Dostępność produktów w Twojej lokalizacji:

Kod pocztowy pozwala na wyświetlanie produktów dostępnych w Twojej okolicy

Kod pocztowy pozwala na wyświetlanie produktów dostępnych w Twojej okolicy

Search icon
Po Budowie

Styl skandynawski – czym się wyróżnia i jak urządzić takie wnętrze?

Opublikowano przez kamil

Funkcjonalny minimalizm połączony z ciepłą, domową atmosferą, biel, kolorowe dodatki i dużo przestrzeni. Salon czy kuchnia w stylu skandynawskim to miejsca przytulne. Nic dziwnego, że ten sposób aranżacji wnętrz szturmem wdarł się do mieszkań na całym świecie.

Styl skandynawski ma ponad stuletnią tradycję. Choć jego współczesne oblicze różni się nieco od pierwotnej wizji twórców, główne założenia pozostają te same. Jak wprowadzić je również do swojego domu?

Skąd wziął się styl skandynawski?

Moda na aranżację mieszkania w szwedzkim stylu sięga pierwszej połowy XX wieku, kiedy to powstał słynny gigant meblarski IKEA. Za twórców stylu skandynawskiego uznaje się parę szwedzkich artystów Carla i Karin Larssonów. Na przełomie XIX i XX wieku wydali oni album Ett Hem (Dom), w którym znalazły się obrazy dokumentujące ich życie rodzinne z ośmiorgiem dzieci w samodzielnie urządzonym domu. Wnętrza były funkcjonalne i przyjazne dla najmłodszych. Powtarzające się sosnowe meble, tkane ręcznie dywaniki i koce oraz poduszki w tradycyjne szwedzkie wzory nadawały pokojom spójności. Wyciszające kolory, duża ilość światła i zieleni, a także połączenie starego z nowym zadecydowały o unikatowym charakterze tego stylu. Jego ogromna popularność to także efekt nagrody Lunning Prize przyznawanej wybitnym projektantom wnętrz ze Skandynawii w latach 50. i 60. XX w. Współczesne domy w stylu skandynawskim wyglądają inaczej niż te sprzed stu lat – pomysłom aranżacyjnym rodziny Larssonów nadano nowoczesny charakter. Nadal dostrzegalne są jednak echa tego praktycznego i wdzięcznego designu bazującego na minimalizmie i prostocie.

Modny salon w stylu skandynawskim

Kwintesencją skandynawskiej aranżacji wnętrz jest zachowanie prostych, czystych form i umiar w doborze dekoracji. Wzorując się na tej estetyce, warto postawić na naturalne materiały, szczególnie na jasne drewno, jutę czy wełnę. Klasyczne połączenie kolorystyczne to biel i szarość z domieszką czerni. Do pokoju dziennego w stylu skandynawskim można jednak wprowadzić odrobinę koloru, na przykład w postaci tkanego dywanu w paski bądź turkusowych krzeseł. Wówczas ściany i podłogę warto pomalować na biało.

Meble w stylu skandynawskim – sofa, fotele i stolik kawowy – powinny być proste i funkcjonalne. Mogą opierać się na drewnianych bądź stalowych nóżkach. Kanapę warto wzbogacić poduszkami haftowanymi w ludowe wzory, nawiązującymi do klasycznie pojętej skandynawskiej stylistyki dekorowania wnętrz. Odpowiednie będą również wzory geometryczne i nietypowe połączenia – na przykład pasków z kratą.

Sypialnia w stylu skandynawskim – strefa relaksu

Miejsce przeznaczone na nocny odpoczynek musi być dobrze przemyślane i funkcjonalne. Z tego względu należy ograniczyć zbędne detale i dekoracje. Powinny znaleźć się tu tylko najpotrzebniejsze meble – łóżko, biurko, komoda, szafa i kilka prostych półek. Ta zasada dotyczy zresztą całego mieszkania utrzymanego w stylu skandynawskim. W sypialni można zastosować ceniony w Skandynawii eklektyzm i meble zakupione w sklepie zestawić z tymi z odzysku. Na komodzie w stylu skandynawskim warto ustawić świeczki lub dodatkową lampę. Duża ilość światła to zresztą jeden z wyznaczników trendu. Lampy popularne w tych aranżacjach mają jasne klosze w kształcie walca. U sufitu natomiast mogą zawisnąć papierowe kule o ciekawej fakturze, które subtelnie rozpraszają światło, wprowadzając przytulną atmosferę. Na tle białych ścian sypialni dobrze będą prezentowały się zarówno zdjęcia lub plakaty w czarnych ramkach, jak i ręcznie tkane makramy. Jasno i przestrzennie będzie również dzięki temu, że okna nie zostaną ozdobione firankami ani zasłonami.

Funkcjonalna kuchnia w stylu skandynawskim

Skandynawska kuchnia powinna być jasna i schludna. Każdy przedmiot musi mieć swoje miejsce. Aby dodać wnętrzu lekkości, można zrezygnować z górnych szafek kuchennych. Zamiast nich sprawdzą się drewniane półki, na których warto ustawić zioła, kwiaty doniczkowe, ulubioną porcelanę czy książki kucharskie. To wszystko podkreśla przytulny, rodzinny charakter wnętrza. Duży stół i drewniane krzesła w stylu skandynawskim powinny zachęcać do wspólnych posiłków – kuchnia bowiem to centrum rodzinnego życia.

Jak urządzić łazienkę w stylu skandynawskim?

Aby łazienka współgrała z resztą pomieszczeń, najlepiej utrzymać ją w odcieniach bieli, szarościach i wykorzystać elementy z jasnego drewna. Białe kafle na ścianie dobrze jest zestawić z czarną armaturą. Można pozwolić sobie na kolorowy dywanik w stylu skandynawskim, barwne ręczniki czy minimalistyczną grafikę w ramce na ścianie. Stopień ich nasycenia powinien być jednak niski – delikatny turkus czy pudrowy róż będą lepsze od krzykliwej czerwieni. We wnętrzu w stylu skandynawskim warto zastosować proste, a jednocześnie niebanalne rozwiązania, takie jak na przykład okrągłe lustro nad umywalką.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

Budowa

Kołki do styropianu – jakie wybrać i jak je montować?

Opublikowano przez kamil

 

Wybór odpowiedniej izolacji cieplnej na budynku to bardzo istotna kwestia, ale jeszcze ważniejsze jest jej odpowiednie zamocowanie. Jak się okazuje, w niektórych przypadkach sam klej czy pianka nie wystarczą, aby zapewnić styropianowi odpowiednią przyczepność. Jednym ze sposobów zapobiegania odklejeniu się styropianu jest zastosowanie kołków do styropianu.

Kołki do styropianu zabezpieczają izolację cieplną przed odpadnięciem. O konieczności zastosowania kołków oraz ich liczbie każdorazowo powinien decydować projektant. Stosowanie łączników jest często zalecane tam, gdzie budynek może być ciągle narażony na silne wiatry oraz wtedy, gdy jest bardzo wysoki.

Jakie kołki do styropianu wybrać? Rodzaje

Kołki do styropianu dzieli się ze względu na rodzaj podłoża, na którym montowana jest izolacja. Rodzaj i długość kołków do styropianu powinny być dobrane do grubości ocieplenia ściany oraz materiału, z którego jest wykonana. Najlepiej jest wybierać kołki z Europejską Aprobatą Techniczną. Wybór odpowiedniego produktu ułatwiają oznaczenia umieszczone na talerzykach kołków, które podpowiadają, do jakich podłoży mogą one być kotwione:

  • A – zwykły beton,
  • B – pełny bloczek ścienny,
  • C – pustak lub cegła dziurawka,
  • D – beton lekki,
  • E – gazobeton.

Najprostszym rozwiązaniem jest skorzystanie z kołków uniwersalnych z oznaczeniem ABCDE, które nadają się do każdego rodzaju podłoża. Potrzebną długość kołków określimy na podstawie grubości warstwy kleju i wymaganej długości zakotwienia w murze. Na przykład dla betonu komórkowego jest to około 10 cm, natomiast w przypadku silikatów około 6 cm. W zależności od rodzaju podłoża do wyboru jest kilka rodzajów trzpienia: metalowy, plastikowy oraz plastikowy wzmocniony włóknem szklanym.

Montaż kołków do styropianu

Montując kołki do styropianu, należy przede wszystkim przestrzegać instrukcji producenta. Dotyczy ona wielkości wywierconych otworów oraz sposobu wiercenia. Przykładowo, przy gazobetonie nie powinno się używać wiertła udarowego.

Kołkowanie styropianu należy rozpocząć po stwardnieniu kleju, którym zostały przyklejone płyty. Zazwyczaj należy odczekać przynajmniej dobę. Liczbę oraz umiejscowienie kołków powinien określić projektant. Za minimalną liczbę przyjmuje się 4 sztuki na 1 m². Pod każdy kołek wierci się otwór w ścianie przez płytę styropianową, tak aby kołki trafiały w ścianę, a nie w puste miejsca. Po wsunięciu kołka wbija się w niego trzpień lub wkręca się go w taki sposób, aby talerzyk kołka był na równi z powierzchnią płyty styropianowej.

Na rynku oferowane są również kołki, które mają możliwość zaślepienia. Należy wtedy za pomocą frezu wyciąć z izolacji okrągłe gniazdo, a po zamontowaniu kołka osłonić talerzyk wcześniej wyciętą zaślepką.

Kiedy należy montować kołki do styropianu?

O procesie kołkowania ocieplenia decyduje profesjonalista – odradza się podejmowanie tej decyzji bez konsultacji z projektantem. Ocieplając ściany zewnętrzne nowo wybudowanego budynku, na przykład domu jednorodzinnego, użycie kołków najczęściej się pomija – wystarczy użycie kleju. Można się jednak upewnić, czy producent użytego materiału termoizolacyjnego nie wymaga stosowania kołków. Takie informacje można znaleźć w aprobatach technicznych każdego materiału i systemu ocieplenia. Niekiedy kołki wystarczy zamontować jedynie w newralgicznych miejscach, takich jak narożniki budynku, miejsce wokół drzwi i okien lub spód płyt balkonowych.

Kołkowanie zaleca się w przypadku przyklejenia styropianu na piankę, pomimo że jest ona uważana za mocniejszą od kleju. Powodem jest fakt, że metody, którymi się bada jej przyczepność, wciąż nie są dość wiarygodne. Dlatego dla bezpieczeństwa i utrzymania prawidłowej izolacji zaleca się stosowanie kołków. Co więcej, w takiej sytuacji instytucje wydające aprobaty techniczne nie dopuszczą budynku do użytku, jeśli nie zostały wykorzystane takie łączniki.

Kołki do styropianu – cena

Ceny kołków różnią się od siebie ze względu na długość oraz rodzaj materiału użytego na trzpieniu. Kołki z metalowym wkręcanym trzpieniem kosztują od 200 zł za opakowanie. Jest to najdroższa opcja. Ceny kołków z wbijanym trzpieniem zaczynają się od 70 zł za opakowanie. Najtańszym rozwiązaniem są kołki plastikowe, które kosztują od 30 zł za opakowanie. Kołki z trzpieniem wzmacnianym włóknem szklanym osiągają ceny od 50 zł do 150 zł za opakowanie.

Jeżeli budowa nie wymaga kupowania kołków w dużych opakowaniach, można je również nabyć na sztuki. Koszt jednego kołka mieści się w przedziale 0,20–1 zł.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

Budowa

Impregnat do drewna – jakie są rodzaje? Kiedy się go stosuje?

Opublikowano przez kamil

Drewno to materiał często stosowany w budownictwie, meblarstwie i wykończeniu wnętrz. Jego zaletą jest plastyczność i możliwość uzyskania ciekawych efektów wizualnych. Aby długo cieszyć się przedmiotami wykonanymi z drewna, należy regularnie stosować impregnat do drewna, który zabezpieczy je przed niekorzystnymi warunkami.

Preparat zabezpieczający musi być odpowiednio dobrany, aby w pełni spełniał swoje zadanie. Inny będzie impregnat do drewna konstrukcyjnego, inny do drewna znajdującego się na zewnątrz domu, jeszcze inny do wnętrz. Wynika to z faktu, że w zależności od tego, do czego i gdzie drewno jest wykorzystywane, narażone jest na różnego rodzaju czynniki, np. niekorzystne warunki pogodowe, zagrożenie rozwojem pleśni lub żerowaniem szkodników itp.

Dlaczego drewno trzeba impregnować?

Drewno jest materiałem naturalnym, który może ulegać stopniowemu niszczeniu pod wpływem warunków, na jakie jest narażone. Uszkodzeniu może również ulec jego struktura, co jest szczególnie niebezpieczne w przypadku drewna konstrukcyjnego (uszkodzenie belek konstrukcyjnych może z czasem doprowadzić do katastrofy budowlanej). Negatywny wpływ na stan drewna mogą mieć takie czynniki jak warunki atmosferyczne, wilgoć, grzyby, a także różnego rodzaju szkodniki. O drewno należy szczególnie dbać w miejscach o podwyższonej wilgotności, a także tam, gdzie panują wysokie wahania temperatur.

Impregnat do drewna wnika w jego strukturę i chroni je przed negatywnym skutkiem określonych czynników. Przykładowo impregnaty do drewna znajdującego się na zewnątrz (np. elewacja budynku, meble ogrodowe) powinny zabezpieczać przede wszystkim przed promieniowaniem UV oraz niekorzystnymi warunkami pogodowymi. Dzięki takiej ochronie drewno nie będzie pękać czy odbarwiać się pod wpływem zmiany temperatur i promieni słonecznych. Zawsze warto też pamiętać o zabezpieczeniu drewna przed szkodnikami oraz rozwojem na ich powierzchni mikroorganizmów. Kiedy drewno nie zostanie odpowiednio zabezpieczone przed tymi czynnikami, z czasem jego struktura ulegnie degradacji, a wykonane z niego przedmioty zniszczą się. Dlatego też przed podjęciem decyzji, jaki impregnat wybrać, należy odpowiedzieć sobie na pytanie, gdzie i w jaki sposób będzie użytkowane drewno oraz jaki jest jego gatunek.

Jakie są rodzaje impregnatów do drewna?

Jak już wspomniano, producenci oferują różne rodzaje impregnatów. Warto zaznaczyć, że deski konstrukcyjne często są już impregnowane. Można to poznać po tym, że mają inny kolor niż naturalne drewno. Zazwyczaj barwi się deski do konstrukcji więźb dachowych. Impregnat z barwnikiem ułatwia równomierne pokrycie drewna. Warto pamiętać o tym, że preparaty wodorozcieńczalne są zalecane do stosowania we wnętrzach, natomiast te na bazie rozpuszczalników zaleca się stosować na zewnątrz. Zwykle jednak impregnat do drewna w wersji podstawowej jest bezbarwny. Wśród preparatów takich wyróżnia się:

  • impregnat solny do drewna – preparaty tego typu składają się z mieszaniny soli o właściwościach owado- i grzybobójczych. Dodatkowo wskazuje się, że jest to impregnat ognioochronny do drewna – zwiększa jego wytrzymałość na działanie wysokiej temperatury. Trzeba jednak pamiętać, że nie uodporni on drewna całkowicie na działanie ognia. Impregnat solny może mieć postać proszku lub koncentratu do rozcieńczania wodą. Dostępne są też produkty od razu gotowe do zastosowania. Zazwyczaj tego rodzaju impregnaty nie zawierają lotnych związków węglowodorowych, przez co są mniej toksyczne i nie mają tak nieprzyjemnego zapachu. Preparatów na bazie soli nie wolno stosować do zabezpieczenia deskowaniu dachu, który będzie pokryty blachą
  • impregnat do drewna rozpuszczalnikowy – jest to preparat, który wnika głęboko w drewno, jednak z uwagi na zawarte w nim związki lotne jest toksyczny. Środki tego typu często produkowane są na bazie benzyny lakowej. Z tego powodu nie są odporne na działanie ognia, dlatego raczej nie stosuje się ich do drewna konstrukcyjnego. Tego rodzaju preparaty można stosować np. do impregnacji płotów drewnianych czy niewielkiej architektury ogrodowej. Z uwagi na drażniący zapach i zawartość związków lotnych nie powinno się ich stosować we wnętrzach;
  • impregnat olejowy do drewna – taki preparat stosuje się głównie w miejscach, gdzie drewno narażone jest na działanie wody i wilgoci, gdyż znacząco zmniejsza nasiąkliwość drewna i ma właściwości hydrofobowe. Impregnaty tego typu mogą również zawierać środki chroniące drewno przed pleśnią czy owadami. Na rynku dostępne są również impregnaty olejowe barwiące. Z uwagi na to, że część preparatów olejowych może zawierać związki lotne, zaleca się ich stosowanie na zewnątrz;
  • impregnat żywiczny – podobnie jak impregnat olejowy chroni drewno przed wilgocią. W tej grupie produktów również występują impregnaty wodorozcieńczalne i rozpuszczalnikowe, co pozwala na dobranie preparatu zarówno do wnętrza domu, jak i do zabezpieczenia elementów znajdujących się na zewnątrz. Takie preparaty zazwyczaj nadają drewnu dekoracyjne wykończenie, gdyż zawierają barwnik zmieniający kolor malowanego przedmiotu.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

  • firmy budowlane Katowice

  • firmy budowlane Kielce

  • firmy budowlane Kraków

Budowa

Folia paroprzepuszczalna ‒ charakterystyka i zastosowanie

Opublikowano przez kamil

Pokrycie dachu to ważny element każdego domu, a jego głównym zadaniem jest zapewnienie szczelności budynku. Użycie odpowiednich materiałów zapewni trwałość izolacji i przyczyni się do komfortu cieplnego całego budynku.

Folię paroprzepuszczalną można stosować do prawie wszystkich pokryć dachowych. Chroni ona nie tylko izolację przed parą wodną, ale również całą konstrukcję dachu przed wiatrem czy promieniowaniem UV. Jak dobrać odpowiednią folię paroprzepuszczalną?

Czym jest folia paroprzepuszczalna?

Folia paroprzepuszczalna jest inaczej nazywana folią wstępnego krycia dachu. Układa się ją bezpośrednio lub pośrednio na jego izolacji. Jej zadaniem jest nie tylko ochrona ocieplenia przed uszkodzeniami mechanicznymi, ale przede wszystkim odprowadzanie wilgoci przenikającej z poddasza oraz ochrona przed przeciekaniem. Tego typu materiał posiada na swojej powierzchni mikroperforacje, oznacza to, że krople wody nie są w stanie przedostać się przez folię natomiast para wodna może swobodnie przenikać przez jej powierzchnię. Zaletą folii paroprzepuszczalnej jest fakt, że może być stosowana jako tymczasowe (nawet do 3-4 miesięcy) pokrycie dachu. Jakość folii paroprzepuszczalnej określają dwa parametry: współczynnik paroprzepuszczalności Sd oraz wytrzymałość na uszkodzenia mechaniczne. Na dużą wytrzymałość folii wskazują wartości powyżej 300 N dla materiału o szerokości 5 cm.

Folia paroprzepuszczalna – charakterystyka

Aby kupić odpowiedni materiał, należy zwrócić na kilka ważnych parametrów folii paroprzepuszczalnej. Należy do nich przede wszystkim współczynnik paroprzepuszczalności Sd, który określa równoważną grubość warstwy powietrza wyrażoną w metrach. Odpowiada to takiemu samemu spadkowi prężności pary wodnej, który pojawia się podczas jej przenikania. Innymi istotnym czynnikiem jest odporność na promieniowanie UV oraz wodoszczelność pokrycia. Folia najczęściej ma klasę W1, a szczelność może być zapewniona podczas naporu słupa wody nawet do 2 metrów. Gramatura i grubość materiału określa wytrzymałość folii. Im więcej gramów na metr kwadratowy materiału, tym folia jest bardziej wytrzymała. Na etykiecie folii paroprzepuszczalnej znajdziemy również specyfikację wytrzymałości na obciążenia. W przypadku najbardziej wytrzymałych folii jest to nawet 500 N / 50 mm.

Rodzaje folii paroprzepuszczalnej

Folie paroprzepuszczalne dzielą się na dwa rodzaje. Pierwszy z nich to tzw. folia wstępnego krycia, która występuje w stonowanych kolorach (beżowym, szarym, zielonym lub czarnym). Dodatkowo może mieć antyodblaskową warstwę, która skutecznie zapobiega uciążliwym refleksom w słoneczny dzień. Folie te są grubsze, sztywniejsze i bardziej szorstkie w porównaniu z folią paroizolacyjną. Folia, którą można kłaść na pełne deskowanie, charakteryzuje się włóknistą budową oraz wysoką paroprzepuszczalnością – do 3000 g / m² / 24 h. Na deskowaniu nie powinno kłaść się folii o niskim współczynniku paroprzepuszczalności.

Innym rodzajem jest folia wysokoparoprzepuszczalna, której współczynnik Sd mieści się w zakresie 0,015–0,045 m. Swoim wyglądem przypomina ona tkaninę bądź papier. Jej włóknista struktura skutecznie przepuszcza parę wodną oraz zapobiega jej gromadzeniu się w warstwie ocieplenia, dlatego można ją układać bezpośrednio na ociepleniu.

Niskoparoprzepuszczalne folie mają przepuszczalność w zakresie od 20 do 100 g / m² / 24 h, a współczynnik Sd jest większy niż 0,1 m. W porównaniu z poprzednim rodzajem przepuszczają dziesięciokrotnie mniej pary wodnej, dlatego nie mogą być stosowane bezpośrednio na ocieplenie.

Montaż folii paroprzepuszczalnej

Folie paroprzepuszczalna są dwukolorowe bądź jedna ze stron pokryta jest napisami. Ma to na celu uniknięcie pomyłki podczas montażu. Jest to istotne, ponieważ para wodna jest przepuszczalna tylko w jedną stronę.

Pracę przy montażu folii paroprzepuszczalnej można rozpocząć po wyschnięciu impregnatu więźby dachowej. Deski i krokwie powinny być oszlifowane – w innym wypadku mogłyby uszkodzić warstwę folię o słabszej wytrzymałości. Montaż rozpoczyna się od rozciągnięcia dolnego pasa wzdłuż okapu. Mocowanie następuje przy pomocy zszywek dekarskich lub gwoździ. Folii nie powinno się napinać, tylko lekko się ją naciąga. Kolejne paski materiału układa się z zachowaniem zakładów – w zależności od kąta nachylenia dachu powinny one mieć od 10 do 20 cm.

Folię wysokoparoprzepuszczalną można montować bezpośrednio na izolacji dachowej. Ze względu na jej wysokie parametry para wodna zostanie skutecznie odprowadzona. Inaczej niż w przypadku folii niskoparoprzepuszczalnej, gdzie podczas montażu należy pozostawić kilkucentymetrową szczelinę wentylacyjną.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

Budowa

Czym jest geowłóknina? Jakie są jej rodzaje i zastosowanie?

Opublikowano przez kamil

 

Geowłóknina to materiał, który znajduje szerokie zastosowanie w budownictwie. Często wykorzystywany jest także w kształtowaniu terenu, np. przy budowie dróg. Tak szeroki zakres użycia geowłókniny możliwy jest dzięki jej właściwościom.

Producenci oferują różne rodzaje geowłókniny, których dokładne właściwości i parametry są dostosowane do ich zastosowania. Geowłóknina może być na przykład stosowana pod drogi czy ścieżki ogrodowe wykonane z kostki brukowej. Innym rodzajem jest geowłóknina drenażowa, która doskonale sprawdzi się przy tworzeniu drenażu wokół domu. Czym dokładnie jest geowłóknina i jakie jest jej zastosowanie? Co jeszcze warto wiedzieć o tym materiale?

Czym jest geowłóknina?

Geowłóknina jest wykonana z włókien polipropylenowych lub poliestrowych połączonych mechanicznie metodą igłowania bądź termicznie poprzez zgrzewanie. W ten sposób powstaje płaska płachta, która w postaci rolki jest dostępna w sklepach. Materiał ten zaliczany jest do płaskich geosyntetyków i najczęściej znajduje zastosowanie w budownictwie, zwłaszcza drogowym oraz przy kształtowaniu terenu (geowłóknina drogowa). Geowłóknina może być stosowana między innymi przy polepszaniu stateczności podłoża w czasie kształtowania nasypów czy do wykonania drenażu (geowłóknina drenażowa). Znajduje zastosowanie także przy kształtowaniu i zabezpieczeniu brzegów rzek czy tworzeniu wałów przeciwpowodziowych. Na posesji geowłókninę można wykorzystać między innymi w czasie prac związanych z budową podjazdu, tworzeniem ścieżek (geowłóknina pod kostkę polbrukową), przydomowych oczyszczalni ścieków czy oczek wodnych. Można ją stosować także do tworzenia tak zwanych zielonych dachów.

Niekiedy można spotkać się z zamiennym stosowaniem nazw „geowłóknina” i „agrowłóknina”. Trzeba jednak zaznaczyć, że są to dwa odmienne materiały o zupełnie innych właściwościach i zastosowaniu. Agrowłókninę wykorzystuje się głównie w ogrodnictwie, np. do osłaniania czy ściółkowania roślin.

Rodzaje geowłókniny i ich właściwości

Producenci oferują różne rodzaje geowłókniny. Dzięki różnym parametrom i właściwościom można dobrać produkt dobrze dopasowany do konkretnych potrzeb inwestora. Do najczęściej stosowanych materiałów tego typu należą między innymi:

  • geowłóknina filtracyjna – stosowana również przy systemach drenażowych w celu zwiększania ich wydajności oraz żywotności, a także dla ochrony gruntów przed wypłukiwaniem. Ten typ geowłókniny przepuszcza wodę oraz drobne ziarna piasku;
  • geowłóknina separacyjna (a także separacyjno-filtracyjna) ‒ zazwyczaj stosowana jest w miejscach narażonych na duże odkształcenia. Jest ona bardzo wytrzymała na rozciąganie, odkształcenia, a także obciążenia czy przebicia. Geowłókninę separacyjno-filtracyjną najczęściej produkuje się metodą igłowania, co pozwala na osiągnięcie najlepszych parametrów. Stosuje się ją jako geowłókninę drenażową, a także do stabilizacji i ochrony gruntu
  • geowłóknina dwuwarstwowa – jest bardzo wytrzymała, przez co znajduje zastosowanie wszędzie tam, gdzie istnieje ryzyko wymywania gruntu (np. w budownictwie wodnym). W przypadku tego rodzaju geowłókniny warstwa filtracyjna chroniona jest przez drugą warstwę, odporną na różnego rodzaju uszkodzenia mechaniczne;
  • geowłóknina ochronna – jej głównym zadaniem jest ochrona geomembran. Stosuje się ją również przy budowie wysypisk. Jest wysoce odporna na uszkodzenia mechaniczne, takie jak rozciąganie czy odkształcenia.

Wady i zalety geowłókniny

Jedną z zalet geowłókniny jest jej niska cena. W zależności od parametrów ceny wahają się w granicach od 2,5 zł do 6 zł za metr kwadratowy. W przypadku zakupu geowłókniny w rolkach trzeba liczyć się z ceną od ok. 250 zł za rolkę o wymiarach 2 × 50 m.

Zalety poszczególnych rodzajów geowłókniny zależą między innymi od jej grubości i sposobu wytworzenia. Ogólnie można jednak wskazać, że wszystkie geowłókniny charakteryzują się stosunkowo dobrą odpornością na obciążenia i uszkodzenia mechaniczne, a także odkształcenia. Ważną cechą jest również wysoka przepuszczalność wody.

Należy jednak pamiętać, że geowłóknina produkowana na bazie polipropylenu jest mało odporna na działanie promieni słonecznych. Dlatego jeżeli materiał ten będzie wykorzystywany na zewnątrz lub miejsce jego ułożenia będzie długo odsłonięte, warto zdecydować się na geowłókninę poliestrową. Na uwadze trzeba mieć również to, że materiał ten jest mało odporny na działanie alkaloidów. Oznacza to, że nie zaleca się jego stosowania w miejscach, gdzie będą używane produkty na bazie tych związków, gdyż mogą one wpłynąć na właściwości i wytrzymałość geowłókniny.

Jak układać geowłókninę?

Jeżeli geowłóknina ma spełniać swoje zadanie i nie ulec przesunięciu lub uszkodzeniu, należy zwrócić uwagę na jej staranne ułożenie. Podłoże, na którym będzie ułożony materiał ochronny, musi zostać odpowiednio przygotowane. Po rozłożeniu geowłókniny należy sprawdzić, czy na ułożonej płachcie nie ma żadnych zagnieceń i innych nierówności. Pod płachtą natomiast nie może być żadnych elementów, które mogłyby uszkodzić jej powierzchnię. Jeżeli konieczne okaże się wykorzystanie więcej niż jednej płachty czy rolki materiału, to na łączeniu należy wykonać zakładkę. Przy systemach drenażowych stosuje się zakładkę 20 cm, natomiast przy podbudowach i wzmacnianiu wałów 30 cm.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

Wnętrza

Jak zwalczyć pluskwy i inne insekty, potocznie zwane robakami domowymi? Poznaj skuteczne metody walki z pasożytami w mieszkaniu

Opublikowano przez kamil

W domu czasem pojawiają się nieproszeni goście, którzy najczęściej pomieszkują w meblach, ubraniach i pościeli. Pasożyty w postaci insektów domowych potrafią szybko się rozprzestrzeniać, dlatego warto dowiedzieć się, jak je wytępić.

Kiedy w mieszkaniu pojawią się „robaki” (jest to określenie potoczne), należy podjąć środki, aby je wypędzić. Przede wszystkim warto dowiedzieć się, gdzie najczęściej mogą się pojawić. Sprawdź, jak pozbyć się pluskiew oraz innych insektów.

Skąd się biorą pluskwy w domu?

W każdym mieszkaniu mogą się zalęgnąć różnego rodzaju robaki i owady. Najczęściej spotykanymi insektami są pluskwy i karaluchy. Właściciele domów mogą również spotkać mrówki, które przychodzą z pól i ogrodów. Powszechnie przyjęła się opinia, że insekty przyciąga brud, ale w rzeczywistości przenoszą je ludzie lub same dostają się do domu przez nieszczelności (np. szpary w drzwiach i oknach). Jest wiele źródeł pochodzenia nieproszonych gości. Mogą się przyczepić do odzieży, np. podczas nocowania w zapluskwionym miejscu. Można więc je przynieść zarówno z hoteli, jak i od znajomych, którzy borykają się z podobnym problemem.

Karaluchy i małe robaczki w domu mogą być przyniesione również w wyniku wcześniejszego pobytu w miejscach, w których znajdują się tapicerowane meble oraz z dużych skupisk ludzi, np. z kin, teatrów, opery oraz środków transportu publicznego. Insekty przenoszone są nieświadomie, zazwyczaj w ubraniach, na których bardzo łatwo jest im się zaczepić. Inną przyczyną pojawienia się w domu owadów mogą być przeprowadzki. Może się zdarzyć, że zmiana lokum niesie ze sobą ryzyko zamieszkania z niechcianymi lokatorami, którzy już wcześniej zasiedlili to miejsce.

Domowe sposoby na pluskwy i karaluchy

Niestety wypędzenie z domu pluskiew nie jest proste, ponieważ robaki te umiejętnie chowają się w kryjówkach. Czasem trudno nawet stwierdzić ich obecność. Można ją rozpoznać po charakterystycznym zapachu oraz po pozostawionych odchodach w postaci brunatnych plamek. Jeśli zauważysz takie ślady, natychmiast podejmij środki zwalczające. Przed przystąpieniem do walki z robactwem warto wiedzieć, że jaja pluskiew mogą znajdować się dosłownie wszędzie, dlatego ważne jest dokładne wyczyszczenie mebli, pościeli, zasłon i odzieży. Insekty potrafią sprytnie się schować i pozostawać w uśpieniu nawet przez rok. Wszystkie przedmioty, które można prać w pralce, należy wyprać w jak najwyższej temperaturze, a w przypadku pluszaków zaleca się umieszczenie ich w zamrażarce na okres dwóch tygodni. Aby skutecznie pozbyć się pluskiew domowych, należy dokładnie odkurzyć każdą szczelinę w mieszkaniu. Trzeba tę czynność wykonać bardzo precyzyjnie ‒ czasem będzie to wymagało rozkręcenia mebli, aby dotrzeć do trudno dostępnych zakamarków. Po czyszczeniu i odkurzaniu można przystąpić do kolejnego etapu, czyli szorowania. W tym celu należy przygotować ciepłą wodę z mydłem, która oderwie złożone przez robaki jaja. Przedmioty, których nie da się umyć, warto zawinąć w worek foliowy i wynieść z domu.

Aby zapobiec rozprzestrzenianiu się owadów domowych, należy pamiętać o codziennym utrzymywaniu czystości. Ważne jest nie tylko częste odkurzanie podłogi, ale również jej pastowanie, trzepanie i wietrzenie dywanów i zasłon oraz odkurzanie tapicerek. Ponieważ robaki lubią się zagnieżdżać pod boazerią i tapetą, ważne jest ich bieżące naprawianie i uszczelnianie. Nie bez znaczenia jest higiena miejsca do spania. Warto często wymieniać i wietrzyć pościel oraz czyścić materace, koce i narzuty. Jeżeli po kilku dniach zauważysz, że w mieszkaniu pluskwy znów się pojawiły, posmaruj wszystkie podejrzane miejsca substancjami odstraszającymi, np. spirytusem denaturowanym, olejem lawendowym lub mieszanką maści rtęciowej i nafty. Jeśli zajdzie konieczność, zerwij listwy podłogowe i odkurz znajdującą się pod nimi powierzchnię.

Chemiczne zwalczanie pluskiew i innych insektów

Wiele osób zastanawia się, jak się pozbyć pluskwy i innych robaków. Jeśli domowe sposoby zawiodą, można skorzystać z usług profesjonalnej ekipy, która zastosuje odpowiednie środki chemiczne. Najpopularniejsze metody walki z insektami to opryskiwanie i zamgławianie, które przeprowadza się kilkakrotnie. W obydwu technikach najważniejsza jest cykliczność działań oraz stosowanie różnorodnych związków chemicznych. Do dezynsekcji pluskiew i robaków wykorzystuje się środki kontaktowo-pokarmowe, co oznacza, że owady umierają w wyniku spożycia trującego preparatu lub poprzez kontakt z miejscem, na którym był naniesiony środek na pluskwy.

Zwalczanie pluskwy domowej metodą zamgławiania polega na wytworzeniu chemicznej zawiesiny za pomocą specjalistycznych urządzeń rozpylających. Powstała w ten sposób kropla może nie tylko dotrzeć do trudno dostępnych miejsc, ale również wznieść się pod sufit oraz wniknąć w głąb tapicerowanych mebli lub szpar i szczelin. Ważne, aby podczas stosowania tej metody schować produkty spożywcze, zabawki oraz naczynia, aby uniknąć zakażenia trucizną. Odrobaczane pomieszczenie należy opuścić na kilka godzin, pamiętając o zamknięciu okien i uszczelnieniu wentylacji.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

  • firmy budowlane Poznań

  • firmy budowlane Radom

  • firmy budowlane Rybnik

Dla Firm Budowlanych

Co to jest polistyren i jakie jest jego zastosowanie?

Opublikowano przez kamil

 

Polistyren jest tworzywem sztucznym, z którego otrzymywany jest m.in. styropian oraz styrodur (polistyren ekstrudowany). Wykorzystuje się go także w produkcji opakowań leków, zabawek, sztucznej biżuterii, bezpiecznego szkła czy elementów sprzętu AGD.

Polistyren nadaje się do barwienia i jest termoplastyczny ‒ można zmieniać jego kształt pod wpływem ogrzewania. Jest materiałem łatwopalnym, który topi się nawet po szybkim usunięciu źródła ognia. Polistyren pali się żółtopomarańczowym, kopcącym płomieniem. Rozpuszcza się m.in. pod wpływem benzyny i dwusiarczku węgla.

 

Szukasz zleceń budowlanych?

Interesuje Cię dostęp do darmowej bazy klientów z Twojej okolicy? Klienci zdecydowani na budowę domu, posiadający projekt i pozwolenie? Mamy zlecenia od zweryfikowanych Klientów z działką i z gotowym projektem domu, do 50 km- zlecenia na SMS. Jeżeli prowadzisz firmę, która świadczy poniższe usługi: Murowanie, Budowa domu stan surowy, pod klucz > możesz bezpłatnie zarejestrować się i korzystać z ofert.

  • śląskie
  • kujawsko-pomorskie
  • lubelskie
  • lubuskie
  • łódzkie
  • malopolskie
  • mazowieckie
  • opolskie
  • podkarpackie
  • podlaskie
  • pomorskie
  • śląskie
  • świętokrzyskie
  • warmińsko-mazurskie
  • wielkopolskie
  • zachodniopomorskie
Więcej miast i firm >>

Czym jest polistyren?

Polistyren jest tworzywem sztucznym uzyskiwanym w procesie polimeryzacji styrenu (organicznego związku chemicznego). Należy do grupy poliolefin, czyli polimerów (substancji chemicznych o dużej masie cząsteczkowej), które składają się tylko z węgla i wodoru.

Polistyren – właściwości

Polistyren jest twardy, kruchy, podatny na odkształcenia i ma niski współczynnik elastyczności. W stanie naturalnym jest przezroczysty lub półprzezroczysty, jednak łatwo można nadać mu kolor za pomocą dowolnego barwnika. Polistyren jest łatwopalny i ma niską wytrzymałość cieplną. W temperaturze 70-75⁰C zaczyna mięknąć, topi się w 130-140⁰C stopniach. Zalicza się do termoplastów, czyli materiałów, których kształt nadawany jest podczas procesu topnienia. Cechuje go mała lepkość. Do jego właściwości należy odporność na wodę, niektóre sole i kwasy, a także na ścieranie. Tworzywo łatwo się elektryzuje i wykazuje skłonności do pęknięć naprężeniowych.

Jakie jest zastosowanie polistyrenu?

Polistyren jest podstawą tworzyw sztucznych oznaczanych symbolem „PS”. Wykorzystuje się go jako materiał do wytwarzania sztucznej (plastikowej) biżuterii, kloszy lamp, układów wentylacyjnych oraz zabawek. Jest także składnikiem szczoteczek do zębów, folii izolacyjnych, niektórych elementów sprzętów AGD (np. obudowy telewizorów) czy opakowań (np. płyt CD, leków). Nie powinien mieć jednak kontaktu z żywnością (zwłaszcza produktami, które zawierają tłuszcze) ze względu na niską odporność chemiczną.

Polistyren znajduje szerokie zastosowanie w budownictwie. Ze spienionego i ogrzanego parą wodną polistyrenu otrzymuje się styropian, powszechnie stosowany m.in. jako materiał termoizolacyjny. Polistyren spieniony to także materiał, z którego uzyskiwany jest polistyren ekstrudowany, znany inaczej jako styrodur (XPS). W porównaniu z klasycznym styropianem polistyren ekstrudowany ma lepsze parametry, jest twardszy, bardziej odporny na uszkodzenia i ściskanie, i w mniejszym stopniu chłonie wodę (z tego też względu jego cena jest wyższa). Styrodur jest stosowany jako materiał izolujący w miejscach narażonych na duże obciążenia, takich jak np. ściany fundamentowe, ściany piwniczne, dachy płaskie, podłogi ułożone bezpośrednio na gruncie czy garaże wielopoziomowe. Płyty polistyrenu ekstrudowanego nadają się do wykonywania termoizolacji ścian, ponieważ dobrze przyczepia się do nich klej oraz tynk (szczególnie do płyt o chropowatej powierzchni). Do wykonania izolacji w domu jednorodzinnym wystarczy styrodur o gęstości do 30 kg/m². Płyta polistyrenowa o gęstości do 45 kg/m² zalecana jest w przypadku budownictwa przemysłowego.

Znane jest także wykorzystanie polistyrenu w produkcji szkła syntetycznego. Szkło polistyrenowe cechuje się dużą odpornością na uszkodzenia mechaniczne. Określane jest mianem szkła bezpiecznego, ponieważ pod wpływem pęknięcia na jego powierzchni nie powstają ostre krawędzie ani odpryski. Płyta polistyrenowa ma wysoką transparentność (dostępne są także warianty nieprzezroczyste – z mlecznym wykończeniem) i nadaje się do polerowania. Szkło polimerowe wykorzystywane jest m.in. w aranżacjach kuchennych i łazienkowych jako sposób na wykończenie frontów lub ścianek z imitacją szkła czy jako przeszklenie drzwi wewnętrznych. Charakteryzuje się niewielką wagą.

 

Granulat polistyrenowy – popularny wypełniacz i lekkie kruszywo do wyrobów z betonu

Spieniony polistyren jest dostępny w sprzedaży także w postaci granulatu. Wielkość kulek wynosi zwykle od 2 do 10 mm i stanowią one popularne wypełnienie puf, foteli, zabawek i niektórych mebli. Siedziska wypełnione granulatem idealnie dopasowują się do pozycji ciała użytkownika i są bardzo wygodne. Taką postać polistyrenu można też spotkać w materacach rehabilitacyjnych oraz antyodleżynowych. Granulat polistyrenowy sprawdza się także jako wypełnienie podłóg (np. przestrzeni pomiędzy legarami) oraz jako lekkie kruszywo do wyrobów z betonu. Spieniony polistyren w kulkach może też być dobrym sposobem na wykonanie termomodernizacji w miejscach z utrudnionym dostępem, np. w szczelinach w murze lub stropodachach.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

  • firmy budowlane Rybnik

  • firmy budowlane Rzeszów

  • firmy budowlane Szczecin

 

Po Budowie

Odkurzacz piorący – czym kierować się przy zakupie?

Opublikowano przez kamil

 

Mimo że odkurzacze piorące są dostępne na rynku od wielu lat, to nie cieszą się tak dużą popularnością jak tradycyjne odkurzacze. Nie wszyscy jednak wiedzą, że nowoczesne odkurzacze piorące umożliwiają zarówno pranie dywanów, łóżek i kanap, jak i odkurzanie kurzu oraz innych suchych zabrudzeń.

Jedną z największych zalet odkurzaczy piorących jest dokładne czyszczenie powierzchni z różnego rodzaju alergenów, takich jak roztocza i kurz. Właśnie to sprawia, że tego rodzaju produkty są często wybierane przez alergików.

Odkurzacze piorące: działanie i cechy charakterystyczne

Budowa i działanie odkurzaczy piorących nie są skomplikowane. Pod obudową urządzenia znajdują się dwa pojemniki – jeden przeznaczony na wodę z detergentem do prania, a drugi do zbierania brudu z zasysanego powietrza. Zgromadzona w nim woda odseparowuje zebrane zanieczyszczenia od powietrza, a nawet jeśli nie zrobi tego dokładnie, to w urządzeniu znajduje się jeszcze dodatkowy filtr zabezpieczający. Odkurzacze piorące są zazwyczaj cięższe od zwykłych odkurzaczy, a ich waga wzrasta wraz ze zbieraną zanieczyszczoną wodą.

Większość odkurzaczy piorących doskonale sprawdza się w czyszczeniu m.in.:

  • linoleum,
  • tapicerki (w tym samochodowej),
  • paneli,
  • dywanów,
  • boazerii,
  • łóżek i kanap.

Samo użytkowanie tego typu odkurzaczy nie powinno stanowić problemu nawet dla osób, które wcześniej nie korzystały z takiego sprzętu. Przed pierwszym użyciem zawsze należy zapoznać się z instrukcją obsługi producenta i stosować się do niej zarówno w kwestii użytkowania, jak i dbania o urządzenie. Zasadniczo praca przy użyciu odkurzacza piorącego wygląda tak samo niezależnie od modelu. Na powierzchnię przeznaczoną do czyszczenia najpierw należy zaaplikować rekomendowany przez producenta detergent wytwarzający pianę. Dopiero po odczekaniu kilku minut przy użyciu końcówki ssącej odkurzacza można zebrać środek czyszczący. Należy robić to dokładnie, aby usunąć cały detergent. Czyszczona powierzchnia nadaje się do normalnego użytkowania dopiero po całkowitym wyschnięciu. Można poczekać, aż wyschnie sama albo przyspieszyć ten proces poprzez wyniesienie jej na słoneczne lub przewiewne miejsce.

Jaki odkurzacz piorący jest najlepszy do domowych potrzeb?

W sklepach można znaleźć różnego rodzaju odkurzacze piorące przeznaczone zarówno do użytku domowego, jak i komercyjnego. Odkurzacz piorący do domu zazwyczaj cechuje się mniejszą mocą i mniej efektywnym działaniem, z drugiej strony ma jednak swoje zalety, do których należy zaliczyć niewielki rozmiar i wagę oraz łatwość użytkowania. Znalezienie dobrego piorącego odkurzacza jest proste pod warunkiem określenia własnych potrzeb. Przede wszystkim należy wiedzieć, czy chce się kupić sprzęt wyposażony jedynie w funkcję prania, czy również wciągania suchych zabrudzeń. Ten drugi rodzaj urządzeń jest nieco droższy, ale i tak cieszy się coraz większą popularnością. Jeśli jednak ktoś posiada już zwykły odkurzacz dobrej jakości, to zakup urządzenia 2w1 będzie raczej zbędnym wydatkiem.

W zależności od tego, jak często odkurzacz będzie używany i jakie powierzchnie będą nim czyszczone, przy wyborze odpowiedniego urządzenia należy zwrócić uwagę na:

  • moc odkurzacza – na regularne domowe sprzątanie w pełni wystarczające będzie 1400 W;
  • pojemność pojemnika na wodę – im większy pojemnik, tym rzadziej trzeba uzupełniać wodę. Standardowo dobre odkurzacze piorące są wyposażone w pojemniki o pojemności około 5 litrów;
  • pojemność worka – ważna w przypadku odkurzaczy, które dają również możliwość usuwania suchego brudu. Zazwyczaj jest to około 15‒20 litrów;
  • akcesoria w zestawie – im więcej różnego rodzaju końcówek i elementów dodatkowych, tym łatwiejsze będzie pranie trudno dostępnych miejsc;
  • gabaryty – w sprzedaży są dostępne zarówno małe odkurzacze piorące, jak i takie o większych rozmiarach. Osoby nie dysponujące dużą ilością miejsca do przechowywania powinny wybierać mniejsze urządzenia – tym bardziej że często ich moc nie ustępuje tym większym.

Odkurzacz piorący: cena uzależniona od funkcji i producenta

Ceny odkurzaczy piorących do domu są bardzo zróżnicowane i zależą od kilku czynników. Najdroższe są odkurzacze 2w1 renomowanych producentów – trzeba za nie zapłacić nawet 2–3 tysiące złotych. Urządzenia wyłącznie z funkcją prania są zdecydowanie tańsze – w zależności od firmy kosztują od kilkuset do około 1,5 tysiąca złotych. W sklepach można znaleźć również sprzęt znajdujący się na niższej półce cenowej. Tani odkurzacz piorący można kupić już za około 300–400 złotych. Należy jednak wziąć pod uwagę, że za niższą ceną zazwyczaj idzie niższa jakość produktu i jego krótsza żywotność.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

Po Budowie

Czym kierować się przy wyborze kratki wentylacyjnej?

Opublikowano przez kamil

Kratka wentylacyjna to widoczny element instalacji wentylacyjnej. Oprócz funkcji dekoracyjnej spełnia przede wszystkim funkcję ochronną przed cofaniem się zanieczyszczeń.

Kratka wentylacyjna zasłania otwór wentylacyjny zarówno w instalacji grawitacyjnej, jak i mechanicznej. W sprzedaży dostępne są różne modele kratek różniące się między innymi umiejscowieniem, budową oraz materiałem, z którego zostały wykonane.

Czym jest kratka wentylacyjna?

Kratka wentylacyjna to część każdej instalacji wentylacyjnej, przesłaniająca otwór wentylacyjny. Można wśród nich wyróżnić dwa podstawowe typy: kratki montowane od wewnątrz i od zewnątrz. Pierwsze z nich najczęściej można spotkać w pomieszczeniach kuchennych, łazienkach oraz pralniach. Sprawna wentylacja, której częścią są kratki wentylacyjne, jest również wymagana w innych pomieszczeniach pozbawionych otworów okiennych.

Kratka wentylacyjna zewnętrzna jest zabezpieczeniem ujścia przewodu wentylacyjnego od zewnętrznej strony obiektu. Sposób jej wykonania oraz parametry wytrzymałościowe i trwałościowe powinny zapewnić odporność tego elementu na czynniki atmosferyczne (podmuchy wiatru, zawilgocenie, cykliczne zamrażanie i rozmrażanie), a także zabezpieczyć go przed zniszczeniem przez zwierzęta.

Rodzaje kratek wentylacyjnych

Kratki wentylacyjne różni przede wszystkim miejsce, w którym można je zamontować. Z tego względu można je podzielić na:

  • kratki naścienne – przytwierdzane do ściany za pomocą kołków rozporowych lub na klej, produkowane najczęściej z tworzywa syntetycznego;
  • kratki sufitowe – instalowane na płaszczyznach sufitowych. Podobnie jak kratki ścienne są wykonane z plastiku, a montowane przy użyciu kołków rozporowych. Najczęściej spotykanym produktem z tej grupy jest kratka wentylacyjna prostokątna, sufitowa kratka wentylacyjna okrągła, kwadratowa oraz owalna;
  • kratki meblowe – ten typ kratek nie wchodzi w skład typowej instalacji kominowej. Ich zadaniem jest zapewnienie wymiany powietrza we wnętrzu mebli. Z tego względu są polecane jako wyposażenie obudowy szafek kuchennych;
  • kratki drzwiowe (kratka wentylacyjna do drzwi) – montuje się je w drzwiach kuchni, łazienek oraz innych pomieszczeń, w których występuje wysoki poziom wilgoci. Umożliwiają bardziej efektywną wymianę wilgotnego powietrza;
  • kratki podłogowe – najczęściej stosowane w obiektach o charakterze publicznym i przemysłowym. Z uwagi na miejsce montażu muszą charakteryzować się wysokimi parametrami trwałości i wytrzymałości mechanicznej. Najczęściej stosowane są podłogowe kratki wentylacyjne metalowe.

Jaką kratkę wentylacyjną wybrać?

Oprócz miejsca montażu kratki wentylacyjne są zróżnicowane pod względem budowy i wymiarów. Popularnym rozwiązaniem jest kratka wentylacyjna z żaluzją (kratka wentylacyjna zamykana), której otwieranie i zamykanie odbywa się przy pomocy minirolety na sznureczku. Takie rozwiązanie umożliwia odcięcie dopływu powietrza z zewnątrz, co jest szczególnie przydatne przy niskich temperaturach w miesiącach zimowych. Nie zaleca się jednak długotrwałego zamykania kratki ze względu na zmniejszenie wydajności bądź zablokowanie mechanizmu wentylacyjnego. Z kolei kratka wentylacyjna autoaktywna, inaczej określana jako anemostat, ma możliwość dostosowania do warunków panujących we wnętrzu pomieszczenia, w którym się znajduje. Jej konstrukcja pozwala na automatyczne uchylanie lub przymykanie. Ten rodzaj kratek jest najczęściej montowany w pokojach. Najbardziej typowym rozwiązaniem jest natomiast kratka otwarta. Jej rola sprowadza się przede wszystkim do przesłaniania wejścia przewodu kominowego.

Kratki wentylacyjne mogą być wykonane z tworzywa sztucznego lub metalu. Tańszą opcją są produkty wykonane z tworzyw sztucznych. Charakteryzuje je stosunkowo wysoka sztywność oraz szeroka gama dostępnych kolorów. Najczęściej wybierana jest kratka wentylacyjna czarna oraz biała. W tej grupie znajdują się również kratki wentylacyjne ozdobne. Ich wadą jest krótka trwałość. Tworzywo wraz z upływem czasu staje się coraz bardziej kruche, co powoduje konieczność wymiany kratki na nową. Kratka wentylacyjna metalowa jest z pewnością bardziej odporna. Cechuje ją większy ciężar, a także cena. Jej montaż wymaga użycia dodatkowych łączników. Rzadko zdarza się, aby kratki z metalu były montowane „na wcisk”.

Wybór odpowiedniej kratki wentylacyjnej zależy przede wszystkim od jej przeznaczenia. Prostsze modele z pewnością sprawdzą się w miejscach, gdzie wymiana powietrza nie jest prowadzona na dużą skalę. Przykładem może być zwykła kratka wentylacyjna meblowa plastikowa lub kratka wentylacyjna do drzwi. W przypadku kratki przesłaniającej kanał kominowy warto wybrać element, który umożliwi regulację strumienia powietrza.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

Po Budowie

Jak działa system nawadniania kropelkowego? Wady i zalety

Opublikowano przez kamil

Nawadnianie kropelkowe to spore udogodnienie dla osób, które chcą zautomatyzować podlewanie roślin. Jest świetnym rozwiązaniem zwłaszcza w przypadku dużych ogrodów. Dowiedz się, w jaki sposób montowany jest system nawadniania kropelkowego oraz poznaj jego wady i zalety.

Nawadnianie kropelkowe to stosunkowo nowa metoda, pozwalająca na zautomatyzowanie pielęgnacji roślin ogrodowych (a przynajmniej jej najważniejszego aspektu, czyli podlewania). Podlewanie roślin deszczówką z beczki, regularne używanie węża ogrodowego czy korzystanie ze zwykłej konewki jest nie tylko czasochłonne, ale także mniej korzystne pod względem finansowym. Ręczne podlewanie ma również inną, zasadniczą wadę – brak jest możliwości oszacowania, ile dokładnie wody zostało dostarczonej do poszczególnych sadzonek, co może przekładać się na większe ryzyko wystąpienia chorób i ogólny spadek walorów estetycznych całego ogrodu. Jeśli zastanawiasz się nad zamontowaniem takiej instalacji na swojej działce, sprawdź, na czym dokładnie polega nawadnianie kropelkowe.

Nawadnianie kropelkowe – jaka jest cena instalacji?

Koszt montażu systemu nawadniania kropelkowego w dużej mierze zależy od wielkości działki, co z kolei przekłada się na ilość potrzebnych materiałów (taśm do nawadniania, sterowników, rur, przewodów itd.) oraz akcesoriów. Do bezpośrednich kosztów poszczególnych elementów należy doliczyć wydatki związane z montażem poszczególnych części, który wykonują firmy specjalizujące się w takich instalacjach.

Jak montuje się system nawadniania kropelkowego?

Obecnie na rynku popularnością cieszą się trzy typy systemu kropelkowego: kroplujące linie, taśmy oraz węże. Konstrukcja każdego z nich opiera się na wykorzystaniu specjalnych rur, mikrorur oraz kroplowników, które podłącza się według wskazówek producenta. Przy montowaniu instalacji warto pamiętać o odpowiednim ułożeniu kroplowników – powinny one znajdować się na powierzchni, a nie pod podłożem, w odległości co najmniej 30 cm od siebie. Warto odpowiednio przygotować się także do instalacji systemu sterowania, który pozwoli na pełną automatyzację podlewania, a w razie potrzeby także na wyłączenie nawadniania.

Nawadnianie kropelkowe – po co montować taki system?

Linie kroplujące początkowo były stosowane wyłącznie w szklarniach, obecnie jednak coraz więcej osób decyduje się na zamontowanie instalacji nawadniającej w swoim ogrodzie. Dzięki systemowi nawadniania kropelkowego ułatwiona jest cała praca w ogrodzie. Automatyzacja jednego z podstawowych zabiegów pielęgnacyjnych pozwala na zachowanie zdrowia roślin, zwłaszcza tych, które rosną w trudno dostępnych miejscach (np. przy żywopłocie). Nawadnianie kropelkowe stosuje się jako alternatywę dla ręcznego podlewania pojedynczych roślin i całych rabat oraz do podlewania roślin w donicach i skrzynkach ogrodowych.

Zalety i wady systemu kropelkowego w ogrodzie

Jedną z najważniejszych zalet stosowania systemu kropelkowego, dla której właściciele ogrodów chętnie decydują się na jego zamontowanie na swojej działce, jest równomierne i bezobsługowe podlewanie roślin. Ze względu na specjalnie opracowane pompy, rury i kroplowniki, korzenie roślin mogą znacznie skuteczniej pobierać potrzebną im wodę. Sterowniki do nawadniania kropelkowego są z kolei niezastąpione, jeśli w ogrodzie posadzone zostały kwiaty o różnych wymaganiach uprawnych. Umożliwiają one pełną kontrolę nad ilością wody dostarczanej do konkretnych gatunków roślin. Zamontowane sterowniki pozwalają na pełną automatyzację procesu podlewania, nawet z uwzględnieniem indywidualnych wymagań poszczególnych sadzonek.

Często wymienianą zaletą systemu nawadniania kropelkowego jest także znaczna oszczędność wody, co ma wymiar nie tylko ekonomiczny, ale także ekologiczny. Dzięki takiemu rodzajowi nawadniania ogrodu można zmniejszyć rachunki za wodę, dbając jednocześnie o planetę. Szacuje się, że zużycie wody w porównaniu z tradycyjnym podlewaniem (np. za pomocą węża ogrodowego) zmniejsza się nawet o 60%.

Warto zaprogramować podlewanie wczesnym świtem, gdy temperatura otoczenia jest stosunkowo niska a parowanie najmniejsze. Wówczas podlewanie jest najbardziej efektywne.

Kolejnymi zaletami systemu nawadniania kropelkowego są: brak wpływu pogody na stan i kondycję roślin ogrodowych (sadzonki są podlewane regularnie, nie trzeba czekać na deszcz i martwić się o długotrwały upał), a także zminimalizowanie ryzyka wystąpienia poparzeń słonecznych na liściach i pozostałych częściach kwiatów, co jest rezultatem nawadniania wyłącznie ich części podziemnych.

Trzeba jednak wspomnieć, że nawadnianie kropelkowe ma także swoje wady. Po kilku latach intensywnego używania rury mogą się zapchać. Często konieczna jest filtracja wody stosowanej do nawadniania, poprzez zastosowanie np. filtrów siatkowych (przy stosunkowo dobrej jakości wody) czy filtrów piaskowo-żwirowych (w przypadku wody o dużej zawartości żelaza). . Jednorazowy koszt zamontowania takiej instalacji jest dość wysoki – w dłuższej perspektywie wydatek ten jednak z pewnością się zwróci.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

Po Budowie

Rozdzielnica elektryczna – co warto o niej wiedzieć?

Opublikowano przez kamil

Rozdzielnia (rozdzielnica) elektryczna jest niezbędną częścią każdej instalacji elektrycznej. Jest to skrzynka, w której znajdują się między innymi elementy sterujące i chroniące poszczególne moduły całego układu.

Rolą rozdzielni elektrycznej jest rozdzielenie zasilania elektrycznego na poszczególne obwody. Dzięki niej możliwa jest kontrola nad wszystkimi elementami należącymi do instalacji. W skrzynce elektrycznej znajdują się także elementy pozwalające na szybkie i bezpieczne odcięcie dopływu prądu.

Czym jest rozdzielnica elektryczna?

Rozdzielnica elektryczna to część instalacji elektrycznej, której zadaniem jest rozdzielenie energii elektrycznej. W jej skład wchodzą przyrządy rozdzielcze, zabezpieczeniowe, pomiarowe, sterujące oraz sygnalizacyjne. W skrzynce znajdują się również przewody, różnego typu izolacje oraz elementy wsporcze. Do rozdzielni podłączona jest jedna lub kilka linii zasilających, a odchodzą od niej kable odpływowe.

Rozdzielnica zazwyczaj jest umieszczana w specjalnej wnęce lub szafce z możliwością zamknięcia. Jej usytuowanie powinno umożliwiać łatwy dostęp, dlatego najczęściej umieszcza się ją w przedpokoju lub korytarzu, nieopodal głównych drzwi. Rozdzielnia może czerpać zasilanie z kabla ziemnego ułożonego wzdłuż ogrodzenia lub z sieci wewnętrznej, z instalacji napowietrznej biegnącej po ścianie obiektu.

Rodzaje rozdzielni elektrycznych

Rozdzielnice najczęściej dzielone są ze względu na sposób konstrukcji. Wyróżnia się zatem:

  • rozdzielnice tablicowe – inaczej określane jako bezpiecznikowe. Najczęściej montuje się je w domach jednorodzinnych i mieszkaniach, w których zaopatrują w energię elektryczną punkty oświetleniowe i inne drobne urządzenia elektryczne. Elementy rozdzielcze w tego typu urządzeniach są instalowane wprost na tablicy i spięte ze sobą kablami miedzianymi z izolacją lub z wykorzystaniem płaskich prętów. Rozdzielnia elektryczna w domu najczęściej znajduje się bezpośrednio na ścianie. Osłonę zabezpieczającą stanowią drzwiczki i blacha stalowa;
  • rozdzielnice skrzynkowe – działają analogicznie jak rozdzielnie tablicowe, jednak są dużo większe (zasilają większe wartości prądów roboczych). Stanowią połączenie kilku lub kilkunastu skrzynek. Najczęściej takie urządzenia można spotkać w obiektach o charakterze przemysłowym, które mają znacznie większe zapotrzebowanie energetyczne. Rozdzielnie skrzynkowe instaluje się na ścianie bądź zawiesza na stalowym pręcie. Ze względu na miejsce przeznaczenia ich obudowa musi spełniać zaostrzone kryteria trwałościowe i odpornościowe;
  • rozdzielnice szafowe – przeznaczone do zasilania największych prądów roboczych (nawet kilka tysięcy amperów). Poszczególne obwody prowadzą do szyn zbiorczych, które są wspólne dla sprzężonych ze sobą szaf. W bardziej nowoczesnej formie występują jako moduły.

Rozdzielnica może zostać zamontowana we wnętrzu budynku lub na zewnątrz (rozdzielnia elektryczna zewnętrzna). Zaleca się, aby skrzynki były wykonane z takiego tworzywa, by mogły być wykorzystane do użytku zewnętrznego. Rozdzielnice zewnętrzne najczęściej wykorzystuje się w sytuacji, gdy zasilanie jest niezbędne na otwartej przestrzeni. Ważny jest sposób ich wykonania. Uniwersalna rozdzielnica powinna być odporna na uszkodzenia mechaniczne. Rozdzielnice elektryczne zewnętrzne muszą wykazywać niepodatność na niekorzystne czynniki atmosferyczne.

Rozdzielnica elektryczna natynkowa jest stosowana zazwyczaj wtedy, gdy przewody prowadzone są rurkami. Rozdzielnica elektryczna podtynkowa to najczęściej stosowany typ urządzeń w budynkach jednorodzinnych.

Wśród modeli dostępnych na rynku znajdują się rozdzielnice elektryczne możliwe do zastosowania w niewielkim mieszkaniu, jak i lokalu usługowym czy obiekcie przemysłowym. Do wyboru są także rozdzielnie elektryczne budowlane, które powinny spełniać odpowiednie kryteria bezpieczeństwa i trwałości. Muszą bowiem zapewnić stałe i bezpieczne dostarczenie energii elektrycznej oraz być odporne na warunki pogodowe oraz budowlane (pył, odpady).

Cena rozdzielni elektrycznej zależy przede wszystkim od jej typu oraz materiału, z którego została wykonana. Najbardziej popularne modele rozdzielnic można nabyć za mniej niż 100 zł.

Montaż rozdzielnicy elektrycznej

Podłączenie rozdzielnicy elektrycznej nie jest proste. Podczas wykonywania prac bardzo ważna jest precyzja. Jak wcześniej wspomniano, rozdzielnie prądu są zróżnicowane pod względem budowy oraz technologii działania. Właściwe połączenie między obwodami oraz elementami zabezpieczającymi warunkuje bezpieczną i bezawaryjną pracę całej instalacji elektrycznej. Prowadzenie czynności w tym zakresie wymaga odpowiedniej wiedzy i doświadczenia w dziedzinie elektryki. Błędy popełnione w trakcie montażu rozdzielnicy mogą skutkować uszkodzeniem podpiętych do niej urządzeń, a nawet doprowadzić do powstania pożaru. W związku z tym podłączenie tablicy rozdzielczej warto zlecić wykwalifikowanemu specjaliście z odpowiednimi uprawnieniami.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

  • firmy budowlane Rzeszów

  • firmy budowlane Szczecin

  • firmy budowlane Warszawa

Po Budowie

Czym jest skrzynka elektryczna? Jaką warto wybrać i jak wygląda montaż?

Opublikowano przez kamil

Potoczne znaczenie określenia „skrzynka elektryczna” jest szerokie i może dotyczyć różnych elementów – od zewnętrznej części przyłącza po miejsce, w którym po ukończeniu budowy znajdą się bezpieczniki i elementy sterujące domową instalacją elektryczną.

Do niedawna możliwość podłączenia posesji do prądu sieciowego było warunkiem wydania pozwolenia na budowę. Obecnie tego obowiązku już nie ma, ale trudno wyobrazić sobie budowę bez zasilania. Dlatego pierwszą skrzynką elektryczną, jaka pojawia się na placu robót, jest tymczasowa skrzynka elektryczna budowlana.

Skrzynka elektryczna zewnętrzna

Ten rodzaj skrzynki mieści w sobie część przyłącza elektrycznego zwaną złączem, licznik oraz bezpieczniki – montowany przed licznikiem rozłącznik izolacyjny i usytuowany za nim wyłącznik różnicowoprądowy. Wykonanie takiej skrzynki należy do zakładu energetycznego. Zwykle umieszczana jest ona w linii ogrodzenia, aby był do niej stały dostęp. Złącze jest plombowane, a część z licznikiem zamykana drzwiczkami z zamkiem, co umożliwia dostęp do niej np. w celu odczytywania zużycia energii. Zazwyczaj skrzynka elektryczna jest metalowa, hermetyczna. Może być wbudowana w ogrodzenie (np. murowane), ale tylko w sposób gwarantujący swobodny dostęp od zewnątrz.

Skrzynka elektryczna budowlana

Ze skrzynki w ogrodzeniu wyprowadzony jest kabel główny zasilający, który na działce prowadzony jest pod ziemią (musi on być wystarczająco długi, by w przyszłości doprowadzić zasilanie do budynku). Podczas budowy prowadzi on do rozdzielnicy budowlanej (zwanej też skrzynką budowlaną), stawianej tam, gdzie będzie to wygodne podczas budowy. Znajdują się w niej bezpieczniki (różnicowoprądowe i nadmiarowoprądowe) oraz gniazda – jedno- i trójfazowe o różnych napięciach prądu znamionowego (np. 16, 32, 63A). Pozwalają one podłączać różnego typu maszyny budowlane o różnej mocy silników i zapotrzebowaniu na energię rozruchową. Rozdzielnicę budowlaną montuje się w skrzynce elektrycznej zewnętrznej. Najczęściej jest to model natynkowy, choć nie trzeba go mocować do muru. Równie dobrze sprawdzi się skrzynka przytwierdzona do płyty budowlanej, słupka, a nawet mobilnej podpory. Od miejsca, w którym się znajdzie, zależy typ skrzynki, w jakiej zamkniemy rozdzielnicę. Skrzynki różnią się klasą ochronności, która dotyczy zarówno pyłu, jak i wody. Klasa ta oznaczana jest symbolem IP i dwiema cyframi – pierwsza oznacza pyłoszczelność, a druga – wodoszczelność. Skrzynki elektryczne z odpornością na wodę na poziomie IP44 można montować tylko pod zadaszeniem, a te z oznaczeniem IP68 – także pod gołym niebem.

Z prądu budowlanego (a tym samym ze skrzynki elektrycznej budowlanej) można korzystać do czasu, gdy instalacja w domu będzie gotowa do przyłączenia do sieci. Warto wiedzieć, że na tzw. prąd budowlany trzeba podpisać umowę opartą na taryfach znacznie droższych niż te stosowane dla budynków mieszkalnych. Prąd budowlany sprzedawany jest w taryfach C11 i C12 – jednostrefowej o stałej cenie przez całą dobę i dwustrefowej – o cenie wyższej w określonych godzinach i niższej poza nimi.

Skrzynka elektryczna w domu

Wewnątrz budynku montuje się tablicę, która będzie głównym elementem „zawiadującym” domową instalacją. W jej skład wchodzą urządzenia sterujące, rozdzielające i łączące obwody elektryczne, a także zabezpieczenia nadmiarowoprądowe (chroniące przed przeciążeniem instalacji i zwarciem), różnicowoprądowe (chroniące ludzi przed porażeniem prądem podczas awarii instalacji) oraz ograniczniki przepięć. Wszystkie są modułami o standaryzowanych wymiarach montowanymi w tablicach na specjalnych szynach.

Same skrzynki elektryczne mogą być natynkowe lub podtynkowe. Pierwsze rozwiązanie wymaga pociągnięcia przewodów również natynkowo i w murowanych domach mieszkalnych jest mało popularne. Częściej montuje się skrzynki podtynkowe – w ścianie wykuwana jest nisza, w której osadza się tablicę tak, by po zamknięciu licowała z wykończoną ścianą. Jest to wygodne i zarazem estetyczne rozwiązanie, bo także przewody w domowej instalacji prowadzone są najczęściej podtynkowo. Skrzynka rozdzielcza elektryczna jest najczęściej plastikowa i umieszczana w lokalizacji, która nie jest narażona na kontakt z wodą, nie musi więc mieć specjalnych właściwości w tym zakresie. Warto jednak umieścić ją w taki sposób, by w razie nagłego zaciemnienia domu mieć łatwy dostęp do bezpieczników. Najczęściej nagły brak światła jest efektem zadziałania wyłączników nadmiarowoprądowych na skutek skoku napięcia.

Liczba, rodzaj i właściwości zabezpieczeń zastosowanych w domowej skrzynce elektrycznej zależą od liczby obwodów i rodzaju urządzeń podpiętych do instalacji. Projektem, doborem wyposażenia i montażem skrzynki zajmuje się elektryk z odpowiednimi uprawnieniami.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

  • firmy budowlane Rybnik

  • firmy budowlane Rzeszów

  • firmy budowlane Szczecin

Kup najlepsze materiały budowlane

Zobacz naszą ofertę materiałów budowlanych! Promocje na najlepsze produkty. Kup teraz
i oszczędzaj.

INFORMACJE

o nas

POMOC

Regulaminy:

Polityki:

Informacje dodatkowe: