Eternit, czyli charakterystyczne szare faliste pokrycia dachowe, najczęściej można zobaczyć na domach i zabudowaniach gospodarczych wznoszonych w latach 70. i 80. ubiegłego wieku. Składnikiem eternitu są włókna azbestowe, które są bardzo szkodliwe dla zdrowia.

Eternit na dachu jest niebezpieczny nawet wtedy, gdy włókna azbestowe pozostają zatopione w cemencie, gdyż może być wypłukiwany przez deszcz. Jednak największe niebezpieczeństwo wiąże się z uszkodzeniem pokrycia – azbest uwalnia się wtedy do powietrza. Włókienka azbestu są bardzo małe (czterokrotnie cieńsze niż ludzki włos), ale respirabilne, czyli mają zdolność wnikania do układu oddechowego i odkładania się w nim, co skutkuje groźnymi dla życia chorobami (m.in. pylicą azbestową, czyli azbestozą, nowotworami płuc, oskrzeli i opłucnej).

Obowiązujące w Polsce przepisy nie nakazują natychmiastowej wymiany eternitu na dachach, chyba że jest on w złym stanie technicznym. Dachy z eternitu muszą jednak zostać zlikwidowane do końca 2032 r.

Eternit, czyli dach do wymiany

Płyty eternitowe, a także wykonane z podobnego materiału płaskie płyty dachowe typu „karo” trzeba będzie w najbliższej przyszłości usunąć. Przepisy jasno określają, jak powinno to zostać przeprowadzone i kto może podjąć się takiej pracy. Czy można zdemontować eternit samemu? Przepisy wyraźnie tego zakazują, choć wciąż takie sytuacje mają miejsce – szczególnie na terenach wiejskich, gdzie eternit jest najczęściej spotykany. Osobie, która podejmuje się demontażu eternitu samodzielnie, grozi kara finansowa do 5 tys. zł za przeprowadzenie prac bez uprawnień i za składowanie niebezpiecznych odpadów w miejscach do tego nieprzeznaczonych (czy będzie to własne podwórko, czy np. pobliski las).

Demontaż i utylizacja eternitu w zgodzie z przepisami

Demontaż i utylizację eternitu powinno się powierzyć firmie, która ma udokumentowane uprawnienia do prowadzenia takich prac (listę takich firm można znaleźć na stronie www.bazaazbestowa.gov.pl). Pracownicy takich przedsiębiorstw są przeszkoleni zarówno w bezpiecznym usuwaniu eternitu z dachu, jak i we właściwym przygotowaniu zdjętego pokrycia do transportu.

Co najmniej 7 dni przed planowanym rozpoczęciem prac ich wykonawca powinien zgłosić ten fakt do gminnego nadzoru budowlanego, inspekcji sanitarnej oraz inspekcji pracy. Do demontażu można przystąpić dopiero po uzyskaniu pozwolenia.

Eternit nie może być po prostu zerwany i zrzucony z dachu, bo wiązałoby się to z uwolnieniem dużej ilości włókien azbestowych. Najczęściej eternit usuwany jest na mokro, co pozwala znacząco ograniczyć ich emisję do powietrza. Następnie materiał jest szczelnie pakowany i wywożony na składowiska odpadów niebezpiecznych. Inwestor powinien otrzymać od wykonawcy dokument poświadczający, że odpady trafiły we właściwe miejsce. Wszystko to sprawia, że demontaż eternitu jest dość kosztowny. Ile kosztuje utylizacja eternitu? Koszt oscyluje między 15 a 35 zł/m2. Na ostateczną ceną wpływa wiele czynników – m.in. wielkość i stopień skomplikowania dachu i odległość od składowiska odpadów niebezpiecznych.

Na wymianę eternitu można otrzymać dofinansowanie. Należy sprawdzić w gminnym wydziale ochrony środowiska, czy aktualnie prowadzony jest program usuwania azbestu na terenie gminy. Jeśli nie, być może gmina zbiera wnioski od zainteresowanych osób, a dofinansowanie oferuje co kilka lat. Niektóre gminy w drodze przetargu wybrały jednego wykonawcę, który na ich terenie zajmuje się utylizacją eternitu, przez niego też rozliczana jest dotacja do likwidacji eternitu. Różna jest wysokość dopłaty – zwykle jest to od 75 do 100% wydatków poniesionych na demontaż i utylizację eternitu, zależnie od regionu kraju.

Wymiana dachu z eternitu – nowe pokrycie

Inwestorzy, którzy skorzystają z dopłaty do utylizacji eternitu, muszą liczyć się z wydatkami związanymi z położeniem nowego dachu, bo dotacja ich nie obejmuje. W budynkach liczących 30–40 lat wiąże się to zazwyczaj z koniecznością sprawdzenia, w jakim stanie jest więźba dachowa i jaki ciężar pokrycia jest w stanie unieść. Najlepiej zatrudnić konstruktora, który dokona inspekcji i – jeśli to konieczne – wykona stosowne obliczenia.

Eternit na dachu można zastąpić np. blachą. Zarówno płaskie, jak i profilowane blachy są bardzo lekkie – ważą ok. 5–7 kg/m2 (dla porównania eternit waży 15 kg/m2). Do lekkich pokryć dachowych należy też gont bitumiczny (8–15 kg/m2). Oba wymagają jednak krycia wstępnego w postaci pełnego deskowania. Nie trzeba go wykonywać, gdy dach zostanie pokryty falistymi płytami włókno-cementowymi (często zwanymi eternitem bez azbestu), które ważą ok 12 kg/m2. Pokrycie z dachówek jest już zdecydowanie cięższe – dachówki cementowe ważą 40–55 kg/m2, a ceramiczne 40–75 kg/m2.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane śląskie

• firmy budowlane świętokrzyskie

• firmy budowlane warmińsko mazurskie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Rybnik

• firmy budowlane Rzeszów

• firmy budowlane Szczecin

Szambo jest nadal koniecznością w wielu domach, których podłączenie do sieci kanalizacyjnej nie jest możliwe. W wielu przypadkach zbiornik na nieczystości wymaga również zastosowania pompy do szamba, która wspomoże odprowadzanie ścieków z domu. Na rynku dostępne są również pompy do brudnej wody, które przetłaczają zużytą wodę z umywalek, wanien czy pralek. Mogą one być przydatne w odwadnianiu podtopionych piwnic czy garaży. Podpowiadamy, jak wybrać odpowiednią pompę do szamba i brudnej wody.

Głównym kryterium, którym należy się kierować przy wyborze pomp do odprowadzania nieczystości, jest ich przeznaczenie. Inny rodzaj pompy służy do pompowania ścieków, a inny do brudnej wody.

Pompa do szamba a pompa do brudnej wody

Do odprowadzania różnego rodzaju nieczystości stosuje się głównie pompy zatapialne, wśród których można wyróżnić pompy do szamba i pompy do brudnej wody. Pierwsze z nich wykorzystuje się do usuwania ścieków bytowo-gospodarczych. Umieszczone w głębi szamba urządzenie sprawnie i skutecznie wypompowuje ścieki z pojedynczych przyborów (umywalki, sedesu, bidetu) lub z całego domu. Pompy do szamba stosuje się zwłaszcza wtedy, kiedy pomieszczenia, z których należy wypompować nieczystości (łazienka, kuchnia, pralnia), znajdują się poniżej poziomu szamba. W takiej sytuacji konieczne jest pompowanie ścieków do poziomu zbiornika szamba. Tego rodzaju pompy są niezbędne również w sytuacji, gdy nie ma możliwości odprowadzania zanieczyszczeń z domu w sposób grawitacyjny, gdyż nachylenie terenu jest niewielkie, a zbiornik na ścieki znajduje się w znacznej odległości od budynku.

Pompy zanurzeniowe do brudnej wody służą do przetłaczania zużytej, ale niezanieczyszczonej tłuszczem wody z wanien, pralek, umywalek, zlewozmywaków itp. Mogą one także pompować deszczówkę i nieoczyszczoną wodę ze studni. Niektóre modele pomp do brudnej wody nadają się również do wypompowywania wody z zalanych piwnic lub garaży. W tym przypadku pompa musi być przystosowana do odprowadzania zanieczyszczeń zawierających piasek lub składniki włókniste. Należy jednak pamiętać, że urządzenia do tłoczenia brudnej wody, które nie są oznaczone jako pompy do szamba, nie są w stanie przepompować ścieków z fekaliami.

Pompy z rozdrabniaczem do szamba i brudnej wody

Pompa do szamba z rozdrabniaczem jest wyposażona w wirnik umożliwiający cięcie i szatkowanie nieczystości, co pozwala na rozdrabnianie ciał stałych zawartych w ściekach – włosów, fekaliów czy papieru. Takie działanie pompy zapobiega zapychaniu się urządzenia. Pompy z rozdrabniaczem mogą być stosowane zarówno do pompowania szamba, jak i brudnej wody. Wyposażenie zbiornika na nieczystości w pompę z rozdrabniaczem umożliwia zastosowanie rur niewielkiej średnicy (32–50 mm), którymi będą transportowane ścieki. Urządzenia bez rozdrabniacza nazywa się pompami ze swobodnym przelotem i powinny być wyposażone w węże do pompy do szamba o średnicy co najmniej 50 mm.

Jak wybrać pompę do szamba i brudnej wody?

Wybór odpowiedniej pompy do usuwania zanieczyszczeń z szamba i brudnej wody nie jest łatwy. Przy zakupie warto zwrócić uwagę na najważniejsze parametry tego rodzaju urządzeń.

Jeśli chodzi o czas, w którym urządzenie jest w stanie wypompować cały zbiornik, to zależy on od wydajności pompy, podawanej zazwyczaj w litrach na minutę lub metrach sześciennych na godzinę. Wydajność należy dopasować do wielkości szamba. Istotna jest również zdolność pompy do unoszenia słupa wody, która powinna być dobrana do głębokości zbiornika. Warto zwrócić uwagę, na jaką głębokość możemy zanurzyć dany model pompy, jaką ma moc i masę, a także, czy praca urządzenia nie będzie zbyt głośna i tym samym uciążliwa dla domowników lub sąsiadów. Istotnym elementem pompy jest jej obudowa – poleca się stosowanie obudów żeliwnych, które są odporne na działanie kwasów, lub ze stali nierdzewnej przystosowanej do długotrwałego zanurzenia.

W przypadku pomp do brudnej wody wykorzystywanych w celu pompowania wody ze studni lub odwadniania pomieszczeń podtopionych warto rozważyć opcję automatycznego sterowania.

Decydując się na pompę do szamba lub brudnej wody, warto również zastanowić się nad zakupem dodatkowego wyposażenia do pompy, które usprawni działanie urządzenia i sprawi, że jego obsługa będzie bardziej komfortowa. W przypadku konieczności tłoczenia ścieków nieoczyszczonych przydatnym elementem pompy będzie rozdrabniacz. Automatyczne wyłączanie pompy po przekroczeniu ustalonego poziomu napełnienia szamba umożliwi pływak – równie pomocny element pompy do szamba. W pompie do brudnej wody pływak sprawia, że urządzenie zaprzestaje działania, kiedy poziom wody się podnosi, i wznawia pracę, gdy poziom wody w górnym zbiorniku opada.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane warmińsko mazurskie

• firmy budowlane wielkopolskie

• firmy budowlane zachodniopomorskie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Szczecin

• firmy budowlane Warszawa

• firmy budowlane Wrocław

Odpowietrzanie kaloryfera to łatwa czynność, o której jednak trzeba pamiętać. Pęcherzyki powietrza w wodzie grzejnej nie tylko sprawiają, że kaloryfer pracuje mniej efektywnie, ale też powodują korozję wewnątrz grzejnika.

Powietrze może dostać się do obiegu grzewczego na różne sposoby i z rozmaitych przyczyn. Może się zdarzyć, że jest to wynik awarii w postaci rozszczelnienia elementów (wtedy najpierw należy ją usunąć, a dopiero potem zająć się odpowietrzeniem grzejnika). Inną przyczyną jest to, że woda z wodociągu, którą uzupełniono obieg grzewczy, zawiera sporo pęcherzyków powietrza. Przenika ono także do obiegu przez rury wykonane z PVC, co wcale nie świadczy o ich nieszczelności – powietrze dostaje się do obiegu w wyniku naturalnego zjawiska dyfuzji.

Odpowietrzanie kaloryferów – jak często trzeba je wykonywać?

Nie ma ścisłych zaleceń co do częstotliwości odpowietrzania kaloryferów. Warto jednak wykonać tę czynność przed każdym sezonem grzewczym. Podczas pracy kaloryferów o ich zapowietrzeniu świadczą bulgocące odgłosy przelewającej się wewnątrz wody. Dotykając grzejnika, można stwierdzić, że tylko jego część jest ciepła.

Gdzie znajduje się odpowietrznik do grzejnika?

Nowoczesne grzejniki płytowe, żeberkowe i łazienkowe wyposażone są w zawór odpowietrzający. Może on być obsługiwany ręcznie (aby odpowietrzyć grzejnik, trzeba odkręcić zawór), a niektóre modele mogą mieć odpowietrznik automatyczny do grzejnika (wówczas powietrze jest usuwane z obiegu grzewczego bez udziału użytkownika).

Gdzie szukać zaworu odpowietrzającego? Znajduje się on w górnej części kaloryfera, zwykle po przeciwnej stronie niż zawór termostatyczny. Do jego odkręcenia zazwyczaj nie potrzeba żadnych narzędzi. Wyjątkiem mogą być łazienkowe drabinki oraz kaloryfery żeliwne, w których do odkręcenia odpowietrznika może być potrzebny śrubokręt lub klucz do odpowietrzania grzejnika. Niektórzy producenci oferują taki klucz w komplecie, można także dokupić uniwersalny kluczyk połączony z pojemnikiem na wodę wypływającą podczas odpowietrzania.

Jak odpowietrzyć kaloryfer?

Przed przystąpieniem do odpowietrzania kaloryferów dobrze jest podnieść ciśnienie wody w obiegu grzewczym. Dzięki temu powietrze zostanie „wypchnięte” do góry i łatwiej będzie je usunąć. Fachowcy zalecają, by ciśnienie w obiegu podczas odpowietrzania grzejników wynosiło między 1,2 a 1,4 atmosfery. Odpowietrzanie grzejnika zaczyna się od zakręcenia zaworu lub ustawienia głowicy termostatycznej w pozycji zero. Następnie trzeba przekręcić odpowietrznik tak, by otwór znalazł się na dole (będzie przez niego wyciekała woda, więc dobrze jest podstawić jakieś naczynie, by nie zalać podłogi). Początkowo z zapowietrzonego grzejnika z sykiem uciekać będzie powietrze pod ciśnieniem, może też pryskać woda. Trzeba poczekać, aż woda zacznie lecieć wolniej i spokojniej, a syk uchodzącego powietrza ustanie. Podczas odpowietrzania można delikatnie stukać ręką w kaloryfer, by pęcherzyki powietrza powędrowały w górę. Gdy powietrze przestanie wydostawać się przez odpowietrznik, należy go zakręcić i odkręcić zawór lub głowicę, by wpuścić do kaloryfera wodę grzejną. Grzejnik powinien dość szybko równomiernie się nagrzać.

Jak odpowietrzyć kaloryfer żeliwny?

Odpowietrzanie starych kaloryferów żeliwnych jest bardziej kłopotliwe niż nowoczesnych modeli, gdyż nie mają one łatwych w obsłudze odpowietrzników. Aby usunąć z nich powietrze, trzeba przy pomocy klucza płaskiego poluzować śrubunek znajdujący się naprzeciwko zaworu. Samo usuwanie powietrza przebiega podobnie jak w nowszych typach grzejników, jednak woda płynie pod większym ciśnieniem, rozchlapuje się na boki i może zalać podłogę. Warto więc nie tylko podstawić naczynie, ale dodatkowo rozłożyć folię pod grzejnikiem. Gdy powietrze przestanie uchodzić, śrubunek należy mocno dokręcić i sprawdzić jego szczelność.

Jak odpowietrzyć ogrzewanie podłogowe?

Podłogowe systemy ogrzewania wodnego podobnie jak kaloryfery mogą się zapowietrzać. Objawy są podobne – bulgocące dźwięki i szumy dobiegające z instalacji i odczuwalne zmniejszenie wydajności ogrzewania. Instalacje podłogowe wyposażone są w automatyczne odpowietrzniki, ale sam proces wymaga od użytkownika działania. Odpowietrza się bowiem każdą pętlę po kolei, co oznacza, że pozostałe zawory na belce powrotnej trzeba zakręcić, puścić wodę do jednej pętli i odczekać około 10 minut, aż powietrze przestanie wydobywać się z odpowietrznika. Wówczas można przejść do odpowietrzania kolejnej pętli grzewczej. Odpowietrzanie instalacji ogrzewania podłogowego nie jest trudne, ale bardziej czasochłonne niż odpowietrzanie grzejników płytowych czy żeberkowych.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane świętokrzyskie

• firmy budowlane warmińsko mazurskie

• firmy budowlane wielkopolskie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Rzeszów

• firmy budowlane Szczecin

• firmy budowlane Warszawa

Podstawowym celem termomodernizacji jest zmniejszenie zapotrzebowania na energię cieplną, a co za tym idzie poprawa efektywności energetycznej budynków. Krótko mówiąc, termomodernizacja to oszczędność i zmniejszenie kosztów związanych z pozyskaniem energii.

Po przeprowadzeniu termomodernizacji można zauważyć poprawę komfortu użytkowania budynku na skutek zwiększonego komfortu cieplnego. Co więcej, uproszczona zostaje konserwacja instalacji grzewczej. Aby zmniejszyć koszt termomodernizacji, można ubiegać się o dofinansowanie.

Co to jest termomodernizacja?

Trudno jednoznacznie określić, czym jest termomodernizacja. Ogólnie nazywa się tak szereg przedsięwzięć, które mają na celu zmniejszenie zapotrzebowania na energię cieplną oraz zredukowanie jej zużycia. Według ustawodawcy termomodernizacja to inwestycja, która redukuje zapotrzebowanie na energię cieplną na potrzeby ogrzewania budynku oraz wody użytkowej. Termomodernizacja polega również na częściowej lub całkowitej wymianie źródła energii na odnawialną. Przykładem termomodernizacji może być redukcja strat ciepła przez przegrody budynku. Aby zniwelować straty, należy docieplić ściany, dach oraz podłogi, tak aby zlikwidować mostek termiczny. Preferowana jest wymiana okien lub drzwi na bardziej energooszczędne. Do termomodernizacji zalicza się również wymiana instalacji grzewczej w budynku. Polega ona na wymianie grzejników, instalacji regulatorów pokojowych, modernizacji wentylacji (zmianie na wentylację mechaniczną lub odzysk ciepła z powietrza wentylacyjnego) oraz układu ciepłej wody użytkowej. Warto również pamiętać o źródłach ciepła wymagających modernizacji ‒ można na przykład kupić nowy kocioł o wyższej sprawności. Dodatkowo można zamontować źródła energii odnawialnej: kolektory słoneczne czy panele fotowoltaiczne.

Termomodernizacja budynku jednorodzinnego

Samorządy z powodzeniem ubiegają się o dofinansowanie na termomodernizację budynków publicznych, a jak wygląda ta kwestia w przypadku domów jednorodzinnych? Właściciele domów jednorodzinnych mogą liczyć na wsparcie w postaci tak zwanych premii, które w ramach Funduszu Termomodernizacji i Remontów przydzielane są przez Bank Gospodarstwa Krajowego. Aby ubiegać się o premię na termomodernizację, należy złożyć odpowiedni wniosek wraz z audytem energetycznym i wnioskiem kredytowym. Premia stanowi spłatę części kredytu zaciągniętego przez inwestora na realizację modernizacji. Co ważne, o premię nie można się ubiegać ani z niej skorzystać, jeżeli przedsięwzięcie finansowane jest z własnych środków. Wysokość premii wynosi 20% kwoty kredytu wykorzystanego na realizację przedsięwzięcia termomodernizacyjnego.

Aby termomodernizacja była przeprowadzona poprawnie, należy wykonać audyt. Wiąże się to z dodatkowymi kosztami dla inwestora. Audyt jest podstawą do uzyskania prawa do premii termomodernizacyjnej, stanowi także założenia do projektu budowlanego dotyczącego realizowanego przedsięwzięcia.

Kredyt na termomodernizację

Aby zdobyć dofinansowanie, należy wziąć kredyt przeznaczony na termomodernizację. O kredyt mogą się starać wspólnoty oraz spółdzielnie mieszkaniowe, jednostki samorządu terytorialnego, spółki prawa handlowego, deweloperzy oraz właściciele domów jednorodzinnych. Taki kredyt można uzyskać w banku komercyjnym, który ma zawartą umowę z Bankiem Gospodarstwa Krajowego, na przykład: PKO Bank Polski, BOŚ, BZ WBK i BISE. W banku, w którym inwestor ubiega się o kredyt na realizację termomodernizacji, można od razu złożyć wniosek o przyznanie dofinansowania.

Dofinansowania na termomodernizację

O dofinansowanie może ubiegać się każda osoba fizyczna, która jest właścicielem domu jednorodzinnego lub inwestorem termomodernizacji w ramach programu „Czyste Powietrze”. Jego głównym celem jest zmniejszenie lub uniknięcie emisji pyłów i innych zanieczyszczeń wprowadzanych do atmosfery przez budynki jednorodzinne. Dotacja w programie „Czyste Powietrze” dotyczy kompleksowego remontu, termomodernizacji budynku mieszkalnego. Środki można przeznaczyć na wymianę starych pieców, ocieplenie ścian i dachów lub wymianę okien. Dofinansowanie można uzyskać w formie dotacji lub pożyczki. Wysokość finansowania pokryje od 30% do 90% kosztów inwestycji. Aby uzyskać dofinansowanie, należy złożyć odpowiedni wniosek. Nabór wniosków prowadzony jest w terytorialnych oddziałach Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej.

Inną możliwością dofinansowania do termomodernizacji, przeznaczoną dla właścicieli domów jednorodzinnych, jest program „Ryś”. Można w nim ubiegać się o dofinansowanie nawet 40% wartości inwestycji. Akcja ma na celu zachęcenie do modernizacji budynków, tak aby zużywały mniej energii i tym samym odciążały środowisko naturalne.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane śląskie

• firmy budowlane świętokrzyskie

• firmy budowlane warmińsko mazurskie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Rybnik

• firmy budowlane Rzeszów

• firmy budowlane Szczecin

Zawilgocone mury, które są często efektem podciągania wody z gruntu, to poważny problem mogący doprowadzić do trwałego uszkodzenia budynku. Sprawdzonym rozwiązaniem jest osuszanie ścian metodą iniekcji krystalicznej. Na czym polega ta metoda i jakie są jej walory?

Iniekcja krystaliczna to wysoce skuteczna, a jednocześnie najtańsza metoda osuszania zawilgoconych murów. Nie wymaga wstępnego osuszania budynku ani naruszania jego konstrukcji, a przy tym odznacza się stosowaniem ekologicznych rozwiązań.

Czym jest iniekcja krystaliczna i w jakim celu się ją stosuje?

Wilgoć w ścianach budynków może pojawić się zarówno w starych, jak i nowych domach, i w każdym przypadku stanowi nie lada problem – zawilgocenie murów osłabia je i naraża na rozwój grzybów i pleśni. Powodem wilgoci w ścianach może być zniszczona izolacja lub jej brak, a także nieprawidłowo działająca wentylacja, intensywne opady atmosferyczne lub wysoki poziom wód gruntowych, które wywołują zawilgocenie kapilarne, czyli podciąganie wód gruntowych przez ściany. W tym ostatnim przypadku skutecznym rozwiązaniem problemu jest właśnie iniekcja krystaliczna.

Iniekcja krystaliczna to technologia stosowana do osuszania zawilgoconych murów, która polega na wytwarzaniu na nich blokady przeciwwilgociowej, nie wymagając przy tym naruszania ich konstrukcji. Ciecz kapilarna jest w tym przypadku wykorzystywana jako droga do penetracji, a w dalszej kolejności do krystalizacji, która ma na celu uszczelnienie porów i kapilarów, czyli mikrokanalików materiału budowlanego. Wytwarzana jest w ten sposób skuteczna warstwa, która odcina podciąganie wilgoci z gruntu, działając jak izolacja pozioma. Cena iniekcji krystalicznej, użycie ekologicznych preparatów i łatwość jej przeprowadzenia sprawia, że jest to najczęściej stosowana metoda osuszania przesiąkniętych wilgocią budynków.

Na czym polega iniekcja krystaliczna?

Iniekcja krystaliczna polega na wstrzykiwaniu w głąb muru specjalnych preparatów, gdzie pod wpływem wody ulegają one krystalizacji i powodują zamknięcie kapilarów, a tym samym odcięcie drogi wodom gruntowym. Płyny do iniekcji krystalicznej tworzone są na bazie silikatów i ulegają krystalizacji pod wpływem związków alkalicznych. Tego rodzaju preparaty, zwłaszcza jeśli chcemy zastosować je do ścian wewnątrz domu, nie powinny wydzielać szkodliwych dla zdrowia gazów i oparów. Niska cena osuszania ścian metodą iniekcji krystalicznej, a także środków do jej przeprowadzenia, przemawia na korzyść wyboru tej technologii ratowania zawilgoconych murów.

Osuszanie murów metodą iniekcji krystalicznej krok po kroku

• Przed przeprowadzeniem osuszania ścian metodą iniekcji krystalicznej należy zadbać o odpowiednie przygotowanie podłoża. Etap ten zakłada oczyszczenie ściany z zawilgoconych tynków i powłok malarskich – najlepiej skuć je do wysokości około 60 – 80cm powyżej widocznego zawilgocenia. Spoiny i ubytki w fugach należy oczyścić i wypełnić masą szpachlową.
• Kolejnym krokiem jest wywiercenie w ścianach w jednej linii, równolegle do poziomu posadzki, otworów o średnicy około 2 cm, sięgających do około ¾ grubości ścian. Otwory powinny znajdować się co ok. 11 cm. Wierci się je pod kątem około 20–30 stopni od poziomu. Jeśli ściana jest silnie zawilgocona 10 cm nad pierwszą linią otworów należy wywiercić drugą (tak, żeby otwory były ułożone na przemian).
• Przed zalaniem otworów płynem do iniekcji krystalicznej należy je zwilżyć wodą, co poprawi skuteczność działania preparatu iniekcyjnego, a także oczyści otwory. Do każdego otworu należy wlać około 0,5 l wody.
• Następny krok to przygotowanie zaprawy krystalizującej, którą należy wlać do otworów w ciągu maksymalnie 30 minut od jej wykonania. Im szybciej otwory zostaną wypełnione płynną masą, tym lepiej, gdyż ma to wpływ na skuteczność procesu osuszania murów. Zaprawa krystalizująca jest mieszaniną wody, cementu portlandzkiego i aktywatora krzemianowego. Po wprowadzeniu jej w otwory można je zaślepić gęstszą mieszanką oraz zaszpachlować.

Zalety iniekcji krystalicznej

Iniekcja krystaliczna to skuteczna i trwała metoda osuszania murów zawilgoconych z powodu podchodzenia wód gruntowych. Ze względu na swoje liczne walory jest metodą dość powszechnie stosowaną. Nadaje się do osuszania ścian każdego rodzaju, bez względu na materiał budulcowy, grubość oraz poziom zasolenia ścian. Im bardziej zawilgocone są mury, tym skuteczniejsza będzie ta metoda osuszania. Dużą zaletą iniekcji krystalicznej jest prostota jej przeprowadzenia. Brak konieczności naruszania konstrukcji fundamentów murów powoduje, że prace przebiegają znacznie szybciej. Na korzyść tej metody przemawia również jej niska cena, i to zarówno w przypadku zakupu preparatów do iniekcji, jak i jej wykonania. Osuszanie murów metodą iniekcji krystalicznej jest najtańsze na rynku, a także uznawane za najbardziej ekologiczne.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane pomorskie

• firmy budowlane śląskie

• firmy budowlane świętokrzyskie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Radom

• firmy budowlane Rybnik

• firmy budowlane Rzeszów

Lutownica to narzędzie służące do lutowania, czyli łączenia ze sobą materiałów przy pomocy specjalnego spoiwa, które potocznie jest nazywane cyną lutowniczą. Dzięki działaniu lutownicy temperatura topnienia spoiwa jest niższa niż temperatura łączonych metali. Lutownice wykorzystuje się głównie do prac z obwodami elektronicznymi.

Budowa lutownicy nie jest skomplikowana – urządzenie to składa się z kolby lutowniczej (służącej jako uchwyt), elementu grzejnego i grotu, czyli elementu mającego bezpośredni styk ze spoiwem.

Jakie są rodzaje lutownic?

Pracę lutowniczą można podzielić na dwa typy: lutowanie miękkie i lutowanie twarde. Pierwszy z nich praktykuje się przede wszystkim w przemyśle elektronicznym, elektroinstalacyjnym i elektrotechnicznym, gdzie najważniejsze znaczenie ma dokładność i dobra przewodność elektryczna połączenia, a niekoniecznie wytrzymałość. Miękkie lutowanie jest wykonywane w temperaturze do 450℃ (w przypadku elektroniki jest to często zdecydowanie mniej, bo około 250–300℃). Z kolei lutowanie twarde jest wykonywane przy pomocy tzw. lutów twardych i odbywa się w temperaturze powyżej 450℃. Jego charakterystyczną cechą jest wykorzystanie palnika acetylenowo-tlenowego lub lampy lutowniczej.

Osoby planujące zakup lutownicy mogą mieć dylemat dotyczący wyboru jej odpowiedniego rodzaju. W sprzedaży jest kilka typów tych narzędzi i dlatego najlepiej znać ich właściwości, aby kupić sprzęt najlepiej odpowiadający indywidualnym potrzebom. Podstawowe rodzaje lutownic to:

• Lutownica transformatorowa – jej nazwa pochodzi od transformatora, który stanowi integralną część urządzenia. Tego rodzaju urządzenie doskonale sprawdza się w przypadku lutowania grubych kabli i elementów o dużej powierzchni. Charakteryzuje się tym, że szybko nagrzewa się do wysokiej temperatury. Ze względu na wagę i budowę tego typu lutownicy praca z nią jest dość trudna i nie nadaje się ona do lutowania małych elementów, gdzie konieczna jest duża precyzja.
• Lutownica oporowa – znana również jako lutownica grzałkowa. Dzięki swojej budowie jest lekka, dzięki czemu dobrze sprawdza się do łączenia elementów elektronicznych. W porównaniu do innych lutownic jest niedroga, więc na jej zakup decyduje się wiele osób z zamiłowaniem do majsterkowania. Jest wyposażona w wymienne groty, co pozwala na dostosowywanie jej do wykonania różnego rodzaju zadań. Do grupy lutownic grzałkowych zaliczana jest lutownica kolbowa – jej grot wykonany jest z kawałka metalu, co umożliwia łączenie większych elementów.
• Lutownica gazowa – bardzo praktyczna, ponieważ jest to lutownica bezprzewodowa. Zasila ją gaz propan-butan. Wiele osób twierdzi, że lutownice gazowe mają niską moc, ale w rzeczywistości zależy to od modelu. Takie lutownice sprawdzają się zarówno przy pracach wymagających precyzji, jak i w warunkach warsztatowych, gdzie liczy się większa moc. Ich zaletą są gabaryty – lutownice gazowe są małe i poręczne, dzięki czemu powinny zmieścić się w każdej torbie z narzędziami.
• Stacja lutownicza – w porównaniu do innych rodzajów lutownic, stacja lutownicza charakteryzuje się sporymi gabarytami. Cechuje się znacznie większym zaawansowaniem elektronicznym, co przekłada się na możliwość płynnej i dokładnej regulacji temperatury, a także utrzymywanie jej na stałym poziomie. Wszystkie informacje można odczytać na bieżąco z wyświetlacza.
• Lutownica hot air – w tym przypadku lutownica działa dzięki wypuszczanemu gorącemu powietrzu. Lutowanie elementów odbywa się bez kontaktu z elementami zewnętrznymi. Ten rodzaj lutownicy jest często wykorzystywany do łączenia bardzo delikatnych elementów, z którymi trzeba obchodzić się ostrożnie. Można spotkać się z także ze stacją lutowniczą hot air, czyli lutownicą typu hot air zintegrowaną ze stacją lutowniczą.
• Lutownica bateryjna – jak sama nazwa wskazuje, jest ona zasilana bateriami lub poprzez akumulatory. Z tego względu jej moc nie jest zbyt duża.

Na co zwracać uwagę przy zakupie lutownicy?

Cena lutownicy nie powinna być kluczowym czynnikiem przy podejmowaniu decyzji o zakupie takiego urządzenia. Czasami warto zapłacić nieco więcej niż męczyć się z niewłaściwie dobranym sprzętem. Aby lutowanie nie sprawiało problemów, lecz dostarczało przyjemności i satysfakcji, w pierwszej kolejności warto zwrócić uwagę na wielkość grotu. Zasada jest prosta – im cieńszy grot, tym łatwiejsza będzie praca przy lutowaniu drobnych elementów elektronicznych.

Kolejnym istotnym czynnikiem jest kwestia temperatury. Najbardziej uniwersalne są urządzenia z dużym zakresem regulacji. Podobne znaczenie ma moc lutownicy. Do lutowania większych i grubszych elementów potrzebna będzie większa moc, zazwyczaj powyżej 100 watów. W niektórych przypadkach znaczenie będzie mieć również kwestia mobilności. Jeśli prace będą wykonywane w miejscu, w którym jest dostęp do energii elektrycznej, to najlepiej zdecydować się na sprzęt zasilany właśnie w taki sposób. W innych przypadkach lepiej szukać rozwiązań bezprzewodowych.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane podlaskie

• firmy budowlane pomorskie

• firmy budowlane śląskie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Poznań

• firmy budowlane Radom

• firmy budowlane Rybnik

Frezarka jest narzędziem tnącym służącym do obróbki skrawaniem różnego rodzaju materiałów. Najczęściej wykorzystuje się ją do wykonywania żłobień, ozdobnych profili i nadawaniu frezowanym elementom pożądanego kształtu. Jest to możliwe dzięki narzędziu obróbczemu, którym jest frez. Działa on w prosty sposób – wykonuje ruch obrotowy i przesuwa się względem obrabianego materiału.

Frezarki są używane w wielu gałęziach przemysłu do obróbki metali, tworzyw sztucznych oraz drewna. W każdym przypadku wykorzystuje się inny rodzaj sprzętu, który jest przystosowany do obrabiania konkretnego materiału.

W budownictwie jest to narzędzie często stosowane do obróbki betonu i drewna oraz wykonywania szczelin dylatacyjnych.

Podział i rodzaje frezarek

Wbrew pozorom zakup odpowiedniej frezarki nie jest łatwym zadaniem, w szczególności dla osób, które wcześniej nie miały do czynienia z tego rodzaju sprzętem. Urządzenia te można bowiem podzielić na kilka grup. Ze względu na budowę frezarki i jej cechy konstrukcyjne wyróżnia się takie urządzenia jak:

• frezarka stołowa – cechuje się bardzo dużą dokładnością i z tego względu wykorzystywana jest do prac, które wymagają precyzyjności. Tego rodzaju frezarki najczęściej stosuje się w przemyśle zegarmistrzowskim i elektronicznym. Na rynku można znaleźć również wiertarko-frezarki stołowe, które są przeznaczone do warsztatów i zakładów rzemieślniczych;
• frezarka wspornikowa – urządzenie ze stołem umocowanym na wsporniku. Można wyróżnić dwa rodzaje frezarek tego typu: frezarki pionowe i poziome. Różnią się od siebie ułożyskowaniem wrzeciona – w pierwszym przypadku znajduje się ono pionowo w głowicy przesuwnej, natomiast w drugim oś wrzeciona jest ułożyskowana w korpusie głównym;
• frezarka lekka – ma dosyć prostą budowę i łączy w sobie cechy frezarek stołowych i wspornikowych, dzięki czemu uchodzi za frezarkę uniwersalną;
• frezarka karuzelowa – wykorzystywana głównie w przemyśle motoryzacyjnym. Charakteryzuje się tym, że stół może wykonywać ruch obrotowy. Stosuje się ją do obróbki płaszczyzn głowicami frezowymi;
• frezarka wzdłużna – jej cechą charakterystyczną jest to, że stół przesuwa się jedynie w kierunku wzdłużnym;
• frezarka bezwspornikowa – w tego rodzaju urządzeniu wrzeciono przesuwa się pionowo po prowadnicy. Ten typ frezarek wykorzystuje się najczęściej w przemyśle ciężkim.

Poza powyższym podziałem można jeszcze spotkać się z kilkoma innymi – na przykład ze względu na umiejscowienie wrzeciona:

• frezarka górnowrzecionowa – w tego rodzaju frezarkach wrzeciono jest umiejscowione powyżej blatu stołu. Uchodzą one za bardzo bezpieczne i dlatego poleca się je początkującym stolarzom. Najczęściej używa się ich w zakładach meblarskich;
• frezarka dolnowrzecionowa – wrzeciono znajduje się poniżej linii stołu, co znacząco utrudnia obsługę urządzenia i sprawia, że nie jest ona tak bezpieczna, jak frezarka górnowrzecionowa. Tego rodzaju sprzęt można spotkać w profesjonalnych zakładach specjalizujących się w obróbce drewna
• frezarka równowrzecionowa – wrzeciono znajduje się równo w linii stołu.

Czym kierować się przy zakupie frezarki?

Pierwszym kryterium wyboru przy zakupie frezarki powinno być określenie naszych potrzeb i możliwości finansowych. Jeśli chodzi o zakres cen, frezarka do drewna, metalu czy betonu może kosztować od kilkuset złotych do nawet kilkunastu tysięcy złotych. Ważna jest także kwestia umiejętności osoby, która będzie obsługiwała frezarkę. Profesjonalny sprzęt wymaga specjalistycznej wiedzy, która pozwala na jego prawidłowe użytkowanie, a przede wszystkim gwarantuje bezpieczeństwo.

Najprostszymi i zarazem najtańszymi frezarkami, które mogą być używane przez mało doświadczone osoby do prostych prac, są frezarki jednoręczne nazywane też frezarkami ręcznymi. Taki sprzęt jest łatwiej dostępny niż profesjonalne urządzenia przeznaczone do zakładów produkcyjnych czy fabryk. Niezależnie od potrzeb i przeznaczenia przed zakupem zawsze należy zwrócić uwagę na takie kwestie, jak:

• moc wrzeciona,
• maksymalne obroty wrzeciona,
• wymiary frezarki,
• wymiary/powierzchnia stołu,
• waga frezarki,
• dokładność frezowania,
• powtarzalność pozycjonowania,
• łatwość i rodzaj obsługi,
• rozdzielczość elektroniczna,
• rodzaj silników napędowych,
• przesuwność osi,
• szybkości dojazdowe,
• maksymalna odległość wrzeciona od powierzchni stołu,
• tryby pracy urządzenia (frezowanie pełne, niepełne, swobodne).

Przed dokonaniem zakupu frezarki warto dodatkowo zasięgnąć opinii sprzedawcy. Korzystając z jego specjalistycznej wiedzy, zminimalizujemy ryzyko kupna sprzętu nieodpowiedniego do naszych potrzeb.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane podkarpackie

• firmy budowlane podlaskie

• firmy budowlane pomorskie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Olsztyn

• firmy budowlane Poznań

• firmy budowlane Radom

Ogólna nazwa „gres” obejmuje płytki znacząco różniące się od siebie właściwościami – na przykład gres polerowany, szkliwiony i naturalny. Różnice między nimi mają istotny wpływ na możliwość zastosowania poszczególnych typów płytek.

Podobnie jak inne płytki ceramiczne, gres jest wytwarzany z mieszanki gliny, skaleni, kaolinu i kwarcu o bardzo drobnej strukturze. Jednak w odróżnieniu od materiału przeznaczonego na glazurę czy terakotę, na etapie formowania gres zostaje poddany działaniu wysokiego ciśnienia, a następnie wypalaniu w temperaturze ponad 1000℃. Dzięki takiej metodzie produkcji płytki są bardzo twarde (pod tym względem tylko nieznacznie ustępują diamentom, co trzeba brać pod uwagę przy układaniu kafelków gresowych, bo ich cięcie jest bardzo trudne), praktycznie nie wchłaniają cieczy (zazwyczaj ich nasiąkliwość nie przekracza 0,5%), a przez to są mrozoodporne. Takimi właściwościami charakteryzuje się gres naturalny. Jego produkcja polega na prasowaniu materiału wzbogaconego o barwniki, a następnie wypalaniu. Taki gres trudno się ściera, a nawet jeśli to nastąpi, to uszkodzenia są mało widoczne, bo płytka barwiona jest w masie.

Jak powstaje gres polerowany i szkliwiony?

Te dwa typy gresu mają wspólną nazwę – gres porcelanowy, choć różni je od siebie sposób produkcji i właściwości.

Płytki gresu szkliwionego są formowane bez dodatku barwnika, a następnie pokrywane glazurą, która nadaje im barwę, wzór i strukturę powierzchni. Takie płytki gresowe wciąż są twarde i odporne na zaplamienia, ale już gorzej znoszą ścieranie, a odpryski i uszkodzenia są na nich bardzo widoczne.

Z kolei gres polerowany powstaje tak jak naturalny, z tym że na końcu poddany jest zabiegowi polerowania, który nadaje powierzchni połysk i gładkość – w ten sposób powstaje gres polerowany satynowany, półmatowy itp. Używając do polerowania specjalnych elastycznych tarcz, które pozostawiają ślady na gładkiej powierzchni płytek, uzyskuje się gres polerowany lappato. Polerowaniu poddaje się również płytki o powierzchni z uformowaną strukturą. Wówczas połysk nadawany jest tylko częściom wypukłym, podczas gdy wklęsłe pozostają matowe. Gres polerowany jest bardzo efektowny, ma jednak pewne ograniczenia, z których warto sobie zdawać sprawę.

Gres polerowany – charakterystyka

Polerowanie barwionego w masie gresu nadaje mu elegancki wygląd przypominający płytki kamienne. Z tego powodu ten rodzaj gresu jest chętnie stosowany w pomieszczeniach reprezentacyjnych, takich jak salony czy hole. O ile w miejscach, gdzie ruch jest mniejszy i nie chodzi się w butach (a piasek nanoszony na podeszwach to wróg każdej posadzki), gres polerowany dobrze się sprawdzi, to już np. w przedpokoju dadzą o sobie znać jego wady – śliska powierzchnia oraz mniejsza odporność na zaplamienia i zarysowania. Na błyszczącej powierzchni rysy i plamy są bardzo widoczne i szpecące. Płytki można jednak odświeżyć – pomocna w tym będzie pasta do polerowania gresu polerowanego.

Gres polerowany w kuchni to również ryzykowny wybór, a przynajmniej podnoszący koszty wykonania i użytkowania posadzki. Niska nasiąkliwość gresu wynika z jego niskiej porowatości, tymczasem proces nadawania połysku sprawia, że ta właściwość się zmienia, a gres polerowany staje się bardziej chłonny. Ponieważ takiej płytki nie chroni warstwa glazury, ciecz wylana na jej powierzchnię jest wchłaniana i trwale ją plami. Można temu zapobiec, stosując impregnat do gresu polerowanego, który trzeba zaaplikować zaraz po ułożeniu płytek, a jeszcze przed wypełnieniem spoin. Zabieg taki należy powtarzać co roku. Pomimo tego, gdy coś wyleje się na podłogę – zwłaszcza płyn mocno barwiący, taki jak herbata, kawa, wino czy barszcz – trzeba go natychmiast zetrzeć z płytek. Jeśli płyn zdąży się wchłonąć, nie pomoże nawet mycie gresu polerowanego octem.

Łazienka jest pomieszczeniem, w którym gres polerowany nie powinien się znaleźć, przynajmniej na podłodze (gres można układać również na ścianach). Już suche płytki tego typu są bardzo śliskie, a jeśli dodatkowo zostaną zalane wodą, nietrudno o wypadek.

Gres polerowany – wymiary i układanie

Kafelki gresu polerowanego są jednobarwne, szczególnie modny w ostatnim czasie jest gres polerowany biały i szary. Płytki o gładkiej błyszczącej powierzchni dobrze wyglądają, gdy mają duży format. Dostępny jest m.in. gres polerowany 60×60 cm lub płytki o kształcie prostokąta, np. gres polerowany 120×60 cm. Najczęściej są to płytki rektyfikowane, czyli o bardzo precyzyjnie ściętych krawędziach, które pozwalają układać płytki ze spoiną o szerokości ok. 2 mm. Gres polerowany rektyfikowany po ułożeniu wygląda szczególnie efektownie, bo fugi są praktycznie niewidoczne.

Do układania gresu należy używać specjalnego kleju na bazie białego cementu, który nie przebarwia płytek.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane świętokrzyskie

• firmy budowlane warmińsko mazurskie

• firmy budowlane wielkopolskie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Rzeszów

• firmy budowlane Szczecin

• firmy budowlane Warszawa

Pomysłów na wykończenie wnętrz jest bardzo wiele, podobnie jak przeznaczonych do tego produktów. Dobór materiałów na wykończenie ścian jest zależny od naszych preferencji oraz aranżacji pomieszczenia. Aby uzyskać szybki i ładny efekt, warto zastanowić się nad wykorzystaniem stiuku do pokrycia ścian lub sufitów.

Stiuk to niedrogi i efektowny produkt ozdabiający ściany pomieszczeń. Skutecznie imituje kamień lub masę perłową. Dobrze zabezpiecza ściany przed zabrudzeniami i wilgocią. Może przetrwać wiele lat w nienaruszonym stanie.

Czym jest stiuk?

Stiuk jest masą, która tworzy odporną i dekoracyjną warstwę na wewnętrznych ścianach pomieszczeń. Jest to materiał zdobniczy występujący w postaci tynku szlachetnego, który jest mieszaniną gipsu, wapienia, drobnego piasku oraz pyłu marmurowego. Po nałożeniu stiuku na powierzchnię ściany tworzy się gładka powłoka. Odcień struktury po nałożeniu może być nieco nierównomierny ‒ w jednym miejscu błyszczący, w innym matowy, co przypomina szlifowany kamień naturalny.

Stiuk ‒ zastosowanie

Obecnie naturalne stiuki przechodzą swój renesans ‒ są coraz częściej wykorzystywane, a nawet stają się modne. Świetnie nadają się zarówno do nowoczesnych, jak i klasycznych wystrojów wnętrz. Stosuje się je w budynkach publicznych oraz prywatnych domach i mieszkaniach. Stiuk wapienny może być użyty w pomieszczeniach o dużej wilgotności, takich jak kuchnie i łazienki.

Jakie są rodzaje stiuku?

• Stiuk wenecki: Jest to idealny produkt dla osób ceniących sobie luksus, aczkolwiek za przystępną cenę. Stiuk wenecki składa się z zaprawy gipsowej, wapiennej lub gipsowo-wapiennej z dodatkiem proszku marmurowego. Produkt przypomina polerowany marmur, co jest jego główną zaletą. Powierzchnia zdobiona włoską techniką jest gładka i lśniąca. Jego nowszą i jeszcze tańszą wersją jest syntetyczna odmiana stiuku, w której pył marmurowy jest zastąpiony syntetycznym.
• Stiuk perłowy: Jest to gotowa masa akrylowa. Nazwa produktu pochodzi od jego składu zawierającego perłowe wypełniacze, dzięki którym ściana nabiera charakterystycznego blasku i mieni się w zależności od kąta padania światła. Stiuk perłowy jest odporny na zabrudzenia.
• Stiuk klasyczny: Jest to cienkowarstwowa masa dekoracyjna na bazie wapna gaszonego i mączki marmurowej. Jego struktura przypomina oszlifowany kamień o trzech wykończeniach: satynowym, błyszczącym oraz intensywnie błyszczącym. Porowata struktura stiuku wapiennego umożliwia oddychanie ściany. Jest to materiał odporny na działanie bakterii i grzybów.

Jak położyć stiuk?

Aby samodzielnie położyć stiuk na powierzchni, należy przestrzegać kilku reguł. Na początku trzeba odpowiednio przygotować pomieszczenie, zwłaszcza zabezpieczyć podłogi oraz meble. Następny krok to przygotowanie powierzchni, na której ma być kładziony stiuk. Ścianę należy oczyścić z plam, zabrudzeń oraz tłustych miejsc, które mogłyby zmniejszyć przyczepność nowej warstwy tynku. Na tym etapie powinno się również uzupełnić ewentualne ubytki w ścianie.

Po przygotowaniu miejsca pracy należy zapoznać się z instrukcją załączoną na opakowaniu od producenta. Zakres kolejnych czynności może się nieco różnić w zależności od rodzaju produktu. Pracę zwykle zaczyna się od nałożenia gruntu na ściany. Stiuk nakłada się małymi porcjami, dokładnie go rozcierając za pomocą pacy weneckiej. Jest to przydatne narzędzie o gładkiej powierzchni, które idealnie rozprowadza masę po powierzchni ściany. Jeżeli powstaną jakiekolwiek nierówności, należy je usunąć za pomocą krawędzi pacy.

Po nałożeniu pierwszej warstwy należy poczekać, aż stiuk dobrze wyschnie. Drugą warstwę należy wykonać analogicznie, z lekką różnicą: w czasie zasychania stiuku zaleca się przecieranie go krawędzią pacy weneckiej. Spowoduje to delikatne błyszczenie masy. Nałożenie trzeciej warstwy stiuku nadaje ostateczny wygląd i trwałość. W trakcie wysychania masy należy ponownie przecierać ją pacą w celu nabłyszczenia, uważając jednak, aby nie dociskać zbyt mocno jeszcze nie w pełni zaschniętego stiuku. Po całkowitym wyschnięciu wszystkich warstw na ścianę nakłada się woskowy impregnat zabezpieczający położone warstwy. Najlepiej zrobić to przy użyciu pacy lub flanelowej szmatki.

Stiuk ‒ wady i zalety

Stiuk to materiał wyjątkowo dekoracyjny, a jednocześnie praktyczny. Prawidłowo wykonany prezentuje się bardzo elegancko, a dzięki szerokiej gamie kolorów pasuje praktycznie do każdego wystroju wnętrza. Jest trwały oraz odporny na zabrudzenia i uszkodzenia.

Do wad stiuku można zaliczyć jego dość skomplikowany sposób nakładania, który wymaga wprawy i jest dość czasochłonny – należy najpierw przygotować podłoże, nałożyć trzy warstwy zgodnie z instrukcją, a na końcu zabezpieczyć wszystko impregnatem. Drobne błędy mogą skutecznie popsuć efekt końcowy.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane śląskie

• firmy budowlane świętokrzyskie

• firmy budowlane warmińsko mazurskie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Rybnik

• firmy budowlane Rzeszów

• firmy budowlane Szczecin

Glazura kuchenna to najczęściej wybierany materiał wykończeniowy ścian, przede wszystkim między blatem a krawędzią górnych szafek. W tym miejscu glazura do kuchni może najlepiej „zaprezentować” swoje zalety.

Glazura to nazwa płytek ceramicznych o najsłabszych parametrach. Nie oznacza to wcale, że najgorszych. Płytki tego typu nie muszą być odporne na mróz, ścieranie czy uszkodzenia mechaniczne, ponieważ przeznaczone są wyłącznie na ściany. Nie istnieje glazura podłogowa do kuchni czy innego pomieszczenia – wymogi stawiane podłogom ceramicznym spełnia tylko terakota, gres i płytki klinkierowe.

Glazura do kuchni – właściwości

Płytki ceramiczne, a wśród nich glazura kuchenna, są całkowicie niewrażliwe na wodę (nie dotyczy to jednak spoin między kafelkami, chyba że zastosuje się fugę epoksydową). Dobrze też znoszą wysoką temperaturę, choć z czasem pod jej wpływem szkliwo może pokrywać się nieestetycznymi pajączkami spękań. Ale na ścianach, nawet za kuchenką, temperatura nie rośnie aż tak bardzo, by uszkodzić glazurę kuchenną.

Największą zaletą glazury do kuchni jest jej gładka powierzchnia, na której trudno osadzają się zabrudzenia. Nawet jeśli znajdą się na kafelkach, łatwo je usunąć. Dotyczy to zarówno zabrudzeń, które powstają podczas przygotowywania potraw (szatkowania, blendowania itp.), jak i w czasie gotowania, kiedy razem z parą wodną unoszą się drobinki tłuszczu i osiadają na wszystkich powierzchniach. Glazurę kuchenną łatwo umyć zwilżoną ściereczką, a jeśli brud zdążył zaschnąć, bez wahania można użyć silniejszych środków chemicznych – szkliwo płytek jest odporne na ich działanie.

Tym, co może zagrozić glazurze kuchennej, są uszkodzenia mechaniczne. Przykładowo, jeśli podczas pracy w kuchni wypadnie nam z ręki nóż czy inny ciężki przedmiot i z dużą siłą uderzy w płytkę, może ona pęknąć. Takie wypadki zdarzają się jednak rzadko.

Glazura kuchenna – jakie płytki wybrać?

Dobierając glazurę do kuchni, warto wziąć pod uwagę dwa aspekty – wielkość i styl wnętrza oraz powierzchnię płytek. Obecnie modne są płytki wielkoformatowe o prostokątnym kształcie (o wymiarze dłuższego boku powyżej 40 cm), warto jednak pamiętać, że wyglądają one dobrze w przestronnych wnętrzach, ale nie nadają się do małych kuchni. I odwrotnie – jeśli kuchnia jest duża, to zbyt małe płytki mogą w niej wprowadzić wrażenie chaosu (nie dotyczy to mozaik, które mają melanżowy układ kolorów).

Glazura do kuchni powinna być błyszcząca i utrzymana w jasnych odcieniach, dzięki czemu kuchnia wyda się jaśniejsza i bardziej przestronna. Co więcej, jasne i lśniące powierzchnie nadadzą wrażenie czystości.

Powierzchnia płytek ceramicznych może być gładka lub strukturalna (żłobienia, pofalowania, imitacja drewna). Kafelki strukturalne wyglądają bardzo efektownie, ale w kuchni mogą być kłopotliwe, gdyż we wklęsłych elementach łatwo gromadzi się brud. Dotyczy to szczególnie elementów dekoracyjnych, które często mają wypukłe wzory. Warto ich używać z umiarem, a najlepiej unikać ich układania tam, gdzie będą się bardzo brudzić – bezpośrednio za płytą grzewczą, zlewozmywakiem czy fragmentem blatu najczęściej używanym do pracy.

Glazura ścienna do kuchni – na co zwracać uwagę?

Glazura nie musi spełniać specjalnych wymogów, ale nie znaczy to, że można w ogóle nie zwracać uwagi na parametry płytek. Koniecznie należy upewnić się, że kolorystyka i kaliber płytek we wszystkich opakowaniach są takie same – w przeciwnym razie trudno będzie je estetycznie ułożyć. Płytki pochodzące z różnych partii produkcyjnych mogą znacząco różnić się barwą, dlatego konieczne jest zwrócenie uwagi na kod kolorystyczny na opakowaniu. Z tego względu zalecane jest też kupowanie nieco większej ilości glazury (ok. 10% więcej niż potrzeba), by w przyszłości w razie potrzeby móc zastąpić uszkodzone płytki bez konieczności dokupowania ich. Po pewnym czasie dany wzór może już nie być dostępny, trudno będzie też dobrać płytki w odpowiedniej tonacji.

Podobnie rzecz się ma z kalibracją glazury. Kaliber określa rzeczywisty wymiar płytki, a właściwie odstępstwo wymiarowe od deklarowanego formatu – kafelki mogą być bowiem nieco mniejsze lub nieco większe (zwykle różnica mieści się w granicach 2 mm). Przy zakupie należy wybierać opakowania płytek o tym samym kalibrze, dzięki czemu będzie można je bez problemu rozłożyć na ścianie i estetycznie ułożyć.

Trzecią kwestią jest klasa jakości płytek. Tylko klasa pierwsza ma normowo określoną ilość płytek wadliwych (nie może ona przekraczać 5% w partii), natomiast klasa druga i trzecia są uznaniowe i zależą od wewnętrznych regulacji producentów. Niższe klasy są tańsze, więc czasem ich zakup jest okazją – warto jednak sprawdzić, jaką liczbę wadliwych kafelków dopuszcza w nich producent, aby uniknąć nieprzyjemnych niespodzianek.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane pomorskie

• firmy budowlane śląskie

• firmy budowlane świętokrzyskie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Radom

• firmy budowlane Rybnik

• firmy budowlane Rzeszów