Dostępność produktów w Twojej lokalizacji:

Kod pocztowy pozwala na wyświetlanie produktów dostępnych w Twojej okolicy

Kod pocztowy pozwala na wyświetlanie produktów dostępnych w Twojej okolicy

Zabudowa kuchni – o czym warto wiedzieć, projektując kuchnię?

Meble pod zabudowę kuchni umożliwiają ukrycie sprzętów AGD i stworzenie funkcjonalnego miejsca do przygotowywania posiłków. Zabudowa kuchni pozwoli uzyskać efekt uporządkowanej przestrzeni i posłuży przez wiele lat, o ile podzielimy ją na strefy i dokładnie dopasujemy do przestrzeni w kuchni, otworów i wnęk ściennych

Kuchnia zabudowana, która jest otwarta na salon lub jadalnię, powinna komponować się z wystrojem tych pomieszczeń. Sposobem na zachowanie takiej spójności jest np. zastosowanie tych samych kolorów na ścianach lub materiału na podłodze.

Kuchnia w zabudowie – projekt na miarę potrzeb domowników

Zabudowana kuchnia powinna być indywidualnie dopasowana do potrzeb użytkowników. Dotyczy to wyglądu jej frontów, uchwytów i blatów, układu mebli oraz podziału na szafki i szuflady. Podczas projektowania kuchni warto dopasować wysokość blatów roboczych do wzrostu osób przygotowujących posiłki (standardowa wysokość blatów to 85–90 cm). Meble do zabudowy powinny odpowiadać potrzebom domowników i częstotliwości gotowania. Jeżeli posiłki przygotowuje wspólnie kilka osób, przyda się większa przestrzeń robocza, a miłośnicy przechowywania i porządku docenią dużą liczbę pojemnych szafek. Przy projektowaniu zabudowy kuchennej należy uwzględnić parametry otworów okiennych i drzwiowych, wysokość parapetu (jeżeli aneks kuchenny posiada okno), wymiary wnęk ściennych oraz lokalizację przyłączy elektrycznych i wodociągowych.

Zabudowa kuchni z podziałem na strefy

Urządzając kuchnię w zabudowie, najlepiej jest podzielić przestrzeń na strefy. Ich wydzielenie usprawni organizację, ułatwi utrzymanie porządku i skróci czas przygotowywania posiłków. Części, jakie warto wyznaczyć to: strefa zapasów i przechowywania, strefa zmywania i przygotowywania posiłków oraz strefa gotowania i pieczenia. Jeżeli kuchnia będzie jednocześnie jadalnią, fragment jej metrażu należy przeznaczyć na strefę podawania i jedzenia posiłków.

Meble do zabudowy kuchni małej, wysokiej i na poddaszu

Zabudowa kuchenna meblami pod wymiar to sposób na wygodne zaaranżowanie nietypowych pomieszczeń. Skosy na poddaszu, krzywizny ścian czy niewymiarowe wnętrza mogą zostać ukryte za szafkami i szufladami. Projektując wysoką kuchnię, mamy możliwość stworzenia zabudowy aż do sufitu, a mała kuchnia może sprawiać wrażenie większej dzięki szafkom ustawionym we wnękach ścian. Dzięki temu każde pomieszczenie może stać się praktycznym i komfortowym miejscem do pracy.

Wygodne rozwiązania techniczne do szafek i szuflad

Nowoczesna zabudowa kuchni pozwala na rezygnację z tradycyjnych szafek. Ich miejsce mogą zająć wysuwane szuflady. Takie rozwiązanie daje łatwy dostęp do przechowywanych produktów i usprawnia ich poszukiwanie. Szuflady możemy dodatkowo wyposażyć w specjalne sortery, wkłady na sztućce i maty antypoślizgowe. W ten sposób akcesoria kuchenne będą uporządkowane i zawsze pod ręką. Narożne szafki staną się bardziej poręczne i łatwo dostępne, jeżeli zastosujemy w nich obrotowe kosze. Szafki z karuzelą mogą być np. miejscem do przechowywania garnków i patelni. Popularnym rozwiązaniem są także szafki typu cargo w słupku. Wewnątrz posiadają półki koszykowe wysuwane za pomocą frontu, dzięki czemu wszystko jest w zasięgu wzroku i ręki. Optymalnym miejscem do ich montażu jest np. wysoka zabudowa w kuchni lub spiżarnia.

Zabudowa kuchni – materiał na blaty

Blat w meblach do zabudowy kuchni powinien być odporny na zawilgocenie i wysoką temperaturę i uszkodzenia mechaniczne. Istotne jest także to, aby był łatwy do utrzymania w czystości i odporny na ścieranie. Może być on wykonany np. z płyt laminowanych lub konglomeratu, które są lekkie, przyjemne w dotyku i dostępne w szerokiej gamie kolorystycznej. Bardziej szlachetne są blaty z naturalnych materiałów – drewna i kamienia. Są one droższe, jednak mają unikalny wygląd i komponują się z większością stylów wnętrzarskich – od rustykalnych po minimalistyczne. Trzeba tylko pamiętać, że blaty kamienne są zimne w dotyku, zaś drewno bardziej podatne na zabrudzenia winem i kolorowymi sokami oraz bardziej wrażliwe na działanie wilgoci.

Kuchnia w zabudowie – cena

Cena kuchni pod zabudowę jest zależna od liczby szafek i szuflad oraz materiałów, z jakich zostały wykonane blaty i fronty. W przypadku mebli wykonanych z laminatu cena za metr bieżący mieści się w przedziale 840–2100 zł. Niższa stawka uwzględnia szafki z obrzeżem melaminowym, droższe są natomiast meble, których obrzeża wykonano z profili aluminiowych. Koszt kuchni w zabudowie wykonanej z płyt MDF wynosi od około 900 do 2200 zł/mb. Najdroższa jest drewniana zabudowa kuchni. Tutaj różnice w cenie wynikają najczęściej z gatunku drewna, które wykorzystano do produkcji mebli. Orientacyjne stawki to 1800–2000 zł/mb (meble sosnowe), 2200–2400 zł/mb (meble bukowe) i 2700–3000 zł/mb (meble dębowe). Meble do kuchni z drewna egzotycznego kosztują średnio ponad 3000 zł/mb. Na koszt mebli pod wymiar wpływa także rodzaj wykorzystanych przez stolarza zawiasów, uchwytów, prowadnic, cargo oraz mechanizmów do ich montażu.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

  • firmy budowlane Rzeszów

  • firmy budowlane Szczecin

  • firmy budowlane Warszawa

Schody modułowe – wymiary, charakterystyka, rodzaje i montaż

Schody modułowe to rodzaj ciągu komunikacyjnego przeznaczonego do samodzielnego montażu. W sprzedaży dostępne są systemy różniące się konstrukcją (schody modułowe zabiegowe, proste, kręcone, spiralne), materiałem (schody modułowe metalowe, drewniane) oraz miejscem montażu (schody modułowe zewnętrzne lub wewnętrzne).

Schody modułowe z łatwością wpisują się w styl każdego wnętrza. W porównaniu do tradycyjnych schodów drewnianych i żelbetowych są znacznie prostsze w montażu, dlatego są dość często wybieranym rozwiązaniem.

Czym są schody modułowe?

Schody modułowe, inaczej określane jako schody systemowe, to konstrukcja przeznaczona do samodzielnego montażu. Zestaw do ich wykonania zawiera elementy wsporcze oraz stopnie. Niektórzy producenci oferują modele wraz z elementami balustrady. Czas potrzebny na połączenie poszczególnych części konstrukcji wynosi zazwyczaj od kilku do kilkunastu godzin i jest uzależniony przede wszystkim od rodzaju schodów i ich układu.

Główną zaletą schodów modułowych jest to, że nie zajmują dużej przestrzeni w pomieszczeniu. Architekci polecają ten typ konstrukcji ze względu na wizualną lekkość i brak efektu przytłoczenia we wnętrzu. Dużym plusem jest szeroki wybór rozwiązań konstrukcyjnych, a także materiałów i kolorów. Dzięki temu z łatwością można je wkomponować w dowolny styl wnętrza. Co więcej, cena schodów modułowych jest znacznie niższa niż koszt tradycyjnych konstrukcji z żelbetu czy drewna. Istotną kwestią przy porównywaniu różnych typów schodów jest pracochłonność ich wykonania ‒ w przypadku elementów systemowych jest ona znacznie mniejsza niż przy innych rodzajach schodów.

Montaż schodów modułowych może jednak sprawić problemy osobom bez doświadczenia w tej kwestii. Mimo że większość producentów dołącza do zestawu szczegółowe instrukcje obrazkowe, a w internecie można znaleźć filmiki instruktażowe, to po otrzymaniu kilkudziesięciu elementów konstrukcyjnych i kilkuset łączników sprawa może okazać się zbyt skomplikowana i konieczne może okazać się wezwanie fachowej pomocy.

Rodzaje i zastosowanie schodów modułowych

Schody modułowe dzielą się m.in. ze względu na kształt, konstrukcję oraz materiał, z którego są wykonane. W sprzedaży dostępne są zarówno schody modułowe metalowe, jak i drewniane. Te drugie najczęściej zbudowane są z drewna bukowego, jesionowego lub dębowego. Schody metalowe są zazwyczaj zbudowane ze stali nierdzewnej, żelaza lub innych metali lekkich.

Spotyka się schody modułowe zewnętrzne i wewnętrzne. Te ostatnie często wykorzystuje się jako łącznik pomiędzy poszczególnymi kondygnacjami przy budynkach gospodarczych, które nie są połączone wewnątrz obiektu. Schody modułowe wewnętrzne najczęściej można spotkać w domach o niedużych powierzchniach, w których nie ma możliwości wygospodarowania miejsca na wielkogabarytowe konstrukcje schodowe.

Wśród dostępnych kształtów schodów największym zainteresowaniem cieszą się schody modułowe jednobiegowe, które charakteryzują się największą prostotą montażu. Bardziej skomplikowane, ale i bardziej interesujące pod względem architektonicznym są schody modułowe zabiegowe, kręcone oraz spiralne. Zastosowanie tego rodzaju schodów pozwala na zaoszczędzenie dużej ilości miejsca, co jest szczególnie istotne w przypadku bardzo małych pomieszczeń.

Montaż schodów modułowych

Popularność schodów modułowych wynika z faktu, że są one praktyczne i uniwersalne, dzięki czemu ich zastosowanie jest bardzo szerokie. Konstrukcje systemowe produkowane są w określonych zakresach wymiarowych. Najbardziej popularna jest szerokość stopni 60–90 cm. Jeśli planujemy montaż szerszych schodów, konieczne będzie ich wykonanie pod indywidualne zamówienie, co oznacza wyższą cenę.

Stopnie w schodach modułowych samonośnych połączone są za pomocą długich śrub rozporowych, których zadaniem jest przeniesienie obciążeń. Regulacja stopnia skręcenia łączników (zazwyczaj 2–3 cm) pozwala na dostosowanie wysokości stopni, a zarazem całego biegu. Prace nad montażem konstrukcji schodów należy rozpocząć od zamocowania pierwszego stopnia do stropu wyższego piętra. Kolejne elementy przykręca się modułami w kierunku z góry na dół. Ostatni stopień należy przymocować śrubami do podłogi na niższej kondygnacji. Niektóre typy schodów należy również zakotwić do ścian. Finalną czynnością przy montażu schodów modułowych jest połączenie elementów balustrady i zamocowanie jej na stopniach. Szczegółowy sposób instalacji poszczególnych rodzajów schodów modułowych różni się w zależności od ich konstrukcji. Przykładowo, w skład elementów schodów modułowych spiralnych może wchodzić słup, do którego przymocowuje się stopnie. Z kolei modułowe prefabrykaty żelbetowe wymagają dozbrojenia i zabetonowania.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

  • firmy budowlane Rybnik

  • firmy budowlane Rzeszów

  • firmy budowlane Szczecin

Panele laminowane – jakie są rodzaje? Co warto o nich wiedzieć?

Panele laminowane to dobry wybór zarówno jeśli chodzi o podłogi, jak i ściany. Wybierając panele, warto zapoznać się z ich rodzajami. Poszczególne typy różnią się bowiem budową oraz parametrami.

Panele laminowane na podłogę do złudzenia przypominają deski. Panele laminowane dekoracyjne na ściany cechują się oryginalnością i różnorodnością. Sprawdź, jak dobrać odpowiednie panele do konkretnego pomieszczenia.

Czym są panele laminowane?

Panele laminowane kojarzą się przede wszystkim z podłogami. Składają się z trzech warstw. Pierwszą, podkładową, stanowi papier przeciwprężny, czyli materiał, który umożliwia rozłożenie naprężeń występujących podczas czynności związanych z laminowaniem. Druga warstwa to rdzeń nośny w postaci drewnopochodnej płyty HDF. Ta część wyrobu odpowiada za parametry wytrzymałościowe gotowego laminatu. Wierzchnią powłokę każdego panelu stanowi dekoracyjny nadruk powstający głównie z żywic melaminowanych. Warstwa ta zapewnia właściwy stopień ścieralności wyrobu.

Rodzaje paneli podłogowych laminowanych

Podłogowe panele laminowane dzielą się przede wszystkim ze względu na grubość. Najbardziej popularne są elementy o grubości 8 mm. Oprócz tego w sprzedaży dostępne są panele o wysokości przekroju poprzecznego 6 mm, 7 mm, 10 mm, 12 mm oraz 14 mm.

Ważną cechą wyrobów przeznaczonych na podłogi jest ścieralność. Aktualnie producenci oferują produkty podzielone na 6 klas ścieralności ‒ od AC1 do AC6. Przyjęło się, że trwałe panele charakteryzują się klasą ścieralności minimum AC3. Z tego względu odchodzi się od produkcji elementów niższych klas. W pomieszczeniach, w których podłoga jest intensywnie eksploatowana (np. przedpokój, korytarz, hol), zaleca się zastosowanie paneli oznaczonych symbolem minimum AC4.

Panele laminowane dzielą się także w zależności od rodzaju pomieszczenia, w którym mogą zostać ułożone. Panele laminowane do łazienki oraz panele laminowane do kuchni muszą spełniać najwyższe wymogi dotyczące reakcji na wilgoć. Przyjęło się, że produkty przeznaczone do tego rodzaju pomieszczeń powinny charakteryzować się stopniem nasiąkliwości nieprzekraczającym 5%. Aby osiągnąć takie parametry, materiał w procesie produkcji musi zostać nasączony preparatami na bazie parafiny oraz różnego typu środkami impregnacyjnymi. Ze względu na specyfikę pomieszczenia panele laminowane do kuchni powinny również cechować się odpornością na żar oraz gorący tłuszcz. Cena laminatów wodoodpornych oraz o podwyższonej odporności na wysokie temperatury jest wyższa w porównaniu z produktami tradycyjnymi, nawet wysokich klas.

Laminowane panele mogą być wykorzystywane na ogrzewaniu podłogowym. Istotną kwestią jest ułożenie odpowiedniego podkładu pod laminatem. Do tego celu najczęściej wykorzystuje się piankę poliuretanową lub matę korkową. Wyroby przeznaczone na ogrzewanie podłogowe nie sprawiają trudności w układaniu. Każdy panel podłogowy laminowany tradycyjny montuje się sposobem „na klik”.

Jeśli chodzi o to, czym myć panele laminowane, odpowiedź jest prosta – wystarczy czysta woda. Należy jednak pamiętać, aby podłoga z tego rodzaju materiału nie została zbyt mocno nawodniona. Z tego względu należy zwracać uwagę, aby mop lub ściereczka używane do zmywania podłogi nie były zbyt mokre. Pozwoli to na uniknięcie deformacji podłogi oraz zapobiegnie nieestetycznym smugom i śladom. Do trudnych zabrudzeń najlepiej użyć środka przeznaczonego do paneli. Natomiast podczas codziennej pielęgnacji podłogę z laminatu wystarczy odkurzyć.

Panele ścienne laminowane

Panele ścienne laminowane stanowią produkt nowej generacji. Tego rodzaju elementy wytwarza się z płyty MDF (płyty pilśniowej), którą z wierzchu okleja się specjalnym rodzajem folii z tworzywa sztucznego najczęściej imitującej drewno. Laminaty na ścianę dostępne są w szerokiej gamie wzorów i kolorów. Ich główną zaletę stanowi fakt, iż nie wymagają prac związanych z lakierowaniem i malowaniem.

Podobnie jak w przypadku paneli podłogowych konkretny rodzaj elementów ściennych powinien być dobrany z uwzględnieniem właściwości pomieszczenia, w którym mają być zamontowane. Panele ścienne laminowane do kuchni oraz łazienki powinny odznaczać się odpornością na silne zawilgocenie i podwyższoną temperaturę.

Panele laminowane – cena

Cena paneli laminowanych zależy przede wszystkim od ich grubości i parametrów mechanicznych oraz użytkowych. Często spotyka się oferty, w których panele można nabyć już za około 20 zł/m2. Jeśli jednak zależy nam na trwałości podłogi, powinniśmy wybierać panele w cenie przynajmniej 50 zł/m2. Produkty laminowane wysokiej klasy to koszt rzędu 100 zł/m2. Najdroższe są elementy o podwyższonej odporności na wilgoć i wysokie temperatury (produkty przeznaczone do łazienki i kuchni). W tym przypadku cena zazwyczaj przekracza 100 zł/m2.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

  • firmy budowlane Poznań

  • firmy budowlane Radom

  • firmy budowlane Rybnik

Czym osłonić balkon? Rodzaje i montaż osłon balkonowych

Osłona balkonowa sprawia, że balkon staje się przytulny. Stanowi również ochronę przed ostrym słońcem, wiatrem i deszczem. Oprócz tego jest świetnym sposobem na zapewnienie prywatności na balkonie.

Zastosowanie osłony balkonu jest wskazane nie tylko ze względów estetycznych. Równie ważny jest fakt, że zapewnia ona bezpieczeństwo dzieciom i zwierzętom domowym. Jest też dobrym sposobem na stworzenie przytulnego miejsca na wypoczynek.

Osłona balkonowa – dlaczego warto się na nią zdecydować?

Osłony balkonowe stają się coraz bardziej popularne. Ich zastosowanie wiąże się z wieloma korzyściami:

  • zwiększają poziom bezpieczeństwa, zapewniając ochronę przed wypadnięciem z balkonu ‒ jest to szczególnie istotne, kiedy w domu są małe dzieci, a także zwierzęta;
  • stanowią osłonę przed wiatrem i kroplami deszczu;
  • osłaniają przed promieniami słońca;
  • zabezpieczają rośliny na balkonie przed destrukcyjnym wpływem czynników atmosferycznych;
  • zimą osłaniają przedmioty przetrzymywane na balkonie przed śniegiem;
  • są barierą dla ptaków i owadów;
  • zapewniają poczucie prywatności.

Czym osłonić balkon? Rodzaje osłon balkonowych

W sprzedaży dostępne są różne typy osłon balkonowych. Najczęściej mają formę mat osłonowych lub paneli. Podczas wyboru konkretnego produktu należy kierować się przede wszystkim indywidualnymi potrzebami i preferencjami. Oprócz tego dobrze jest zwrócić uwagę na trwałość danej osłony, związaną z odpornością na działanie czynników środowiskowych.

Osłony balkonowe można podzielić głównie ze względu na materiał, z którego są wykonane. Podstawowe grupy produktów tego rodzaju to osłony balkonowe z tworzywa naturalnego oraz osłony balkonowe z tworzywa sztucznego. Do pierwszej kategorii należą:

  • osłony balkonowe wiklinowe – charakteryzują się lekkością, łatwością montażu oraz stosunkowo niską ceną. Równocześnie stanowią skuteczną ochronę przed promieniami słońca, deszczem, śniegiem oraz podmuchami wiatru. Osłony tego typu są odporne na czynniki mechaniczne, a jednocześnie miękkie i bezpieczne dla najmłodszych. Naturalny materiał stopniowo traci swoje właściwości pod wpływem działania czynników atmosferycznych;
  • osłony balkonowe bambusowe – trwałe, a zarazem niedrogie. Wykazują większą odporność na czynniki atmosferyczne. Pędy bambusa są różnej grubości, bez problemu można zatem dopasować wygląd osłony do własnych preferencji;
  • osłony balkonowe trzcinowe – to również tanie i lekkie rozwiązanie. W sprzedaży dostępne są osłony z całych, nieprzyciętych trzcin ‒ po zamontowaniu dają one wrażenie delikatnych zarośli. W celu ochrony przed wiatrem produkty z trzciny wymagają odpowiednio stabilnego zamocowania;
  • osłony balkonowe drewniane – jest to grupa osłon charakteryzujących się bardzo wysoką trwałością, które mogą stanowić dopełnienie wielu rodzajów aranżacji. Wymagają regularnej konserwacji w celu zabezpieczenia przed wilgocią.

Wśród osłon balkonowych z tworzywa sztucznego dostępne są:

  • osłony balkonowe PVC – występują w wielu kolorach, są bardzo trwałe i odporne na działanie czynników atmosferycznych. Nie blakną pod wpływem ekspozycji na działanie promieni słonecznych;
  • osłony balkonowe plastikowe – również oferowane w szerokiej gamie kolorystycznej. Istnieje możliwość zakupu osłony balkonowej plastikowej półtransparentnej, która częściowo przepuszcza światło. Produkty tego typu są bardzo odporne na uszkodzenia i blaknięcie. Plastikowe osłony balkonowe przezroczyste nie powodują przytłoczenia aranżacji balkonu;
  • osłony balkonowe z technorattanu – mogą imitować osłony bambusowe, trzcinowe oraz wiklinowe. Stanowią więc połączenie trwałości osłon z tworzyw sztucznych z naturalnym wyglądem pędów. Charakteryzują się dużą trwałością oraz odpornością na uszkodzenia i ekspozycję na niekorzystne warunki środowiskowe;
  • osłony balkonowe winylowe – ich parametry są zbliżone do osłon technorattanowych.

Przedstawione rodzaje osłon balkonowych stanowią produkty typowe, dostępne w określonych rozmiarach. W przypadku balkonów o niestandardowych wymiarach najlepszym rozwiązaniem mogą okazać się osłony balkonowe na wymiar, które możemy modyfikować nie tylko ze względu na wielkość, ale również parametry materiału.

Montaż osłony balkonowej

Prawidłowy montaż osłony balkonowej powinien zapewnić jej pełne przyleganie do balustrady. Dzięki temu materiał nie będzie się przesuwał oraz nie wytworzą się na nim wybrzuszenia i deformacje.

Osłony balkonowe z surowców naturalnych nie sprawiają żadnych trudności w montażu. Wystarczą metalowe lub plastikowe zaciski, za pomocą których mocuje się poszczególne elementy. Osłony z tworzyw sztucznych zazwyczaj montuje się z użyciem odpowiednich gwoździ, wkrętów lub elementów zaciskowych.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

  • firmy budowlane Radom

  • firmy budowlane Rybnik

  • firmy budowlane Rzeszów

Farba do malowania płytek ceramicznych – jaką wybrać?

Malowanie płytek to sposób na nową aranżację łazienki lub kuchni, nie wymagający zatrudnienia fachowców. Szeroka gama dostępnych w sprzedaży farb do płytek ceramicznych podłogowych i ściennych umożliwia szybkie i proste odświeżenie pomieszczenia oraz nadanie wnętrzu nowego koloru.

Generalny remont łazienki wiąże się z dużymi wydatkami oraz koniecznością skucia płytek. Dla osób, które nie mają możliwości lub chęci wykonania tak szerokiego zakresu prac, idealnym rozwiązaniem jest pomalowanie ceramiki.

Czy warto malować płytki?

Płytki to rodzaj materiału wykończeniowego, który jest eksploatowany przez kilka, a nawet kilkanaście lat. Są rozwiązaniem praktycznym, a jednocześnie mogą pełnić funkcję dekoracyjną. Wraz z upływem lat elementy ceramiczne ulegają jednak matowieniu i stopniowemu ścieraniu warstwy wierzchniej. Szybkość procesu ścierania zależy przede wszystkim od natężenia eksploatacji danej powierzchni. Najszybciej ceramika ulegnie wytarciu w miejscach takich jak hol czy korytarz. Warto pamiętać, że w takiej sytuacji nie od razu konieczna jest wymiana płytek. Zniszczoną powierzchnię można pomalować, używając odpowiedniej farby. Aktualnie w sprzedaży dostępna jest szeroka gama kolorystyczna produktów przeznaczonych do malowania płytek. Istnieje również możliwość stworzenia farby według własnych upodobań zgodnie z paletą kolorów RAL. Barwę płytek można zatem z łatwością dopasować do obowiązujących trendów i elementów wyposażenia wnętrza.

Malowanie ceramiki to nie tylko oszczędność czasu, ale i pieniędzy, które musiałyby zostać wydane w przypadku skuwania płytek i układania nowych. Warto wspomnieć, że produkowane obecnie farby wpływają nie tylko na poprawę estetyki kafli, ale również podnoszą ich parametry trwałościowe.

Farba do malowania płytek – rodzaje

Wśród farb przeznaczonych do malowania płytek można wyróżnić:

  • farby epoksydowe – ich głównym składnikiem są żywice. Należą do grupy farb o najwyższej skuteczności. Użycie takiego produktu polega na zmieszaniu dwóch składników, a następnie nałożeniu mieszanki na powierzchnię w ciągu 20–30 minut. Gotowa do użycia farba charakteryzuje się bardzo dużą gęstością. Z tego względu jej nakładanie powinno być wykonywane przez osoby mające doświadczenie w pracy z produktami żywicznymi. Zaletą tego typu farb jest fakt, że nie wydzielają praktycznie żadnego zapachu;
  • farby alkidowo-uretanowe – z reguły przeznaczone są do nanoszenia na powierzchnie metalowe. Ze względu na podobieństwo faktury powierzchni można stosować je do pokrywania ceramiki. Charakterystyczną cechą produktów tego rodzaju jest połysk. Farba alkidowo-uretanowa nie powinna być używana jako farba do malowania płytek podłogowych, ponieważ wytworzona powłoka nie wykazuje wystarczającej odporności na ścieranie;
  • farby akrylowe – najbardziej typowy produkt przeznaczony do malowania płytek. W sprzedaży dostępne są różne odmiany farb akrylowych przeznaczone do stosowania w pomieszczeniach konkretnego typu, np. w miejscach narażonych na zawilgocenie (farba do płytek łazienkowych, farba do płytek kuchennych).

Należy pamiętać, że każdy rodzaj farby charakteryzuje się innymi właściwościami i przeznaczeniem. Przed użyciem konkretnego produktu warto zapoznać się z instrukcją producenta, a także sprawdzić liczbę warstw zalecanych do nałożenia. Niektóre farby po nałożeniu zbyt grubej powłoki mogą stworzyć powierzchnię pokrytą smugami. Farba do płytek podłogowych zazwyczaj wymaga jednak nałożenia przynajmniej dwóch warstw.

Warto wiedzieć, że po odpowiednim zagruntowaniu płytki ceramiczne mogą zostać pokryte typowymi farbami lateksowymi lub akrylowymi, które stosuje się do malowania powierzchni ściennych i sufitowych. Możliwe jest również stworzenie powłok olejnych.

Jak malować płytki?

Przed przystąpieniem do malowania płytek ceramicznych konieczne jest ich dokładne umycie wodą z dodatkiem detergentu, a następnie spłukanie czystą wodą. Należy usunąć warstwę silikonu oraz uzupełnić brakujące fugi. Dla zwiększenia przyczepności podłoża warto przed nałożeniem farby na płytki zagruntować ich powierzchnię. Do tego celu wskazane są grunty szczepne lub kwarcowe. Po nałożeniu tego rodzaju preparatu kafelki staną się szorstkie.

Etap malowania rozpoczyna się od dokładnego wymieszania farby. Do jej nakładania na płytki najlepiej użyć pędzla lub wałka gąbkowego. Niektóre rodzaje farb można nanosić natryskowo, dzięki czemu powłoka charakteryzuje się wysokim stopniem gładkości. Metoda ta wymaga jednak bardzo dużej wprawy.

Należy pamiętać, że niektóre produkty osiągają pełne wartości parametrów użytkowych dopiero po upływie kilku, a nawet kilkunastu dni. Chodzi tu przede wszystkim o wytrzymałość, twardość i odporność na ścieranie. Dlatego ważne jest sprawdzenie, po jakim czasie od nałożenia farby można rozpocząć pełną eksploatację danej powierzchni (szczególnie podłóg). Świeżo pomalowanych płytek nie należy poddawać procesom związanym z myciem oraz wycieraniem.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

  • firmy budowlane Rybnik

  • firmy budowlane Rzeszów

  • firmy budowlane Szczecin

Deski podłogowe – jak wybrać odpowiednie? Na co zwrócić uwagę?

Drewniana podłoga wiąże się ze sporymi wydatkami. Od zakupu odpowiedniego rodzaju desek drewnianych zależeć będzie trwałość podłogi i efekt wizualny.

Podłoga z drewna to piękne i ponadczasowe rozwiązanie. Przed jej wykonaniem trzeba dokonać wyboru odpowiednich desek. Od ich rodzaju będzie zależeć między innymi sposób układania.

Rodzaje desek podłogowych

Głównymi zaletami drewnianych podłóg są: trwałość, odporność na uszkodzenia mechaniczne i ekologiczność. Jest to ciepły typ podłogi, wpływa więc pozytywnie na komfort cieplny. Zniszczoną powierzchnię elementów drewnianych można ponadto bez problemu odnowić, co pozwala na eksploatację podłogi drewnianej nawet przez kilkadziesiąt lat.

Podstawowy podział desek drewnianych dotyczy liczby warstw, z których się składają. Rozróżniamy deski podłogowe jednowarstwowe (lite) i wielowarstwowe. Modele lite nie są skomplikowane w montażu, jednak niezbyt trwałe w porównaniu do elementów wielowarstwowych.

Deski podłogowe drewniane różnią się także grubością. Za grube uznaje się elementy o wysokości przekroju poprzecznego powyżej 2 cm (mocuje się je za pomocą gwoździ do belek zwanych legarami). Modele o grubości poniżej tej wartości opisuje się jako cienkie (można je kleić bezpośrednio do podłoża).

Jak sama nazwa wskazuje, deska podłogowa lita jest jednym kawałkiem surowca. W związku z tym można ją poddawać wielokrotnemu cyklinowaniu. Aby jednak wyglądała nienagannie, musi być właściwie sezonowana. Ma to wpływ na wygląd podłogi. Błędy popełnione na etapie przygotowania elementów mogą skutkować odkształceniami oraz pęknięciami.

Kolejne warstwy w deskach wielowarstwowych nie są takie same. Najlepsze gatunkowo drewno znajduje się na powierzchni elementów. Środkowe i spodnie części tworzy niższej klasy drewno bądź materiały drewnopodobne.

Deski na podłogę mają formę wykończoną (można je wówczas w pełni eksploatować od razu po ukończeniu prac montażowych) lub surową (bezpośrednio po ułożeniu konieczne jest ich zabezpieczenie poprzez lakierowanie lub olejowanie).

Gatunki drewna na deski podłogowe

Deski podłogowe mogą być wykonane zarówno z drzew liściastych, jak i iglastych. Najpopularniejsze gatunki krajowe to dąb, sosna, jesion, świerk i modrzew. Coraz większym zainteresowaniem wśród inwestorów cieszą się również odmiany egzotyczne – bambus, merbau i teak.

Deska podłogowa z dębu cechuje się przede wszystkim wytrzymałością (w tym na ścieranie) oraz twardością. Za ten gatunek zapłacimy najwięcej ze wszystkich drzew rodzimych. Inwestorzy cenią sobie jednak szczególnie deski podłogowe dębowe za ich walory wizualne i charakterystyczne usłojenie. Wyrób ten jest ponadto odporny na zawilgocenia i może być wykorzystany przy ogrzewaniu podłogowym, również w pomieszczeniach intensywnie użytkowanych. Z powodzeniem stosuje się tę deskę podłogową do łazienki i kuchni.

Popularnym zamiennikiem modeli dębowych są deski podłogowe jesionowe. Ten gatunek występuje bowiem w stosunkowo szerokiej gamie kolorystycznej, dzięki czemu pasuje do wielu stylów wnętrzarskich. Oprócz tego łatwo poddaje się obrabianiu i jest giętki, a przy tym twardością dorównuje drewnu dębowemu. Wybarwienie nie wpływa na właściwości surowca. Również może być wykończeniem przy ogrzewaniu podłogowym.

Znacznie mniejszą twardością od elementów dębowych i jesionowych charakteryzuje się natomiast deska podłogowa sosnowa. Choć prawidłowe zaimpregnowanie takiej podłogi zapewnia jej trwałość, nie zaleca się układania desek sosnowych w pomieszczeniach mokrych.

Deska podłogowa bambusowa to popularny typ surowca egzotycznego. Jest trwalsza i bardziej wytrzymała nawet od dębowej. Cechuje się ponadto wyjątkowym usłojeniem. Planując zakup desek bambusowych, należy upewnić się jednak, czy spełniają wymagania normowe i czy posiadają wymagane certyfikaty.

Bardzo wysoką twardość i odporność na ścieranie mają także modele z merbau. Poza tym nie ulegają one zawilgoceniu. Wykorzystując to drewno, uzyskuje się bardzo ciekawy efekt kolorystyczny (odcienie żółci i czerwieni). Podłoga merbau może być ułożona przy ogrzewaniu podłogowym.

Ceny desek podłogowych

Deski podłogowe z pewnością są droższe od większości innych materiałów wykończeniowych. Koszty, które musi ponieść inwestor, zależą od kraju pochodzenia surowca. Najtańsze są popularne gatunki krajowe. Najmniej zapłacimy za deskę bukową (około 60 zł/m2). Porównywalną cenę i wyższą jakość mają deski akacjowe (około 100 zł/m2). Planując montaż deski dębowej, należy liczyć się z kosztami rzędu 200 zł/m2. Gatunki egzotyczne natomiast to wydatek od 250 zł/m2.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

Kołki rozporowe – czym się kierować przy wyborze?

Kołki rozporowe to złącza mocujące wkręty i śruby. Różnią się typem w zależności od podłoża oraz przedmiotem, który się mocuje. Kołki można zastosować na każdym typie płaszczyzny: ściennej, sufitowej oraz podłogowej.

Kołki rozporowe są wykorzystywane do osadzania śrub, wkrętów oraz bolców. Podtrzymują między innymi meble i elementy oświetleniowe. Zapewniają bezpieczne mocowanie. Stosuje się je powszechnie w branży budowlanej, wykończeniowej i remontowej.

Czym są kołki rozporowe?

Kołki rozporowe są elementami służącymi do mocowania wkrętów i śrub na różnych płaszczyznach. Pojedynczy kołek tworzy koszulka z tworzywa sztucznego oraz wkręt. Budowa kołka rozporowego znacznie ułatwia prace montażowe. Jego połączenie znajduje się w górnej, kołnierzowej części, dzięki czemu siła rozprężająca działa wzdłuż całej długości. Wpływa to na zwiększenie przyczepności oraz wzmocnienie całego połączenia. Stosując kołki rozporowe, nie ma konieczności nawiercania głębokich otworów. Można je wykorzystać również przy podłożu o niewielkiej grubości.

Kołek rozporowy jest wyposażony w specjalne wypustki w górnej części, które stanowią zabezpieczenie przed obracaniem elementu podczas prac montażowych.

Rodzaje kołków rozporowych

Kołki rozporowe metalowe stanowią całą grupę łączników różniących się budową oraz miejscem przeznaczenia. Podstawowy podział kołków wyróżnia modele do specyficznych zastosowań oraz wszechstronne (uniwersalne). Rodzaj kołków rozporowych należy dobrać do danego zastosowania oraz określić ich rozmiar.

Kołki uniwersalne występują w wielu wariantach. Pierwszym krokiem podczas ich montażu jest nawiercenie otworu, w którym następnie umieszcza się kołek. Podbicie młotkiem umożliwia zlicowanie się kołka z powierzchnią ściany lub sufitu. Ostatnią czynnością jest zamocowanie wkrętu.

Kołki specjalne stanowią rozbudowaną odmianę wersji klasycznej. Stosuje się je do wykonywania mocowań w elementach typu pełnego lub z siatką drobnych otworów.

Kołek rozporowy do szybkiego montażu zakończony jest wkrętem lub stalowym gwoździem. Do jego osadzenia nie wykorzystuje się wiertarki tylko młotek. Służy do instalowania okładzin ściennych i sufitowych oraz elementów stolarki okiennej.

Producenci oferują szeroką gamę kołków pogrupowanych w zależności od materiału, w którym mają być zamocowane. W sklepach znajdziemy długie metalowe kołki rozporowe do betonu i cegły pełnej oraz odmiany do pustaków. Inną budowę mają kołki rozporowe do płyt gipsowych i regipsów – są znacznie krótsze i wyróżniają się wypustkami, które umożliwiają oparcie elementu na tylnej części płyty. To z kolei ma zapobiec jego wypadnięciu. Kołki rozporowe do styropianu mają natomiast kształt ślimaka, a ich konstrukcja nie powoduje uszkodzenia izolacji i powstawania mostków termicznych. Pewne utrudnienie stanowi dobór modelu do pustej przestrzeni, nie zawsze są bowiem takie same. Dopasowuje się je do rodzaju i wielkości pustek powietrznych.

Kołki rozporowe do drewna mają specjalny wkręt umożliwiający penetrację tego surowca, a do cegły dziurawki zazwyczaj są wyposażone w specjalne plastikowe „motylki” odpowiednio rozkładające ciężar.

Montaż kołków rozporowych

Montaż kołków rozporowych nie jest czynnością skomplikowaną, nie ma jednak uniwersalnej reguły dotyczącej tej czynności. Warunkuje ja przede wszystkim typ kołka. Pierwszy krok polega na zakupie odpowiedniego rodzaju łączników. Jeśli nie zamierzamy osadzać kołków szybkiego montażu, niezbędna będzie wiertarka z właściwym typem i rozmiarem wiertła. Przed rozpoczęciem czynności związanych z wykonywaniem otworu należy upewnić się, że ingerencja w strukturę przegrody nie spowoduje naruszenia biegnących w niej instalacji. Przydatnym urządzeniem do wyznaczenia przebiegu kabli i rur może być detektor. Miękkie materiały (np. drewno) nie powinny sprawiać problemów przy nawiercaniu, a w przypadku powierzchni o znacznej twardości pracę ułatwi odpowiednio dobrane wiertło. Warto więc zakupić narzędzia przystosowane do takiego materiału. Dużo zależy również od rodzaju wiercenia. Ruchy obrotowe są wskazane dla materiałów pustych lub pełnych, ale o stosunkowo niskiej gęstości. Twarde struktury należy nawiercać z udarem lub młotkowo. Po wykonaniu otworu oraz dokładnym oczyszczeniu go można osadzić część rozporową kołka. Długość elementu należy dobrać do ciężaru i rozmiaru zawieszanej części. Im wyższe wartości tych parametrów, tym większy rozmiar kołka. Można go obciążyć bezpośrednio po umieszczeniu wkrętu.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

Płytki drewnopodobne – charakterystyka, zastosowanie. Co warto o nich wiedzieć?

Płytki drewnopodobne są coraz częściej wybieranym materiałem wykończeniowym na różne powierzchnie. W sklepach dostępna jest terakota i gres. Rodzaj płytek i ich parametry zależą przede wszystkim od rodzaju wnętrza.

Płytka drewnopodobna łączy elegancję drewna z trwałością i funkcjonalnością płytek ceramicznych. Przy jej użyciu można w prosty sposób ocieplić wnętrze i sprawić, że będzie przytulniejsze.

Czym cechują się płytki drewnopodobne?

Płytki drewnopodobne to rodzaj kafli ceramicznych, które wiernie odwzorowują ten naturalny surowiec. Fakturą i wyglądem do złudzenia przypominają deskę drewnianą. W sprzedaży dostępne są modele podłogowe i ścienne.

Główne zalety płytek drewnopodobnych to niepodatność na ścieranie i powstawanie zarysowań. Parametry wytrzymałościowe i odpornościowe ceramiki są znacznie wyższe niż naturalnego drewna. Właściwie dobrane kafle nie ulegają uszkodzeniom nawet na powierzchniach często eksploatowanych. Gres drewnopodobny można ponadto stosować na zewnątrz budynku. W takim przypadku zaleca się jednak, aby miał szkliwioną powierzchnię oraz był mrozoodporny. Wysoka wytrzymałość niektórych modeli sprawia, że pokrywa się nimi często schody i powierzchnie ciągów komunikacyjnych.

Gres i terakota imitujące drewno są łatwe w pielęgnacji. W przeciwieństwie do drewna nie trzeba ich cyklinować, lakierować ani woskować. Na co dzień nie potrzeba też specjalistycznych środków czystości. Wystarczy regularne odkurzanie i przecieranie mopem. Co ciekawe, kafelki drewnopodobne są praktyczne nawet w pomieszczeniach mokrych, ponieważ ich powierzchnia jest odporna na zawilgocenia. Płytki podłogowe drewnopodobne w porównaniu z panelami podłogowymi mają również mniejsze parametry oporu cieplnego, można je więc wybrać jako warstwę wykończeniową przy ogrzewaniu podłogowym.

Kafle tego typu nie zawsze są rozwiązaniem najlepszym z możliwych. Mimo że imitują drewno, tworzą zimną powierzchnię. Decydując się więc na płytki drewnopodobne do salonu, sypialni czy pokoju dziecięcego, musimy liczyć się z koniecznością korzystania z dywanów (szczególnie przy kanapach i łóżkach) bądź zastosowania ogrzewania podłogowego. Są też bardziej skomplikowane w montażu niż panele układane na klik.

Rodzaje kafli drewnopodobnych

Ceramika drewnopodobna występuje w postaci terakoty lub gresu. Oba typy materiałów różnią się przede wszystkim parametrami użytkowymi, a ich nazwy stosuje się zamiennie. Charakterystyczną cechą płytek gresowych drewnopodobnych jest duża wytrzymałość. Większość kafli tego typu cechuje się wysoką klasą odporności na ścieranie i mróz. Z tego powodu układane są zarówno wewnątrz budynków, jak i na powierzchniach zewnętrznych. Gres można poddawać działaniu środków chemicznych bez obawy o zniszczenie jego struktury. Występuje też często w formie szkliwionej – bywa pokryty warstwą zapewniającą odporność na wodę. Jest to szczególnie ważne, gdy miejscem przeznaczenia ma być łazienka lub kuchnia. Powłoka ta stanowi estetyczną metodę wykończenia powierzchni płytek.

Terakota drewnopodobna produkowana jest najczęściej w formie drobnowymiarowych płytek lub wielkoformatowych płyt. W sprzedaży dostępne są imitacje desek, które można ułożyć zarówno na podłodze, jak i na ścianach. Mają zwykle kształt prostokąta. Producenci oferują również elementy ryflowane ze żłobieniami na powierzchni. Planując zakup płytek drewnopodobnych, warto zastanowić się nad kaflami rektyfikowanymi, które cechują się bardzo wysoką klasą wykonania (mają identyczne rozmiary i brak odchyłek wymiarowych).

Wybierając płytki ceramiczne do konkretnego pomieszczenia, należy wziąć pod uwagę ich parametry. Jednym z podstawowych jest odporność na ścieranie, którą oznacza się za pomocą cyfr rzymskich. Im wyższa wartość oznaczenia, tym bardziej trwała powierzchnia elementów. Istotną cechą jest też antypoślizgowość, szczególnie ważna, jeśli planujemy ułożenie płytek drewnopodobnych w łazience lub na tarasie. Obecne zabezpieczenia umożliwiają wykorzystanie takich kafli nawet pod prysznicem. Przy zakupie powinniśmy zwrócić uwagę na symbol R z wartością liczbową. Im jest ona wyższa, tym mniej śliskie płytki.

Ceny płytek drewnopodobnych

Płytki drewnopodobne z pewnością są tańsze od elementów z naturalnego drewna. Wśród kafli tego typu droższe będą modele gresowe. Cena przekłada się jednak na wytrzymałość, trwałość i użytkowość. Średniej jakości płytki ceramiczne można nabyć za około 60 zł/m2. Zakup gresu wiąże się natomiast z wydatkiem około 100 zł/m2.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

  • firmy budowlane Białystok

  • firmy budowlane Bydgoszcz

  • firmy budowlane Częstochowa

Rybiki cukrowe w łazience. Jak się ich pozbyć?

Rybik cukrowy nazywany jest inaczej srebrzykiem. Na miejsce żerowania najczęściej wybiera łazienki, ale może pojawić się także w kuchni bądź sypialni. Lubi miejsca wilgotne i ciepłe. Jak pozbyć się rybików cukrowych?

Rybik cukrowy żywi się resztkami jedzenia, okruchami i martwymi owadami. Spożywa również artykuły higieniczne, dokumenty, nawet książki, ponieważ trawi papier. Rybiki cukrowe w kuchni jedzą okruchy, w łazience papier toaletowy, a w pokoju tapetę.

Najważniejsze informacje o rybiku cukrowym

Rybiki cukrowe pochodzą z tropików. Ich długość nie przekracza 10 mm. Można rozpoznać je po długich czułkach, zwinności oraz srebrzystej łusce, która pokrywa ich ciało (stąd wymienna nazwa srebrzyk). Rybiki cukrowe uznawane są za szkodniki – niszczą dokumenty, tapetę, książki. To również bardzo zwinne owady. Złapanie ich jest niezwykle trudne. Niełatwo także je zauważyć w ciągu dnia – nie lubią światła i z tego względu żerują nocą.

Srebrzyki, mimo złej sławy, nie są jednak niebezpieczne, ponieważ nie przenoszą chorób i nie kąsają.

Skąd się bierze rybik cukrowy?

Rybiki cukrowe bardzo lubią wilgotne i ciepłe pomieszczenia. Często można je znaleźć w starym budownictwie, gdzie jest słaba wentylacja, a w mieszkaniach panuje wilgoć. Dobrze czują się także w domach, w których sprzątanie nie jest priorytetem – zjadają bowiem wszelkie okruchy, nieczystości, nawet pleśń.

Jak pozbyć się rybika cukrowego?

Chociaż nie stanowi niebezpieczeństwa dla człowieka, jego obecność wywołuje negatywne emocje. Nie jest wymarzonym lokatorem, dlatego warto wiedzieć, jak się go pozbyć. Najważniejszą zasadą jest zadbanie o dobrą wentylację w mieszkaniu. Jeżeli rybik cukrowy w domu nie znajdzie bardzo ciepłego i wilgotnego miejsca, wyprowadzi się. Inną metodą na pozbycie się tych owadów jest regularne sprzątanie całego mieszkania, zwłaszcza kuchni i łazienki. Sporadyczne czyszczenie pomieszczeń nie jest skuteczne, ponieważ rybiki mogą przeżyć bez jedzenia nawet rok i są bardzo cierpliwe. Porządki należy zatem robić dokładnie i często.

Jeśli nie pomagają zabiegi higieniczne, można zastosować pewne preparaty odstraszające lub pułapki.

Czego nie lubią rybiki cukrowe?

Srebrzyki nie wprowadzą się do mieszkania, w którym:

  • dba się o czystość – rybik nie żeruje w mieszkaniach i domach, w których nie ma łatwego dostępu do pożywienia. Podłogę należy często i dokładnie odkurzać i myć, aby nie znajdowały się na niej okruchy jedzenia;
  • jest dobra wentylacja – wilgoć w bloku lub domu to jedna z głównych przyczyn pojawienia się rybików cukrowych. Najczęstszym miejscem ich żerowania jest łazienka. Warto ją dokładnie przewietrzyć po każdej kąpieli;
  • dba się o odpowiednią temperaturę – rybiki żerują w bardzo ciepłych miejscach. Jeżeli temperatura w mieszkaniu nie będzie zbyt wysoka, owady je opuszczą;
  • nie ma szczelin – w mieszkaniach po kilku latach użytkowania mogą pojawić się szczeliny, tapeta się odkleja, a w fugach robią się ubytki – właśnie takie miejsca przyciągają rybika cukrowego. Z tego powodu wszystkie szczeliny warto na bieżąco zaklejać i wypełniać;
  • nie ma pleśni – może pojawić się ona na ścianach, ale też w różnych spoinach. Jest o tyle niebezpieczna, że stanowi pożywienie dla tych owadów. Należy ją jak najszybciej usunąć, używając chemicznych środków.

Rybiki cukrowe posiadają także naturalnych wrogów. Są nimi sroki, a w domowych warunkach pająki, koty i psy.

Chemiczne środki na rybiki cukrowe

Srebrzyków pozbyć się można, stosując się do podstawowych zasad higienicznych. Zdarza się jednak czasem, że one zawodzą. Wówczas można wypróbować chemiczne środki na te owady. Oto najpopularniejsze:

  • domowa pułapka na rybiki cukrowe – jedną ze skutecznych metod zwalczania rybików jest przyrządzenie mieszanki z cukru pudru i kwasu borowego w proporcji 1:2. Można ją wylać na papier toaletowy i umieścić na podłodze, tam, gdzie występują szkodników. Aby je zwabić, można wylać tam także miód. Stanie się dla nich pułapką, z której trudno będzie się wydostać;
  • lep i preparaty na rybiki – walcząc z rybikami w domu, można zdecydować się na zakup preparatu w aerozolu. Jest ich na rynku wiele. Dostępny jest także lep przeznaczony do łapania małych i zwinnych owadów.

Jeżeli żaden preparat na rybiki cukrowe nie pomoże, pozostaje skorzystanie z usług firm profesjonalnie zajmujących się zwalczaniem insektów. Należy jednak pamiętać, że zabieg ten okaże się skuteczny tylko wtedy, gdy praktykować się będzie regularne zabiegi higieniczne i wyeliminuje się problem dużej wilgotności.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

Kto musi płacić podatek od nieruchomości? Jakie są stawki?

Podatek od nieruchomości ciąży na gruntach, budynkach lub ich częściach oraz budowlach związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą. Do jego zapłaty zobligowani są najczęściej właściciele, choć zdarza się, że płacą go użytkownicy wieczyści lub samoistni posiadacze.

Posiadanie gruntów, budynków i budowli wiąże się z koniecznością opłacania podatku od nieruchomości. Jego wysokość jest ustalana przez właściwe gminy. Maksymalna wysokość gminnych kwot podatkowych nie może jednak przekroczyć tych określonych ustawą.

Kto jest zobowiązany opłacać podatek od nieruchomości?

Zgodnie z odpowiednią ustawą podatkiem od nieruchomości są objęte:

  • grunty,
  • budynki lub ich części,
  • budowle lub ich części powiązane z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Do opłacania podatku od nieruchomości zobligowani są zarówno właściciele, jak i użytkownicy wieczyści danej nieruchomości. Nie ma znaczenia, czy są to osoby fizyczne, prawne czy jednostki organizacyjne. W przypadku, gdy nieruchomość jest współwłasnością przynajmniej dwóch osób, każda z nich jest solidarnie obciążona koniecznością zapłaty podatku. Wyjątkiem jest sytuacja, kiedy w budynku wyodrębniono lokale (mieszkania). Wówczas każdy właściciel opłaca podatek od nieruchomości za lokal, który posiada oraz za przypisaną mu część udziału w nieruchomości wspólnotowej.

Rozliczenie się z podatku od nieruchomości powinno odbywać się co kwartał – odpowiednio do 15 dnia marca, maja, września i listopada. Wyjątek stanowi sytuacja, gdy obliczona kwota podatku jest niższa niż 100 zł. Wówczas konieczne jest jej uregulowanie w całości w pierwszym kwartale, czyli do 15 marca.

Decyzja o wysokości podatku od nieruchomości jest wydawana przez dany urząd gminy w odniesieniu do konkretnego roku kalendarzowego. Zdarza się, że dokument ten jest doręczany właścicielowi po opłaceniu pierwszej raty. W takim przypadku nie są wyciągane żadne konsekwencje. Warunkiem jest jednak uiszczenie różnicy w ciągu kolejnych 14 dni.

Stawki podatku od nieruchomości

Stawki podatku od nieruchomości są ustalane w drodze uchwały przez właściwe rady gminy. Należy podkreślić, że ich wysokość nie jest dowolna. Rady gmin są w tej kwestii ograniczone należnościami określonymi przez ministra finansów w ustawie obowiązującej w danym roku. Z praktycznego punktu widzenia oznacza to, że na terenie naszego kraju nie ma jednolitej stawki podatku od nieruchomości. Przykładowo, maksymalne opłaty w ramach podatku od budynków lub ich części zależą od ich rodzajów. Jak zatem obliczyć podatek od nieruchomości dla budynku? Należy pomnożyć wartość tego zobowiązania finansowego przez powierzchnię użytkową nieruchomości. W razie jakichkolwiek wątpliwości warto pamiętać, że można zasięgnąć informacji w tej sprawie w każdym urzędzie gminy.

Deklaracja na podatek od nieruchomości to specjalny formularz, za pomocą którego należy zawiadomić urząd gminy o nabyciu bądź zbyciu nieruchomości. Trzeba dokonać tego przed upływem 14 dni od chwili zakupu mieszkania, wybudowania domu czy zaadoptowania danej części budynku na cele mieszkalne. Obowiązek podatkowy powstaje z pierwszym dniem miesiąca następującego po tym, w którym doszło do czynności związanych z nabyciem nieruchomości. Analogiczna sytuacja występuje przy zbyciu danej nieruchomości. Wyjątkiem jest natomiast okoliczność, gdy nabywaną nieruchomością jest nowy budynek. W takim przypadku obowiązek podatkowy powstaje z dniem 1 stycznia roku kalendarzowego następującego po tym, w którym ukończono obiekt lub w którym rozpoczęło się jego formalne użytkowanie. Deklaracja może być złożona zarówno w formie papierowej, jak i elektronicznie.

Zwolnienie z podatku od nieruchomości

Podatek od nieruchomości nie jest naliczany w przypadku użytków rolnych i lasów, chyba że są związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Zgodnie z zapisami ustawy obowiązek podatkowy nie powstaje między innymi w odniesieniu do nieruchomości będących własnością państw ościennych oraz nieruchomości zajętych na cele organów jednostek samorządu terytorialnego. Oprócz tego do ustawowych zwolnień należą budynki i grunty znajdujące się indywidualnie w rejestrze zabytków. Obiekty takie muszą być utrzymane w należytym stanie i poddawane pracom konserwacyjnym. Nie może być w nich prowadzony żaden rodzaj działalności gospodarczej. Podatek od nieruchomości nie dotyczy również gruntów ekologicznych, zakrzewionych, zadrzewionych oraz nieużytków i gruntów położonych na terenach objętych ochroną. Nie nalicza się go także dla nieruchomości będących instytutami badawczymi, w miejscach, gdzie prowadzona jest działalność pożytku publicznego oraz dla budynków znajdujących się na obszarze rodzinnych ogródków działkowych spełniających normy powierzchniowe zgodnie z zapisami prawa budowlanego.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

  • firmy budowlane Poznań

  • firmy budowlane Radom

  • firmy budowlane Rybnik

Co to jest nawilżacz powietrza? Jak działa i czym kierować się przy zakupie?

Nawilżacz powietrza jest urządzeniem pomagającym utrzymać wilgotność na właściwym poziomie w pomieszczeniach zamkniętych. Doskonale sprawdza się w okresie jesienno-zimowym, kiedy trwa sezon grzewczy. To właśnie wtedy w domach i mieszkaniach występuje zbyt suche powietrze.

Prawidłowa wilgotność powietrza w pomieszczeniach zamkniętych powinna wynosić 45–55%. Warto zadbać o to, aby wartości utrzymywały się na tym poziomie, ponieważ zarówno zbyt suche, jak i zbyt wilgotne powietrze może niekorzystnie wpływać na zdrowie.

Rodzaje i charakterystyka nawilżaczy powietrza

Działanie nawilżacza powietrza zależy od typu urządzenia. Można wyróżnić cztery podstawowe rodzaje nawilżaczy, które różnią się od siebie funkcjami dodatkowymi, gabarytami czy wyglądem:

  • nawilżacz powietrza tradycyjny – najpopularniejszy jest nawilżacz powietrza na kaloryfer. Trudno go nawet nazwać urządzeniem. To pojemnik na wodę ze specjalnymi uchwytami pozwalającymi na montaż do kaloryfera. Sposób działania jest prosty – po nalaniu wody do pojemnika samoistnie wyparowuje ona pod wpływem ciepła wytwarzanego przez grzejnik. Główną zaletą takiego rozwiązania jest niska cena (koszt to kilkanaście-kilkadziesiąt złotych). Wadą natomiast jest mały obszar działania (tylko jedno pomieszczenie) i brak możliwości kontrolowania poziomu wilgoci w powietrzu;
  • nawilżacz powietrza parowy – tego typu urządzenie wytwarza parę wodną poprzez podgrzewanie wody w pojemniku. Poza podstawową funkcją, czyli nawilżaniem powietrza, jest niekiedy wykorzystywany jako inhalator. Nawilżacze parowe są stosunkowo tanie (kosztują do 150 zł). Minusem jest jednak ryzyko poparzenia gorącą parą wodną. Większość urządzeń ponadto zużywa dużo energii elektrycznej;
  • nawilżacz powietrza ewaporacyjny – działa na zasadzie zasysania powietrza. Filtruje je, a następnie wypuszcza w postaci delikatnej mgiełki. Większość modeli zużywa niewiele energii elektrycznej. Wadą nawilżaczy ewaporacyjnych jest jednak stosunkowo wysoki poziom wytwarzanego hałasu;
  • nawilżacz powietrza ultradźwiękowy – przy pomocy ultradźwięków urządzenie rozbija cząsteczki wody i w ten sposób wytwarza parę (mgiełkę). Może być ona ciepła lub chłodna. Nawilżacze ultradźwiękowe cicho pracują, są energooszczędne i mają zastosowanie nawet w mieszkaniach o dużej powierzchni (jest to uzależnione od konkretnego modelu). W porównaniu do innych są jednak zdecydowanie droższe. Mogą kosztować nawet ponad 2000 złotych.

Najlepsze nawilżacze powietrza mogą mieć szereg dodatkowych funkcji. Często można spotkać urządzenia wyposażone w filtry oczyszczające powietrze z kurzu czy zarodników grzybów i pleśni, filtry wody (dbające o to, by nie tworzył się kamień) i filtry cyrkulacyjne (odpowiadające za właściwe rozprowadzanie pary wodnej). W wielu modelach istnieje ponadto możliwość kontrolowania poziomu wilgotności, a nawet zaprogramowania urządzenia, aby utrzymywało ono wilgotność na określonym poziomie.

Jaki nawilżacz powietrza wybrać do użytku domowego?

Niektórzy błędnie zakładają, że odpowiednie nawilżenie powietrza w pomieszczeniach, w których spędza się sporo czasu, jest ważne tylko dla małych dzieci. Co prawda najmłodsi lokatorzy mogą być bardziej podatni na występowanie kataru czy infekcji górnych dróg oddechowych, ale narażeni są również dorośli. Właśnie z tego względu warto mieć w domu urządzenie dbające o właściwy poziom wilgotności powietrza.

Jaki nawilżacz powietrza najlepiej sprawdzi się w domowych warunkach? Wszystko zależy od przeznaczonego na ten cel budżetu, powierzchni domu lub mieszkania oraz oczekiwań. Najtańsze są nawilżacze tradycyjne, ale mają ograniczone możliwości. Zazwyczaj konieczne jest montowanie na kaloryferze pojemnika z wodą w każdym pomieszczeniu, a to z pewnością nie dodaje uroku wnętrzu. Najlepiej zatem wybierać z pozostałych trzech rodzajów: parowych, ewaporacyjnych i ultradźwiękowych. Warto przy tym mieć świadomość, że ze względu na ryzyko poparzenia w domu z dziećmi lepiej zrezygnować z urządzeń parowych.

Przed zakupem nawilżacza powietrza zawsze warto zwrócić uwagę na takie kwestie, jak:

  • zużycie wody – najczęściej podawana jest informacja, ile wody urządzenie zużywa w ciągu godziny;
  • powierzchnia nawilżania – producenci zazwyczaj określają, jak dużą przestrzeń jest w stanie nawilżyć urządzenie. Małe urządzenia zwykle są dostosowane do pomieszczeń o powierzchni ok. 20–25 m², z kolei duże mogą nawilżać nawet powierzchnię 80–100 m²;
  • poziom wytwarzanego hałasu;
  • ilość zużywanej energii elektrycznej.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

  • firmy budowlane Poznań

  • firmy budowlane Radom

  • firmy budowlane Rybnik

Jak wybrać odkurzacz bezworkowy? Jaki rodzaj będzie najlepszy?

Odkurzacze bezworkowe są coraz bardziej popularne. Przyczyną są przede wszystkim niższe koszty eksploatacji. Ich zaletą jest również bardzo dobra filtracja zanieczyszczeń, zatem tego typu sprzęt sprawdzi się w domach, w których mieszkają alergicy i małe dzieci. Jakie są rodzaje odkurzaczy bezworkowych i na co zwracać uwagę przy wyborze?

Dobre odkurzacze bezworkowe charakteryzują się niskim poziomem hałasu, sporą pojemnością zbiornika oraz wieloma funkcjami, które mogą znacznie usprawnić codzienne sprzątanie. Nic więc dziwnego, że stały się bardzo popularną alternatywą dla modeli klasycznych.

Co to jest odkurzacz bezworkowy?

Jak sama nazwa wskazuje, odkurzacz bezworkowy nie ma miejsca na tekturowy pojemnik, w które wyposażone są klasyczne modele. Wszystkie zanieczyszczenia są zasysane do specjalnego zbiornika, a powietrze wydostające się na zewnątrz jest czyste dzięki zastosowaniu filtrów. Zanieczyszczenia z pojemnika po odkurzaniu wysypuje się do śmieci. Bezworkowy odkurzacz nazywany jest także cyklonowym.

Jak wybrać najlepszy odkurzacz bezworkowy?

Obecnie na rynku jest bardzo duży wybór odkurzaczy bezworkowych. Dostępne są zarówno tanie modele, jak i te o cenie wprost proporcjonalnej do innowacyjnych funkcji i mocy. Dobrze mieć świadomość, że nie każdy tani odkurzacz bezworkowy ma mniejszą moc lub znacznie niższą jakość. Już za kilkaset złotych można nabyć bardzo dobry model 2000 W lub 1600 W. Najczęściej jednak tani odkurzacz jest jednocześnie mały. Skoro natomiast zakup powinien być celowy, mały odkurzacz bezworkowy będzie optymalnym wyborem przy niedużej powierzchni do sprzątania. Kupując urządzenie, należy kierować się także jego głośnością. Nie dziwi fakt, że popularne są ciche odkurzacze bezworkowe, a więc te nieprzekraczające 65 dB. Nie bez znaczenia są również filtry do odkurzaczy bezworkowych. Powszechnie stosowane są następujące typy:

  • odkurzacz bezworkowy z mikrofiltrem – cienką warstwą włókna, która zatrzymuje tylko część zanieczyszczeń w powietrzu. Stanowi podstawową ochronę. Najczęściej filtr ten stosowany jest w najtańszych modelach;
  • odkurzacz bezworkowy z filtrem HEPA – polecany dla wszystkich cierpiących na alergię. Jest bardzo skuteczny;
  • odkurzacz bezworkowy z filtrem wodnym – skutecznie oczyszcza powietrze. Wodę należy wylewać po każdym użyciu sprzętu, aby nie rozwijały się w niej bakterie. Model z filtrem wodnym nazywany jest odkurzaczem bezworkowym wodnym.

Odkurzacz bezworkowy z dobrym filtrem sprawdzi się w domach i mieszkaniach z małymi dziećmi, alergikami oraz zwierzętami.

Odkurzacze bezworkowe występują w różnych typach. Można zakupić nie tylko klasycznie wyglądający odkurzacz bezworkowy, ale także bardzo wygodny odkurzacz pionowy. Takie modele występują w wersjach przewodowych i bezprzewodowych (zasilanych akumulatorowo).

Dodatkowe akcesoria do odkurzacza bezworkowego

Dobre odkurzacze bezworkowe mają w zestawie szczotki, które umożliwiają efektywne sprzątanie różnych powierzchni. Do najpopularniejszych należą: elektroszczotka, turboszczotka, mini turboszczotka, a także ssawka szczelinowa i szczotka dwufunkcyjna. Dzięki dodatkowym akcesoriom można oczyścić nawet bardzo trudno dostępne miejsca z kurzu i brudu.

Zalety i wady odkurzaczy bezworkowych

Odkurzacz bezworkowy ma szereg zalet, które zainteresują zwłaszcza bardzo wymagających konsumentów. Warto przy tej okazji zwrócić uwagę na niższe koszty eksploatacji w porównaniu do urządzenia klasycznego. Użytkownik nie ponosi kosztów związanych z kupowaniem worków. Można ponadto wybierać spośród wielu doskonale wyposażonych modeli, również odkurzaczy bezworkowych z filtrem wodnym. Dobre urządzenia nienagannie filtrują powietrze z zanieczyszczeń. Jest to szczególnie ważne dla tych, którzy cierpią na dokuczliwe alergie. Mają niższą remisję kurzu – wydmuchiwane powietrze jest zatem czystsze. Taki sprzęt ma również stałą moc ssania, niezależnie od zapełnienia pojemnika. Po każdym sprzątaniu jednak warto go opróżnić i dokładnie wyczyścić, aby nie zalegały w nim nieczystości.

Jakie wady mają odkurzacze bezworkowe? Zazwyczaj ich ceny są wyższe od modeli klasycznych. Innym minusem jest konieczność częstego opróżniania i mycia pojemnika na kurz. Niezależnie jednak od tego, czy te drobne niedociągnięcia wpłyną na wybór urządzenia, warto zaznaczyć, że odkurzacze bezworkowe obecnie są jednymi z atrakcyjniejszych urządzeń sprzątających. Jeśli zatem zależy klientowi na prostej konstrukcji i mocy udogodnień, warto zastanowić się nad kupnem jednego z modeli.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

  • firmy budowlane Olsztyn

  • firmy budowlane Poznań

  • firmy budowlane Radom