Politurowanie to sposób na wykończenie powierzchni drewnianych. Zazwyczaj ten rodzaj powłoki można spotkać na meblach wysokiej klasy. Politury szelakowe cieszą się coraz większą popularnością wśród konserwatorów.

Politura do mebli nadaje im szlachetny wygląd. Powłoka tego typu charakteryzuje się wysoką elastycznością. Oprócz tego daje wrażenie trójwymiarowości drewna oraz stanowi warstwę przepuszczającą powietrze.

Czym jest politurowanie?

Politurowanie polega na pokryciu drewnianej powierzchni spirytusowym roztworem naturalnej żywicy – szelaku (politura szelakowa). Wykorzystując tę technikę, można odświeżyć wygląd wysłużonych mebli oraz nadać im efektowny połysk.

Politurowanie jest jednym z wielu sposobów wykończenia powierzchni drewnianych, który najczęściej kojarzy się ze stylowymi meblami rodem z minionych stuleci. Proces ten polega na kilkukrotnym nakładaniu na drewno roztworu politury. Technika politurowania jest uznawana za wysoce szlachetną. Jest ceniona przede wszystkim z uwagi na fakt, iż wymaga wykonywania wszystkich czynności wyłącznie ręcznie. Jakość uzyskana w wyniku użycia politury jest nieporównywalnie wyższa niż wykończenie drewna za pomocą lakierowania czy olejowania. Powłoka tego typu w naturalny sposób konserwuje powierzchnie drewniane, a jednocześnie wydobywa naturalność usłojenia i barwy tego surowca. Tradycyjne politurowanie to sztuka wymagająca nauki i wielu godzin praktyki. Obecnie w sprzedaży dostępne są systemy do politurowania, które nie tylko w dużym stopniu ułatwiają prace, ale również znacznie je przyspieszają.

Jako jedną z głównych zalet politurowania wymienia się odwracalność tego procesu. W odróżnieniu od powłok lakierowych można ją bez większych problemów usunąć, a powierzchnię wyczyścić. Usuwanie politury polega na posmarowaniu powierzchni spirytusem metylowym (denaturatem) oraz przetarciu jej wełną metalową. Jeśli drewno ma być ponownie poddane politurowaniu, nie zaleca się stosowania środków na bazie acetonów, ponieważ utrudnią one wchłanianie nowej politury.

Czym politurować drewno?

Do politurowania drewna wymagany jest odpowiedni środek oraz akcesoria, dzięki którym możliwe będzie jego nałożenie. Politurę można zakupić w postaci gotowej do użycia bądź też sporządzić ją we własnym zakresie. Jeśli zdecydujemy się na tę drugą opcję, żywicę szelakową musimy rozpuścić w spirytusie o stężeniu ok. 95%, a następnie pozostawić mieszankę w ciepłym miejscu. Ważne, aby dojrzewająca politura do drewna była okresowo wstrząsana.

Bez względu na to, czy zdecydujemy się na zakup gotowego produktu, czy sami podejmiemy się jego sporządzenia, powinniśmy pamiętać, że rodzaj użytego szelaku musi odpowiadać gatunkowi drewna, które ma być odnawiane. Wśród preparatów dostępnych w sprzedaży można znaleźć między innymi politurę pobielaną (bezbarwną), lemon, rubin i orange. Typ zalecanego produktu zależy od rodzaju drewna oraz finalnego efektu, który zamierzamy uzyskać.

Preparatami niezbędnymi w procesie politurowania są także: olej lniany do nasączania tamponu służącego do nakładania politury (tampon może mieć postać waty owiniętej miękkimi ściereczkami) i mleczko do politury umożliwiające zebranie nadmiaru środka po skończeniu prac. Przydatny może być także pył pumeksowy, którego użycie umożliwia zamknięcie porów w drewnie.

Politurowanie krok po kroku

Przed przystąpieniem do właściwego politurowania konieczne jest odpowiednie przygotowanie powierzchni, która ma być w ten sposób wykończona. Należy ją zatem oczyścić, wygładzić za pomocą papieru ściernego oraz odpylić. W kolejnym kroku tampon namacza się w oleju lnianym oraz politurze i nakłada pierwszą warstwę powłoki na drewno. Ten etap powtarza się kilkakrotnie, aż do uzyskania planowanego efektu. Ważne, aby pamiętać, że nałożenie każdej kolejnej warstwy jest możliwe dopiero po całkowitym wyschnięciu warstwy poprzedniej. Co więcej, politura stosowana do poszczególnych warstw powinna różnić się stężeniem. Początkowo należy używać słabszego i rzadszego roztworu, który stanowi swego rodzaju warstwę gruntującą. Dzięki temu możliwe jest uniknięcie smug, ponieważ większość preparatu wsiąknie w głąb struktury drewna. Zaleca się, aby po nałożeniu kilku warstw gruntujących zatrzeć drewno sproszkowanym pumeksem. Do tego celu niezbędny będzie drugi tampon nasączony wcześniej spirytusem i posypany pyłem pumeksowym. Jest to sposób na zniwelowanie niewielkich nierówności. Do nakładania kolejnych warstw powłoki należy użyć gęstego środka z dodatkiem oleju ułatwiającego równomierne rozprowadzanie. Dla utrwalenia efektu meble należy pozostawić do wyschnięcia na minimum kilka dni.

Warto wiedzieć, że podczas tego rodzaju prac renowacyjnych możliwa jest zmiana koloru drewna. W tym celu jego powierzchnię należy pokryć odpowiednim odcieniem bejcy, a następnie przeprowadzić kolejno czynności związane z politurowaniem.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane świętokrzyskie

• firmy budowlane warmińsko mazurskie

• firmy budowlane wielkopolskie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Rzeszów

• firmy budowlane Szczecin

• firmy budowlane Warszawa

Wiosną, latem i wczesną jesienią wiele osób spędza wieczory w ogrodzie z rodziną i znajomymi. Jest to najlepszy czas na przygotowanie ogniska, szczególnie gdy mamy ochotę na pieczoną kiełbaskę.

Relaks w przydomowym ogrodzie to najlepszy pomysł na wolny czas. Wiele osób chętnie spędza go wieczorami przy ognisku. Koniecznie należy jednak przy tym zadbać o bezpieczeństwo. Nieposkromiony ogień może spowodować ogromne szkody w ogrodzie i stanowić poważne zagrożenie dla naszego domu. Dlatego przed rozpaleniem ogniska należy wybrać odpowiednie miejsce, a najlepiej zbudować stałe palenisko, które zapewni bezpieczeństwo domownikom i sąsiadom.

Ognisko w ogrodzie

Istnieje kilka kwestii prawnych, na które trzeba zwrócić uwagę podczas przygotowywania miejsca na palenisko w naszym ogrodzie. W rozporządzeniu Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji dotyczącym ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów znajdziemy informacje dotyczące zakazu rozpalania ogniska przy użyciu otwartego ognia lub innych materiałów zapalnych, takich jak tytoń. Odległość ogniska od zabudowania musi wynosić minimum 4 metry, a od ogrodzenia i zadrzewienia minimum 3 metry. Należy unikać miejsc, w których istnieje ryzyko, że iskry spowodowałyby pożar. Ogień to żywioł, który ciężko okiełznać i który może spowodować wielkie szkody, zwłaszcza w czasie suszy lub upalnego lata.

Planując budowę paleniska w ogrodzie, należy zapoznać się z kwestiami bezpieczeństwa i wyznaczyć odpowiednie miejsce zgodne ze wspomnianymi wytycznymi. Ognisko powinno znaleźć się na płaskim miejscu i w odpowiedniej odległości od budynków. Teren pochyły należy w miarę możliwości wyrównać pod palenisko, aby nie pozwolić na rozprzestrzenienie się ognia. Sposobów na aranżację ogniska jest mnóstwo. Może ono być okrągłe, kwadratowe lub o nieregularnym kształcie – wszystko zależy od fantazji właściciela. Najbardziej popularne są paleniska zrobione z cegły, betonu i kamienia. Okolicę ogniska należy estetycznie zagospodarować, aby cały ogród prezentował się korzystnie. Pozostały teren można wysypać żwirem bądź ozdobnym kamieniem lub obłożyć kostką brukową. Dodatkowym atutem będą miejsca siedzące w pobliżu paleniska.

Budowa okrągłego paleniska krok po kroku

Jeżeli chcemy zrobić stałe miejsce na ognisko, przede wszystkim należy wybrać odpowiednie miejsce, najlepiej takie, przy którym domownicy lubią siedzieć. Ważny jest także wybór materiału, z którego chcemy ułożyć palenisko. Musi on być ognioodporny – mogą być to cegły szamotowe bądź kamień typu granit, na który nie wpływa wysoka temperatura ani ogień. Stworzenie paleniska w lekkim dole zapobiegnie rozprzestrzenianiu się ognia i sprawia, że miejsce ogniska nie będzie wilgotne, dzięki wysypaniu żwirem.

Pierwszym krokiem jest wbicie metalowego pręta lub dłuższego patyka w odpowiednim miejscu i przywiązanie do niego sznurka, aby wyznaczyć równy okrąg. Konstrukcja powinna wyglądać jak duży cyrkiel. Po zaznaczeniu obrysu paleniska należy usunąć z niego ziemię, tak by powstał wykop o głębokości około 40–50 cm. Dół należy wysypać drobnymi kamieniami na około 3–5 cm i ułożyć dolną warstwę cegieł bądź kamienia. Następnie należy wymurować ścianki paleniska przy pomocy specjalnego kleju lub zaprawy cementowej do cegły szamotowej. Cegły powinny być ułożone na zakładkę i połączone żaroodpornym spoiwem. Ostatni poziom powinien wystawać 5–10 cm powyżej gruntu. Na koniec powinno zadbać się o estetykę paleniska, np. obsypując otoczenie paleniska żwirem czy wykładając płytkami.

Przenośne ognisko ogrodowe

Przenośne ognisko ogrodowe to idealne rozwiązanie dla osób, które mieszkają w miejscu, w którym nie można rozniecać ognia lub nie ma możliwości umieszczenia paleniska. Takie rozwiązanie pozwala na postawienie paleniska w dowolnie wybranym miejscu i swobodne przenoszenie go. Palenisko takie nie tylko zapewnia bezpieczeństwo, ale również ciekawie wygląda w ogrodzie. Przenośne ognisko może wyglądać jak duża misa bądź kominek albo mieć formę kwadratu. Wykonane jest ono ze stali, żeliwa lub miedzi. Niektóre produkty zawierają w zestawie metalową siatkowaną przykrywę do zabezpieczenia paleniska. Konstrukcja może mieć wbudowany ruszt do pieczenia. Przenośne palenisko jest urządzeniem, które można postawić na tarasie i nie wymaga przygotowania podłoża. Konstrukcja na nóżkach odizolowuje nagrzany metal od podłogi tarasu czy gruntu. Obecnie oferta przenośnych ognisk jest bardzo szeroka i różnorodna. Znajdziemy w niej paleniska okrągłe, kwadratowe, otwarte i zamknięte. Wybór jest ogromny i każdy może znaleźć coś dla siebie.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane śląskie

• firmy budowlane świętokrzyskie

• firmy budowlane warmińsko mazurskie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Rybnik

• firmy budowlane Rzeszów

• firmy budowlane Szczecin

Płytowy wymiennik ciepła jest urządzeniem bezprzeponowym, którego zastosowanie wpływa na zmniejszenie kosztów związanych z ogrzewaniem i chłodzeniem budynku.

Płytowe wymienniki ciepła służą zwiększeniu efektywności systemu grzewczego w budynku. Planując zakup tego typu urządzenia, należy wiedzieć, że występuje ono w kilku odmianach. Wymienniki płytowe znajdują zastosowanie zarówno w budownictwie indywidualnym, jak i przemysłowym. Najczęściej stanowią część systemów centralnego ogrzewania oraz klimatyzacji. Można je wykorzystać również w systemach rekuperacji oraz w węzłach cieplnych zasilanych przez miejską sieć ciepłowniczą.

Czym jest płytowy wymiennik ciepła?

Płytowy wymiennik ciepła składa się z cienkich płyt połączonych ze sobą. Działanie wymiennika polega na wymianie ciepła pomiędzy nośnikami w formie płynnej lub gazowej. Obrót ciepłem występuje zazwyczaj pomiędzy dwoma rodzajami przekaźników, chociaż istnieją urządzenia umożliwiające zwiększenie ich liczby. Mechanizm działania wymienników wykorzystuje różnicę temperatur pomiędzy dwoma mediami, dzięki której możliwe jest przekazanie energii cieplnej.

Wymiennik płytowy – zasada działania

Konstrukcja wymiennika płytowego, wyodrębniająca dwa obwody, umożliwia skuteczną wymianę ciepła. Część będąca układem wysokociśnieniowym (obwód z medium o wysokiej temperaturze – na przykład kocioł, kominek z płaszczem wodnym lub miejska sieć grzewcza) przekazuje energię do układu niskociśnieniowego (obwód z medium o niższej wartości temperatury, czyli grzejniki). Tym sposobem ciepło dociera do urządzeń końcowych. Płytowy wymiennik ciepła często stanowi również centralną część rekuperatora w systemach wentylacji z odzyskiem ciepła. W tego rodzaju wymienniku dochodzi do wymiany ciepła pomiędzy dwoma strumieniami powietrza bez ich wymieszania (np. ciepłe zużyte powietrze z wnętrza budynku, przepływając przez wymiennik ogrzewa świeże, zimne powietrze doprowadzane do budynku), co znacznie zmniejsza koszty ogrzewania.

Wymiennik płytowy wspomaga działanie poszczególnych części oraz całego systemu grzewczego. Urządzenia tego rodzaju charakteryzują się wysoką efektywnością pracy. Są popularne również ze względu na łatwość użytkowania w porównaniu do innych dostępnych wymienników. Budowa urządzeń płytowych umożliwia ich szybkie wyczyszczenie oraz przeprowadzenie czynności konserwacyjnych. Poszczególne elementy wymienników płytowych są zabezpieczone antykorozyjnie, co wpływa na wydłużenie czasu bezawaryjnej eksploatacji.

Wymiennik płytowy – dobór i montaż

Na rynku budowlanym dostępnych jest kilka odmian wymienników płytowych. Największą popularnością cieszą się dwa typy, różniące się między sobą konstrukcją i zasadą działania:

• płytowe wymienniki lutowane – charakteryzują się kompaktowymi rozmiarami, przez co nie zajmują dużej przestrzeni. Są często wykorzystywane jako element systemu ogrzewania podłogowego, w instalacjach solarnych oraz jako część centralnego ogrzewania;
• płytowe wymienniki skręcane – poszczególne płyty systemu przykręcone są do specjalnej ramy usztywniającej konstrukcję.

Efektywność i możliwości zastosowania konkretnego wymiennika zależą przede wszystkim od liczby płyt oraz ich rozmiarów. Duże znaczenie ma również kąt nachylenia przetłoczeń płyt.

Każdy wymiennik płytowy cechuje się typowymi parametrami użytkowymi, które determinują działanie urządzenia oraz jego możliwości. Najważniejsze z nich to:

• typ – własność informująca o stanie skupienia medium generującego energię cieplną. W sprzedaży dostępne są między innymi wymienniki typu ciecz-ciecz, gaz-gaz;
• media – właściwość określająca rodzaj mediów, z którymi może współpracować konkretny wymiennik. Producenci oferują urządzenia dostosowane do jednego rodzaju środowiska oraz produkty uniwersalne, możliwe do użycia w przypadku wody, gazu szlachetnego oraz powietrza;
• moc – wielkość dostosowywana do systemu, którego częścią ma być wymiennik. Najbardziej popularne są modele charakteryzujące się mocą w zakresie od kilkunastu do kilkudziesięciu kilowatów. Zazwyczaj stanowią one część instalacji centralnego ogrzewania;
• graniczna temperatura pracy – wartość ta zależy przede wszystkim od rodzaju medium, do którego dostosowane jest urządzenie. Najczęściej maksymalna temperatura, jaką może osiągnąć nośnik przy zachowaniu parametrów bezpieczeństwa, oscyluje wokół 200℃;
• materiał – parametr determinujący między innymi możliwość umieszczenia wymiennika w konkretnym miejscu, a co za tym idzie – możliwość zastosowania go jako część danego systemu. Najbezpieczniej jest wybierać modele odporne na korozję i zawilgocenie, wytrzymałe oraz charakteryzujące się odpowiednim stopniem przewodnictwa prądu (ze stali nierdzewnej, miedzi lub niklu);
• liczba płyt i ich wymiary – wydajność urządzenia wzrasta wraz ze zwiększeniem obydwu parametrów;
• zastosowanie – karta konkretnego produktu zawiera informacje dotyczące miejsc, w których może on zostać użyty (pompy ciepła, kolektory słoneczne, kominki, instalacje wentylacji i klimatyzacji, centralne ogrzewanie).

Sposób montażu wymiennika płytowego zależy przede wszystkim od jego rodzaju. W każdym przypadku warto pamiętać o zapewnieniu odpowiedniej ilości miejsca w celu umożliwienia swobodnej wymiany płyt oraz czynności pielęgnacyjno-konserwacyjnych. Podczas realizowania poszczególnych etapów montażu należy zwrócić szczególną uwagę na właściwe ustabilizowanie urządzenia oraz odpowiednie podłączenie poszczególnych obiegów. Szczegółowe wytyczne dotyczące podłączenia wymiennika są zawsze zawarte w instrukcji producenta.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane małopolskie

• firmy budowlane mazowieckie

• firmy budowlane opolskie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Kielce

• firmy budowlane Kraków

• firmy budowlane Lublin

Pompa obiegowa jest jednym z podstawowych elementów instalacji chłodniczych lub grzewczych, a jej zadaniem jest rozprowadzanie i zapewnienie przepływu cieczy – wody lub roztworów wodnych.

Kluczową kwestią podczas wyboru i zakupu pompy obiegowej jest sprawdzenie jej kompatybilności z posiadanym urządzeniem np. kotłem grzewczym. Na rynku dostępne są bowiem różne rodzaje pomp obiegowych. Do najpopularniejszych zalicza się pompy obiegowe CO (centralnego ogrzewania) i pompy cyrkulacyjne CWU (ciepłej wody użytkowej).

Pompa obiegowa w instalacji centralnego ogrzewania: co warto wiedzieć?

Pompy obiegowe do c.o. stanowią niezbędny element instalacji grzewczych. Zapewniają odpowiednią wysokość podnoszenia, by umożliwić właściwy przepływ czynnika i doprowadzenie go do najdalej położonego punktu instalacji. Bez nich czynnik grzewczy nie mógłby być odpowiednio rozprowadzany do grzejników, a co za tym idzie – ogrzanie konkretnych pomieszczeń nie byłoby możliwe. Pompy stosuje się zazwyczaj na instalacji powrotnej, ze względu na niższą temperaturę czynnika i tym samym mniejsze ryzyko uszkodzenia pompy przez zbyt wysoką temperaturę.

Samo działanie pomp obiegowych urządzeń jest stosunkowo proste. Są one wyposażone w silniki, które mogą działać na kilku poziomach prędkości. Warto zaznaczyć, że wyróżnia się dwa podstawowe typy pomp obiegowych:

• pompy obiegowe bezdławnicowe – najczęściej stosowane do użytku domowego. Dzięki temu, że przepływająca przez pompę woda chłodzi silnik, nie dochodzi do jej przegrzania. Taka konstrukcja sprawia również, że ciecz jednocześnie smaruje łożysko urządzenia, więc nie trzeba tego wykonywać samodzielnie;
• pompy obiegowe dławnicowe – silnik pompy jest tu oddzielony od pompowanej wody. Wał pompy jest uszczelniony przy pomocy dławnicy lub uszczelniacza mechanicznego, a silnik chłodzony jest powietrzem. W przeciwieństwie do pomp bezdławnicowych, w tym przypadku trzeba pamiętać o smarowaniu łożyska wirnika.

Pompa obiegowa c.o. – montaż i ważne parametry

Aby kupić odpowiednie urządzenie do istniejącej instalacji grzewczej, należy zwrócić uwagę na kilka czynników, które powinny odpowiadać parametrom instalacji. Można wśród nich wymienić m.in.:

• wydajność pompy obiegowej (podawana w m³/h) – jej wartość pozwala na określenie, jaką ilość wody pompa może podać do instalacji grzewczej,
• ciśnienie pompy obiegowej – należy sprawdzić, jakie jest maksymalne ciśnienie, które może występować w pompie,
• poziom hałasu – w tym przypadku zasada jest prosta: im większa pompa, tym wyższy poziom generowanego hałasu,
• pobór mocy – moc przekłada się na kwestie związane z kosztami za energię elektryczną,
• zakres temperatury – kluczowa jest informacja na temat tego, jaki jest zakres temperatur uwzględniany przez pompę podczas pracy.

Poszukując odpowiedniego urządzenia, zawsze powinno się zwrócić uwagę na wielkość pompy (w sklepach branżowych można znaleźć zarówno te mniejsze, o wadze ok. 1,5–2 kg, jak również duże, ważące ok. 5 kg). Od wielkości pompy zazwyczaj uzależniona jest jej wydajność i moc. Jeśli pompa będzie zbyt mała w stosunku do potrzeb konkretnej instalacji, to przepływ czynnika grzewczego nie będzie wystarczający, a to z kolei może prowadzić do zapowietrzenia. Jeśli natomiast pompa będzie zbyt duża, może to skutkować jej mniejszą żywotnością, a także wysokim, uciążliwym poziomem hałasu w czasie pracy.

Jeśli chodzi o montaż pompy obiegowej c.o., to wiele zależy od jej rodzaju. Zawsze należy postępować zgodnie z instrukcją obsługi oraz montażu. Należy jednak zaznaczyć, że montaż pompy powinien być wykonywany wyłącznie przez osoby, które mają odpowiednią wiedzę i doświadczenie w tym zakresie. Przy montażu pompy obiegowej należy pamiętać o tym, by oś silnika znajdowała się w pozycji poziomej. Wskazane jest również umieszczenie pompy w łatwo dostępnym miejscu na wypadek konieczności jej sprawdzenia lub wymiany.

Pompa cyrkulacyjna: przeznaczenie i istotne parametry

Pompa obiegowa cyrkulacyjna jest wykorzystywana w instalacjach przygotowujących ciepłą wodę użytkową. Tego typu instalacje nie służą do ogrzewania budynków, lecz – jak wskazuje nazwa – do korzystania z podgrzanej wody w celach użytkowych. Pompa cyrkulacyjna dba o to, aby w całym obiegu temperatura wody była taka sama (jest cały czas podgrzewana). Jeśli chodzi o tego rodzaju pompy, to pod względem budowy i działania konkretne modele praktycznie się od siebie nie różnią. Na etapie wyboru warto jednak zwrócić uwagę na:

• liczbę biegów – dostępne są pompy jednobiegowe, wielobiegowe i z płynną regulacją obrotów. Do małych, prostych instalacji wystarczą te pierwsze. Pozostałe polecane są do większych,
• jakość wykonania – tę kwestię należy ocenić samodzielnie, bez jakichkolwiek wytycznych. Im bardziej solidne wykonanie, tym urządzenie powinno być bardziej wytrzymałe, co w przypadku pomp CWU ma duże znaczenie,
• markę – najlepiej wybierać produkty renomowanych producentów, ponieważ zazwyczaj mają dłuższą żywotność. Jedynym minusem jest wyższa cena.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane łódzkie

• firmy budowlane małopolskie

• firmy budowlane mazowieckie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Katowice

• firmy budowlane Kielce

• firmy budowlane Kraków

Sedes podwieszany jest estetyczny i pozwala na utrzymanie czystości w łazience i toalecie. Jego zabudowę najczęściej wykonuje się z płyt kartonowo-gipsowych. Planując zakup, warto wziąć pod uwagę sedes podwieszany bez kołnierza, z powłoką antybakteryjną i deską wolnoopadającą.

W łazienkach o niewielkim metrażu miski sedesowe podwieszane powinny mieć obły kształt. Modele te wyglądają subtelnie i nie dominują wystroju wnętrza. Muszla kwadratowa wygląda na większą i sprawdza się w przestronnych łazienkach i salonach kąpielowych.

Sedes podwieszany ‒ zalety sanitarne i estetyczne

Miska sedesowa podwieszana umożliwia utrzymanie czystości i wysokiego poziomu higieny w toalecie. Poza łatwym dostępem do wszelkich zakamarków sedes podwieszany cieszy się dużym zainteresowaniem z powodu swojego estetycznego wyglądu. W modelu tego typu miska sedesowa zawieszona jest na stelażu podtynkowym, który po zamocowaniu do ściany i podłogi można obudować płytami karton-gips (stelaż do lekkiej zabudowy) bądź obmurować bloczkami (stelaż do ciężkiej zabudowy) i pokryć dowolnym materiałem wykończeniowym, np. kafelkami. Nowoczesny design muszli oraz możliwość schowania wszelkich mocowań i spłuczki w systemie podtynkowym sprawiają, że jest to zestaw, który często pojawia się w projektach łazienek.

Sedes podwieszany bez kołnierza ‒ komfort czyszczenia i higiena

Kupując sedes, stajemy przed wyborem rodzaju muszli toaletowej, np. zakresu i obfitości spłukiwania. Warto rozważyć zakup sedesu podwieszanego bez kołnierza. Montaż sedesu podwieszanego bez rantów ułatwia utrzymanie czystości i zapobiega gromadzeniu się brudu, osadu wapiennego i bakterii. Muszle toaletowe zwykle wykonane są z białej ceramiki, jednak producenci oferują także modele bardziej oryginalne i kunsztowne, np. czarny sedes podwieszany, sedes antracytowy, złoty lub srebrny. Wybierając misę, WC warto też sprawdzić, jaki jest skład ceramiki. Znajdujące się na niej powłoki antybakteryjne wykorzystujące nanocząsteczki (np. jony srebra) przyczynią się do większego poziomu higieny w naszej łazience. Tego typu warstwy ochronne łączą się ze szkliwem ceramicznym na etapie wypalania. Glazura antybakteryjna sięga od wewnątrz muszli toaletowej aż po jej obrzeża, ułatwiając walkę z bakteriami i zarazkami. Powłoka antybakteryjna jest trwała i odporna na ścieranie. Niezmiennie pokrywa misę WC, mimo częstego użytkowania i regularnych zabiegów czyszczących.

Podwieszany sedes z deską wolnoopadającą

Niektóre modele muszli podwieszanych są wyposażone w deskę wolnoopadającą, która działa na zasadzie cichego domyku. Nie stwarza ryzyka uszkodzenia misy WC i nie słychać jej podczas opadania. Dużym zainteresowaniem cieszą się też deski, których klapa pokrywa całą powierzchnię muszli i nachodzi na dolną część pokrywy. Jest to rozwiązanie estetyczne i zmniejszające ilość kurzu, który osadzałby się na powierzchni użytkowej. Deski do sedesu podwieszanego najczęściej produkowane są z tworzyw sztucznych (np. polipropylenu), na rynku dostępne są jednak także inne rodzaje, np. deski drewniane czy drewnopodobne.

Jak zamontować sedes podwieszany krok po kroku?

Atutem sedesów podwieszanych jest ich szybki i łatwy montaż, który może być wykonany samodzielnie, bez pomocy fachowca. Miski sedesowe podwieszane mocuje się do stelaża instalacyjnego zbudowanego ze stalowych rurek i ramek. Stelaż do sedesu podwieszanego ma wbudowaną spłuczkę i jako cały zestaw instalowany jest śrubami do ściany i podłogi. Montaż stelaża rozpoczyna się od wyznaczenia miejsca, w którym ma zostać zamocowany. Następnie na ścianie wyznacza się miejsca lokalizacji śrub, wywierca w nich otwory i zakłada kołki rozporowe. System mocuje się do ściany i podłogi, podpinając rury i węże instalacyjne. Kolejnym krokiem jest montaż prętów, które będą podstawą dla misy WC. Zakłada się je na takiej wysokości, na jakiej później będzie znajdować się muszla toaletowa (standardowa wysokość to 40 cm od posadzki). Po zamocowaniu stelaża i sprawdzeniu jego stabilności obudowuje się go metalowymi profilami i płytami karton-gips. Zabudowę sedesu podwieszanego można zagruntować i pokryć płytkami. Po zakończeniu prac konstrukcyjnych wiesza się miskę sedesu na prętach, łącząc ją z odpływem i spłuczką. Następnie należy sprawdzić szczelność połączeń oraz zamontować przycisk spłukujący wodę i deskę sedesową. Miejsca styku misy sedesowej z płytkami można zabezpieczyć odpornym na wilgoć silikonem.

Sedes podwieszany ‒ wymiary i cena

Koszt wykonania zabudowanej toalety zależy m.in. od wybranego modelu sedesu podwieszanego. Wymiary misy powinny być dostosowane do możliwości technicznych pomieszczenia. Standardowa muszla ustępowa ma szerokość od 35 do 40 cm i wysokość od 40 do 55 cm. Jej koszt to zwykle kilkaset złotych.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane lubuskie

• firmy budowlane łódzkie

• firmy budowlane małopolskie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Gdańsk

• firmy budowlane Katowice

• firmy budowlane Kielce

Ogrzewanie sufitowe to rodzaj niskotemperaturowej (sufit rozgrzewany jest do temperatury 30‒35⁰C) instalacji płaszczyznowej. Innym rodzajem ogrzewania płaszczyznowego jest tzw. podłogówka, czyli wodne lub elektryczne ogrzewanie podłogowe.

Ogrzewanie sufitowe przekazuje ciepło przez promieniowanie, dzięki czemu redukuje krążenie kurzu w powietrzu i umożliwia równomierne rozłożenie temperatury w pomieszczeniach. Wadą ogrzewania sufitowego może być niższa wydajność w porównaniu z ogrzewaniem podłogowym, a także możliwość odczuwania dyskomfortu z powodu ciepła napływającego od góry, a nie z dołu. To głowa najmocniej odczuwa ciepło.

Na czym polega ogrzewanie sufitowe?

Ogrzewanie sufitowe oddaje ciepło poprzez promieniowanie, a nie konwekcję, jak w przypadku tradycyjnych grzejników. Konwekcja działa na zasadzie wznoszenia ciepłych mas powietrza i wypierania chłodnych. W promieniowaniu energia cieplna rozchodzi się równomiernie w pomieszczeniu. Wpływa to na redukcję cyrkulacji kurzu i alergenów w powietrzu. Podczas promieniowania cieplnego ogrzewane są poszczególne elementy wyposażenia wnętrza i konstrukcji budynku, które z czasem same zaczynają oddawać ciepło do pomieszczenia. Rozróżniamy dwa systemy ‒ ogrzewanie sufitowe elektryczne i wodne. Pierwsza technologia wykorzystuje folie grzewcze ‒ system połączonych rurek, natomiast druga maty kapilarne, które składają się z cienkich rurek wykonanych z tworzywa sztucznego (polipropylenu). Rurki rozstawione są w odległości 1 cm i tworzą układ pętli z jednej strony podłączonej do przewodu zasilającego, a z drugiej do przewodu powrotnego.

Zalety ogrzewania sufitowego

Podstawowa zaleta ogrzewania sufitowego dotyczy estetyki. Taki rodzaj ogrzewania nie zaburza stylistyki wnętrz, ponieważ nie wymaga montażu grzejników ściennych i jest niewidoczny. Ogrzewanie ukryte pod warstwą tynku lub płyt karton-gips umożliwia równomierny rozkład ciepła w pionie. Dzięki temu, że powierzchnia grzewcza nie jest przysłonięta zasłonami ani meblami, ciepłe powietrze jest przekazywane w takim samym stopniu do wszystkich części pomieszczenia, co ma pozytywny wpływ na komfort domowników. Na korzystne samopoczucie wpływa również mniejszy stopień wysuszania powietrza oraz brak efektu dodatniej jonizacji. Ogrzewanie sufitowe nadaje się dla alergików. Umożliwia łatwą regulację temperatury oraz dostosowywanie jej do pory dnia. Jest to praktyczne rozwiązanie, szczególnie dla pomieszczeń ze skośnym sufitem oraz przy niskich ściankach kolankowych. Układ jednocześnie może zapewniać ogrzewanie i chłodzenie pomieszczeń, jeżeli połączy się go z pompą ciepła. Ogrzewanie sufitowe jest trwałe i odporne na procesy starzenia. Decydując się na ten rodzaj ogrzewania, nie musimy obawiać się o awarię w przypadku ewentualnego uszkodzenia mechanicznego (np. wbicia gwoździa). W takiej sytuacji rozwiązaniem jest odłączenie jednego obwodu o szerokości 2‒3 cm. Czynność ta nie spowoduje obniżenia wydajności instalacji.

Wady ogrzewania sufitowego

Ogrzewanie sufitowe ma też swoje wady. Jedną z nich jest niższa wydajność w porównaniu z ogrzewaniem podłogowym. Istotna jest także konieczność utrzymywania odpowiedniej temperatury sufitu. W pokojach, których wysokość sięga 3 m, wskaźnik temperatury nie powinien przekraczać 35℃. Ponadto należy wziąć pod uwagę możliwość odczucia dyskomfortu związanego z tym, że ciepłe powietrze napływa z góry, a nie z dołu.

Uwagi wykonawcze przed montażem ogrzewania sufitowego

Przed instalacją ogrzewania sufitowego należy przede wszystkim wziąć pod uwagę wskazówki producenta dotyczące konstrukcji sufitu. Ogrzewanie wykorzystujące maty foliowe powinno być zainstalowane przez uprawnionego i przeszkolonego w tym zakresie elektryka. Podczas montażu folii grzewczej należy postępować ostrożnie, by nie uszkodzić ścieżek grzewczych. Folia nie powinna mieć kontaktu z farbami i szpachlami olejnymi. Do malowania sufitów zaleca się stosowanie farb odpornych na ciepło (np. akrylowych).

Ogrzewanie sufitowe ‒ cena

System płaszczyznowego ogrzewania w suficie sprawdzi się w nowoczesnym budownictwie, gdzie występują duże przeszklenia. Koszt instalacji ogrzewania sufitowego elektrycznego (wykorzystującego folie grzewcze) zależy od powierzchni i liczby pomieszczeń w domu. W budynku o powierzchni 80 m2, który ma 6 pomieszczeń, wyniesie on około 13 tysięcy złotych. Cena uwzględnia opłatę za:

• materiały potrzebne do wykonania systemu,
• osobne termostaty do każdego z pomieszczeń,
• izolację systemu grzewczego,
• montaż,
• dojazd do miejsca realizacji projektu.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane lubelskie

• firmy budowlane lubuskie

• firmy budowlane łódzkie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Częstochowa

• firmy budowlane Gdańsk

• firmy budowlane Katowice

Żywopłot z grabu to ciekawa alternatywa dla żywopłotów zimozielonych, które tworzy się z iglaków. Dzięki niemu można stworzyć w ogrodzie bezpieczną enklawę i zapewnić ochronę przed silnymi wiatrami czy kurzem. Co więcej, grab w naturalny sposób odgrodzi nasz dom od sąsiadów.

Grab to roślina, którą można uprawiać w formie żywopłotu formowanego lub luźnego. Pierwszy rodzaj pasuje do nowoczesnych i angielskich ogrodów, natomiast drugi dobrze wygląda w ogrodach urządzonych w stylu wiejskim bądź naturalistycznym. Grab rosnący samodzielnie jest okazałym drzewem, które rośnie powoli, osiągając wysokość nawet 25 metrów. Grab jako żywopłot często prowadzi się dość wysoko, nawet do 3 metrów. Z tego względu często jest wybierany na ogrodzenie posesji.

Żywopłot z grabu – wady i zalety

Grab jest jednym z najbardziej cienioznośnych gatunków drzew, dlatego z powodzeniem można go sadzić w najbardziej zacienionych zakątkach ogrodu, nawet tych na wystawie północnej. Żywopłot z grabu ochroni nasz ogród przed kurzem oraz silnym wiatrem, a także wytłumi hałas. Sadzonki grabu silnie się rozrastają, tworząc nieprzepuszczalne ściany. Grab jest dość odporny na szkodniki i choroby roślin. Zaletą jest atrakcyjna cena sadzonek (ok. 1,5 zł za pojedynczą roślinę), co jest ważne, ponieważ do stworzenia żywopłotu o zwartym przekroju potrzebna jest ich duża liczba. Nawet przy dużej powierzchni żywopłotu inwestycja nie będzie bardzo droga, w przeciwieństwie do żywopłotów z buku czy ligustry.

Grab jest rośliną plastyczną, która łatwo poddaje się formowaniu jako zwarta zielona ściana. Słynie ze swojej mrozoodporności i nie jest podatny na choroby innych roślin. Co więcej, długo po jesiennym przebarwieniu liści utrzymują się one na gałęziach, zapewniając prywatność w ogrodzie przez większą część roku.

Kiedy nastąpi jesień, liście grabu żółkną, brązowieją, a następnie częściowo opadają. Dlatego zimą płot z grabu nie do końca będzie spełniać swoją funkcję i może dla niektórych wyglądać nieestetycznie. Innym negatywnym aspektem jest fakt, iż w okresie zimowym brak liści powoduje zmniejszenie prywatności w ogrodzie. Minusem hodowania grabu jest również powolny przyrost rośliny. Warto zatem zdecydować się na podwójne lub potrójne rzędy sadzonek, aby stworzyć w krótkim czasie zwartą ścianę żywopłotu.

Jak sadzić żywopłot z grabu?

Idealnym momentem na zakładanie żywopłotu z grabu jest wczesna wiosna bądź późna jesień, kiedy drzewka znajdują się w stanie bezlistnym. Grab, który sprzedawany jest w pojemnikach, można sadzić przez cały sezon. Przed sadzeniem należy wybrać wielkość sadzonki: niskie (do 50 cm) lub wysokie (do 100 cm). Pierwsze z nich łatwiej jest prowadzić i zagęszczać, jednak trudniej stworzyć z nich odpowiednio wysoką osłonę ze względu na powolny przyrost. W przypadku wyższych sadzonek efekt osiąga się szybciej, ale trzeba odpowiednio pielęgnować płot. Na ostateczny efekt w obu przypadkach trzeba poczekać około 5 lat.

Przed sadzeniem rośliny należy sprawdzić długość korzeni. Jeżeli sadzonki mają rozbudowany system korzeniowy, należy je przyciąć do długości 20 cm. Podłoże przed sadzeniem powinno się przekopać i użyźnić, aby sadzonki lepiej rosły. Powinno się je sadzić w odstępie od 20 do 30 cm, najlepiej w dwóch lub trzech rzędach. Odległość od ogrodzenia powinna wynosić około 50 cm. Po posadzeniu należy obsypać podłoże ziemią i udeptać to miejsce nogami, a następnie obficie podlać sadzonki wodą.

Żywopłot z grabu – pielęgnacja

Uprawa grabu posadzonego jako soliter nie stanowi dużego wyzwania, inaczej jest jednak w przypadku żywopłotu. Silny, stabilny wzrost sadzonek i ich dobre zagęszczenie to podstawa atrakcyjnego wyglądu żywopłotu.

Nie można dopuścić do przesuszenia grabu, dlatego należy go regularnie podlewać. Efektywnym rozwiązaniem jest montaż instalacji nawadniania kropelkowego. Żywopłot z grabu należy nawozić trzy, cztery razy w sezonie. Na początek przydatne są nawozy organiczne. Wiosną stosuje się nawozy azotowe, a latem potasowe.

Grab dobrze znosi ścinanie, a tym samym idealnie nadaje się do formowania. Z krzewów można tworzyć różne figury. Przycinanie żywopłotu wykonuje się kilkakrotnie w ciągu roku. Pierwsze cięcie powinno wykonać się wczesną wiosną, a następny zabieg wtedy, gdy przyrost przekracza ustalone granice. Grab najlepiej ciąć, nadając mu kształt rombu ‒ wtedy lepiej doświetlone są dolne partie żywopłotu, a roślina w mniejszym stopniu traci liście.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane pomorskie

• firmy budowlane śląskie

• firmy budowlane świętokrzyskie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Radom

• firmy budowlane Rybnik

• firmy budowlane Rzeszów

Kokornak słynie z liści w kształcie serca. Znakomicie nadaje się do sadzenia przy murach czy starych budynkach, gdzie tworzy ścisły zielony parawan. W zależności od odmiany jego pędy mogą sięgać nawet 15 metrów.

Kokornak jest idealną rośliną do ozdabiania altan, pergoli, kratownic i starych ścian budynków lub ogrodzeń przy zastosowaniu odpowiednich podpór. Posadzony przy drzewie będzie oplatał jego konar, tworząc ciekawy efekt. Idealnie nadaje się również do wykorzystania w przestrzeni miasta.

Kokornak – co to jest?

Kokornak jest rośliną pnącą pochodzącą z lasów tropikalnych. Niektóre odmiany występują w formie bujnie wyrastających krzewów. Roślina wyróżnia się charakterystycznymi liśćmi o kształcie przypominającym serce, których ubarwienie jest zależne od pory roku. Jesienią mienią się pięknym, żółtym kolorem, natomiast pierwsze przymrozki powodują ich opadnięcie. Średnia długość pnącza kokornaku wynosi nawet 15 m. Są one bardzo gęsto ulistnione. Kwiaty mają kolor purpurowy, a ich kształt przypomina małe trąby.

Jakie są odmiany kokornaku?

Można wyróżnić wiele odmian kokornaku – zwłaszcza w klimacie tropikalnym, gdzie roślina dorasta do ogromnych rozmiarów. Na terenie Polski występuje zaledwie kilka odmian, które udało się udomowić. Różnią się między sobą wielkością liści lub kwiatami.

Najpopularniejszą odmianą jest kokornak wielkolistny. Dorasta on do 15 m długości i charakteryzuje się dużymi (ok. 30 cm długości) liśćmi w kształcie serca. Jest to odmiana najczęściej spotykana odmiana w ogrodach, na fasadach budynków lub ogrodzeniach.

Kolejną odmianą jest kokornak mandżurski, który przywędrował do Polski z Azji. Dzięki tej roślinie można wprowadzić nieco egzotyki do swojego ogrodu. Pnącze osiąga długość do 14 m, a sercowate liście 30 cm. Roślina wyróżnia się żółtozielonym odcieniem. Kokornak mandżurski wydaje owoce o cylindrycznych torebkach o długości nawet 11cm. Mimo że jest to roślina tropikalna, wykazuje dużą odporność na mróz i wytrzymuje temperatury nawet do –25℃.

Inną odmianą kokornaku jest kokornak powojnikowy. W porównaniu do innych odmian jest on dużo mniejszy, bo osiąga maksymalnie 1 m długości. Jego ulistnienie jest bardzo gęste i wyróżnia się jasnozielonym odcieniem. Ta odmiana swoim intensywnym nektarem przyciąga wiele owadów.

Kokornak wielkolistny – uprawa w ogrodzie

Kokornak wielkolistny to ciekawa pnąca roślina o dużych liściach, dzięki którym znakomicie nadaje się do sadzenia przy murach, ogrodzeniach czy altanach. Bardzo ciekawie będzie wyglądał, oplatając konar dorosłego drzewa.

Kokornak wielkolistny z powodzeniem można sadzić w miejscach mocno zacienionych. Na ogół roślina ta dobrze znosi polskie zimy, jednak na wszelki wypadek można zabezpieczyć ją przed mrozami, na przykład wykorzystując agrowłókninę.

Najlepszym terminem siewu lub sadzenia kokornaku jest wiosna. Najlepiej sadzić go na glebie przepuszczalnej, tj. próchniczej bądź piaszczysto-gliniastej, która jest zasobna w składniki pokarmowe. Po posadzeniu roślinę należy regularnie podlewać, szczególnie w czasie suszy. Od początku wiosny do końca lata należy nawozić roślinę co kilka tygodni nawozami organicznymi lub wieloskładnikowymi z minerałami. Przez pierwsze lata kokornak powinien być regularnie przycinany (corocznie). Po upływie tego czasu pnącze przycina się tylko wtedy, gdy zbyt intensywnie rośnie. Natomiast u starszych egzemplarzy należy przeprowadzać od czasu do czasu cięcie odmładzające, usuwając część najstarszych pędów.

Jeżeli posiadamy roślinę mateczną, można spróbować samodzielnie ją rozmnożyć. Pierwszym sposobem jest zebranie nasion, które przez zimę należy przechowywać w chłodnym i suchym miejscu. Wysiew nasion wykonuje się dopiero na wiosnę. Innym rozwiązaniem jest pozyskiwanie sadzonek. W tym przypadku pierwszym sposobem jest odszczepienie zdrewniałych pędów w okresie zimowym. Można do tego wykorzystać pędy roczne lub dwuletnie. Innym terminem pozyskania sadzonek jest wiosna. Powstają wtedy odkłady, które powinny dać się swobodnie odszczepić, a następnie przesadzać do ziemi.

Kokornak z natury jest odporny na choroby, lecz w niektórych przypadkach można zauważyć osłabienie pnączy. Przy szybkiej reakcji i identyfikacji problemu można go skutecznie usunąć. Jeżeli kokornak zaczyna brązowieć, a uprawa nie wzrasta w spodziewanym tempie, może to oznaczać niedobór żelaza w glebie. Roślina może zostać zaatakowana przez szkodniki, takie jak przędziorki czy mszyca. W tym wypadku należy zastosować odpowiednie preparaty chemiczne przeznaczone do leczenia konkretnych chorób.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane podlaskie

• firmy budowlane pomorskie

• firmy budowlane śląskie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Poznań

• firmy budowlane Radom

• firmy budowlane Rybnik

Świder do ziemi to przydatne urządzenie, które przyspiesza wiele prac ogrodowych związanych z wykonywaniem otworów w ziemi. Dokładny wybór modelu i typu świdra jest uzależniony m.in. od rodzaju gleby i wielkości otworów, które chcemy uzyskać.

Czynności wykonywane w ogrodzie często są bardzo pracochłonne, a nieraz mogą okazać się niewykonalne ze względu na twardy i trudny grunt. Na szczęście istnieją narzędzia, które zdecydowanie ułatwiają pracę w ogrodzie. Jednym z nich jest świder do ziemi, dzięki któremu z łatwością zrobimy otwór w gruncie, aby zasadzić drzewka owocowe czy zrobić słupki pod ogrodzenie.

Świdry do ziemi ‒ zastosowanie

Świder do ziemi to jedno z najważniejszych urządzeń niezbędnych w pracach ogrodowych. Narzędzie to nie tylko ułatwia pracę w ogrodzie, ale zdecydowanie ją przyspiesza. Kiedy mamy do zasadzenia mnóstwo drzewek lub krzewów bądź kiedy musimy postawić płot dookoła posesji, warto mieć do dyspozycji właśnie wiertnicę. Do wyboru są wiertnice ręczne, spalinowe, elektryczne oraz z napędem hydraulicznym. Największe z takich urządzeń sięgają nawet 60 m wysokości i wykonuje się nimi odwierty naftowe, mniejsze służą do wiercenia studni. W domowych ogrodach używane są znacznie mniejsze i mniej skomplikowane w użyciu narzędzia.

Jakie są rodzaje świdrów do ziemi?

• świder ręczny ‒ jest to z pewnością najbardziej ekologiczny rodzaj świdra, gdyż nie wymaga dodatkowego źródła mocy poza siłą użytkownika. Koszty związane z użytkowaniem tego typu urządzenia ograniczają się tylko do ceny zakupu. W przypadku ciężkiej, twardej czy ubitej gleby operowanie świdrem ręcznym jest jednak bardzo trudne i wyczerpujące fizycznie, dlatego zalecany jest wybór świdra elektrycznego lub spalinowego, który poradzi sobie nawet z bardzo trudnym podłożem;
• świder spalinowy ‒ wiertnica jest urządzeniem, które może być stosowane nawet na mocno zbitej glinie. Warto zadbać o to, aby wybierany model miał możliwość regulacji obrotów, co zapewnia szybką i efektywną pracę. Ten rodzaj świdra wiąże się z dodatkowymi nakładami pieniężnymi w postaci wydatków na paliwo i olej. Przy bardziej zaawansowanych pracach można rozważyć wypożyczenie takiego urządzenia, gdyż koszt jego zakupu jest dość wysoki. Jest to również dobre rozwiązanie dla osób, które nie chcą inwestować we własny sprzęt;
• świder ziemny z przesuwem hydraulicznym ‒ jest to maszyna zawieszana na trzypunktowym układzie zawieszenia (TUZ), przeznaczona do współpracy z ciągnikiem rolniczym lub koparką. Napęd urządzenia przekazywany jest przez wałek przekaźnika mocy z ciągnika. Ten rodzaj świdra może być wykorzystany podczas sadzenia większych krzewów lub drzew. Istnieje możliwość zrobienia głębokich dołów, co pozwala dodatkowo ustawić słupy ogrodzeniowe czy szpalery. Maszyna wierci otwór pionowo do głębokości zależnej od średnicy wiertła. W tym wypadku regulowana jest również prędkość obrotów. Dzięki siłownikowi hydraulicznemu można wiercić otwory np. w istniejącym już rzędzie drzew;
• świder elektryczny ‒ ten rodzaj również jest wyposażony w sterowanie liczbą obrotów. Jego mankamentem jest konieczność podłączenia do źródła energii elektrycznej, przez co zasięg jego użycia jest ograniczony. Jeżeli nie ma możliwości użycia prądu, taki świder nie zda egzaminu i prace ogrodowe nie będą mogły zostać wykonane. Zazwyczaj świder elektryczny działa podobnie jak świder spalinowy, a różni się jedynie tym, że wymaga podłączenia do stałego prądu elektrycznego.

Jak wybrać odpowiedni świder glebowy?

Podczas wyboru świdra należy przede wszystkim zwrócić uwagę na materiał, jakość wykonania oraz zastosowanie danego urządzenia. W tym wypadku kluczową rolę odgrywa odpowiednia twardość oraz odporność na czynniki mechaniczne.

Uchwyt urządzenia powinien być odpowiednio długi, co skutkuje koniecznością użycia mniejszej siły podczas robienia dołków. Uchwyt powinien być solidnie skonstruowany, tak by ułatwiać pracę, a przede wszystkim wytrzymać jej natężenie.

Ważnym aspektem podczas wyboru narzędzia jest także skręt świdra, który powinien być dopasowany do preferencji użytkownika i głębokości dziur. Im więcej skrętów, tym skuteczniejsze jest odprowadzanie gleby, a tym samym większy otwór. Średnica wiertnicy powinna być nieco większa niż zamierzona wielkość dołków, ponieważ trzeba pomyśleć o późniejszym umieszczaniu w nich przedmiotów (np. słupków). Odpowiednio duża średnica pozwoli bez problemu zasadzić drzewko lub krzew czy umieścić słupek.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane podkarpackie

• firmy budowlane podlaskie

• firmy budowlane pomorskie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Olsztyn

• firmy budowlane Poznań

• firmy budowlane Radom

Rośliny cieniolubne to takie, które najlepiej czują się w zacienionych miejscach. Lubią rosnąć pod koronami drzew, a także w cieniu murów czy parkanów. Zalicza się do nich m.in. kwiaty, byliny, trawy cieniolubne, a także rośliny doniczkowe.

Przy doborze roślin cieniolubnych należy zwrócić uwagę na ich zapotrzebowanie na wodę. Wiele takich roślin wywodzi się z liściastych lasów i najlepiej rośnie w dobrze zasobnej, próchniczej oraz wilgotnej glebie. Jeżeli natomiast wybieramy rośliny, które nie potrzebują dużo wody oraz mają rosnąć pod drzewami lub krzewami, powinny mieć płytki system korzeniowy.

Rośliny cieniolubne do ogrodu

Na rynku dostępnych jest wiele odmian i rodzajów roślin cieniolubnych, które idealnie nadają się do zacienionych miejsc w ogrodzie. Byliny cieniolubne zwykle lubią wilgotność i przepuszczalną glebę. Warto jednak bliżej poznać cechy konkretnej interesującej nas odmiany.

Jednym z popularnych kwiatów cieniolubnych do ogrodu jest maciejka, czyli lewkonia dwurożna. Należy ona do wieloletnich roślin kwitnących. Nadaje się zarówno do gruntu, jak i do sadzenia na balkonie. Jej charakterystyczną cechą jest specyficzny zapach, wydzielany szczególnie w porze wieczornej. Roślina ta ma purpurowofioletowe kwiaty zebrane w grona, a jej wysokość sięga około 40 cm.

Innym przykładem rośliny cieniolubnej do ogrodu jest bergenia sercowata, którą zalicza się do bylin cieniolubnych. Jej różowe kwiaty, których kształt przypomina dzwonki, pojawiają się od kwietnia do czerwca. Istnieje kilka odmian bergenii, które mają różne kolory kwiatów, dzięki czemu idealnie nadają się na ogrodowe kompozycje.

Na obszarze zacienionym warto również posadzić cieniolubne iglaki. Przykładem tej grupy roślin jest cis pospolity, który należy do grupy drzew i krzewów cieniolubnych, ponieważ można go prowadzić jako drzewo lub krzew. Dorasta on do wysokości około 15 m. Jest to roślina zimozielona o spłaszczonych igłach, z którymi ładnie kontrastują czerwone owoce. Ze względów bezpieczeństwa cis należy sadzić daleko poza zasięgiem dzieci, ponieważ jego owoce są trujące.

Płożącym krzewem lubiącym cień jest mikrobiota syberyjska. Dorasta ona do 40 cm wysokości, a jej igły są łuskowate, zachodzące na siebie. Zimą igły przybierają rudawy kolor. Roślina ma również drobne, złożone z około 4 łusek szyszki, w których znajduje się jedno nasiono.

Dobierając rośliny do ogrodu, nie można zapomnieć o tych ozdobnych. Wśród nich również znajdziemy wiele roślin cieniolubnych. Przykładem jest bukszpan wieczniezielony ‒ jeden z ulubionych krzewów amatorów ogrodów. Dorasta on do 4 metrów wysokości, a w sprzyjających warunkach nawet do 8 metrów. Jego błyszczące liście w gęstym ułożeniu sprawiają, że krzew wygląda bardzo atrakcyjnie.

Barwinek pospolity to z kolei roślina, która jest chętnie wykorzystywana na skarpy lub pod drzewa, a nawet przy wyższych trawach. Krzew ten należy do roślin zimozielonych, ma eliptyczne liście i pojedyncze kwiaty na długich szypułkach.

Grab pospolity to średniej wielkości drzewo, które również uwielbia cień. Nadaje się do uprawy samodzielnej lub na żywopłot. Drzewo to cechuje się charakterystycznymi, piłkowanymi liśćmi, które jesienią przybierają złocisty kolor. Sadząc grab pospolity jako osobne drzewo, warto umieścić pod nim cieniolubne niższe roślinki lub byliny.

Rośliny cieniolubne do domu

Wśród kwiatów doniczkowych cieniolubnych najbardziej popularne są paprocie, które doskonale znoszą niedostatek światła. Jest to grupa roślin, do której zalicza się ponad 10 tysięcy gatunków. W naturalnych warunkach paprocie zamieszkują dolne partie wilgotnych lasów. Do prawidłowego wzrostu potrzebują sporo wilgoci w podłożu, a także w powietrzu.

Inną grupą roślin cieniolubnych do domu są bluszcze. Ich cechą charakterystyczną są ulistnione pędy, które wyglądają bardzo malowniczo. Pstre odmiany bluszczu potrzebują więcej światła niż zielone, w przeciwnym razie stracą swoje ubarwienie.

Jedną z najlepszych roślin do bardziej zacienionych miejsc w domu jest sansewieria. Nie wymaga ona ani wiele wody (nadmierne podlewanie może jej wręcz zaszkodzić), ani światła, a co ważniejsze ‒ jest odporna na szkodniki roślin doniczkowych. Podobnie jak w przypadku bluszczy odmiany barwne potrzebują więcej światła.

Kolejnymi roślinami, które nie potrzebują dużej ilości światła ani wody, są: zamiokulkas i aspidistra wyniosła. Warto wiedzieć, że zamiokulkas wydziela trującą substancję, która może wywołać reakcje alergiczne skóry i błon śluzowych. Podczas przesadzania lub usuwania liści tej rośliny należy zachować ostrożność, a czynności wykonywać w ochronnych rękawiczkach.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane opolskie

• firmy budowlane podkarpackie

• firmy budowlane podlaskie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Lublin

• firmy budowlane Olsztyn

• firmy budowlane Poznań

Siłowniki do bram rozwieranych sterują skrzydłami bramy. Mocuje się je do słupków, a dobiera się je ze względu na maksymalny parametr ciężaru, wysokości i długości jednego skrzydła. Tak zautomatyzowana brama skrzydłowa jest najbardziej wygodna w użytkowaniu.

Zgodnie z przepisami budowlanymi brama wjazdowa powinna mieć co najmniej 2,4 m szerokości. Powinna otwierać się w kierunku posesji i swoim zakresem nie wychodzić poza obręb nieruchomości. Norma ta dotyczy bram skrzydłowych oraz przesuwnych.

Siłowniki do bramy skrzydłowej – jak je dobrać i na co zwrócić uwagę przy zakupie?

Siłowniki do bramy rozwieranej dobiera się według kilku kryteriów. Najważniejsze z nich to: maksymalny ciężar, długość oraz wysokość jednego skrzydła. Ich wartości są określone w instrukcjach obsługi siłowników. Dla poprawnego funkcjonowania siłowników wskaźniki te mogą być niższe w przypadku konkretnej bramy, jednak nie powinny przekraczać górnych wartości. Przy dobieraniu siłowników do bramy dwuskrzydłowej bierze się również pod uwagę miejsce montażu bramy, materiał, z jakiego została wykonana, oraz jej konstrukcję. Materiał i konstrukcja wpływają na ciężar bramy oraz na opory, jakie będzie napotykać podczas wiatru. Przykładowo, w przypadku skrzydeł wypełnionych drewnianymi deskami, ciężar bramy będzie zmienny w zależności od tego, czy deski będą mokre, czy suche. Na opory, jakie będą pokonywać siłowniki do bramy, wpływa także miejsce montażu. W niektórych miejscach skrzydła bramy mogą być na przykład narażone na silne podmuchy wiatru.

Siłowniki do bram rozwieranych – zapas parametru wytrzymałości

Należy pamiętać, że maksymalne wartości, jakie zostały podane w instrukcji obsługi siłowników, zostały ustalone dla bram znajdujących się w optymalnych miejscach, czyli np. tam, gdzie nie występują silne wiatry. Z tego względu, wybierając siłownik do bramy skrzydłowej, warto zachować pewien zapas w stosunku do jego maksymalnego wskaźnika wytrzymałości. W praktyce chodzi o to, aby ciężar bramy oraz długość i wysokość jej skrzydła była o około 30% niższa niż górna wartość określona w instrukcji dla danego siłownika. Niższy parametr może dotyczyć jednego, dwóch lub wszystkich trzech podstawowych kryteriów.

Wymiary słupka a wybór siłownika do bramy

O wyborze mechanizmu decyduje także przekrój poprzeczny słupka bramy, czyli elementu, do którego mocowany jest siłownik. Wymiary potrzebne do założenia siłownika są określone przez producenta w instrukcji montażowej danego produktu. Należy o tym pamiętać, ponieważ może się okazać, że brama, choć spełnia wymogi dotyczące długości skrzydła, wysokości i ciężaru, może być zbyt duża, co uniemożliwi montaż. W sprzedaży dostępne są także siłowniki, które elastycznie dopasowują się do każdego rozmiaru słupka mocującego.

Rodzaje i budowa siłowników do bram dwuskrzydłowych

Wśród siłowników do bram rozwieranych wyróżnia się trzy rodzaje: siłowniki z napędem śrubowym, z ramieniem łamanym i z możliwością częściowego wkopania w grunt. Pierwsze z nich nadają się niemal do wszystkich rodzajów bram skrzydłowych (ograniczeniem może być tylko za duży słupek bramowy). Siłownik przenosi siłę na skrzydło bramy, poruszając się wzdłuż swojego korpusu. Drugi rodzaj sprawdza się w modelach bram, które mają słupki o dużym przekroju. Siłownik wprowadzany jest w ruch poprzez przegubowy układ ramion. Ostatni z wymienionych rodzajów siłowników jest najmniej popularny i stosuje się go np. w przypadku bram zabytkowych, których lokalizacja umożliwia wykonanie drenażu miejsca zabudowy siłownika.

Jak zamocować siłowniki do bramy?

Montaż siłowników do bram jest prosty i możemy wykonać go niemal samodzielnie. Wsparcie potrzebne będzie na etapie doprowadzania prądu do ogrodzenia. Czynność tę powinien wykonać elektryk, który wyprowadzi przewody we właściwych miejscach na słupkach. W sprzedaży dostępne są zestawy składające się z siłowników, centralki sterującej, fotokomórki, sygnalizatorów świetlnych i pilota. Gotowe systemy zawierają także szczegółowe instrukcje dotyczące np. tego, gdzie dokładnie należy usytuować wsporniki na słupkach. Montaż siłowników rozpoczynamy od nawiercenia otworów w słupku i umieszczenia w nich stalowych dybli. Następnie mocuje się wsporniki i dokręca śruby. Wspornik siłownika powinien być zamontowany także do skrzydeł bramy w odległości podanej przez producenta w instrukcji. Kolejnym krokiem jest sprawdzenie, czy siłownik pasuje do rozstawu wsporników. Czynność tę najlepiej wykonać przy zamkniętych skrzydłach bramy. Jeżeli aktualne ustawienie jest prawidłowe, podłączamy kabel zasilania do siłownika. Na tym etapie powinniśmy zainstalować centralkę sterującą działaniem siłowników. Warto zlokalizować ją blisko jednego ze wsporników.

Na koniec instalujemy słupki z fotokomórkami i wykonujemy montaż włącznika. Ostatnią czynnością jest połączenie przewodów z centralką i zaprogramowanie napędu.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane mazowieckie

• firmy budowlane opolskie

• firmy budowlane podkarpackie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Kraków

• firmy budowlane Lublin

• firmy budowlane Olsztyn

Fugowanie ma istotny wpływ na efekt wizualny kompozycji z płytek ceramicznych, kamiennych i wykonanych z innych materiałów. Chcąc osiągnąć oczekiwane rezultaty wizualne i trwałościowe, należy dobrać odpowiedni rodzaj, grubość i kolor spoiny.

Fugowanie płytek z powodzeniem można wykonać samodzielnie. Przed rozpoczęciem tej czynności warto się dowiedzieć, na co zwrócić uwagę przy wyborze rodzaju fugi oraz jak prawidłowo przeprowadzić kolejne etapy prac.

Czym jest fugowanie?

Fugowanie, inaczej nazywane spoinowaniem, to ostatni etap prac podczas układania glazury lub terakoty, płytek gresowych, klinkierowych, kamiennych lub okładziny z cegły. Właściwy dobór materiału fugi oraz jej grubości warunkuje odpowiednią pracę powierzchni. Na ostateczny efekt wizualny duży wpływ ma również kolor spoiny.

Proces fugowania rozpoczyna się od wybrania rodzaju i koloru fugi. Pierwszy parametr zależy przede wszystkim od materiału, z którego wykonane są płytki, oraz od powierzchni, na której się znajdują (podłoga lub ściana, wewnątrz lub na zewnątrz obiektu, w pomieszczeniu suchym lub mokrym). Kolor fugi zależy natomiast od efektu, jaki chcemy osiągnąć (np. wyeksponowanie poszczególnych elementów lub uzyskanie jednolitej powierzchni).

Szerokość spoin związana jest nie tylko z estetyką – umożliwia ona również odpowiednią pracę całej powierzchni. Jest to szczególnie ważne w przypadku fugowania płytek podłogowych na ogrzewanych powierzchniach podłogowych, powierzchniach zewnętrznych oraz przy zastosowaniu elementów wielkowymiarowych. Wytyczne dotyczące szerokości fug zawarte są w przepisach i zaleceniach budowlanych.

Fugowanie płytek – jakich produktów użyć?

Do fugowania płytek niezbędny jest odpowiedni rodzaj zaprawy. Producenci najczęściej oferują sypkie mieszanki, które należy rozrobić z wodą (zaprawy jednoskładnikowe) lub miałką zaprawę cementową do rozrobienia z emulsją wzbogaconą o środki o działaniu uelastyczniającym (zaprawy dwuskładnikowe). Zaprawa do fugowania płytek może mieć postać:

• zaprawy tradycyjnej cementowej – ma ona postać pylastego proszku składającego się z cementu z dodatkami o działaniu modyfikującym oraz wypełniaczami mineralnymi wpływającymi na fakturę i parametry użytkowe spoiny. Najczęściej używa się jej do fugowania płytek ściennych;
• zaprawy cementowej uelastycznionej – produkowana jest w formie zaprawy cementowej wzbogaconej polimerowymi dodatkami modyfikującymi. Oprócz tego w składzie takich produktów można znaleźć mineralne i syntetyczne środki wypełniające, które umożliwiają zmniejszenie porowatości struktury spoiny. Zaprawy te charakteryzują się krótkim czasem wiązania, mrozoodpornością i wodoodpornością. Nie wszystkie są natomiast wodoszczelne. Jednym z rodzajów fug uelastycznionych są zaprawy epoksydowe, które posiadają wysokie parametry wodoszczelności, mrozoodporności oraz chemoodporności;
• uszczelniacza elastycznego – ma on postać gotowej do użycia masy silikonowej, silikonowo-kauczukowej, poliuretanowej lub akrylowej. Fugi tego rodzaju charakteryzują się wodoszczelnością i nie zagrażają im zmiany temperatur. Mogą być poddawane działaniu chemikaliów bez obawy o zniszczenie ich struktury.

Spoiny między płytkami często zawierają dodatek środków zabezpieczających przed zagrzybieniem, zwiększających trwałość koloru lub blokujących wchłanianie wody. Popularne jest także dodawanie do zapraw wypełniaczy ozdobnych.

Wybór rodzaju fugi zależy przede wszystkim od materiału, z którego wykonane są płytki. Fugowanie płytek gresowych oraz klinkierowych najczęściej przeprowadza się z użyciem zapraw cementowych lub mas epoksydowych. Są to równocześnie najbardziej popularne rodzaje fug. Ich stosowanie nie jest zalecane jedynie wtedy, gdy płytki wykonane są z kamienia podatnego na odbarwienia (w takim przypadku konieczne jest użycie mas z dodatkiem cementu, trasu lub zwykłych zapraw w kolorze białym). Ważne, aby pamiętać, że w przypadku płytek klinkierowych układanych na zewnątrz najlepiej zdecydować się na zaprawę elastyczną, która nie będzie odkształcać się pod wpływem wahań temperatur, będzie odporna na wodę i nieestetyczne wysolenia.

Fugowanie płytek krok po kroku

Fugowanie można rozpocząć po upływie czasu niezbędnego na związanie zaprawy klejowej, a więc minimum po 24 godzinach od ułożenia płytek. Pierwszym krokiem jest usunięcie krzyżyków między płytkami, oczyszczenie powierzchni oraz zwilżenie przestrzeni pomiędzy płytkami, co zapobiegnie pękaniu fug. Zaprawę do fugowania należy przygotować ściśle według wskazań producenta. Gotową masę nakłada się z użyciem szpachli. Po wykonaniu tej czynności fugę trzeba dokładnie wcisnąć między szczeliny, używając gumowej pacy. Spoinowanie przeprowadza się partiami po około 3–4 m2 powierzchni. Po upływie około 10 minut (po przeschnięciu fugi) wypełnione miejsca należy przetrzeć wilgotną gąbką w celu wygładzenia spoiny. Czym umyć płytki po fugowaniu? Najlepiej sprawdzają się specjalne preparaty o lekko kwaśnym odczynie, które zapobiegną powstaniu nieestetycznych smug. Płytki należy przetrzeć miękką ściereczką nasączoną preparatem lub wodnym roztworem preparatu (o stężeniu wskazanym na opakowaniu preparatu).

Chcąc zlecić pracę związaną ze spoinowaniem, należy przygotować się na koszt ok. 15 zł/m2.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane warmińsko mazurskie

• firmy budowlane wielkopolskie

• firmy budowlane zachodniopomorskie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Szczecin

• firmy budowlane Warszawa

• firmy budowlane Wrocław