogła się zdrowo rozwijać, powinna być posadzona na stanowisku słonecznym lub delikatnie zacienionym, choć w tym drugim przypadku może słabiej kwitnąć. Kalina koralowa dobrze rośnie na żyznym, przepuszczalnym i wilgotnym podłożu, choć poradzi sobie także na nieco słabszej glebie. Warto mieć świadomość faktu, że im bardziej dogodne warunki się jej zapewni, tym będzie zdrowsza i bardziej odporna na choroby i szkodniki. Podłoże, na którym sadzimy kalinę koralową, powinno mieć odczyn od lekko kwaśnego do obojętnego.

Kalina koralowa jest gatunkiem odpornym na mróz i nie trzeba jej przykrywać na zimę. Warto wiedzieć, że dobrze znosi warunki miejskie, ponieważ nie jest bardzo wrażliwa na zanieczyszczenia powietrza. Z tego powodu często sadzi się ją na terenach zielonych w miastach.

Pielęgnacja kaliny koralowej

Kalina koralowa wymaga intensywnego podlewania przez pierwsze dwa lata po posadzeniu. W tym czasie mogą jej zaszkodzić upalne dni. Krzew należy wtedy bardzo mocno podlewać, aby mieć pewność, że woda dotrze do korzeni. W kolejnych latach należy ją podlewać w jedynie w czasie suszy.

Kalinę koralową warto dokarmiać ‒ do tego celu używa się kompostu, który wystarczy podsypywać co 1–2 lata. Zabieg należy przeprowadzać wiosną, najlepiej w kwietniu. Zamiast kompostu można także używać nawozów przeznaczonych do krzewów kwitnących.

Kalina koralowa – cięcie

Roślinę warto także przycinać, ponieważ w przeciwnym razie może zanadto się rozrosnąć. Kiedy nie jest przycinana, traci ładny pokrój. Cięcie kaliny koralowej należy przeprowadzać po przekwitnieniu. Cięcie wiosenne pozbawi roślinę pąków kwiatowych, w wyniku czego nie będzie mogła zakwitnąć.

Rozmnażanie kaliny koralowej

Kalinę koralową można z łatwością rozmnażać poprzez sadzonki, które mogę być zielone lub półzdrewniałe. W celu pozyskania takiej sadzonki trzeba po prostu przy użyciu bardzo ostrego noża uciąć zdrowy pęd. Jego koniec należy umieścić w ukorzeniaczu, a następnie w substracie, w miejscu ciepłym i jednocześnie wilgotnym.

Innym sposobem rozmnażania kaliny koralowej są odkłady. W tym przypadku dłuższe pędy wygina się w kierunku ziemi i na długości około 10 centymetrów przysypuje się je substratem ogrodniczym. Dobrze jest taki pęd dodatkowo przycisnąć do ziemi (na przykład haczykiem). Po upływie roku odkład będzie już ukorzeniony i wtedy należy go odciąć od pozostałej części pędu i przesadzić w wybrane miejsce.

Ciekawe odmiany kaliny koralowej

Wśród licznych odmian kaliny koralowej dostępnych na rynku na uwagę zasługuje kalina koralowa „Roseum”, która ma kuliste śnieżnobiałe kwiatostany. Odmiana „Xanthocarpum” ma ciekawe żółte owoce, a kalina koralowa „Nanum” to ładna odmiana karłowa dorastającą do zaledwie 60–90 centymetrów wysokości, dzięki czemu sprawdzi się nawet w małych ogrodach.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

Masa szpachlowa – rodzaje i zastosowanie

 

Wykonując prace remontowe lub wykończeniowe, bardzo często sięgamy po masę szpachlową. Gdzie można ją zastosować?

Masa szpachlowa służy przede wszystkim do uzupełniania ubytków oraz wyrównywania powierzchni. Produkty tego typu przeznaczone są również do wykańczania styków płyt suchej zabudowy oraz spoinowania łączeń. Informacja o przeznaczeniu konkretnego produktu powinna być podana na jego opakowaniu. Nie należy jednak mylić masy szpachlowej z gładzią.

Czym jest masa szpachlowa?

Masa szpachlowa najczęściej ma postać suchego proszku – najczęściej gipsowego. Mieszankę należy rozrobić z wodą. Na rynku dostępne są także masy w postaci gotowej pasty. Produkt ten służy do wypełniania ubytków, likwidowania zarysowań oraz spękań. Możliwe jest również wygładzenie obszaru przed wykańczaniem go za pomocą malowania, tapetowania czy tynkowania z użyciem zapraw tynkowych strukturalnych oraz przeznaczonych do tynkowania cienkowarstwowego. Masy wzmocnione włóknami lub specjalnymi polimerami mogą być wykorzystane do wykańczania spoin płyt suchej zabudowy. Często używa się ich również do pionowania oraz poziomowania powierzchni, a także wyrównywania kątów. W zależności od sposobu przeznaczenia mieszanki różnią między sobą zastosowanymi dodatkami. W odróżnieniu od gładzi przy ich stosowaniu nie ma konieczności stosowania kilku warstw. Co więcej, są to produkty wysoce sczepne.

Rodzaje i zastosowanie masy szpachlowej

Do równania płaszczyzn najczęściej wykorzystuje się gips szpachlowy. Dzięki jego zastosowaniu możliwe jest wygładzenie powierzchni ściennych i sufitowych. Produkt ten najczęściej jest dostępny w dwóch formach: „start” oraz „finish”. Grubość pojedynczej warstwy nałożonej masy może wynosić nawet pół centymetra.

Masa szpachlowa najczęściej występuje jako:

  • sucha mieszanka – przed nałożeniem konieczne jest jej dokładne rozmieszanie z wodą. Jest to ważne, ponieważ grudki zalegające w masie utrudniają jej układanie. Grubość nałożonej warstwy produktu może być większa niż 5 milimetrów. Tego rodzaju masy najczęściej używa się do wyrównania znaczących ubytków płaszczyzn. Ważne, aby pamiętać, że przygotowaną mieszankę należy zużyć przed rozpoczęciem jej wiązania;
  • mokra mieszanka (gotowa masa szpachlowa) – dosyć gęsta masa gotowa do użycia od razu po otwarciu opakowania. Zaletą jej stosowania jest brak brudzących prac przygotowawczych (mieszania suchych składników z wodą). Dodatek żywic wpływa na dużą plastyczność produktu. Masa szpachlowa tego rodzaju jest również elastyczna. W jej składzie znajduje się bardzo drobne kruszywo, najczęściej mączka dolomitowa. Struktura masy umożliwia jej nakładanie na powierzchnię w bardzo cienkich warstwach.

Masę szpachlową układa się zazwyczaj jako warstwę podkładową pod gładź. Czynność ta nie wiąże się z koniecznością starannego wygładzenia. Do nabierania produktu najlepiej użyć nierdzewnej pacy metalowej. Z kolei do nakładania lepiej wykorzystać szpachelkę, którą należy dociskać do powierzchni ściennych i sufitowych dla równomiernego rozprowadzenia szpachli. W trakcie prac wskazane jest wykorzystanie mniejszej szpachelki do wypełniania niewielkich ubytków oraz większej do niwelowania znaczących pęknięć. Kierunek nakładania zależy od typu elementu. W przypadku ścian najlepiej szpachlować z dołu do góry. Szpachlując sufit, zaczynamy od okna.

Czas niezbędny do wyschnięcia powierzchni pokrytej masą szpachlową zależy od rodzaju użytego produktu. Właściwości szybkoschnące to cecha mokrych mas szpachlowych. Do kolejnego etapu prac najlepiej przystąpić następnego dnia roboczego.

Masa szpachlowa – cena

Masy szpachlowe najczęściej są sprzedawane w opakowaniach o pojemności 1, 2, 5, 20 lub 25 kilogramów. Producenci oferują również specjalne typy szpachli – jest to na przykład masa szpachlowa do drewna, w której skład wchodzi znaczna ilość naturalnych włókien drzewnych, lub masa akrylowa, która może być stosowana jako masa szpachlowa zewnętrzna. Największą wytrzymałością charakteryzuje się cementowa masa szpachlowa, którą można nakładać nawet w dziesięciomilimetrowych warstwach. Idealnie sprawdza się również jako szpachla do betonu.

Cena masy szpachlowej zależy przede wszystkim od jej rodzaju. Przykładowo, polimerową zaprawę szpachlową można nabyć już za około 2,50 zł za kilogram. Oczywiście im większe opakowanie produktu zamierzamy zakupić, tym bardziej jest to opłacalne w przeliczeniu na jeden kilogram masy. Cena suchej mieszanki jest uzależniona od przeznaczenia gotowej masy. Przykładowo produkty do spoinowania połączeń płyt gipsowo-kartonowych bez konieczności użycia taśmy zbrojącej kosztują około 5 zł za 1 kilogram proszku. Masy, które wymagają takiego wzmocnienia, można nabyć za mniej niż 2 złote za 1 kilogram.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

  • firmy budowlane Katowice

  • firmy budowlane Kielce

  • firmy budowlane Kraków

Beton stemplowany ‒ jak go zrobić i jakie ma zastosowanie?

 

Beton stemplowany jest częstym zamiennikiem kostki brukowej oraz kamienia naturalnego. Najczęściej wykonuje się z niego chodniki, schody lub podjazdy.

Beton stemplowany jest coraz częściej wykorzystywany przy wykańczaniu zewnętrznych powierzchni poziomych przy budynkach. Jego wykonanie nie wymaga specjalnych umiejętności. Należy jedynie znać zasady postępowania.

Czym jest beton stemplowany?

Beton stemplowany to sposób na uzyskanie ozdobnych powierzchni. Często ten rodzaj betonu określa się mianem odciskanego. Podczas jego wykonywania odpowiednia mieszanka betonowa jest wlewana do form – stempli, które kształtują jego wygląd oraz formę. Jeśli wybrany wzór ma być jedynie powierzchniowy, masę betonową wylewa się na całą przestrzeń ograniczoną deskami szalunkowymi, a następnie odbija odpowiedni model stempla. Proces stemplowania najczęściej rozpoczynany jest w momencie, gdy beton osiągnie odpowiednią twardość (kiedy można już chodzić po jego powierzchni, a jednocześnie można na nim jeszcze odbić wzór stempla). Istnieją również systemy przeznaczone do stosowania w plastycznej mieszance. Dzięki zastosowaniu tej technologii można uzyskać wzór kostki brukowej lub kamienia naturalnego. Podczas realizacji takiej nawierzchni istnieje możliwość wykorzystania betonu zwykłego klasy C8/10 lub C12/15, jednak dla osiągnięcia satysfakcjonującego poziomu trwałości, odporności na czynniki atmosferyczne oraz wytrzymałości bez konieczności wykonywania dodatkowych zabiegów zaleca się użycie specjalnych mieszanek. Dobór ich rodzaju zależy od planowanego efektu. Na rynku dostępne są różne rodzaje wzorników. Można je podzielić ze względu na kształty oraz na materiał, z którego są wykonane. Do popularnych wzorów najczęściej wykorzystywane są stemple do betonu plastikowe lub metalowe. Coraz częściej wykorzystuje się również formy silikonowe.

Jak zrobić beton stemplowany?

Pierwszym krokiem przy wykonywaniu betonu stemplowanego jest wybór odpowiedniego typu formy. Kolejny etap stanowi przygotowanie specjalnej mieszanki, którą następnie należy umieścić w wybranej formie. Po odczekaniu czasu niezbędnego do stężenia betonu (najczęściej jest on podany na opakowaniu mieszanki) można rozpocząć odciskanie wybranego wzoru. Oczywiście przy wykonywaniu prac betoniarskich należy wziąć pod uwagę panujące warunki atmosferyczne – przy wysokich temperaturach powierzchnię betonu należy odpowiednio pielęgnować (polewać wodą oraz okrywać białą folią), a przy niższych odpowiednio wydłużyć czas potrzebny do związania składników. Jeśli producent mieszanki dopuszcza taką możliwość, można zastosować na jej gotowej powierzchni specjalne pigmenty lub posypki. W trakcie wykonywania betonu stemplowanego nie można zapomnieć o szczelinach dylatacyjnych. Warunkują one odpowiednią pracę gotowej nawierzchni, nie dopuszczając do powstania zarysowań i pęknięć. Dylatacje można rozplanować podczas układania szalunków. Istnieje również możliwość ich wykonania po stwardnieniu mieszanki. Do tego celu najlepiej użyć piły z tarczą diamentową. Ważne jest, aby prace rozpocząć w momencie, gdy cięcie nie powoduje wyrywania ziaren z mieszanki. Nacięcia wykonać najlepiej na głębokość od jednej czwartej do jednej trzeciej grubości powierzchni. Ostatnie etapy wykonania betonu stemplowanego to oczyszczenie jego powierzchni oraz ewentualna impregnacja.

Stemplowanie betonu – porady

Jak wcześniej wspomniano, beton stemplowany najczęściej wykorzystuje się do zastąpienia lub uzupełnienia powierzchni pokrytych kostką brukową i elementami skalnymi. Stanowi on również alternatywę dla płaszczyzn bitumicznych (asfaltowych).

Beton odciskany stosowany jest na tarasach oraz balkonach jako zamiennik płytek gresowych.

Parametry wytrzymałościowe stwardniałej masy pozwalają na wykonanie podjazdu z betonu stemplowanego. Szeroka gama dostępnych form oraz mieszanek umożliwia wierne odwzorowanie drewna, cegły, piaskowca, kruszyw łamanych i otoczakowych. Mimo swojej pracochłonności, rozwiązanie to jest wysoce ekonomiczne, ponieważ daje możliwość imitacji drogich materiałów wykończeniowych.

Istnieje również możliwość wykorzystania betonu stemplowanego wewnątrz pomieszczeń. Stosuje się go na przykład do wykonywania imitacji cegły oraz kamienia na ścianach.

Dla osiągnięcia zamierzonych efektów konieczny jest zakup produktów wysokiej jakości. Najlepiej, aby stwardniała powierzchnia betonu charakteryzowała się wytrzymałością rzędu 35 MPa oraz była odporna na agresywne działania środowiskowe (kwaśne deszcze, środki odladzające itp.). Dla osiągnięcia satysfakcjonujących efektów prace najlepiej powierzyć doświadczonej ekipie fachowców.

Beton stemplowany – cena

Cena za metr kwadratowy powierzchni odciskanej zależy przede wszystkim od wybranego rodzaju mieszanki (zwykły typ mieszanki porowatej, beton wodoszczelny lub niskoskurczowy) oraz dobranego typu formy do betonu stemplowanego. Oczywiście im prostszy i bardziej popularny wzór stempla, tym niższa jest jego cena. Najmniej trzeba zapłacić za wzór płyty chodnikowej i kostki brukowej, a najwięcej za wzory imitujące kamienie. W kosztorysie należy uwzględnić również wydatki na niezbędne preparaty oraz koszt robocizny.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

  • firmy budowlane Olsztyn

  • firmy budowlane Poznań

  • firmy budowlane Radom

Klej polimerowy – do czego służy i jak go stosować?

 

Klej polimerowy należy do specjalnej grupy klejów produkowanych z substancji chemicznych o bardzo dużej masie cząsteczkowej, nazywanych polimerami. Ma szerokie zastosowanie w przypadku wielu prac budowlanych, wykończeniowych czy stolarskich, wykonywanych zarówno przez amatorów, jak i profesjonalistów.

Kleje polimerowe swoją dużą popularność zawdzięczają głównie szerokim możliwościom zastosowania. W wielu sytuacjach z powodzeniem mogą zastępować gwoździe lub kołki montażowe.

Klej polimerowy – zastosowanie i właściwości

Spośród klejów polimerowych najbardziej popularny i stosunkowo szeroko dostępny jest klej uniwersalny polimerowy. Osoby, które nie stosowały tego produktu, często zastanawiają się, co klei klej polimerowy? Jest to produkt uniwersalny, który sprawdzi się w wielu rodzajach prac. Można go używać do klejenia takich materiałów jak:

  • styropian,
  • ceramika,
  • płytki ceramiczne,
  • kasetony,
  • szkło,
  • tkaniny,
  • drewno,
  • papier,
  • korek,
  • sztuczna skóra,
  • wykładziny dywanowe,
  • produkty drewnopodobne lub ich elementy.

Cechą charakterystyczną klejów polimerowych jest ich bardzo duża wytrzymałość i odporność na czynniki zewnętrzne. Dzięki temu można go stosować zarówno wewnątrz budynków, jak i na zewnątrz. Dzięki temu, że jest bezbarwny lub lekko żółty, pozwala na estetyczne łączenie elementów. Jeśli chodzi o konsystencję, to kleje polimerowe są gęstą cieczą o czasie wstępnego wiązania od kilkunastu minut do jednej godziny. Większość tego typu produktów całkowicie wiąże po upływie około 24 godzin.

Klej polimerowy uniwersalny można kupić zarówno w sklepach branżowych, jak i w wielu supermarketach. Produkty te występują w opakowaniach różnej wielkości – od małych tubek, przez butelki aż po metalowe bębny o pojemności powyżej 50 litrów. Te ostatnie można jednak kupić tylko w sklepach branżowych, a niekiedy są dostępne tylko na zamówienie. Ceny małych opakowań zaczynają się od około 6 zł, natomiast za wiaderko o pojemności 9,5 litra trzeba zapłacić od 170 do 190 złotych. Jeśli chodzi o wydajność takich klejów, to wynosi ona około 4–6 m2/l.

Poza uniwersalnymi klejami polimerowymi dostępne są również produkty przeznaczone do klejenia konkretnych materiałów. Charakterystyką są one bardzo zbliżone do klejów uniwersalnych, ale ich zastosowanie jest jasno określone. Jednym z takich produktów jest klej polimerowy do drewna, który dosyć często występuje w dopasowanej do drewna brązowej kolorystyce. W sklepach dostępny jest również specjalny klej polimerowy do styropianu. Produkty te są dostępne zarówno w butelkach i wiaderkach, jak też w puszkach, które są przystosowane do aplikowania za pomocą pistoletów do klejenia.

Jak prawidłowo używać kleju polimerowego?

Przed rozpoczęciem klejenia przy użyciu klejów polimerowych trzeba odpowiednio przygotować do tego powierzchnię, która ma być sklejona. Należy dokładnie ją oczyścić z zabrudzeń i kurzu oraz odtłuścić. Można wykorzystać do tego denaturat. Dopiero po osuszeniu powierzchni można przystąpić do właściwej pracy. Używając klejów polimerowych, zawsze należy pamiętać o tym, że:

  • klej należy nakładać na przyklejany element punktowo lub pasmami,
  • w razie konieczności (np. w przypadku powierzchni porowatych) należy nałożyć dwie warstwy kleju,
  • po połączeniu klejonych przedmiotów należy mocno je docisnąć maksymalnie po upływie 60 sekund,
  • prace należy wykonywać w temperaturze nie niższej niż +5℃ i nie wyższej niż +30℃.

Powyższe zalecenia mają jedynie charakter pomocniczy. Zawsze należy zapoznać się z informacjami umieszczonymi na opakowaniu przez producenta danego produktu, które określają zasady jego używania. Dzięki temu można uniknąć problemów wynikających z ewentualnego niewłaściwego aplikowania kleju.

Mimo że większość klejów polimerowych jest dostępna do użycia bez konieczności ich rozrabiania, to nie brakuje pytań o to, czym rozpuścić klej polimerowy? Jeśli zachodzi taka potrzeba, to najlepiej zrobić to przy użyciu denaturatu. Przydaje się on również do usuwania świeżych plam na odzieży oraz do czyszczenia narzędzi po zakończonej pracy.

Warto pamiętać, aby przed zakupem kleju możliwie precyzyjnie określić ilość, jaka będzie potrzebna do pracy. Wprawdzie kleje po dokładnym zamknięciu mogą być przechowywane i nadawać się do ponownego użycia nawet jeszcze przez kilka tygodni, ale nowo otwarty produkt zawsze będzie pewniejszym rozwiązaniem – tym bardziej, że czasami dokładne zamknięcie opakowania po jego otworzeniu jest trudne.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

Masy bitumiczne ‒ rodzaje, właściwości i zastosowanie

 

Jedną z zalet mas bitumicznych jest łatwość ich aplikacji. Stanowią popularny rodzaj izolacji chroniącej między innymi przed działaniem wilgoci.

Dobór odpowiedniego rodzaju hydroizolacji warunkuje poprawną pracę chronionego elementu. Błędy popełnione na tym etapie wykonawstwa skutkują przeciekami i postępującymi procesami destrukcyjnymi. Konieczne jest więc przeanalizowanie systemu pracy materiału hydroizolacyjnego.

Czym jest masa bitumiczna?

Masa bitumiczna jest mieszanką kruszyw, lepiszcza (asfaltu) oraz różnego rodzaju wypełniaczy. Obecnie stosowane produkty tego typu są wzbogacone o dodatek środków adhezyjnych (zwiększających właściwości szczepne). Masy z dodatkiem syntetycznych kauczuków charakteryzują się wysokim stopniem elastyczności. Środki na bazie mas bitumicznych stosuje się jako zewnętrzne zabezpieczenie obiektów budowlanych przed wodą. Najczęściej wykorzystywane są jako element izolacji przeciwwilgociowej (gdy woda nie wywiera na element parcia hydrostatycznego) lub przeciwwodnej (gdy występuje parcie hydrostatyczne). Masy bitumiczne stanowią alternatywę dla rolowych materiałów hydroizolacyjnych (pap, membran lub folii).

Rodzaje mas bitumicznych

Materiały hydroizolacyjne na bazie bitumów mogą występować jako:

  • masa asfaltowo-żywiczna ‒ jest to gotowy środek w postaci półpłynnej do wykonywania hydroizolacji. W przypadku zastosowania kilku warstw może pełnić funkcję izolacji przeciwwodnej. Używany jest jako warstwa sczepna przy montażu papy oraz przy pracach konserwacyjnych nad pokryciami dachowymi wykonanymi z elementów bitumicznych (masa bitumiczna na dach). Zaleca się, aby stosować go na zewnątrz budynków. Do nanoszenia należy stosować szczotkę dekarską lub odpowiedni pędzel;
  • masa bitumiczno-kauczukowa ‒ w zależności od typu może być rozrzedzana rozpuszczalnikiem lub wodą. Masy rozpuszczalnikowe składają się z asfaltu, specjalnego typu rozpuszczalników, sztucznego kauczuku oraz środków wypełniających. W składzie produktów na bazie wody można również znaleźć emulsję bitumiczną, lateks kauczukowy, środki wypełniające oraz wulkanizujące. Po nałożeniu masy uzyskuje się elastyczną, gumową powłokę. Ten typ masy asfaltowej stosowany jest do tworzenia warstw izolacji pionowych i poziomych typu lekkiego i ciężkiego. Nie ma przeciwwskazań do jej stosowania wewnątrz obiektu. Produkty tego typu mogą zawierać dodatkowe zbrojenie w postaci włókien, co pozwala na ich stosowanie w miejscach zalegania wody. Z użyciem mas na bazie kauczuku można prowadzić prace nad klejeniem produktów z polistyrenu ekspandowanego oraz ekstrudowanego (styropianu i styroduru);
  • masa asfaltowo-polimerowa ‒ ma konsystencję gęstej pasty. Najczęściej stosuje się ją do wykonywania izolacji pionowych i poziomych typu lekkiego. Należy ją nanosić przy temperaturze w zakresie 5‒25℃ na powierzchnie suche bądź lekko zawilgocone. Po nałożeniu produktu uzyskuje się elastyczną powłokę, dzięki czemu środki tego typu mogą być stosowane przy obiektach narażonych na duże osiadania oraz zarysowania;
  • masa asfaltowo-aluminiowa ‒ występuje w postaci płynnej masy, której głównym składnikiem jest pigment aluminiowy. Dzięki temu przy wysychaniu powierzchnia pokryta tego typu środkiem nabiera koloru srebrnego. Z tego powodu produkty te najczęściej wykorzystuje się przy renowacji dachów pokrytych bitumami (srebrny kolor odbija promienie słoneczne, co wpływa na zmniejszenie nagrzewania się pokrycia dachowego). Ze względu na skład ten typ masy przeznaczony jest do stosowania wyłącznie na zewnątrz budynków;
  • jednoskładnikowa masa bitumiczna ‒ najczęściej stosuje się ją przy pracach konserwacyjnych lub renowacyjnych na dachach pokrytych materiałami bitumicznymi;
  • dwuskładnikowa masa bitumiczna ‒ służy do wykonywania powłok grubowarstwowych o wysokim stopniu elastyczności. Można ją stosować do wykonywania izolacji pionowych i poziomych typu lekkiego oraz ciężkiego na wszystkich typach materiałów mineralnych.

Masa bitumiczna ‒ zastosowanie

Dyspersyjne środki asfaltowe najczęściej znajdują zastosowanie jako izolacja wodochronna budynków od strony zewnętrznej. Najczęściej spotykanym produktem jest masa bitumiczna do izolacji fundamentów. Masa bitumiczna uszczelniająca dostępna jest zarówno w wariancie jednoskładnikowym, jak i wieloskładnikowym. Izolacje typu ciężkiego (grubowarstwowe) nakładane są na powierzchnie poziome i pionowe mające styczność z gruntem. Materiały bitumiczne stanowią warstwę zabezpieczającą przeciwwilgociowo na balkonach, tarasach, ścianach i podłogach piwnic oraz garaży. Często stanowią izolację poziomą w konstrukcjach stropodachów odwróconych (zielonych). Produkty na bazie asfaltu, w zależności od rodzaju, mogą być stosowane jako masa bitumiczna na zimno lub na gorąco.

Na rynku budowlanym produkty tego typu są najczęściej dostępne w postaci gotowej do użycia. Do nabycia jest również masa bitumiczna w workach (najczęściej do renowacji nawierzchni) oraz masa bitumiczna w sprayu (jako farba kryjąca rdzę).

Cena masy bitumicznej jest zależna przede wszystkim od jej typu oraz przeznaczenia.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

Gazobeton ‒ właściwości i zastosowanie

 

Gazobeton to materiał o szerokim spektrum zastosowań. Wykorzystuje się go m.in. w budownictwie jednorodzinnym. Stosowany jest zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz budynków. Gazobeton dostępny jest w kilku rozmiarach i gęstościach, co pozwala na jego szerokie zastosowanie. 

Czym jest gazobeton?

Gazobeton, niepoprawnie zwany betonem komórkowym, jest materiałem budowlanym, który cieszy się dużą popularnością. Potocznie można go spotkać także pod nazwą suporeks. Beton komórkowy powstaje w wyniku zmieszania zmielonego piasku kwarcowego, wapna z niewielką ilością cementu oraz wody, a cała masa dojrzewa w atmosferze pary wodnej w autoklawie. Dodawany jest również spulchniacz w postaci proszku aluminiowego lub pasty aluminiowej. 

Błędem jest nazywanie każdego gazobetonu suporeksem ‒ różni się on bowiem wyglądem i składem. Do produkcji suporeksu dodatkowo wykorzystywany jest odpad produkcyjny, czyli popiół lotny. Barwa tego produktu jest bardziej szara. 

Jakie właściwości ma gazobeton?

Gazobeton charakteryzuje się dobrymi właściwościami izolacyjnymi dzięki swojej porowatej strukturze. Pozwala to na budowanie ścian jednowarstwowych, których grubość jest mniejsza niż ścian z ceramiki. Im większa gęstość gazobetonu, tym większa wytrzymałość na uszkodzenia mechaniczne. Gazobeton cechują właściwości akustyczne do 50dB.

Warto jendak rozważyć również użycie bloczków z betonu komórkowego. Domy jednorodzinne zbudowane z tego materiału cechuje bardzo dobra izolacyjność termiczna. Materiał ten wyróżnia się również wyjątkową dokładnością wymiarową, czy łatwością obróbki ‒ można go z łatwością pociąć za pomocą piły ręcznej. W przyszłości domownicy docenią go również za tzw. łatwość w eksploatacji – zdecydowanie łatwiej jest w nim drążyć otrwory, wiercić dziury na zawieszenie np. obrazów, szafek etc. Warto podkreślić, że każda ingerencja w bloczki z betonu komórkowego nie niszczy materiału drążonego.

Wracając do gazobetonu – jest on klasyfikowany jako tworzywo niepalne. W przypadku ścian o grubości 12 cm konstrukcja jest w stanie wytrzymać do 2 godzin ekspozycji na ogień, a przy dodatkowych 6 cm czas ten wydłuża się dwukrotnie. 

Gazobeton wykazuje zwiększoną mrozoodporność. Ma zdolność odparowywania zwiększonej ilości wody ‒ innymi słowy jest paroprzepuszczalny. Do tych wszystkich właściwości gazobetonu należy dodać jego wytrzymałość na pleśń, glony i grzyby, a także walory estetyczne konstrukcji i wykończenia z użyciem tego materiału.

Do wad gazobetonu można zaliczyć słabą izolację akustyczną, szczególnie w przypadku odmian o niższej gęstości. Poza tym, mimo swojej wytrzymałości ma tendencje do kruszenia.

Gazobeton ‒ zastosowanie

Gazobeton znajduje zastosowanie w budownictwie domów jednorodzinnych. Grubość ścian zależy od współczynnika izolacyjności termicznej, który wynika z gęstości i klasy bloczków. Pustaki z gazobetonu stosuje się również do budowy ścian nośnych, konstrukcyjnych oraz działowych. W przypadku ścian działowych wskazane jest stosowanie produktu o zwiększonej gęstości w celu poprawy właściwości akustycznych. Natomiast do ścian zewnętrznych przeznaczony jest beton o niskiej gęstości, aby zachowane były właściwości izolacyjne. Dzięki gazobetonowi z dodatkiem zbrojenia powstają płyty stropowe, z których wykonuje się balkony i stropodachy.

Gazobeton vs beton komórkowy

Najczęściej kupowanym produktem wykonanym z gazobetonu są bloczki. Obecnie kosztują one od 8 do 25 zł za sztukę. Cena zależy od rozmiarów, zastosowań oraz producenta. Najczęściej jednak Klienci decyzują się na bloczki z betonu komórkowego (przypomnijmy, że w odróżnieniu od gazobetonu, który jest z domieszką popiołów, beton komórkowy produkowany jest na bazie piasku). Bloczki z betonu kpomórkowego mają też specjalne zamki umożliwiające ich bezproblemowe łączenie na pióro i wpust oraz wygodne uchwyty ułatwiające ich przenoszenie. Długość i wysokość bloczków jest ujednolicona, natomiast szerokość wynosi od 10 do 48 cm. Najczęściej spotykane są szerokości 20 cm i 24 cm. Ściany działowe to bloczki o szerokości 10 lub 12 cm. Warto dodać, że z betonu komórkowego wykonuje się również nadproża, które kosztują od 45 zł do 350 zł za sztukę, w zależności od nośności. 

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

  • firmy budowlane Katowice

  • firmy budowlane Kielce

  • firmy budowlane Kraków

Do czego służy taśma dylatacyjna?

 

Taśma dylatacyjna to materiał stosowany do wypełniania szczelin dylatacyjnych. Ma do spełnienia określone zadania. Jakie?

Dla zapewnienia swobody odkształceń poszczególnych elementów konstrukcyjnych niezbędne jest wykonanie dylatacji. Do wypełnienia szczelin dylatacyjnych najczęściej stosuje się specjalną taśmę dylatacyjną.

Dylatacja – w jakim celu się ją wykonuje?

Siły zewnętrzne związane ze zmianą temperatur, ciśnienia czy wilgotności, które stale działają na budynki, wpływają na odkształcenia liniowe oraz objętościowe. Dla ich zminimalizowania stosowane są odpowiednie dylatacje, które oddzielają poszczególne elementy obiektów budowlanych. Jest to niezbędne podczas wykonywania posadzek, wylewek, przy montażu paneli, podłogi czy stawianiu ścian.

Wyróżnia się różne rodzaje dylatacji:

  • dylatacje konstrukcyjne – wykonywane są przy oddzielaniu elementów konstrukcyjnych obiektu budowlanego, dzięki czemu mogą one prawidłowo osiadać. Czynniki wywołujące tego typu przemieszczenia związane są z różnicami temperatur, zróżnicowaniem obciążeń oraz warunkami gruntowymi. Dylatacje konstrukcyjne stosowane są najczęściej przy wykonywaniu fundamentów i dobudowywaniu nowych części do obiektów już istniejących;
  • dylatacje technologiczne – wykonywane są w sytuacjach, gdy spodziewany jest skurcz lub pęcznienie materiałów wykorzystanych do budowy (najczęściej przy wykonywaniu wylewek betonowych
  • dylatacje termiczne – uniemożliwiają powstawanie odkształceń termicznych związanych z różnicami temperatur. Przy budowie budynków jednorodzinnych stosuje się je między innymi przy wykonywaniu tarasów i balkonów;
  • dylatacje przeciwdrganiowe – najczęściej stosowane między fundamentem pod urządzenia przemysłowe a tymi urządzeniami.

Czym jest taśma dylatacyjna?

Taśmy dylatacyjne to elementy służące do wypełniania szczelin dylatacyjnych. Wyróżnia się dwa podstawowe typy taśm. Pierwszy z nich stanowią taśmy polietylenowe (PE). Główny materiał użyty do ich produkcji nadaje im odpowiednie właściwości chemiczne, parametry wytrzymałościowe, niską nasiąkliwość oraz wysoką odporność na zawilgocenie.

Inny typ stanowią taśmy stosowane do uszczelniania przerw w konstrukcjach betonowych i żelbetowych. Są one wykonywane z polichlorku winylu (PVC).

Taśma dylatacyjna – do czego służy?

Taśma dylatacyjna jest stosowana na przykład przy wykonywaniu wylewek lub posadzek, może również pełnić funkcję izolacji cieplnej i akustycznej pod panele podłogowe. Materiał taśmy jest bardzo elastyczny, przez co może minimalizować występujące naprężenia. Zastosowanie taśmy uniemożliwia także pęcznienie wykorzystanych materiałów. Charakterystyczną cechą taśmy dylatacyjnej jest niska przepuszczalność powietrza oraz niepodatność na pleśnienie i rozwój mikroorganizmów. Ważną cechą montażową jest z kolei szybkość i prostota układania.

Dobór odpowiedniej grubości taśmy jest zależny od grubości warstwy podłogowej. Często elementy te wyposażone są w specjalne nacięcia, które umożliwiają regulację wysokości (po wykonaniu wylewki nadmiar taśmy można w łatwy sposób usunąć). Wśród standardowych rozmiarów wyróżnia się taśmę o szerokości 15 cm i grubości 5–8 mm. Zazwyczaj jedna rolka produktu zawiera 25 lub 50 metrów bieżących materiału.

Najczęściej stosowana jest taśma dylatacyjna brzegowa. Jest to typ klasycznego materiału budowlanego do wykańczania podłóg. Dzięki jej zastosowaniu ogranicza się straty ciepła oraz zmniejsza prawdopodobieństwo powstania pęknięć. Taśma brzegowa samoprzylepna to rozwiązanie niezwykle łatwe w użyciu. Dzięki zastosowaniu warstwy klejowej możliwe jest przeprowadzenie szybkiego i precyzyjnego montażu bez konieczności użycia innych materiałów montażowych. Istnieją specjalne typy taśmy dylatacyjnej przeznaczone do stosowania na ogrzewaniu podłogowym. Z kolei taśma dylatacyjna z folią wyposażona jest w dodatkową zakładkę uszczelniającą. Materiał użyty do wykonania zakładki (folia polietylenowa) stanowi zaporę przed przenikaniem wody zarobowej z mieszanki betonowej lub cementowej do warstwy izolującej termicznie.

Poziome i pionowe przerwy robocze w konstrukcjach betonowych i żelbetowych uszczelnia się z wykorzystaniem taśm PVC (taśmy dylatacyjne do betonu). W ofercie producentów można znaleźć taśmy dylatacyjne PVC do stosowania przy wypełnianiu przerw roboczych podczas betonowania oraz ze specjalnym kanałem do wykorzystania w dylatacjach projektowanych z uwagi na skurcz, różnice temperatur czy nierównomierne osiadanie gruntu.

Cena taśmy dylatacyjnej brzegowej z PE uzależniona jest od jej rodzaju oraz wymiarów. Przykładowo taśma dylatacyjna brzegowa polietylenowa o grubości 5 mm, szerokości 20 cm, długości 50 m bieżących kosztuje około 20 zł. Cena taśmy dylatacyjnej PVC również zależy od wskazanych parametrów, a także od typu taśmy (do przerw roboczych, do dylatacji).

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

Taśma teflonowa ‒ zastosowanie i właściwości

 

Taśma teflonowa samoprzylepna wykorzystywana jest głównie przez hydraulików oraz specjalistów z branży gazowniczej. Dowiedz się, do jakich celów można ją stosować i jakimi właściwościami się charakteryzuje.

Taśma teflonowa do wody lub gazu w skuteczny sposób uszczelni wszelkiego rodzaju połączenia gwintowe oraz złącza rur. Sprawdzi się w wielu branżach, zarówno w warunkach domowych, jak i w zastosowaniu specjalistycznym.

Co to jest i do czego służy taśma teflonowa?

Taśmy teflonowe samoprzylepne lub z klejem służą do uszczelniania różnego rodzaju połączeń gwintowych cylindrycznych i złączek, stosowanych najczęściej w branży hydraulicznej. Korzystają z niej również gazownicy oraz instalatorzy. Gdy została wprowadzona na rynek, szybko zastąpiła specjalistyczne kleje, nici teflonowe oraz pakuły. Dziś ciężko wyobrazić sobie hydraulika, który nie korzystałby z teflonowej taśmy. Produkt wykonany jest ze sztucznego, białego polimeru fluorowego często nazywanego teflonem, z którego wytwarza się wiele materiałów znajdujących zastosowanie w codziennym użytkowaniu (np. patelnie z teflonowymi powłokami). Taśmy teflonowe dostępne są w postaci szpulek o różnej gęstości, grubości i szerokości.

Właściwości i zastosowanie taśm teflonowych do uszczelniania

Taśma teflonowa może pracować w szerokim zakresie temperatur (zazwyczaj mieszczą się one w przedziale od -200 do około 260 stopni Celsjusza. Nie zmieni swoich właściwości nawet przy bardzo wysokich lub ekstremalnie niskich temperaturach, zachowując swoją elastyczność i stabilność Jest odporna na uszkodzenia i substancje chemiczne. Nie ulega twardnieniu i lepieniu oraz jako jeden z nielicznych materiałów nie wchodzi w reakcję z wodą i nie wpływa na zmianę jej smaku. Uszczelniając rury stalowe taśmą teflonową, należy dokładnie oczyścić gwint z resztek piasku oraz innych zanieczyszczeń mechanicznych. Zastosowanie taśm teflonowych jest uzależnione między innymi od ich gęstości. Mniej gęste świetnie sprawdzą się w instalacjach wody ciepłej i zimnej oraz centralnego ogrzewania, natomiast produkty o wysokiej gęstości doskonale nadają się do uszczelniania instalacji gazowych.

Ze względu na to, że taśmy teflonowe nie posiadają własności sprężystych, nie puchną po nasiąknięciu wodą. Oznacza to, że przy każdym, nawet niewielkim cofaniu złączki na gwincie będzie dochodziło do powstawania przecieków. Zdarza się tak najczęściej w połączeniach dwóch elementów, które są wyposażone w gwinty proste, np. kolano stabilizacyjne łączone z krzywką do baterii. Taśma teflonowa do gwintów sprawdza się również jako przekładka dielektryczna. Zalecana jest do stosowania w połączeniach instalacji miedzianych z grzejnikami aluminiowymi lub złożonych z rur stalowych ocynkowanych. Taki sposób uszczelnienia rur taśmą teflonową zabezpiecza miejsce styku metali przed korozją elektrochemiczną.

Jak nawijać taśmę teflonową?

Aby prawidłowo uszczelnić rury gazowe lub kanalizacyjne, należy odpowiednio zastosować taśmę. Nawijanie taśmy teflonowej powinno się odbywać zgodnie z kierunkiem wkręcania łącznika. Bardzo ważne jest mocne dociśnięcie jej do rowków gwintu, aby nie doszło do rozszczelnienia oraz zsunięcia podczas skręcania połączenia. Częstym problemem jest ilość taśmy, jaką należy nawinąć. Wszystko zależy od średnicy rury oraz od jakości gwintu. Przy mniejszych rozmiarach długość taśmy będzie uzależniona również od grubości rury. Przyjęło się jednak, że w przypadku małej średnicy potrzeba taśmy o grubości 0,1 mm i szerokości 12 mm. Natomiast do uszczelniania rur o większej średnicy lepiej się sprawdzą taśmy o grubości 0,2 mm i szerokości 19 mm. Istnieją również produkty o grubości 0,075 mm wykorzystywane do uszczelniania gwintów tworzywowych drobnozwojnych. Warto pamiętać, że po nawinięciu taśmy należy ją mocno dociągnąć, aż do momentu całkowitego zerwania.

Taśma teflonowa do zgrzewarek

Szczególnym typem taśm teflonowych jest produkt przeznaczony do zgrzewarek. Traktowany jest jako część zamienna do wszelkiego rodzaju urządzeń zgrzewających, zabezpieczająca opakowania przed przyklejaniem podczas zgrzewania. Pełni również funkcje ochronne, izolujące oraz ślizgowe. Jest wykonana z włókna szklanego pokrytego warstwą PTFE i montowana nad listwą grzewczą. Podobnie jak taśmy teflonowe do gwintów, produkt wyróżnia się wysoką odpornością chemiczną, mechaniczną, elektryczną i temperaturową. Jest także bardzo przyczepna, plastyczna i nierozciągliwa, dzięki czemu jej montaż przebiega szybko i sprawnie, a taśma łatwo dopasowuje się do powierzchni, do której ma być przyklejona.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

Czym jest współczynnik przenikania ciepła i jak go obliczyć?

 

Aby w pełni dobrze wykonać prawidłową izolację budynku, należy pamiętać o istotnym parametrze, którym jest współczynnik przenikania ciepła. Jego niska wartość przekłada się na mniejsze straty cieplne budynku, a co za tym idzie ‒ niższe rachunki za ogrzewanie.

Budynki jednorodzinne zużywają dużą część energii na ogrzanie domu. Wysoki wskaźnik strat energii, bo aż 80%, wynika z uciekania ciepła przez ściany, okna, a nawet dach. Dobrze wykonana izolacja dachu zmniejsza straty nawet do 40%, a efektywna izolacja ścian, okien i stropów redukuje je do minimum.

Czym jest współczynnik przenikania ciepła?

Współczynnik przenikania ciepła określa wielkość przepływu ciepła przez jednostkową powierzchnię danej przegrody budowlanej, jeśli po dwóch jej stronach panuje różnica temperatur w wysokości 1K.e. Jest to najważniejszy parametr używany do określania izolacji termicznej budynku. Wyraża się go symbolem U. Ogólnie rzecz ujmując, współczynnik przenikania ciepła informuje o tym, ile energii przedostaje się przez przegrodę budynku. Im niższa wartość tego współczynnika, tym mniejsze straty cieplne, a tym samym mniej odczuwalne koszty ogrzewania budynku. Aby obliczyć współczynnik przenikania ciepła, należy wziąć czynniki takie jak grubość przegrody, jej warstwy oraz współczynnik przewodnictwa cieplnego zastosowanego materiału.

Współczynnik przenikania ciepła ‒ norma

Rozporządzenie Ministra Infrastruktury i Rozwoju zawiera warunki techniczne, jakie powinna spełniać każda budowla zgodnie z Polskimi Normami. Współczynnik przenikania ciepła dotyczy ścian, dachów, stropów oraz stropodachów dla wszystkich rodzajów budynków. Normy aktualizowane są co kilka lat i podane są na stronie internetowej Ministra Transportu, Budownictwa i Gospodarki Morskiej. Przedstawione poniżej przykładowe normy dla ścian wewnętrznych oraz zewnętrznych obowiązują od 2017 roku. Nowe wytyczne obowiązywać będą od stycznia roku 2021.

Normy dotyczące ścian zewnętrznych:

  • przy temperaturze powyżej 16℃ ‒ 0,23 W/(m2·K);
  • przy temperaturze między 8 a 16℃ ‒ 0,45 W/(m2·K);
  • przy temperaturze poniżej 8℃ ‒ 0,90 W/(m2·K).

Normy dotyczące ścian wewnętrznych:

  • przy temperaturze powyżej 8℃ oraz w przypadku ścian oddzielających pomieszczenia ogrzewane od klatek schodowych i korytarzy ‒ 1,00 W/(m2·K);
  • przy temperaturze poniżej 8℃ ‒ nie ma wymagań,
  • w przypadku ścian oddzielających części ogrzewane od nieogrzewanych ‒ 0,30 W/(m2·K).

Obliczanie współczynnika przenikania ciepła

Aby obliczyć wartość współczynnika przenikania ciepła, można skorzystać z uproszczonego wzoru. Co najważniejsze, takie obliczenie można z łatwością wykonać samemu. Pierwszym etapem jest określenie oporu cieplnego, który wyrażany jest symbolem R. Do jego obliczenia stosuje się wzór: R = d/λ, gdzie d to grubość warstwy materiału wyrażona w metrach, a λ (lambda) to współczynnik przewodzenia ciepła. Jego wartość podana jest przez producenta na opakowaniu produktu.

Następnym etapem jest obliczenie: R+Rsi+Rse, gdzie Rsi to współczynnik przejmowania ciepła od strony zewnętrznej, a Rse to współczynnik przejmowania ciepła od strony wewnętrznej. Wyznacza on ostateczną wartość oporu cieplnego (R1). Współczynniki Rsi i Rse to stałe wartości, które można znaleźć w tabelach Normy PN-EN ISO 6946:2017-10.

Współczynnik przenikania ciepła jest ściśle związany z przewodzeniem materiału, a więc zależy od zastosowanego tworzywa. Informację na ten temat można znaleźć na etykietach produktów w specyfikacji technicznej.

Ostatnim krokiem do obliczenia współczynnika przenikania ciepła jest skorzystanie ze wzoru: U = d/R1, gdzie d to grubość ścian wyrażana w metrach, a R1 oznacza całkowity opór cieplny. Ostateczny wynik należy porównać z dopuszczalną granicą współczynnika. Jeśli nasza przegroda składa się z kilku warstw różnych od siebie, należy obliczyć współczynnik oddzielnie dla każdej z nich. Jednak tak skomplikowanych obliczeń nie musimy wykonywać sami – istnieją kalkulatory online, które przeprowadzą je za nas.

Które materiały ograniczają straty ciepła?

Aby ograniczyć straty ciepła w budynku, przede wszystkim należy zwrócić uwagę na materiały budowlane używane do budowy naszego domu. Informację o współczynniku przenikania ciepła każdy materiał powinien zawierać na etykiecie. Im niższa wartość tego parametru, tym mniejsze będą straty ciepła.

Dobrym wyborem jest zastosowanie wełny mineralnej ze względu na jej właściwości. Współczynnik przenikania ciepła wełny mineralnej jest niski i wynosi od 0,031 do 0,045 W/(m·K). Równie korzystnymi parametrami pod tym względem charakteryzuje się dachówka ceramiczna ‒ 0,015 W/(m·K). Równie korzystne parametry ma styropian ‒ od 0.031 do 0.044 W/(m·K). Innymi materiałami o niskim współczynniku U są: keramzyt, pustak ceramiczny, a nawet folie izolacyjne z dodatkową warstwą aluminium.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

 

Dereń – jak go uprawiać i pielęgnować? Które odmiany warto znać?

 

Dereń jest bardzo popularnym krzewem ozdobnym. Duża liczba jego gatunków i odmian sprawia, że można go uprawiać w różnych rodzajach ogrodów. Warto wiedzieć, że ma on zastosowanie nie tylko w ogrodnictwie, ale również w kuchni.

Dereń to krzew, który nie jest trudny w uprawie. Jednak przed posadzeniem koniecznie należy sprawdzić, jakie ma wymagania, by stworzyć mu dogodne warunki do rozwoju. Co warto o nim wiedzieć?

Dereń – krzew o wielu zastosowaniach

Derenie to liczna grupa krzewów, które w zależności od gatunku różnią się pokrojem, kolorem kwiatów, zabarwieniem liści i wysokością. Są to krzewy, które będą ozdobą ogrodu przez cały rok, także w czasie zimy, ponieważ niektóre gatunki mają także kolorowe pędy. Niewiele osób zdaje sobie sprawę, że niektóre z gatunków tej rośliny mają jadalne owoce, a przetwory z derenia nie ustępują niczym tym przygotowanym na bazie bardziej popularnych owoców. Prawdziwym rarytasem jest dżem z derenia, a koneserów alkoholi na pewno ucieszy dereniówka, czyli nalewka z owoców derenia jadalnego. Owoc derenia ma także właściwości lecznicze. Jest on bogaty w witaminę C, antocyjany, flawonoidy, a także różne składniki mineralne.

Jeśli chodzi o uprawę dereni, to wytyczne różnią się w zależności od odmiany. W większości rośliny te charakteryzuje wysoka odporność na mróz, dobrze radzą sobie również w półcieniu.

Dereń – ciekawe odmiany

  • Dereń biały ‘Aurea’ (Cornus alba ‘Aurea’) – krzew dorastający do około 2 metrów wysokości, o rozłożystym pokroju. Ma ciekawe, żółte liście. Nadaje się do sadzenia w parkach i ogrodach jako element rozmaitych zestawień kolorystycznych.
  • Dereń biały ‘Elegantissima’ (Cornus alba ‘Elegantissima’) – dość duży i rozłożysty krzew, który może dorastać do około 3 metrów wysokości. Jego szerokość jest zazwyczaj nieco większa niż wysokość. Na uwagę zasługują zwłaszcza dwubarwne, biało-zielone liście, które, opadając, ukazują atrakcyjne czerwone pędy.
  • Dereń biały ‘Sibirica’ (Cornus alba ‘Sibirica’) – krzew osiągający 3 metry wysokości. Roślina prezentuje się niezwykle efektownie zimą, kiedy pokazują się intensywnie czerwone pędy. Atrakcyjne są również niebieskobiałe owoce tej odmiany derenia.
  • Dereń kanadyjski (Cornus canadensis) ten dereń przybiera postać płożącej krzewinki, która tworzy ciekawe dywany. Ma czteropłatkowe kwiaty pojawiające się w czerwcu to właśnie wtedy, a także z chwilą pojawienia się czerwonych owoców, roślina prezentuje się najbardziej atrakcyjnie. Rozrasta się dość intensywnie i można ją sadzić na przykład pod konarami drzew, ponieważ dobrze znosi zacienienie.
  • Dereń pagodowy ‘Variegata’ (Cornus controversa ‘Variegata’) – ta odmiana ma postać niedużego drzewka lub większego krzewu. Może dorastać do 4 metrów wysokości. Pokrojem przypomina buddyjską pagodę. Ma ciekawe, kremowo obrzeżone liście i białe kwiaty, które pojawiają się w czerwcu.
  • Dereń kousa ‘China Girl’ (Cornus kousa ‘China Girl’) – dość wysoki krzew osiągający 45 metrów wysokości przy szerokości 2,53 metrów. Ma ciekawy, wzniesiony i zarazem dość luźny pokrój oraz ostro zakończone liście. Kwiaty są niepozorne, zielono-kremowobiałe, z kolei owoce mają kolor ciemnoróżowy.
  • Dereń kousa ‘Satomi’ (Cornus kousa ‘Satomi’) – bardzo ciekawa odmiana o zielonych, delikatnie błyszczących liściach i drobnych, ale bardzo atrakcyjnych kwiatach, których podsadki mają różowy kolor. Jest polecana do sadzenia samotnie na tle innych roślin.
  • Dereń jadalny ‘Variegata’ (Cornus mas ‘Variegata’) – bardzo atrakcyjna odmiana derenia jadalnego, która może dorastać do 4, a nawet 5 metrów wysokości. Jego liście są zielone i dodatkowo mają biały brzeg. Nieduże, żółte kwiaty pojawiają się już w marcu. Owoce mają kolor purpurowy i są jadalne. Pojawiają się na roślinie dość obficie i osiągają swoją dojrzałość we wrześniu.
  • Dereń świdwa ‘Midwinter Fire’ (Cornus sanguinea ‘Midwinter Fire’) – wolno rosnący krzew, który osiąga 2 metry wysokości. Ma kolorowe pędy, które zmieniają barwę w zależności od wieku i stanowiska. Młode pędy roślin rosnących na słońcu mają kolor czerwony, z kolei pędy egzemplarzy uprawianych w cieniu są pomarańczowe lub zielonożółte. Białe kwiaty ukazują się w maju. Owoce są granatowe.
  • Dereń rozłogowy ‘Flaviramea’ (Cornus sericea ‘Flaviramea’) – bardzo rozłożysty krzew, który może osiągać nawet 4 metry szerokości przy 1,52 metrach wysokości. Na uwagę zasługują jego zielonożółte, intensywnie wybarwione pędy. Jest to cenna roślina do zestawień kolorystycznych. Dobrze znosi zalewanie.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach: