Zatkane rury to koszmar dla wszystkich domowników. Na szczęście jest wiele metod ich udrożnienia. Można wykorzystać domowe sposoby, użyć środków chemicznych albo udrożnić zatkaną rurę mechanicznie, przy pomocy specjalnych urządzeń.

Odpływ w zlewie, wannie czy prysznicu może zatkać się w najmniej oczekiwanym momencie. Przyczyną takiej sytuacji może być nieregularne czyszczenie rur, przypadkowo wrzucony przedmiot, osad z mydła czy duże kawałki żywności pozostawione np. na naczyniach. Środki chemiczne to nie jedyny sposób na odetkanie rur. Warto spróbować również domowych sposobów.

Domowe sposoby udrażniania rur

Jednym z domowych sposobów udrażniania rur jest użycie mikstury z sody oczyszczonej oraz octu. Potrzebne składniki to: szklanka sody oczyszczonej, pół szklanki octu i ciepła woda. Do rury odpływowej wsypujemy sodę oczyszczoną, następnie wlewamy ocet i zakrywamy otwór korkiem lub w inny sposób, np. talerzykiem Należy uważać, by opary nie miały kontaktu z naszymi drogami oddechowymi i oczami. Należy pozostawić wszystko na około 30 minut. W tym czasie nie należy używać zlewu, wanny czy prysznica, pod którym znajduje się udrażniana rura. Podczas oczekiwania należy zagotować wodę w czajniku lub garnku, a gdy lekko przestygnie, wlać ją do odpływu. Następnie należy odkręcić gorącą wodę w kranie, aby wlewała się bezpośrednio do odpływu przez około 2-3 minuty. Dla podtrzymania efektu całą operację powinno się powtarzać raz w miesiącu..

Drugim sposobem jest wykorzystanie sody oczyszczonej oraz soli. Mieszaninę w proporcjach 1:1 (np. 100 g soli i 100 g sody) należy wsypać do odpływu i zalać połową szklanki octu. Dla osiągnięcia lepszego efektu ocet można wcześniej podgrzać. Taka mikstura natychmiast zacznie się pienić i może wypłynąć na zewnątrz odpływu, dlatego najlepiej zatkać go korkiem lub przykryć talerzem. Całość należy pozostawić na około godzinę, po czym do odpływu należy wlać 2 litry wrzącej wody. Im dłużej pozostawimy miksturę w środku, tym lepszy efekt uzyskamy.

Kolejnym sposobem jest wykorzystanie powszechnie znanego leku ‒ aspiryny. Potrzebne będą dwie tabletki aspiryny i szklanka octu, którą należy zalać tabletki w odpływie. Mikstura będzie mocno się pienić. Po kilku minutach należy spłukać wszystko ciepłą wodą. Zatkane rury powinny być udrożnione.

Środki do udrażniania rur

Środki chemiczne są skuteczne, jeśli zatkanie rury nie nastąpiło poniżej syfonu. Podczas ich używania należy zachować szczególną ostrożność, gdyż zazwyczaj są one szkodliwe dla naszego zdrowia. Często są to substancje żrące i niebezpieczne dla zdrowia, które powinno się stosować w ochronnej odzieży i rękawiczkach. Mogą one nie tylko trwale uszkodzić oczy, skórę lub odbarwić ubranie, ale również uszkodzić system odpływowy, zwłaszcza jeśli jest wykonany z aluminium. Aby nie uszkodzić rur, należy zapoznać się z intensywnością produktu oraz jego przeznaczeniem. Nie wszystkie preparaty nadają się do uniwersalnego zastosowania.

Alternatywą dla środków chemicznych są biopreparaty, które są bezpieczne dla środowiska. Skład takich środków bazuje na naturalnych składnikach, które nie niszczą instalacji wodnej. Równie dobrze usuwają zanieczyszczenia rur, a ponadto niwelują nieprzyjemne zapachy wydobywające się z odpływu.

Czym udrożnić rury?

• Przepychacz do rur: Do udrożnienia zatkanych rur w łazience można użyć gumowego przepychacza. Jest to prosty sposób, który wykorzystuje zmianę ciśnienia. Aby wykonać to skutecznie, należy posmarować tłustą substancją okolice odpływu, a następnie przycisnąć przepychacz. Kolejny krok to nalanie wody do poziomu sięgającego powyżej gumowej nasady urządzenia. Później należy wielokrotnie dociskać i odciągać drążek popychacza.
• Sprężyna hydrauliczna do przepychania rur: Jeżeli zator w rurze tkwi głębiej, należy użyć sprężyny. Wybierając tę metodę, należy najpierw zdjąć syfon. Urządzenie umieszcza się we wlocie rury, a następnie kręci korbą. Gdy cała sprężyna zostanie umieszczona w instalacji, należy ją wyciągnąć, kręcąc w przeciwną stronę. Dla uzyskania pożądanego efektu należy powtórzyć całą operację kilkakrotnie.
• Pompka do udrażniania rur: Ręcznej pompki używa się do udrażniania syfonów i rur kanalizacyjnych. Jej ssącą końcówkę należy umieścić w otworze odpływu, a następnie pociągnąć rączkę do siebie i pchnąć w dół Niedrożność blokująca odpływ zostanie wypchnięta pod ciśnieniem, a syfon odetkany.
• Wąż do udrażniania rur: Węża należy używać wraz z myjką ciśnieniową. Ten elastyczny i wysokociśnieniowy sprzęt skutecznie radzi sobie z zanieczyszczeniami. Strumień wody wychodzący z dyszy węża powoduje rozbicie przeszkody na drobne kawałki. Wąż ten przechodzi również przez rury z kolankami.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane zachodniopomorskie

• firmy budowlane dolnośląskie

• firmy budowlane kujawsko pomorskie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Wrocław

• firmy budowlane Białystok

• firmy budowlane Bydgoszcz

Kompostownik pozwala na utylizację odpadów organicznych i jest źródłem cennego nawozu dla roślin. Trudno o korzystniejsze rozwiązanie. Okazuje się, że kompostownik można zrobić samodzielnie. Jak to zrobić?

Kompostownik jest obecnie bardzo popularny i doceniany przez wielu właścicieli domów. Na rynku można znaleźć różne rodzaje gotowych kompostowników, ale część osób decyduje się na jego samodzielną budowę. Którą opcję wybrać?

Czy jest kompostownik?

Kompostownik domowy jest to pojemnik przeznaczony do zbierania odpadów organicznych. Zachodzi w nim rozkład materii organicznej, za co odpowiedzialne są różne mikroorganizmy, takie jak bakterie tlenowe, nicienie oraz grzyby. Kompostowanie przebiega w obecności tlenu przy odpowiedniej temperaturze oraz wilgotności. W efekcie powstaje podłoże, które jest obfite w składniki łatwo przyswajalne przez rośliny. Dlatego właśnie kompost jest używany przez ogrodników i rolników, którzy chętnie korzystają z jego dobrodziejstw przy uprawie roślin. Stosowanie kompostu poprawia jakość gleby, wzbogacając ją w próchnicę. Stosowanie kompostu nie prowadzi do przenawożenia i nie jest szkodliwe dla środowiska, w przeciwieństwie innych nawozów. Dzięki niemu ziemia staje się pulchna i przewiewna. Kompostownik jest zatem cennym źródłem materii organicznej. Jedną z jego zalet są niskie koszty produkcji.

Jakie są rodzaje kompostowników?

Kompostownik może być otwarty, zamknięty lub rotacyjny. Pierwszy z nich to po prostu rodzaj skrzyni bez dna. Druga opcja to kompostownik zamknięty, czyli termokompostownik, który jest zazwyczaj wykonany z plastiku. Stwarza on optymalne warunki do przebiegu procesów rozkładu biomasy. Trzeci rodzaj kompostownia to kompostownik obrotowy, który umożliwia mieszanie, a co za tym idzie lepsze napowietrzanie odpadków.

Kompostowniki można także podzielić ze względu na materiały użyte do ich wykonania. Jednym z najprostszych i najpopularniejszych typów kompostownika jest kompostownik drewniany. Do jego wykonania można wykorzystać palety lub samodzielnie zbudować drewnianą skrzynię. W tym przypadku proces kompostowania przebiega stosunkowo powoli, jednak można go przyspieszyć, owijając kompostownik folią. Kompostownik plastikowy jest opcją bardzo wygodną, ponieważ wystarczy jedynie zakupić odpowiedni pojemnik. W plastikowym kompostowniku procesy zachodzą szybciej, co pozwala na pozyskiwanie kompostu nawet kilka razy w roku. Warto wspomnieć także o kompostowniku metalowym wykonanym z siatki oraz o kompostowniku betonowym. Coraz popularniejszym rozwiązaniem staje się także kompostownik na balkon, który pozwala na gromadzenie odpadów organicznych i produkcję kompostu osobom mieszkającym w bloku.

Jak zrobić kompostownik?

Na początku należy określić pojemność kompostownika, która będzie optymalna na potrzeby danego ogrodu. Zaleca się, by na 1 metr kwadratowy ogrodu przypadał 1 litr objętości kompostownika. Następnie trzeba wybrać odpowiednią lokalizację dla kompostownika. Najlepiej, by była to zacieniona część ogrodu. Dobrym wyborem będzie miejsce pod drzewem liściastym, które latem ochroni kompostownik przed wysychaniem, a zimą umożliwi dostęp promieni słonecznych i jego ogrzewanie. Kompostownik należy umieścić na przepuszczalnym podłożu o wyrównanej powierzchni. Oprócz tego dobrze jest zapewnić do niego łatwy dostęp, zwłaszcza z kuchni, skąd głównie będą pochodzić odpadki. Najlepiej, aby kompostownik znalazł się w pobliżu domu, ale nie w reprezentacyjnym miejscu przy wejściu, aby nie witać gości jego widokiem.

Kolejny etap to wybór materiału. Zakup gotowego pojemnika jest najprostszą opcją, ale można także spróbować zrobić kompostownik samodzielnie. Jednym z prostszych sposobów na to, jak zbudować kompostownik, jest przygotowanie 4 słupów wykonanych z solidnego materiału i umieszczenie ich w ziemi. Taką konstrukcję należy otoczyć siatką z drutu. Dobrze jest ją także owinąć folią. Popularnym materiałem do budowy kompostowników jest drewno. Jak zrobić kompostownik z desek? Wystarczy przygotować deski o odpowiedniej długości (zależnie od planowanej wielkości kompostownika), a następnie zbić je gwoździami. Zamiast pojedynczych desek można również użyć palet. Kompostownik można wykonać także z płyt betonowych, cegieł lub wykorzystać beczkę. Warto także zastanowić się nad przykrywką dla kompostownika, która nie tylko zasłoni odpadki, ale też ochroni je przed opadami deszczu lub śniegu oraz przed nadmiernym wysuszeniem. Pokrywa może być wykonana z różnych materiałów, na przykład drewna lub plastiku.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane opolskie

• firmy budowlane podkarpackie

• firmy budowlane podlaskie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Lublin

• firmy budowlane Olsztyn

• firmy budowlane Poznań

Na rynku artykułów gospodarstwa domowego i wykończenia wnętrz znajdziemy różne typów okapów i pochłaniaczy kuchennych. Ich funkcją jest neutralizacja zapachów oraz zapobieganie osiadaniu tłuszczu na szafkach i blatach kuchennych. Sprawdź, czym różnią się od siebie poszczególne rodzaje pochłaniaczy pod względem funkcjonalności, designu i indywidualnych potrzeb w różnych aranżacjach kuchni.

W kuchni często unoszą się zapachy przygotowanych posiłków, a wraz z nimi cząsteczki pary i tłuszczu. Aby nie roznosiły się one po całym pomieszczeniu, niezbędny jest sprawnie działający pochłaniacz zapachów do kuchni. Przemyślany wybór systemu oczyszczania powietrza z pewnością zostanie doceniony przez domowników i ułatwi utrzymanie czystości w kuchni.

Najpopularniejsze pochłaniacze kuchenne ‒ przegląd

• Pochłaniacz przyścienny

Jest to jeden z najpowszechniejszych pochłaniaczy kuchennych. Ten rodzaj okapu montuje się przy jednej z kuchennych ścian, tuż nad kuchenką lub płytą grzewczą. Ze względu na swój wygląd przyścienne okapy kuchenne nazywane są również kominowymi. Okap kominowy to pochłaniacz bez zabudowy – posiada on długi, estetycznie obudowany komin, który maskuje rurę odprowadzającą niepożądane związki do wentylacji. Dzięki stalowemu i prostemu wykończeniu pochłaniacz kuchenny kominowy stanowi dopełnienie wyposażenia każdej kuchni.

• Pochłaniacz wyspowy

Pochłaniacz wyspowy wizualnie zbliżony jest do kominowego. Zbudowany jest z podstawy oraz rury odprowadzającej zanieczyszczenia. W odróżnieniu od modeli przyściennych okap wyspowy montowany jest do sufitu. Ze względu na swoje umiejscowienie nad wyspą kuchenną pochłaniacz powietrza tego rodzaju przeznaczony jest do nowoczesnych wnętrz kuchni, najczęściej dużych, a niekiedy również połączonych z salonem.

• Pochłaniacz kuchenny podszafkowy

W aranżacjach niewielkich kuchni popularne są pochłaniacze kuchenne przeznaczone do zabudowy szafkowej. Montuje się je we wnętrzu specjalnie przystosowanych szafek kuchennych. Pochłaniacz kuchenny tego typu jest mało widoczny, co pozwala na efektowne zaaranżowanie nawet niewielkiego wnętrza kuchni z równoczesnym wykorzystaniem praktycznej funkcji tego urządzenia, czyli eliminacji nieprzyjemnych zapachów i związków powstających podczas gotowania.

• Pochłaniacz zabudowany sufitowo

Coraz częściej w kuchniach spotyka się okapy kuchenne przeznaczone do zabudowy sufitowej. Najczęściej pojawiają się one w dużych, otwartych kuchniach połączonych z salonem. Można je również spotkać nad wyspami kuchennymi. Przy okapie zabudowanym sufitowo warto zadbać o efektowne oświetlenie ‒ pochłaniacz kuchenny zabudowany w suficie wtapia się w otoczenie, eksponując oświetlenie lub inne kuchenne dodatki. Jest to doskonały sposób połączenia funkcjonalności i estetyki nowoczesnego kuchennego wnętrza.

• Pochłaniacz kuchenny do zabudowy

Pochłaniaczem, który w pełni wykorzystuje dokonania współczesnej technologii, jest model do zabudowy blatowej. Dzięki zaawansowanej technologii pochłaniacz powietrza zabudowany blatowo jest gotowy do pracy tuż po wysunięciu się z blatu. Okap tego typu bardzo często montowany jest na kuchennych wyspach oraz na blatach będących częścią szafek.

• Wbudowany system wentylacji kuchennej

Kolejnym przykładem wykorzystania nowoczesnej technologii jest system wentylacyjny, który jest zupełnie niewidoczny w aranżacji kuchennej przestrzeni. Elementami wyposażenia niewidzialnej na pierwszy rzut oka technologii wentylacji powietrza są panele sterowania wmontowane w określone miejsca nad piekarnikiem. Głównym celem tego typu pochłaniacza jest eliminacja wszelkich oparów powstałych z piekarnika, które wydobywają się podczas jego otwierania i zamykania.

Jaki pochłaniacz do kuchni wybrać?

Dokonując wyboru pochłaniacza zapachów do kuchni, należy kierować się jego potencjalną lokalizacją i wielkością kuchni.

Praktycznymi i dość popularnymi pochłaniaczami są modele, które w pełni wykorzystują powietrze wentylacyjne, minimalizując tym samym zużycie energii. Takie pochłaniacze wykorzystywane są głównie w domach pasywnych, w których wytworzone ciepło pozostaje w domu. Warto dodać, iż podłączenie okapu do wentylacji polecane jest osobom, które starają się zaoszczędzić na ogrzewaniu i zużyciu domowej energii. Dzięki montażowi pochłaniacza wykorzystującego powietrze wentylacyjne z domu eliminowana jest wilgoć, a wraz z nią wszelkie opary. Atutem tego typu pochłaniaczy jest zapewnianie czystego powietrza w domu oraz ochrona kuchennych sprzętów przed brudem i nieczystościami.

Wybór pochłaniacza do kuchni często zależy od naszych możliwości finansowych. Warto zainwestować mądrze, by móc przez długie lata cieszyć się jego skutecznym funkcjonowaniem.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane zachodniopomorskie

• firmy budowlane dolnośląskie

• firmy budowlane kujawsko pomorskie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Wrocław

• firmy budowlane Białystok

• firmy budowlane Bydgoszcz

Każdemu ogrodnikowi zdarza się zauważyć szkodniki na swoich roślinach. Jeśli się je dobrze pozna, łatwiej je zidentyfikować, a tym samym szybciej przystąpić do walki z nimi. Jakie szkodniki roślin atakują je najczęściej?

Nawet najgorsze szkodniki można skutecznie zwalczyć. W boju liczy się zarówno czas, jak i spostrzegawczość. Warto poznać rodzaje szkodników atakujących rośliny i dzięki temu w porę rozpocząć walkę.

Czym są szkodniki?

Szkodniki to organizmy, które powodują straty w działalności człowieka. Zalicza się do nich zwierzęta, których działalność prowadzi do uszkodzenia uprawianych roślin lub przyczynia się do strat w ich plonach. Szkodniki uszkadzają drzewa i krzewy, tekstylia, produkty spożywcze, a także książki, drewno i materiały drewnopochodne. Warto wiedzieć, że szkodniki często przyczyniają się do rozprzestrzeniania bakterii, wirusów, czy grzybów, które są przyczyną wielu chorób. Szkodnikami są przede wszystkim owady, ale także nicienie, wije, roztocza, ślimaki i gryzonie. Do ich masowego pojawiania się przyczyniają się uprawy monokulturowe oraz intensyfikacja rolnictwa.

Zwalczanie szkodników

W zwalczaniu szkodników istotną rolę odgrywa profilaktyka. W przypadku upraw roślin warto stosować płodozmian oraz odpowiednie zabiegi agrotechniczne, które należy przeprowadzać we właściwych terminach. Niektóre odmiany roślin są odporne na różne rodzaje szkodników i można wziąć to pod uwagę, planując uprawę. Sprzęt używany do pielęgnacji powinien spełniać określone wymogi. Na przykład sekator do przycinania gałęzi musi być naostrzony, a także zdezynfekowany, zwłaszcza jeśli szkodniki wcześniej atakowały dany ogród. Gdy szkodniki już się pojawią, trzeba przystąpić do zwalczania ich bezpośrednio metodami biologicznymi, chemicznymi, mechanicznymi lub fizykochemicznymi. Najlepsze efekty przynosi łączenie różnych metod ze sobą.

Szkodniki roślin doniczkowych

Najpopularniejsze szkodniki roślin domowych to przędziorki, mszyce, wełnowce, miseczniki i tarczniki, a także pędraki.

• Przędziorki – niewielkie, milimetrowe roztocza koloru pomarańczowego lub czerwonego. Zazwyczaj żerują na liściach, pędach i kwiatach filodendronów, palm, fuksji i cytrusów.
• Mszyce – niewielkie owady, których ciało ma barwę czarną, zieloną lub brunatną. Upodobały sobie młode pędy, ale pojawiają się także na spodzie liści begonii, fuksji czy anturium. Ich obecność można poznać po tym, że wytwarzają rosę miodową, czyli substancję o lepkiej konsystencji.
• Wełnowce – żerują na spodzie liści, a także na miękkich pędach. Można je spotkać na fikusach, cytrusach i kaktusach. Ich ciało jest pokryte czerwonym lub białym nalotem przypominającym wełnę.
• Miseczniki i tarczniki – szkodniki bardzo do siebie podobne i dlatego często są wymieniane w parze. Wytwarzają one chitynowe tarczki, które mają za zadanie chronić je przed czynnikami zewnętrznymi. Są niewielkie, a ich ciała mają ciemne zabarwienie. Występują na spodzie liści i pędach takich roślin jak draceny, juki, fikusy i palmy.
• Pędraki – są larwami różnych owadów. Mają grube, mięsiste ciała koloru kremowego i ciemną głowę. Te szkodniki roślin doniczkowych żerują w ziemi, niszcząc korzenie.

Szkodniki drzew owocowych

Drzewa owocowe są grupą roślin chętnie atakowanych przez szkodniki, takie jak na przykład:

• Bawełnica korówka – reprezentuje szkodniki jabłoni, grusz oraz pigw. Jej pojawienie się można łatwo rozpoznać, ponieważ drzewa zaczyna wówczas pokrywać biały, wełnisty nalot.
• Kwieciak jabłkowiec – mały chrząszcz, którego larwy zjadają wnętrze pąków kwiatowych, powodując ich usychanie. Atakuje głównie jabłonie i grusze.
• Mszyce – atakują praktycznie wszystkie drzewka owocowe. Zazwyczaj można je zauważyć na spodzie liści czy pędów.

Szkodniki roślin ozdobnych

Rośliny ozdobne bywają atakowane przez różne szkodniki. Najlepiej poznać je po szkodach, jakie wyrządzają. Jeśli w roślinach zaczynają pojawiać się dziury, jest to znak, że mogły zostać zaatakowane przez chrząszcze, ślimaki, gąsienice motyli lub larwy błonkówek. Do niszczenia korzeni przyczyniają się z kolei larwy chrząszczy. O ich działalności świadczy więdnięcie, a także zamieranie roślin. Tarczki pojawiające się na pędach i liściach roślin ozdobnych świadczą o obecności czerwców. Zwinięte liście to zazwyczaj efekt działania larw chrząszczy i gąsienic motyli, które nadgryzają nerwy liściowe, powodując ich więdnięcie i zwijanie. Za plamy na liściach mogą odpowiadać skoczki, mączliki, przędziorki oraz wciornastki. Natomiast zniekształcone pędy i liście to efekt działania ochojników i mszyc.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane wielkopolskie

• firmy budowlane zachodniopomorskie

• firmy budowlane dolnośląskie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Warszawa

• firmy budowlane Wrocław

• firmy budowlane Białystok

Sukulenty to rośliny polecane osobom zapominalskim. Nie są specjalnie trudne w uprawie i nie stanie się im krzywda, gdy czasem zapomni się o ich podlewaniu. Jakie gatunki sukulentów są najpopularniejsze?

Wiele osób rezygnuje z uprawy roślin ze względu na brak czasu lub ochoty, by o nie dbać. Jest jednak grupa roślin, które nie wymagają wielu poświęceń przy ich uprawie – są to sukulenty. Warto je bliżej poznać.

Co to są sukulenty?

Sukulenty to rośliny zaliczane do kserofitów i nazywane także roślinami gruboszowatymi. Na ogół są to rośliny zielne i dwuliścienne, zdecydowanie rzadziej drzewa. W języku łacińskim słowo succulentus oznacza ‘soczysty’, a zatem już sama nazwa tej grupy roślin wskazuje na ich zdolność do gromadzenia wody. Sukulenty są bardzo dobrze przystosowane do życia w trudnych warunkach przy ograniczonej dostępności wody, gdyż magazynują ją w swoich tkankach wodnych. Na stanowiskach naturalnych można je spotkać głównie na pustyniach, poza tym są często uprawiane w pojemnikach jako rośliny ozdobne. Ze względu na zdolność sukulentów do gromadzenia wody są one polecane osobom, które nie mają czasu zajmować się roślinami lub zapominają o ich podlewaniu. O sukulent nie trzeba specjalnie dbać, więc może być uprawiany praktycznie przez każdego.

Rodzaje sukulentów

Sukulenty można podzielić na trzy grupy, w zależności od miejsca, w którym magazynują wodę:

• sukulenty korzeniowe (np. niektóre gatunki pelargonii, szczawiki) – gromadzą wodę i składniki odżywcze w korzeniach;
• sukulenty łodygowe (kaktusy, rośliny z rodziny wilczomleczowatych czy toniowatych) – magazynują wodę w pędach, łodygach i pniach, zazwyczaj są pozbawione liści;
• sukulenty liściowe (np. agawa, aloes) – magazynują wodę w liściach.

Sukulenty w domu – uprawa

Większość sukulentów wymaga słonecznego stanowiska, zatem najlepszym miejscem do ich uprawy będzie słoneczny parapet lub sąsiedztwo okna. Większość z nich toleruje ciepło i słońce także zimą, jednak niektóre odmiany należy na ten czas przenieść do chłodniejszego pomieszczenia. Podłoże do sukulentów powinno mieć podobne właściwości, co ziemia w ich naturalnym środowisku. Najlepiej zakupić ziemię dla sukulentów i wymieszać ją z mineralnymi dodatkami.

Sukulenty – pielęgnacja

Wbrew pozorom, sukulenty uprawiane w domu powinny być podlewane. Faktem jest, że ewentualny brak wody zniosą lepiej niż inne rośliny, jednak nie trzeba od razu wystawiać ich na ekstremalne warunki. Podlewanie sukulentów należy uzależnić od aktualnej fazy rozwoju danej rośliny. Od marca do września sukulenty należy podlewać w sposób umiarkowany. Z końcem września trzeba sukcesywnie zmniejszać ilość dostarczanej im wody, a od października do lutego zaleca się stosować jedynie tyle wody, by rośliny nie wyschły. Sukulenty wymagają także nawożenia, najlepiej co 2–4 tygodnie, w zależności od tego, jak szybko rosną. Jeśli roślina silnie się rozwija, to raz w roku należy ją przesadzić do większej donicy. W przypadku gatunków wolno rosnących wystarczy to robić co 2–5 lat. Decydując się na uprawę sukulentu, warto dobrze poznać konkretny gatunek i dowiedzieć się, czego dokładnie i w jakiej ilości potrzebuje, gdyż zalecenia dotyczące pielęgnacji różnych gatunków mogą się między sobą różnić.

Rozmnażanie sukulentów

Większość gatunków sukulentów można w prosty sposób rozmnażać przez sadzonki liściowe, z pędów bocznych lub przez podział. Możliwe jest także rozmnażanie sukulentów przez wysiew nasion.

Sukulenty – gatunki, które warto znać

• Aloes zwyczajny (Aloe vera) – roślina, która może dorastać do około 70 centymetrów wysokości. Jej ozdobą są gęste liście w szarozielonym kolorze. Warto wiedzieć, że aloes to sukulent leczniczy, który zawiera w swoich liściach bakteriobójczy składnik przyspieszający gojenie się ran. Oprócz tego miąższ aloesu stosuje się przy oparzeniach czy ukąszeniach, a także w kosmetyce.
• Agawa amerykańska (Agave americana) – jest to sukulent pochodzący z Meksyku. Jego mięsiste liście w kolorze niebieskawym lub szarozielonym tworzą charakterystyczne rozety. Liście mogą dorastać nawet do 2 metrów długości i 30 centymetrów szerokości, jednak roślina uprawiana w mieszkaniu rośnie znacznie wolniej. Okłady z liści agawy są używane przy dolegliwościach reumatycznych. Pomaga także przy problemach z wątrobą i jelitami, a nawet przy grypie.
• Grubosz jajowaty (Crassula ovata) – roślina potocznie nazywana drzewkiem szczęścia. W uprawie doniczkowej może osiągać od 20 do 100 centymetrów wysokości. Charakteryzuje się dekoracyjnymi, mięsistymi liśćmi o jajowatym kształcie, do których nawiązuje nazwa. Liście mogą być w całości zielone lub mieć czerwone brzegi.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane wielkopolskie

• firmy budowlane zachodniopomorskie

• firmy budowlane dolnośląskie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Warszawa

• firmy budowlane Wrocław

• firmy budowlane Białystok

Tuja to popularna roślina chętnie sadzona w ogrodach. Ma wiele zastosowań i jest stosunkowo łatwa w uprawie. Warto poznać jej odmiany, by wybrać najlepszą do konkretnego ogrodu.

Tuje to rośliny, które przydadzą się w każdym ogrodzie. Można z nich tworzyć żywopłoty lub sadzić w ogrodach skalnych. Jak dbać o tuje, by mogły się zdrowo rozwijać?

Tuja – charakterystyka ogólna

Tuja (Thuja), czyli inaczej żywotnik, to rodzaj roślin iglastych, które należą do rodziny cyprysowatych (Cupressaceae). Zalicza się do nich kilka gatunków drzew i krzewów. Tuje w warunkach naturalnych występują w Azji i Ameryce Północnej. W Polsce zazwyczaj uprawia się je jako rośliny ozdobne. Tuje to zimozielone rośliny o miękkim, przyjemnie pachnącym drewnie. Są jednopienne i wiatropylne. Ich młode liście są szpilkowate, a starsze łuskowate. Liście układają się na łodydze nakrzyżlegle, okrywając gałązki. Tuje mają białe kwiaty i nieduże, jajowate szyszki (od 1 do 2 centymetrów długości). Rośliny te dojrzewają w ciągu jednego roku.

Uprawa tui

Tuje powinny być sadzone na stanowiskach słonecznych, ewentualnie lekko zacienionych. Należy im zapewnić świeżą, żyzną i przepuszczalną glebę o umiarkowanej wilgotności. Warto sprawdzić dokładne wymagania konkretnego gatunku, ponieważ mogą one nieznacznie odbiegać od ogólnych zaleceń. Przykładowo, żywotnik zachodni preferuje gleby wapienne i piaszczysto-gliniaste, natomiast żywotnik olbrzymi i wschodni lepiej czują się na glebach o pH od lekko kwaśnego do alkalicznego.

Jak dbać o tuje?

Tuja to roślina, której nie trzeba specjalnie często podlewać – nie oznacza to jednak, że można zupełnie zaniedbać ten zabieg. O regularnie podlewanie trzeba dbać szczególnie w przypadku świeżo posadzonych egzemplarzy. Przez pierwszy rok najlepiej robić to rzadziej, za to używając większej ilości wody. Obfite podlewanie zalecane jest przed nadejściem zimy. Warto wiedzieć, że tuje nie lubią przesadzania i wymagają regularnego nawożenia w okresie wiosenno-letnim oraz jesiennym. Dla zachowania atrakcyjnego pokroju tui należy je przycinać. Jeśli są posadzone w formie żywopłotu, najlepiej robić to trzykrotnie w ciągu całego sezonu. W przypadku odmian wolno rosnących zabieg ten można pominąć.

Rozmnażanie tui

Tuje rozmnaża się przez sadzonki pobierane z wierzchołków pędów. Długość sadzonek nie powinna przekroczyć 10 centymetrów. Powinny one zawierać tak zwaną „piętkę”, czyli kawałek drewienka z pędu. Sadzonki umieszcza się w ukorzeniaczu, a następnie wtyka w ziemię. Sadzonkowanie przeprowadza się wiosną lub jesienią. Możliwe jest także rozmnażanie tui przez nasiona, jednak należy je wcześniej poddać stratyfikacji. Nasiona tui wysiewa się od marca do kwietnia.

Tuje ogrodowe – popularne odmiany

• Żywotnik koreański (Thuja koraiensis) – ten gatunek jest dość rzadko spotykany, jednak warto zwrócić na niego uwagę. Dorasta do około 3 metrów wysokości w wieku 30 lat. Ma ciekawe ubarwienie liści – od zewnętrznej strony zielone, natomiast od spodu srebrzyste.
• Żywotnik zachodni „Brabant” – Thuja occidentalis „Brabant” – ta odmiana charakteryzuje się bardzo szybkim wzrostem. Ma kolumnowy pokrój, a w wieku 10 lat może mierzyć nawet 3,5 metra wysokości. Liście mają żywy, intensywnie zielony kolor. Tuja „Brabant” jest idealną odmianą na żywopłot formowany.
• Żywotnik zachodni „Columna” – Thuja occidentalis „Columna” – kolejna odmiana kolumnowa i wąska, o ciemnozielonym ulistnieniu. Dorasta do 3 metrów wysokości w ciągu 10 lat. Tę odmianę warto sadzić w formie nieformowanego żywopłotu.
• Żywotnik zachodni „Smaragd” – Thuja occidentalis „Smaragd” – jest to odmiana o ciekawym, stożkowym pokroju. W wieku 10 lat osiąga 2,5 metra wysokości. Jej liście mają ciemnozielony kolor. Najczęściej sadzi się ją w pojemnikach lub w formie żywopłotu nieformowanego. Tuja „Smaragd” jest często spotykana na cmentarzach.
• Żywotnik zachodni „Globosa” – Thuja occidentalis „Globosa” – ta kulista odmiana tui charakteryzuje się dość szybkim wzrostem – w wieku 10 lat osiąga nawet 1 metr wysokości. Ma intensywnie zielony kolor. Wygląda świetnie jako część większej kompozycji roślin o ciekawym pokroju.
• Żywotnik olbrzymi „Zebrina Extra Gold” – Thuja plicata „Zebrina Extra Gold” – ciekawa odmiana wyróżniająca się żółtozielonym zabarwieniem gałązek. W ciągu 10 lat może dorastać do około 2 metrów wysokości. Tę odmianę tui można sadzić pojedynczo, a także tworzyć ciekawe zestawienia kolorystyczne z jej udziałem. Nadaje się do tworzenia szpalerów i żywopłotów.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane warmińsko mazurskie

• firmy budowlane wielkopolskie

• firmy budowlane zachodniopomorskie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Szczecin

• firmy budowlane Warszawa

• firmy budowlane Wrocław

Wilgoć w domu jest dużym problemem, który może nieść za sobą kolejne, takie jak wykwity pleśni pojawiające się na ścianach. Przyczyn zawilgocenia może być wiele. Najczęściej jest nią zła wentylacja w domu, ale także nieodpowiednio przygotowana warstwa hydroizolacyjna w fundamentach czy ścianach.

Jeżeli tylko zauważymy, że w domu zbiera się wilgoć, należy jak najszybciej podjąć kroki mające na celu jej usunięcie. Jak skutecznie pozbyć się wilgoci w domu?

Jakie są przyczyny wilgoci w domu?

Jest kilka powodów pojawiania się wilgoci w domu. Najczęstszym z nich jest źle wykonana warstwa hydroizolacyjna – nieodpowiednio dobrany materiał izolacyjny lub błędy wykonawcze, które powodują powstawanie nieszczelności izolacji. Dlatego izolacja przeciwwilgociowa ścian fundamentowych powinna być wykonana przez fachowców, którzy specjalizują się w tego rodzaju pracach. Zawilgocenie powoduje także za szybkie pokrycie warstwą wykończeniową zarówno żelbetowych jak i murowanych elementów. Dotyczy to także ścian już otynkowanych. Bardzo prozaiczną przyczyną powstawania wilgoci jest zalanie pomieszczenia lub całego budynku zarówno na etapie wznoszenia budynku jak i użytkowania. Warto pamiętać, że wilgoć znajduje się nie tylko w gruncie, ale i w powietrzu, dlatego może pojawić się w domu nawet przy dobrej hydroizolacji ścian. W takiej sytuacji wina może leżeć po stronie nieodpowiedniej wentylacji. Najczęstszym błędem, który doprowadza do powstania wilgoci z powodu nieodpowiedniej wentylacji są zbyt szczelne okna (fabrycznie bez wywiewek lub zatkanych przez użytkownika). Wskazuje się, że optymalny poziom wilgoci w pomieszczeniach, w których przebywają ludzie, to ok. 35–65% (przy temperaturze powietrza ok. 20–22℃). Przy większej wilgotności może dojść do rozwoju mikroorganizmów, takich jak grzyby czy pleśń, które mogą mieć niekorzystny wpływ na nasze zdrowie, a także na konstrukcję budynku.

Poziom wilgoci w pomieszczeniach może wzrastać podczas wykonywania czynności związanych z gotowaniem, praniem czy długimi kąpielami. Wydzielanie się pary wodnej w połączeniu ze złą wentylacją może doprowadzić do pojawiania się wilgoci na oknach i ścianach. Czasem towarzyszy temu pojawienie się charakterystycznego zapachu wilgoci w domu.

W sezonie grzewczym, kiedy występuje duża różnica temperatur pomiędzy powietrzem na zewnątrz i wewnątrz budynku, może dochodzić także do skraplania się wilgoci na szybach okien, a także w okolicach mostków termicznych lub szczelin w izolacji.

Jak pozbyć się wilgoci z domu?

Nie ma jednoznacznej odpowiedzi na pytanie, jak pozbyć się wilgoci ze ścian. Przed przystąpieniem do usuwania wilgoci z domu należy przede wszystkim dowiedzieć się, jaka jest jej przyczyna, gdyż mogą być wymagane różne działania. Przed przystąpieniem do jakichkolwiek prac warto dokładnie sprawdzić stan ścian – zarówno na zewnątrz, jak i wewnątrz. Chodzi tutaj o stan izolacji przeciwwilgociowej, ale także uszkodzenia w konstrukcji ściany. Dobrze jest też sprawdzić przy pomocy specjalistycznego sprzętu, czy w domu nie ma mostków termicznych.

Kiedy przyczyna pojawiania się wilgoci zostanie określona i wyeliminowana, można przystąpić do czynności mających na celu osuszanie ścian. Jeżeli poziom zawilgocenia nie jest wysoki, można zastosować nieinwazyjne usuwanie wilgoci ze ścian. Do takich metod zalicza się między innymi:

• Nagrzewanie pomieszczeń – w pomieszczeniu podwyższa się temperaturę do ok. 35℃, co ma na celu odparowanie wilgoci ze ścian. Przy tego rodzaju osuszaniu ścian niezbędna jest sprawnie działająca wentylacja. Metoda ta sprawdzi się jedynie w przypadku powierzchniowego zawilgocenia;
• Osuszanie kondensacyjne – polega na skraplaniu pary wodnej unoszącej się wewnątrz pomieszczeń. Urządzenia do osuszania kondensacyjnego mają wbudowany wentylator wtłaczający powietrze do komory chłodzącej, gdzie następuje proces kondensacji pary wodnej;
• Osuszanie absorpcyjne – w absorpcyjne pochłaniacze wilgoci do pokoju wyposażone są wkłady pochłaniające wilgoć. Z reguły są one wykonane z żelu silikonowego lub chlorku litu. Taki pochłaniacz wilgoci do mieszkania bardzo często stawiany jest przy oknach albo w miejscach, gdzie występuje duża koncentracja wilgoci, np. w narożnikach pomieszczeń szczytowych. Taki osuszacz powietrza to inaczej pochłaniacz wilgoci;
• Osuszanie mikrofalowe – jest bardzo skuteczną, ale zarazem stosunkowo drogą metodą osuszania ścian. Z uwagi na szkodliwość fal mikrofalowych nie należy przebywać w pomieszczeniu podczas tego sposobu osuszania.

Warto pamiętać, że nawet niewielka wilgoć na ścianie powoduje ryzyko pojawienia się wykwitów w postaci grzybów lub pleśni. Jeżeli tak się stanie, należy zastosować specjalistyczne środki usuwające wykwity z powierzchni ściany i penetrujące ją w głąb. W przypadku, gdy grzyb na ścianie jest duży, może być konieczne usunięcie warstwy wykończeniowej, zlikwidowanie wykwitu i wykonanie nowego wykończenia. Przy większym zawilgoceniu można także stosować inwazyjne metody osuszania budynków, takie jak iniekcja krystaliczna czy iniekcja termiczna.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane świętokrzyskie

• firmy budowlane warmińsko mazurskie

• firmy budowlane wielkopolskie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Rzeszów

• firmy budowlane Szczecin

• firmy budowlane Warszawa

Monstera to ciekawa roślina, która jest polecana do uprawy we wnętrzach. Ma niezwykłe, przyciągające uwagę liście. Zanim zdecydujemy się na jej uprawę, warto sprawdzić, jakie ma wymagania.

Aby monstera świetnie rosła, potrzebuje spełnienia kilku warunków uprawy. Warto także dowiedzieć się, na jakie choroby jest podatna oraz jak ją rozmnażać. Z taką wiedzą jej uprawa to błahostka.

Monstera – co to takiego?

Nieco upiorna nazwa „monstera” (Monstera) określa rodzaj pnączy, które należą do rodziny obrazkowatych (Araceae). Zalicza się do nich 37 gatunków. W warunkach naturalnych monstery można spotkać w Ameryce Południowej i Środkowej – osiągają nawet 20 metrów wysokości. Charakterystyczne dla tych roślin są duże liście o średnicy do nawet 60 centymetrów z głęboko powcinaną lub wręcz dziurawą blaszką liściową. Takie liście to nie wybryk natury, tylko bardzo praktyczna cecha, dzięki której powietrze może swobodnie przepływać przez otwory, by silny wiatr nie zdołał ich połamać. Co więcej, dzięki takiej budowie starsze liście znajdujące się wyżej nie zasłaniają światła liściom znajdującym się pod nimi. Dziury w liściach chronią je także przed uszkodzeniem przez ulewne deszcze. Liście monstery mogą być ułożone naprzeciwlegle lub naprzemianlegle. Młode liście monstery nie są perforowane. Roślina wytwarza zazwyczaj od jednego do kilku kwiatostanów w każdym rozgałęzieniu. Mają one kształt kolby, która jest schowana w dużej, jajowatej pochwie. Kwiaty monstery można zaobserwować u starszych roślin, ale niestety są one dość rzadkie. Powstają z nich owoce, które u niektórych gatunków są jadalne. Warto wspomnieć także o długich powietrznych korzeniach monstery, które wykorzystuje się do produkcji lin i koszy.

Monstera – uprawa

W Polsce monstera jest uprawiana jako roślina ozdobna w domach i mieszkaniach. Nie ma wielu szczególnych wymagań, jednak należy pamiętać, by nie wystawiać jej na bezpośrednie działanie promieni słonecznych. Zdecydowanie lepsze będzie dla niej rozproszone światło, a nawet półcień. Uprawa w cieniu także jest możliwa, lecz wówczas trzeba liczyć się z tym, że liście monstery będą zdecydowanie mniejsze. Nie należy jej ustawiać w pobliżu grzejącego kaloryfera ani w miejscu, gdzie byłaby narażona na przeciągi. Monstera czuje się najlepiej w temperaturze do 18 do 24℃. Ziemia do uprawy tej rośliny powinna być przepuszczalna i najlepiej torfowa. Na dnie donicy należy umieścić warstwę drenażu.

Jak pielęgnować monsterę?

Pielęgnacja monstery to przede wszystkim cotygodniowe podlewanie. Dobrze jest ją także zraszać, ponieważ lubi wilgoć w powietrzu. Zraszanie warto przeprowadzać nawet dwa razy w tygodniu. Będzie się świetnie czuła ustawiona w sąsiedztwie nawilżacza powietrza lub naczynia wypełnionego wodą. Monstera wymaga dokarmiania co 2–3 tygodnie, pomijając okres zimowy. Preferuje nawozy przeznaczone dla roślin zielonych, a także biohumus. Liście monstery należy oczyszczać z kurzu przy użyciu nawilżonej szmatki. Młode egzemplarze należy przesadzać każdego roku, natomiast starsze rzadziej, co 3–5 lat. Przesadzanie przeprowadza się wiosną. Warto pamiętać, by pod żadnym pozorem nie obcinać korzeni powietrznych monstery.

Monstera – rozmnażanie

Do rozmnażania monstery należy przystąpić wczesną wiosną. Ostrym nożem należy odciąć wierzchołek łodygi, na którym powinny się znajdować przynajmniej dwa liście. Wierzchołki monstery dobrze się ukorzeniają. Kiedy pojawią się korzenie, należy przesadzić sadzonkę do donicy.

Choroby monstery

Monstera może chorować na plamistość liści, stają się one wówczas ciemnobrązowe i wodniste, a plamy na liściach stają się większe. Inna choroba to zgnilizna korzeni i podstawy pędu, objawiająca się ich gniciem i rozpadaniem się.

Monstera – ciekawe odmiany

• Monstera dziurawa (Monstera deliciosa) – jedna z najbardziej popularnych monster i zarazem jeden z największych gatunków, które są używane do dekorowania wnętrz. Ma duże skórzaste liście w kształcie serca, które są bardzo głęboko powcinane. Im starsza roślina, tym większe wcięcia, a także dodatkowe otwory pojawiające się w blaszce.
• Monstera dziurawa „Borsigiana” (Monstera deliciosa „Borsigiana”) – odmiana o bardzo dużych, efektownych liściach. Wydaje aromatyczne, jadalne owoce o zapachu ananasa.
• Monstera dziurawa „Marmorata” (Monstera deliciosa „Marmorata”) – odmiana monstery, która ma żółtawe plamy na liściach.
• Monstera dziurawa „Variegata” (Monstera deliciosa „Variegata”) – odmiana o plamistych białych liściach.
• Monstera ukośna (Monstera obliqua) – gatunek monstery o liściach pozbawionych wcięć – na powierzchni blaszki liściowej występują jedynie dziury.

Monstera – cena rośliny

Ceny monstery różnią się zależności od odmiany i wielkości. Mogą wahać się od kilkunastu do nawet kilkuset złotych. Warto pamiętać, by kupować rośliny od sprawdzonych i zaufanych sprzedawców i nie dać się skusić zbyt niskimi cenami.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane śląskie

• firmy budowlane świętokrzyskie

• firmy budowlane warmińsko mazurskie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Rybnik

• firmy budowlane Rzeszów

• firmy budowlane Szczecin

Sansewieria to roślina, która może być uprawiana w doniczce. Ma wiele zalet i dlatego jest chętnie wybierana jako roślina doniczkowa do domów i mieszkań. Przed przystąpieniem do jej uprawy warto dowiedzieć się, jakie ma wymagania.

Na uwagę zasługują liczne odmiany sansewierii, które różnią się od siebie wielkością, a także ubarwieniem i kształtem liści. Co warto o nich wiedzieć?

Sansewieria – właściwości

Sansewieria (Sansevieria), nazywana także wężownicą, to rodzaj roślin, do którego zalicza się około 70 gatunków. Mogą nimi być sukulenty lub rośliny zielne. W warunkach naturalnych można je spotkać głównie w Afryce, w Azji i na Półwyspie Arabskim, gdzie występuje głównie na suchych kamienistych lub trawiastych zboczach. Rośliny te wyróżniają się charakterystycznymi liśćmi, które są grube, szablaste i wyprostowane. Ich dodatkową ozdobą są nieregularne poprzeczne pasy jaśniejsze lub ciemniejsze od pozostałej części liścia. Sansewierie mogą osiągać wysokość od 20 centymetrów do nawet 3 metrów. Kwiaty sansewierii są koloru zielono-białego i są zebrane w grona, które mogą dorastać od 40 do 90 centymetrów. Owoce sansewierii to czerwone i pomarańczowe jagody. Sansewierie wytwarzają rozłogi i grube kłącza. Rośliny te przyczyniają się do oczyszczania powietrza w pomieszczeniach – z tego powodu cieszą się bardzo dużą popularnością.

Jak wygląda uprawa sansewierii?

Dla najlepszego rozwoju sansewierii potrzebne jest przepuszczalne, żyzne i umiarkowanie wilgotne podłoże o obojętnym lub zasadowym pH. Sansewierie zniosą jednak również nieco gorsze warunki. Najlepiej rosną na stanowiskach jasnych, dobrze oświetlonych, ewentualnie w półcieniu. Zasada jest taka, że im bardziej kolorowe liście ma sansewieria, tym więcej światła potrzebuje – dzięki temu liście będą ładniej wybarwione. Światło nie może być jednak zbyt intensywne, ponieważ grozi to poparzeniem liści. Nie powinno się więc ustawiać sansewierii na parapecie okna o wystawie południowej. Należy pamiętać, że sansewieria źle reaguje na spadki temperatury poniżej 10℃. Najlepiej, jeśli temperatura pomieszczenia, w którym znajduje się ta roślina, mieści się w przedziale 20–24℃. Jedynie zimą temperatura może być nieco niższa, ale nawet wtedy powinna oscylować pomiędzy 17 a 20℃. Latem nie powinno się wystawiać sansewierii na zewnątrz, gdyż zmienność warunków atmosferycznych może się negatywnie odbić na rozwoju rośliny. Sansewierie warto eksponować jako solitery lub używać ich do tworzenia wielogatunkowych kompozycji – trzeba jednak dbać o to, by nie zagłuszyły wtedy innych roślin.

Sansewieria – pielęgnacja

Sansewierie mogą wytrzymać bez podlewania od 3 do nawet 4 tygodni. Wprawdzie ich liście stają się wtedy nieco bledsze i bardziej matowe, jednak wystarczy je podlać, by odzyskały swoje dawne kolory. Warto wiedzieć, że rośliny te lepiej przesuszyć niż przelać. Korzenie sansewierii źle reagują na nadmiar wody – może on powodować ich gnicie, a w efekcie doprowadzić nawet do śmierci rośliny. Sansewieria nie wymaga nawożenia, nie trzeba jej także szczególnie często przesadzać.

Rozmnażanie sansewierii w domu

Sansewieria to roślina, którą można rozmnażać na przykład przez podział starszych okazów. Innym sposobem jest rozmnażanie przez sadzonki liściowe, które uzyskuje się przez pocięcie liści i ich ukorzenienie w wilgotnym piasku.

Sansewieria – odmiany i gatunki najczęściej spotykane w domach

• Sansewieria gwinejska (Sansevieria trifasciata) – jest to jeden z najpopularniejszych gatunków sansewierii. Ma wiele odmian. Może dorastać do około 1,5 metra wysokości. Liście tej rośliny są wąskie, sztywne, płaskie, gładkie i mięsiste. Blaszka liściowa jest ciemnozielona z jaśniejszymi prążkami ułożonymi w poprzek.
• Sansewieria gwinejska „Futura Superba” (Sansevieria trifasciata „Futura Superba”) – odmiana dorastająca do 30–50 centymetrów wysokości. Ma szerokie zielone liście z ciemnozielonymi prążkami i złotożółtym obrzeżem.
• Sansewieria gwinejska „Moonshine” (Sansevieria trifasciata „Moonshine”) – ciekawa odmiana o srebrzystozielonym kolorze liści. Dorasta do około 70 centymetrów wysokości.
• Sansewieria gwinejska „Golden Hahnii” (Sansevieria trifasciata „Golden Hahnii”) – jest to karłowa odmiana sansewierii, dorastająca do 20–25 centymetrów wysokości i szerokości. Jej liście są krótkie, złocistokremowe z zielonym środkiem i obrzeżem.
• Sansewieria cylindryczna (Sansevieria cylindrica) – nazywana także walcowatą, to gatunek dorastający do 1 metra wysokości. Roślina ma ciekawe liście koloru zielonego lub szarozielonego, które przypominają nieco szable – są sztywne, długie i wzniesione.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane pomorskie

• firmy budowlane śląskie

• firmy budowlane świętokrzyskie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Radom

• firmy budowlane Rybnik

• firmy budowlane Rzeszów