Dostępność produktów w Twojej lokalizacji:

Kod pocztowy pozwala na wyświetlanie produktów dostępnych w Twojej okolicy

Kod pocztowy pozwala na wyświetlanie produktów dostępnych w Twojej okolicy

Sauna fińska – czy warto ją zbudować?

 

Sauna fińska to ogrzewane piecem specjalne pomieszczenie wykonane z drewna lub wyłożone drewnianymi elementami. Służy do przeprowadzania zabiegów rozgrzewających mających na celu wzmocnienie odporności organizmu i poprawę samopoczucia. Można kupić gotową saunę fińską domową albo zlecić jej zbudowanie specjalistycznej firmie.

Fińska sauna jest popularnym sposobem na relaks i poprawę samopoczucia. Z tego typu przyjemności korzysta wiele osób, ale stosunkowo mała część posiada własną saunę fińską w domu.

Sauna fińska ‒ najważniejsze informacje

Określenie „sauna fińska” jest powszechnie używane głównie dlatego, że z zabiegów w saunach jako jedni z pierwszych korzystali mieszkańcy Skandynawii, głównie Finlandii. Sauny fińskie są drewnianymi lub wyłożonymi drewnianymi elementami pomieszczeniami ogrzewanymi specjalnym piecem, których charakterystyczną cechą jest szczelność pozwalająca utrzymywać we wnętrzu wysoką temperaturę przy zachowaniu niskiej wilgotności.

Wysokość temperatury w saunie oraz poziom wilgotności zależą od jej rodzaju. Jeśli chodzi o klasyczną saunę fińską, charakteryzuje się ona tym, że w porównaniu do wszystkich innych rodzajów saun, wytwarzana jest w niej zdecydowanie najwyższa temperatura (od 90 do nawet 110℃) przy bardzo niskiej wilgotności powietrza (na poziomie 10‒15%). Element grzewczy w tego typu saunach stanowi piec elektryczny lub opalany drewnem, który ogrzewa specjalne kamienie. Sauny tego typu mogą być budowane zarówno na zewnątrz (są to tzw. sauny fińskie ogrodowe), jak i wewnątrz budynków (tzw. sauny fińskie domowe).

W zależności od potrzeb i preferencji można rozważyć wybór sauny typu SOFT, która stanowi swego rodzaju kompromis pomiędzy sauną fińską, a parową. Jest łagodniejsza od fińskiej. Panuje w niej niższa temperatura (ok. 60-75℃), ale wilgotność jest znacznie większa i wynosi ok. 40-65%. Jest to bardzo dobre rozwiązanie dla osób, którym zależy na dłuższych sesjach oraz dla tych, którzy ze względów zdrowotnych nie mogą przebywać w bardzo wysokiej temperaturze. Aby uzyskać saunę typu SOFT potrzebna jest kabina jak do sauny fińskiej i specjalny piec, który powinien być wyposażony w grzałkę oraz zbiornik na wodę i generator pary.

Jeśli chodzi o wielkość saun fińskich domowych, to nie ma odgórnie przyjętych wymiarów. W zależności od potrzeb i preferencji mogą być małymi, jednoosobowymi kapsułami lub dużymi pomieszczeniami na kilka osób. Zakres cenowy również jest dość szeroki. Nieduże sauny fińskie można kupić już za około 3000–4000 zł, z kolei większe i bardziej funkcjonalne nawet za kilkadziesiąt tysięcy złotych.

Jak zbudować saunę fińską?

Alternatywą dla zakupu gotowej sauny fińskiej jest jej wybudowanie od podstaw. Najlepiej zlecić to fachowcowi, który dysponuje odpowiednią wiedzą, umiejętnościami i sprzętem. Budując saunę fińską, przede wszystkim należy pamiętać, aby:

  • wykorzystywać materiały atestowane i odporne na działanie wysokiej temperatury,
  • drzwi montować tak, by otwierały się na zewnątrz,
  • zadbać o to, aby pomieszczenie było odizolowane od budynku,
  • minimalna wysokość sauny wynosiła dwa metry,
  • sauna była zasilana prądem trójfazowym,
  • sauna została wyposażona w wentylację (tak jak w przypadku kuchni czy łazienki).

Domową saunę fińską najlepiej zaplanować na etapie projektowania domu ‒ wówczas najłatwiej jest znaleźć odpowiednie miejsce na realizację tego pomysłu. Aby domowa sauna mogła funkcjonować, potrzebny będzie specjalny piec zasilany prądem elektrycznym. Do wykonania sufitu i ścian najlepiej sprawdzi się świerk skandynawski, sosna bezsęczna, jodła lub cedr kanadyjski. Ławki, siedziska, oparcia i zagłówki powinny być wykonane z twardego drewna liściastego (lipy, olchy, abachi). Z kolei podłogę można wyłożyć terakotą. Kwestia oświetlenia zależy od indywidualnych oczekiwań. Trzeba jednak pamiętać o tym, aby stosować specjalne oprawy, które szczelnie zabezpieczą żarówki oraz by światło miało odpowiednie natężenie sprzyjające relaksowi. Ma to wpływ na komfort użytkowania i bezpieczeństwo. Sauna może być również usytuowana na zewnątrz domu jako wolnostojąca.

Za budowę sauny fińskiej absolutnie nie powinny zabierać się osoby, które nie mają doświadczenia i specjalistycznej wiedzy w tym zakresie. Ze względu na specyfikę i złożoność tego typu prac ryzyko popełnienia błędu przez niedoświadczone osoby jest spore, a to z kolei może przełożyć się na zagrożenie zdrowia i życia osób, które będą korzystać z sauny.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

  • firmy budowlane Radom

  • firmy budowlane Rybnik

  • firmy budowlane Rzeszów

Wanna z kabiną prysznicową – czy warto ją zamontować w łazience?

Szybki prysznic czy długa kąpiel? Przed tym dylematem staje wiele osób. Optymalnym rozwiązaniem może się okazać wybór wanny z prysznicem. Sprawdź, jakie są jego wady i zalety.

Wanna z funkcją prysznica to praktyczne rozwiązanie dla posiadaczy zarówno dużych, jak i niewielkich łazienek. Przekonaj się, czy zawsze warto ją zamontować i kiedy może się okazać złym wyborem.

Rodzaj wanien z zabudową prysznicową

O tym, czy zdecydujesz się na montaż wanny, czy kabiny prysznicowej, decydują zazwyczaj osobiste preferencje. Jeśli lubisz długie i relaksujące kąpiele przy świecach, bez chwili zastanowienia wybierzesz tradycyjną wannę ‒ zabudowaną lub wolnostojącą. Jeżeli jednak nie masz czasu na delektowanie się wodnymi przyjemnościami, idealnym rozwiązaniem jest szybki prysznic. Dla niektórych osób wybór będzie trudny, gdyż z jednej strony chcą mieć możliwość zażywania kąpieli, a z drugiej najczęściej wybierają kąpiel pod prysznicem, oszczędzając przy tym mnóstwo czasu. Dla niezdecydowanych poleca się montaż wanny z prysznicem w jednym. Wanny łączone z panelem natryskowym, podobnie jak w przypadku tradycyjnych modeli, mogą się różnić tworzywem, z jakiego są wykonane. Najpopularniejsze i najbardziej praktyczne są wersje wykonane z akrylu. Można także wybierać spośród wanien żeliwnych, które w ostatnich czasach wróciły do łask. Choć do niedawna były negatywnie kojarzone z okresem PRL-u, dziś uznawane są za ponadczasową klasykę.

Wanny z prysznicami mogą się różnić również rozmiarem i kształtem. Coraz popularniejszym rozwiązaniem są wanny narożne z prysznicem, które są chętnie montowane nie tylko w małych łazienkach. Wiele osób wciąż preferuje wanny z parawanem nawannowym, który może się otwierać na kilka sposobów: wahadłowo (wokół własnej osi, możliwy do montażu jedynie w wannach prostokątnych) lub za pomocą drzwi (harmonijkowych, składanych lub przesuwnych), które można zamocować w wannach o dowolnym kształcie. Istnieją także wanno-prysznice owalne oraz asymetryczne, które same w sobie mogą stanowić ciekawą ozdobę. Szczególnym rodzajem rozwiązania łączącego wannę z natryskiem jest wanna wolnostojąca z prysznicem. Niestety nie każdy może sobie na to pozwolić, ponieważ pomieszczenie musi być odpowiednio duże. Wygląda to bardzo oryginalnie i zapewnia dostęp z każdej strony, co niewątpliwie ułatwia korzystanie z urządzenia.

Zalety wanny z panelem prysznicowym

Główną zaletą wanny i prysznica w jednym jest ich podwójna funkcja. Jest to bardzo wygodne i praktyczne rozwiązanie, a przy tym duża oszczędność miejsca, co likwiduje problem montażu obydwu urządzeń. Koszty montażu nie muszą być wysokie, ponieważ do wanny nie trzeba montować kabiny ze szklaną szybą ‒ można ją zastąpić zwykłym parawanem lub zasłoną prysznicową.

Kolejną zaletą wanny z szybą prysznicową jest możliwość zaspokojenia potrzeb wszystkich użytkowników. Jak wiadomo, każdy ma inne upodobania związane z codzienną higieną i pielęgnacją. Aby uniknąć konfliktów na tym tle, warto skorzystać z kompromisowego rozwiązania, dzięki któremu każdy domownik powinien być zadowolony. Dodatkowym udogodnieniem może być montaż wanny z hydromasażem i prysznicem, która zapewni większy relaks podczas codziennej kąpieli, poprawi samopoczucie oraz korzystnie wpłynie na zdrowie.

Wanna z parawanem prysznicowym to także idealne rozwiązanie dla niepełnosprawnych oraz rodzin z małymi dziećmi. Zamontowane w wannie drzwi ułatwiają dostęp i zapewniają bezpieczne korzystanie osobom, które mają problemy z samodzielnym poruszaniem. Wewnątrz można również zamontować dodatkowe uchwyty, które pomogą w wejściu do środka i mogą być przydatne podczas korzystania z natrysku.

Co ciekawe, niektóre osoby wybierają wannę z kabiną prysznicową ze względu na jej estetyczny wygląd. W nowoczesnych aranżacjach tego typu rozwiązania wyglądają bardzo stylowo, zwłaszcza jeśli szkło w kabinie jest wysokiej jakości lub ma dodatkowe zdobienia.

Wady kabin prysznicowych na wannę

Zasadniczą wadą wanny z prysznicem jest jej cena, która zazwyczaj przewyższa koszt zakupu dwóch osobnych urządzeń, dlatego wiele osób zniechęca się do tego rozwiązania. Niestety w tym przypadku przeszkodą może być również montaż, który czasem jest związany z kuciem ścian, co nie zawsze jest możliwe lub opłacalne. Ponadto wanna z prysznicem w jednym jest dużo trudniejsza do utrzymania w czystości. Mycie potrafi być bardzo uciążliwe i czasochłonne, co dla wielu osób jest blokadą nie do pokonania. Dlatego na etapie urządzania nowej łazienki warto dobrze przemyśleć, co będzie wygodniejsze i bardziej komfortowe w użytkowaniu. Należałoby również pamiętać o tym, że dużo łatwiej jest zamontować wannę zabudowaną z prysznicem w trakcie urządzania łazienki, niż wstawić ją do wcześniej urządzonego pomieszczenia.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

Płyta laminowana ‒ rodzaje i zastosowanie

 

Wśród licznych produktów do wykończenia domów i mieszkań znajdziemy zarówno takie, które są wykonane z materiałów pochodzenia naturalnego, jak i z tworzyw sztucznych. Sztuczne wcale nie musi oznaczać „złe”, za to najczęściej jest tańsze, co jest głównym czynnikiem przyciągającym uwagę klientów. Przykładem takiego materiału jest płyta laminowana.

Płyta laminowana może imitować różne struktury: drewno w rozmaitych odcieniach, beton, kamień itp. Biorąc pod uwagę koszt zakupu naturalnego drewna lub kamienia na podłogę czy blaty w kuchni oraz trudności związane z ich utrzymaniem, wiele osób zastanawia się nad tańszą alternatywą. Może nią być właśnie płyta laminowana ‒ materiał o wielu zaletach, które stanowią o jej atrakcyjności.

Płyta laminowana ‒ co to jest?

Płyta laminowana jest wykonana z trójwarstwowej płyty wiórowej bądź płyty MDF, która jest jednostronnie lub dwustronnie pokryta żywicą termoutwardzalną. Takie wykończenie płaszczyzny płyty sprawia, że nie wymaga ona dalszej obróbki. Proces laminowania płyty polega na naprasowaniu materiału dekoracyjnego na jej powierzchnię, w efekcie czego może imitować strukturę drewna, kamienia lub innych materiałów i wzorów. Płytę laminowaną charakteryzuje nie tylko bogactwo struktur i kolorystyki (od pasteli po kolory nasycone), ale również wysoka jakość. Jest ona niezwykle odporna na uszkodzenia i zabrudzenia. Na rynku dostępne są różnorodne formaty, grubości i powierzchnie tego rodzaju płyt. Łatwość obróbki i przyjazność środowisku to kolejne zalety, które przemawiają za kupnem płyty laminowanej. Co ważne, do jej codziennej pielęgnacji wystarczy jedynie miękka wilgotna ściereczka, ponieważ laminowana powierzchnia nie potrzebuje agresywnych czyszczących środków czy nabłyszczających impregnatów.

Zastosowanie płyty laminowanej

Płyty pokryte laminatem znajdują szerokie zastosowanie, w szczególności w meblarstwie. Ich duża popularność wynika nie tylko z faktu, że można dzięki nim nadać meblom dowolny wygląd, ale również dlatego, że takie meble mają względnie niską cenę w porównaniu z wykonanymi z innych materiałów. Oprócz meblarstwa płytę laminowaną stosuje się w aranżacji wnętrz, na przykład do dekoracji ścian. Można nią wykończyć ściany w kuchni oraz blaty kuchenne. Może posłużyć również jako tło do zawieszonego na ścianie telewizora lub półek. Takie rozwiązanie pełni nie tylko funkcję dekoracyjną, ale jest też sposobem na zakrycie instalacji elektrycznych.

Płyty laminowane służą również do renowacji starych mebli, np. do odnowienia frontów szafek czy blatów stołów. W przedpokojach często spotykane są panele z płyty laminowanej, do których przykręcony jest odpowiednio dobrany wieszak, co stanowi praktyczną i zarazem ozdobną część wyposażenia. Płytę laminowaną z powodzeniem można wykorzystać w każdym rodzaju wnętrz.

Rodzaje płyt laminowanych

Laminowana płyta MDF jest szerzej znana jako pilśniowa średniej gęstości z włókien drzewnych. Wykonuje się ją ze sprasowanej, rozwłóknionej masy drzewnej. Znana jest od lat 80. XX wieku i powszechnie wykorzystywana do produkcji mebli i artykułów do wykończenia wnętrz. Charakteryzuje się elastycznością, dzięki czemu jest łatwa w formowaniu. Warstwa laminowana sprawia, że płyta jest odporna na plamy, wilgoć i wysokie temperatury. Połączenie płyty MDF i laminowanej warstwy powoduje, że produkt wykazuje wysokie właściwości fizyko-mechaniczne.

Płyty wiórowe laminowane to kolejny rodzaj materiału popularnego w przemyśle meblarskim i budowlanym. Wytwarza się je z wiórów drzewnych z dodatkiem żywicy, które są sprasowane pod ciśnieniem oraz w wysokiej temperaturze. Wióry pochodzą ze zdrowego drewna drobnowymiarowego lub odpadowego, które nie nadaje się do przerobu na lite deski.

Jakie są zalety płyt laminowanych?

Meble wykonane z płyty laminowanej są odporne na tłuste opary, dzięki czemu można je z powodzeniem wykorzystać w kuchni. Przycinane krawędzie koniecznie należy zabezpieczyć przed wodą poprzez zastosowanie listwy lub silikonu. Płyta laminowana jest odporna na wysoką temperaturę, zadrapania, uderzenia oraz ścieranie. Jeżeli zwykła pielęgnacja wilgotną ściereczką zawiedzie, można bez obaw używać popularnych preparatów chemii domowej do czyszczenia mebli z laminatów. Kolor mebli nie zmienia się pod wpływem promieniowania UV. Co więcej, płyty laminowane na swojej powierzchni nie gromadzą ładunków elektrostatycznych, a w związku z tym nie przyciągają kurzu. Płyty laminowane to jedne z najtańszych rozwiązań dostępnych na rynku, co powoduje ich rosnącą popularność.

Płyta laminowana ‒ cena i wymiary

Jednym z najtańszych rodzajów płyt jest biała płyta laminowana, która kosztuje od 25 zł za metr kwadratowy. Za imitację drewna zapłacimy już około 40 zł/m², ale cena może równie dobrze przekraczać 60 zł. Płytę laminowaną można spotkać w kilku grubościach, najpopularniejsze są 16 mm i 18 mm. Dostępne są różne wersje rozmiarowe ‒ np. 2800 × 2070 mm, 2840 × 1830 mm, 2620 × 2070 mm. Płyty można zakupić w większości marketów budowlanych, gdzie można także zamówić docięcie na interesujący nas wymiar.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

Farba magnetyczna – jak wybrać najlepszą i jak prawidłowo malować?

Farba magnetyczna jest specjalnym rodzajem farby do ścian, która w swoim składzie posiada sproszkowane cząsteczki żelaza. Dzięki nim na malowanej powierzchni wytwarza się magnetyczna powłoka pozwalająca na przyczepianie magnesów. Tego rodzaju farby są zazwyczaj wyrobami wodorozcieńczalnymi, co oznacza, że nie mają przykrego zapachu i są bezpieczne dla zdrowia.

Farby magnetyczne najczęściej wykorzystuje się do malowania ścian w pokojach dziecięcych oraz w kuchniach. W tym pierwszym przypadku ściany stają się miejscem ciekawych zabaw dla dzieci, z kolei w kuchniach tak pomalowana ściana czy ściany pozwalają m.in. na przyczepianie listy zakupów, przepisów czy rachunków do zapłacenia.

Farby magnetyczne: kolory i zastosowanie

Często poruszaną kwestią dotyczącą farb magnetycznych jest ich dostępność kolorystyczna. Jednym z najbardziej pożądanych przez klientów produktów jest farba magnetyczna bezbarwna. Niestety, taki produkt nie istnieje. Większość magnetycznych farb jest dostępna w odcieniach szarości lub czerni. Nie oznacza to jednak, że klienci muszą decydować się na taką kolorystykę w swoich domach czy biurach. Tego typu farby można bowiem później pomalować na dowolny kolor, który będzie pasował do wnętrza i preferencji danej osoby. Aby było to możliwe, należy kupić farbę nawierzchniową (najlepiej tego samego producenta co farba magnetyczna) w dowolnej kolorystyce i pokryć nią powierzchnię dwiema warstwami z zachowaniem zasad tradycyjnego malowania. Należy pamiętać, że zbyt dużo warstw zmniejsza znacząco magnetyzm farby.

Magnetyczne farby dostępne w sklepach są przeznaczone do użytku wewnątrz budynków. Z racji niewystarczającej odporności na działanie m.in. czynników atmosferycznych nie powinno się ich używać na zewnątrz. Należy podkreślić, że farby magnetyczne mają stosunkowo małą odporność na ścieranie. Z tego względu najlepszym rozwiązaniem jest zastosowanie jej tylko jako podkład, a następnie naniesienie na ścianę farby nawierzchniowej.

W zależności od potrzeb klienci oprócz farby magnetycznej mogą zdecydować się na farbę magnetyczno-tablicową. To rozwiązanie jest popularne szczególnie wśród rodziców małych dzieci, którym ściana ma służyć głównie do zabawy. Największą zaletą takiego rozwiązania jest mniej pracy z malowaniem ścian. Aby farba magnetyczno-tablicowa dawała oczekiwane efekty, wskazane jest nałożenie dwóch jej warstw. Należy jednak wiedzieć, że właściwości magnetyczne tego typu produktów mogą być nieco słabsze od tych, jakie można uzyskać poprzez wykorzystanie farby magnetycznej w połączeniu z farbą nawierzchniową.

Farba magnetyczna: jak malować?

Tak jak przypadku każdego malowania, tak i przed pokrywaniem powierzchni farbą magnetyczną konieczne jest odpowiednie przygotowanie wnętrza do pracy. W tym przypadku dokładność jest szczególnie ważna, ponieważ przypadkowe plamy i zachlapania z farby magnetycznej są trudne do usunięcia. W pierwszej kolejności należy zadbać o zabezpieczenie podłogi i ścian, które nie będą malowane, oraz innych elementów mogących ulec zabrudzeniu. Najlepiej wykorzystać do tego taśmę malarską i folię malarską. Przy użyciu taśmy łatwo można również wyznaczyć dokładny kształt powierzchni do malowania.

Jeśli chodzi o samo przygotowanie podłoża do malowania, to wiele zależy od tego, jaki materiał będzie malowany. Standardowe powierzchnie, czyli betonowe, tynkowane lub wykonane z płyt kartonowo-gipsowych powinny być wygładzone (jeśli jest taka potrzeba) oraz oczyszczone z kurzu i ewentualnej tłustej powłoki. Wskazane jest umycie ścian przy użyciu specjalnego mydła malarskiego oraz przygotowanie powierzchni zgodnie z instrukcją producenta farby. Powierzchnie malowane po raz pierwszy warto uprzednio zagruntować. Jeżeli malowane będzie drewno, to konieczne będzie jego wcześniejsze zabezpieczenie specjalnym podkładem gruntującym.

Samo malowanie ścian farbą magnetyczną nie jest trudne i powinien poradzić sobie z tym każdy, kto choć raz malował ściany tradycyjnymi farbami. Można nanosić ją pędzlem lub wałkiem malarskim. W tym przypadku należy jednak dochować szczególnej staranności ze względu na konsystencję farby. Farby magnetyczne są zawsze dużo bardziej gęste i kleiste od zwykłych emulsji do ścian. Jeszcze przed rozpoczęciem malowania konieczne jest wymieszanie farby np. przy pomocy niewielkiej deseczki. Mieszanie powinno trwać przynajmniej około pięciu minut. Jest o tyle istotne, że po zakupie farby opiłki żelaza odpowiadające za przyciąganie magnesu znajdują się na spodzie opakowania. Pomalowanie ścian niewymieszaną farbą może sprawić, że nie osiągniemy pożądanego efektu. By powłoka ściany przyciągała magnes należy pokryć powierzchnię minimum dwiema warstwami farby. Efekt będzie tym silniejszy im więcej warstw zostanie naniesionych. Maksymalny czas schnięcia farby wynosi około 12 godzin.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

Mała łazienka – jak ją funkcjonalnie urządzić?

O tym, jak trudno jest funkcjonalnie urządzić małą łazienkę, wiedzą zarówno projektanci, jak i użytkownicy niewielkich wnętrz. W dobie nowoczesnych rozwiązań nie jest to jednak zadanie niemożliwe. Podstawą jest dobrze przemyślany projekt.

Małe łazienki wymagają bardzo dobrego rozplanowania – istotny jest każdy centymetr powierzchni użytkowej. Rozwiązania, które sprawdzają się przy aranżacji małej łazienki, to m.in. prysznic, podwieszany sedes, umywalki narożne lub asymetryczne i jasne kolory. Projektując wnętrze łazienki, należy mieć na uwadze przede wszystkim potrzeby i wygodę użytkowników.

Aranżacja małej łazienki

Projektowanie małej łazienki warto rozpocząć od wydzielenia w niej stref – kąpielowej i toaletowej. W pierwszej powinien się znaleźć natrysk, ewentualnie wanna z podwieszaną słuchawką i parawanem, natomiast w strefie toaletowej sedes oraz umywalka. Dobrym rozwiązaniem dla małej łazienki jest podwieszana miska sedesowa. Stelaż podtynkowy zabiera co prawda trochę przestrzeni, bo trzeba go zabudować płytą kartonowo-gipsową, ale z drugiej strony taka zabudowa stwarza możliwość zrobienia szafki lub półek na kosmetyki nad stelażem. Poza tym, jeśli ściana jest wystarczającej grubości i nie jest żelbetowa, można częściowo wkuć go w ścianę. Do małych łazienek najlepiej wybierać niewielką kompaktową ceramikę. Optymalna długość miski sedesowej to 48–51 cm. Najmniejsza umywalka może mieć 36–40 cm szerokości i 30 cm głębokości, ale jeśli ma służyć do czegoś więcej niż mycie rąk, powinna mieć 45–50 cm szerokości i 40 cm głębokości. Aby zwiększyć funkcjonalność umywalki, warto zamontować baterię z wyciąganą wylewką. Do wyboru mamy umywalkę stojącą z szafką lub wiszącą. W przypadku bardzo małej łazienki lepiej sprawdzi się umywalka z szafką, w której można schować środki chemiczne oraz kosmetyki. Warto również wziąć pod uwagę umywalkę narożną lub asymetryczną. Takie rozwiązanie pozwoli zaoszczędzić kilka centymetrów, jednak nie zawsze jest komfortowe. Umywalki montowane w kącie wykluczają możliwość zawieszenia nad nimi lustra – chyba że zdecydujemy się na lustro ścienne zamontowane pomiędzy płytkami, nad bokami umywalki. Jest to dobre rozwiązanie, zwłaszcza że duże lustra rozświetlają i optycznie powiększają przestrzeń. W małych łazienkach warto też zamontować lustra na innych ścianach.

Małe łazienki z prysznicem

Prysznic to dobre rozwiązanie dla małych łazienek, gdyż zajmuje mniej miejsca niż wanna. Projektując małą łazienkę, należy się zastanowić, jaki typ natrysku będzie najkorzystniejszy. Jeśli w łazience znajduje się wnęka o wymiarach 70×70 cm lub nieco większa, najprostszym rozwiązaniem będzie zagospodarowanie jej na prysznic z drzwiami rozsuwanymi lub harmonijkowymi. W niewielkiej przestrzeni można też rozważyć kabinę typu walk-in, gotową lub wykonaną na zamówienie – ze szklaną ścianą ale bez drzwi i z umiejscowionym w posadzce odpływem liniowym. Inną możliwością jest zastosowanie kabiny z brodzikiem o minimalnych wymiarach 70x70cm z drzwiami prysznicowymi harmonijkowymi lub rozkładanymi. Miejsce na prysznic bezbrodzikowy z odpływem w podłodze oraz parawanem można wydzielić również wzdłuż jednej ze ścian łazienki. Takie rozwiązanie zapewnia większą swobodę ruchów niż kabina. Jednak parawan materiałowy wymaga wymiany co pewien czas i mniej chroni przed rozchlapywaniem wody. Brodzik sprawdzi się natomiast w przypadku natrysku narożnego. Dobra kabina prysznicowa do małej łazienki to taka, która zabiera jak najmniej przestrzeni, ale jednocześnie gwarantuje jak największą swobodę ruchów wewnątrz. Z tego względu należy raczej odrzucić kabiny mocno zabudowane i postawić na minimalizm. Najlepsze będą drzwi przesuwne, które nie zajmują miejsca ani na zewnątrz, ani wewnątrz kabiny.

Małe łazienki z wanną

Prysznic to rozwiązanie funkcjonalne, lecz może nie zadowolić miłośników długich kąpieli. Wanna w małej łazience ma szansę się zmieścić, pod warunkiem, że sama będzie niewielkich rozmiarów. Czasem montaż wanny wymaga kompromisów – np. rezygnacji z pralki czy innych elementów wyposażenia w łazience. Z funkcjonalnego punktu widzenia najlepiej jest zamontować wannę wzdłuż najwęższej ściany w łazience. Jeśli zamontujemy podwieszaną słuchawkę oraz parawan nawannowy, można będzie w niej również brać prysznic.

Pralka w małej łazience

Nowoczesne małe łazienki często są pozbawione pralek. W takiej sytuacji pralkę zazwyczaj umieszcza się w kuchni, garderobie lub w szafie w przedpokoju. Jeśli nie ma takiej możliwości, pralkę można postawić we wnęce, montując nad nią szafki. Innym dobrym rozwiązaniem jest jej zabudowanie aż do sufitu, dzięki czemu zyskujemy również miejsce do przechowywania nad pralką. W bardzo małej łazience sprawdzi się pralka ładowana od góry – z reguły modele takie są mniejsze niż te z wsadem z przodu. Minusem tego rozwiązania jest brak możliwości montażu półek nad pralką, chyba że będziemy do nich sięgać, stając na przenośnym stopniu.

W aranżacji małej łazienki najlepiej postawić na kolory pastelowe oraz modną biel. Płytki powinny być małe i jednolite – glazura wielkoformatowa i z wzorem optycznie zmniejsza przestrzeń. Ważna jest także gra świateł. Dobrym rozwiązaniem jest podwieszany sufit z ledowym podświetleniem. Sposobem na rozświetlenie wnętrza są także duże lustra.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

  • firmy budowlane Olsztyn

  • firmy budowlane Poznań

  • firmy budowlane Radom

Stelaż do łóżka – jakie są rodzaje? Co jest ważne przy wyborze stelaża?

Zdrowy i efektywny sen to podstawa dobrego samopoczucia. To, czy wyśpimy się dobrze, czy też będziemy się budzić w nocy lub nie będziemy mogli zasnąć, zależy od wielu czynników. Wiele osób jako najważniejszy z nich wskazuje materac. Jednak równie ważny jest odpowiednio dobrany stelaż.

Stelaż do łóżka powoduje odpowiednie ułożenia materaca w ramie, a także podtrzymuje ciężar ciała osoby śpiącej na łóżku. Jaki stelaż pod materac wybrać? Czy lepszy będzie stelaż do łóżka podnoszony, czy może będzie klasyczny stelaż typu ruszt lub na taśmie? Co jeszcze jest ważne przy wyborze?

Z jakich materiałów wykonuje się stelaże do łóżka?

Stelaże do łóżek wykonywane są zazwyczaj z drewnianych listewek. Niekiedy dla ich wzmocnienia i ochrony przed niekorzystnymi czynnikami (np. wilgocią) stosuje się specjalną folię zabezpieczającą. Do wykonywania stelaży wykorzystuje się drewno pochodzące z rodzimych gatunków drzew – sosny, buku lub brzozy. Stelaże wykonane z drewna sosnowego są tanie, ale stosunkowo mało wytrzymałe na obciążenia i nie wykazują takiej elastyczności jak stelaże z listew bukowych czy brzozowych. Z tych trzech wymienionych gatunków drewna najlepszym wyborem okazują się właśnie listewki bukowe. Charakteryzują się one dużą elastycznością i sprężystością, dzięki czemu dobrze podtrzymują materac, jednocześnie nie wywierając na niego nacisku, który mógłby powodować odkształcenia czy nawet uszkodzenie materaca. Tego rodzaju stelaż sprawdzi się pod każdym materacem, także lateksowym czy wykonanym z pianki wysokoelastycznej. Obramowanie desek może być również wykonane z drewna lub z metalu.

Stelaż do łóżka – jakie są rodzaje?

Producenci oferują różne rodzaje stelaży, które są dopasowane do materacy i do łóżek, w jakich mają być użytkowane. Niektóre z materacy mają też dodatkowe funkcje, które znacznie zwiększają komfort ich użytkowania i wpływają na jakość snu. Wyróżnia się następujące rodzaje stelaży:

  • klasyczny stelaż „ruszt” – nazwa pochodzi stąd, że listewki są mocowane na sztywno do obudowy, co z wyglądu przypomina właśnie ruszt. Zazwyczaj tego typu stelaże są tańsze od innych rodzajów. Wybierając konkretny model, należy zwrócić uwagę, aby listewki nie były zbytnio oddalone od siebie, gdyż wtedy materac może się zapadać. Taki stelaż jest sztywny, więc nie amortyzuje ruchów w czasie snu ‒ może to wpływać na szybsze zużywanie się materaca i powodować konieczność jego wymiany na nowy po krótszym czasie;
  • stelaż na taśmie – w tym przypadku listewki stelaża są mocowane do specjalnej, wytrzymałej taśmy. Zaletą tego rodzaju stelaży jest łatwy sposób transportu i montażu do łóżka. Trzeba jednak pamiętać, że są to również stelaże sztywne;
  • stelaż z nogami – jest to stelaż (najczęściej metalowy), do którego montowane są nóżki, dzięki czemu w razie potrzeby można go używać np. jako dodatkowego łóżka w pokoju gościnnym. Takie rozwiązanie sprawdza się w niewielkich pomieszczeniach, gdzie nie można pozwolić sobie na klasyczne łóżko ze stelażem. Niekiedy można spotkać się również z wersją, w której materac jest połączony ze stelażem. Można powiedzieć, że jest to łóżko i stelaż w jednym;
  • stelaż typu flex – swoją konstrukcją przypomina klasyczny stelaż „ruszt”. Jednak jest do niego podobny jedynie wizualnie, gdyż różni się od niego elastycznością – dzięki obudowie mocowanej do ramy ugina się pod ciężarem ciała. W niektórych modelach jest możliwość regulacji twardości stelaża;
  • stelaż regulowany – może mieć regulację ręczną lub elektryczną. Dzięki specjalnej konstrukcji można regulować położenie zagłówka lub/i podnóżka. Niektóre modele stelaży elektrycznych są sterowane za pomocą pilota. Takie rozwiązanie jest szczególnie polecane dla osób chorych, które spędzają dużo czasu w łóżku;
  • stelaż podnoszony – przeznaczony jest do łóżka z pojemnikiem na pościel.

Co jest ważne przy wyborze stelaża do łóżka?

Przy wyborze stelaża do łóżka należy zwrócić uwagę na kilka podstawowych kwestii, aby móc cieszyć się wygodnym łóżkiem przez długie lata. Jedną z istotniejszych jest sposób osadzenia stelaża w ramie. Te elastyczne są osadzone przy pomocy specjalnych uchwytów, najczęściej wykonanych z tworzywa sztucznego, które amortyzują obciążenia, na jakie narażony jest stelaż. Taki sposób osadzenia minimalizuje ryzyko wystąpienia skrzypienia.

Wybierając stelaż, warto też zwrócić uwagę na jego rozmiar, a także oszacować maksymalne obciążenie. Stelaże dla dzieci zazwyczaj wytrzymują obciążenie do 80 kg, natomiast dla młodzieży i dorosłych jest to standardowo ok. 130 kg. Są też dostępne produkty o większej wytrzymałości, przeznaczone zazwyczaj do łóżek podwójnych.

Dobrze jest też przyjrzeć się temu, jak gęsto są rozstawione poszczególne listewki w stelażu. Im gęściej, tym lepiej, gdyż będą lepiej podpierać materac. Warto też dowiedzieć się, jak rozłożone są strefy twardości listew i ile ich jest. W najlepszych stelażach jest aż 7 takich stref, co daje bardzo dobre podparcie dla kręgosłupa dostosowane do jego poszczególnych odcinków.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

Czym jest dysperbit i jakie ma zastosowanie?

 

Dysperbit to specjalna substancja zabezpieczająca powierzchnie przed działaniem wody. Może być nakładana zarówno na fundamenty, jak i dach.

Powłoka hydroizolacyjna powinna być odporna na działanie wszelkich czynników środowiskowych. Ten wymóg spełnia dyspersyjna hydroizolacyjna masa asfaltowo-kauczukowa. Konsystencja dysperbitu umożliwia jego łatwe nakładanie na powierzchnie.

Czym jest dysperbit?

Dysperbit to gęsta płynna masa w kolorze brunatnym, która jest wodną dyspersją bitumów ponaftowych wzbogaconych kauczukami syntetycznymi. Środek ten zawiera dodatkowo dodatki plastyfikujące, opóźniacze korozji oraz substancje zmniejszające temperaturę zamarzania wody. W odróżnieniu od niektórych lepiszczy, na przykład smoły, dysperbit nie wymaga podgrzania przed zastosowaniem. Stosuje się go na zimno, więc aplikacja jest możliwa bezpośrednio po otworzeniu pojemnika. Środek można nakładać pacą, grubym pędzlem lub gęstą szczotką. Gotowa masa wykazuje silne właściwości tiksotropowe, co pozwala na jej aplikację na powierzchniach pochyłych oraz pionowych. W składzie dysperbitu nie ma żadnych dodatków o działaniu toksycznym ani łatwopalnym.

Po stwardnieniu masa dyspersyjna przyjmuje postać czarnej, jednorodnej, elastycznej powłoki o właściwościach zbliżonych do gumy. Jej cechą charakterystyczną jest wysoka przyczepność do podłoży. Ważną zaletą dysperbitu jest fakt, że nie traci on swoich właściwości nawet przy dużej amplitudzie temperatur (w specyfikacjach zazwyczaj podawany jest zakres od -30℃ do +100℃). Środek ten nie powoduje również rozkładu styropianu, w związku z czym nie ma przeciwwskazań do aplikacji tych materiałów w bezpośrednim kontakcie ze sobą.

Dysperbit ‒ zastosowanie

Dysperbit jest przeznaczony do wykonywania różnego typu hydroizolacji. Najczęściej stosuje się go przy:

  • odnawianiu i naprawie bitumicznych warstw pokryć dachowych,
  • wykonywaniu pokryć dachowych bez widocznych łączeń (bezspoinowo),
  • wykonywaniu poziomych i pionowych izolacji fundamentowych, ściennych i innych,
  • wykonywaniu izolacji powierzchni poziomych i pionowych w pomieszczeniach mokrych (łazienki, pralnie),
  • wykonywaniu izolacji oraz powłok antykorozyjnych na kształtownikach stalowych,
  • wykonywaniu warstwy gruntującej na podłożu (po zmieszaniu środka z wodą w odpowiedniej proporcji).

Jak stosować dysperbit? Aplikacja i wydajność

Aplikacja masy dyspersyjnej może odbywać się w sposób ręczny lub mechaniczny. Podłoże pod masę powinno być suche lub lekko wilgotne. Warunkiem uzyskania odpowiedniego efektu jest wykonanie prac w bezdeszczowych warunkach, w temperaturze nie niższej niż 5℃. Powierzchnia przeznaczona do zaizolowania powinna być pozbawiona wszelkich zanieczyszczeń. Prace należy rozpocząć od zagruntowania podłoża dysperbitem zmieszanym z wodą w proporcji 1:1. Masę najlepiej jest nakładać pasmami o szerokości 1‒2 m. Grubość pojedynczej warstwy nie powinna przekroczyć 1 mm. Nakładanie kolejnych warstw może nastąpić po całkowitym wyschnięciu wcześniejszych. Właściwy moment można poznać po zmianie koloru środka z brunatnej na czarną. Czas niezbędny na wytworzenie powłoki o odpowiednich właściwościach zależy przede wszystkim od warunków pogodowych.

Zastosowanie dysperbitu jako hydroizolacji wymaga nałożenia co najmniej dwóch warstw środka. Jeśli masę stosuje się na pokryciu dachowym, wierzchnia warstwa powinna bezpośrednio po aplikacji zostać pokryta posypką papową, co zwiększy jej parametry trwałościowe.

Realizując bezspoinowe pokrycia dachowe, powierzchnię dachu należy zagruntować, a następnie nanieść spodnią warstwę masy dyspersyjnej pasami o szerokości około 1 m. Przed stwardnieniem środka należy w nim zatopić dozbrojenie w postaci wkładki na welonie szklanym lub tkaninie z poliestru. Arkusze wzmacniające należy układać z zachowaniem około 5 cm zakładu. Należy również zwrócić uwagę, aby przylegały one do spodniej powierzchni oraz były kompletnie nasączone środkiem asfaltowym. Kolejny etap prac ‒ nałożenie następnej warstwy podstawowej ‒ można rozpocząć po upływie doby. Czynność tę należy powtórzyć przynajmniej dwukrotnie w takim samym odstępie czasowym. Ostatnia warstwa przed stwardnieniem powinna zostać posypana posypką papową.

Analogicznego zabezpieczenia poprzez wywinięcie zakładu z dozbrojenia na wysokość 10 cm od powierzchni dachowej wymagają inne elementy znajdujące się nad płaszczyzną dachu.

Średnie zużycie masy przy nakładaniu jednej warstwy o grubości 1 mm wynosi około 1 kilograma na metr kwadratowy powierzchni. W ofercie producentów najczęściej można znaleźć opakowania o pojemności 5 kg, 10 kg, 20 kg.

Cena dysperbitu zależy przede wszystkim od objętości wiaderek, które zamierzamy nabyć. Oczywiście najbardziej opłacalny jest zakup największych – 20 kg. Ich średnia cena wynosi około 35 zł.

Należy pamiętać, że masa dyspersyjna powinna być transportowana i magazynowana w oryginalnych wiaderkach w temperaturze nie niższej niż 5℃. Nie można dopuścić do zamarznięcia środka, ponieważ zawarta w nim woda po zmianie stopnia skupienia wpływa na utratę właściwości masy.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

Membrana dachowa – co warto o niej wiedzieć?

 

Membrany dachowe są jedną ze standardowych warstw układanych na połaciach. Wpływają na wydłużenie żywotności oraz poprawę funkcjonalności dachu.

Dach powinien być zaizolowany przed wilgocią oraz wpływem czynników atmosferycznych. Poprawny montaż membrany dachowej warunkuje jego szczelność. Właściwie przeprowadzone prace w tym zakresie pozwalają uniknąć skomplikowanych i kosztownych czynności naprawczych podczas użytkowania obiektu.

Czym jest membrana dachowa?

Membrana chroni konstrukcję dachu przed wodą oraz usuwa na zewnątrz parę wodną kumulującą się w warstwach. Dzięki jej właściwościom drewniane elementy dachu (przede wszystkim krokwie) nie ulegają zawilgoceniu, a przez to nie rozwijają się w nich grzyby i mikroorganizmy. Membrana wpływa też na parametry izolacyjności cieplnej dachu. Zbyt duży poziom wilgotności w miesiącach zimowych wiąże się ze zwiększoną utratą ciepła z pomieszczeń, a co za tym idzie ‒ ze zwiększonymi wydatkami na ogrzewanie. Zdarza się, że gromadząca się wilgoć prowadzi do uszkodzenia konstrukcji dachu oraz ścian obiektu. Dla uniknięcia takich sytuacji konieczne jest właśnie dobranie odpowiedniej membrany.

Podstawowym parametrem charakteryzującym membranę dachową jest wytrzymałość na rozciąganie (wzdłużne, poprzeczne oraz przy gwoździach), która zależy przede wszystkim od ilości warstw. W sprzedaży najczęściej dostępne są modele dwuwarstwowe i trzywarstwowe. Spotkać można również produkty z czterema warstwami, przy czym jedna z nich zbrojona jest siatką polipropylenową, dzięki której wyrób osiąga wyższe wartości wytrzymałości mechanicznej.

Ważną cechą membran dachowych jest odporność na parcie ciśnienia hydrostatycznego cieczy oraz stopień paroprzepuszczalności. Dobierając materiał do konkretnego dachu, należy uwzględnić jego kąt nachylenia, a także najbardziej prawdopodobne warunki klimatyczne, w których będzie eksploatowany.

Rodzaje membran dachowych

Membrany dachowe można podzielić ze względu na materiał, z którego są wykonane. Na rynku budowlanym dostępne są membrany polietylenowe oraz polipropylenowe. Najczęściej są one produktami warstwowymi. Za pełnienie podstawowych funkcji odpowiedzialna jest folia jednostronnie przepuszczająca parę wodną. Zewnętrzną część zwykle stanowią powłoki ochronne, które pełnią dodatkowe funkcje (blokują dostęp wody, odbijają promieniowanie słoneczne). Jak już wspomniano, membrany są zróżnicowane także pod względem paroprzepuszczalności (niskoparoprzepuszczalne lub wysokoparoprzepuszczalne), wytrzymałości na naprężenia rozrywające oraz odporności na wahania temperatur.

Membrany niskoparoprzepuszczalne (folie) układane są na belkach krokwiowych w przypadku wznoszenia dachu wentylowanego z dwoma szczelinami. Górna przestrzeń znajdująca się między membraną a pokryciem umożliwia przepływ powietrza osuszającego cząsteczki pary wodnej kumulującej się na dolnej części materiału pokrywającego. Dolna szczelina znajdująca się między membraną a termoizolacją dachu umożliwia usunięcie z niej powietrza i pary wodnej.

Membrany wysokoparoprzepuszczalne układane są na elementach nośnych dachu z jedną szczeliną wentylacyjną znajdującą się tylko pod elementami pokrycia (typ dachu niewentylowanego z pokryciem wentylowanym).

Montaż membrany dachowej

Podczas układania membrany dachowej należy pamiętać, aby instalować ją odpowiednią stroną do wierzchu (zwykle jest to strona z napisami). Prace należy rozpocząć od okapu. W kierunku równoległym do niego układane jest pierwsze pasmo, które następnie wykłada się na część rynnowej obróbki blacharskiej, co zabezpiecza membranę przed dostaniem się wody. Membranę można mocować jednocześnie z kontrłatami lub za pomocą specjalnych zszywek wstrzeliwanych pistoletem. Wszelkie uszkodzenia należy zaklejać specjalistyczną taśmą o parametrach zbliżonych do folii. Następne pasma należy łączyć ze sobą z zachowaniem 10 cm zakładu (pasmo górne należy umieszczać pod dolnym), które dla zapewnienia większej dokładności można skleić taśmą przeznaczoną do danego typu membrany. Należy dążyć do tego, aby części materiału były łączone ze sobą w poziomie. Połączenia pionowe dopuszcza się w miejscach występowania krokwi, przy czym należy szczególnie zadbać o ich dokładność. Przy elementach wystających ponad połać dachu (np. kominach) membranę należy odpowiednio przyciąć, a następnie wywinąć na wysokość około 20 cm. Dodatkowe pasma materiału należy ułożyć w koszu (wklęsłej części dachu), jest to bowiem miejsce newralgiczne, jeśli chodzi o prawdopodobieństwo wystąpienia przecieków. Kończąc prace, membranę należy wyciągnąć na ścianę szczytową obiektu. Odpowiedni zakład produktu musi zostać zachowany w miejscach styków sąsiednich połaci dachowych (grzbietach). Wymagane kominki wentylacyjne wykonuje się, nacinając materiał na kształt litery H. Górny fragment nacięcia mocowany jest do łaty ponad wycięciem, a dolny do elementu znajdującego się poniżej niego.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

  • firmy budowlane Rzeszów

  • firmy budowlane Szczecin

  • firmy budowlane Warszawa

Czym jest mikrocement i jakie jest jego zastosowanie?

 

Zastosowanie mikrocementu to sposób na uzyskanie dużych powierzchni posadzek bez nieestetycznych przerw dylatacyjnych. Produkt ten może być stosowany zarówno wewnątrz, jak i na zewnątrz budynków.

Popularnym synonimem mikrocementu jest posadzka dekoracyjna. Z jego pomocą można stworzyć dekoracyjne wylewki posadzkowe oraz inne typy powłok wysokiej jakości. Dzięki użyciu barwników w postaci płynnej możliwości kolorystyczne mikrocementu są nieograniczone.

Czym jest mikrocement?

Mikrocement to rodzaj złożonej powłoki dekoracyjnej, której składnikami są: cement, żywice akrylowe oraz specjalne dodatki wypełniające i pigmentacyjne. Typ produktu zależy od proporcji wymieszanych składników. Materiał ten znajduje zastosowanie we wnętrzach pomieszczeń oraz na zewnątrz obiektów. Można go używać na powierzchniach poziomych i pionowych. Jego główną zaletą jest bezspoionowość, co znacznie ułatwia prace związane z czyszczeniem i konserwacją powierzchni – wystarczy oczyścić ją za pomocą zwilżonej ściereczki i wosku. Powłoka powstająca przy użyciu mikrocementu charakteryzuje się niewielką grubością.

Decydując się na wykończenie powierzchni z zastosowaniem mikrocementu, do wyboru mamy różne faktury (gruboziarniste, średnioziarniste, drobnoziarniste), całą paletę dostępnych barw oraz różnorakie wersje wykończenia – naturalnie matowe, satynowe oraz błyszczące, a także powłoki i glazury metaliczne.

Zastosowanie mikrocementu

Wykorzystując mikrocement, można stworzyć nietuzinkowe i oryginalne warstwy wykończeniowe na powierzchniach gładkich, które będą pozbawione fug i szczelin dylatacyjnych.

Mikrocement może być stosowany na powierzchnie poziome i pionowe, w związku z czym nadaje się zarówno do wykonywania warstw posadzkowych (podłoga z mikrocementu), jak i ściennych, również na płytach gipsowo-kartonowych. Bardzo często stosuje się go do wykańczania klatek schodowych. Popularnym rozwiązaniem są schody z mikrocementu. Parametry tego materiału pozwalają na jego zastosowanie w pomieszczeniach mokrych, takich jak łazienka czy kuchnia. Nie ma żadnych przeciwwskazań do wykonania posadzek z mikrocementu na ogrzewaniu podłogowym, ma on bowiem wysoki wskaźnik przewodności cieplnej.

Coraz częściej mikrocement stosowany jest na posadzkach w pomieszczeniach usługowych i przemysłowych. Z jego użyciem możliwe jest również stworzenie imitacji betonu naturalnego na powierzchni sufitu. Popularnym rozwiązaniem jest wykonywanie z mikrocementu okładzin ścian i słupów w pomieszczeniach mieszkalnych.

W ofercie producentów są również elementy wykończeniowe mebli i blatów kuchennych z mikrocementu. Coraz większym zainteresowaniem cieszą się także okładziny na stolarkę drzwiową z tego materiału.

Zalety mikrocementu

Wśród zalet stosowania mikrocementu należy wymienić jego trwałość. Dodatkowo nie jest on podatny na uszkodzenia, dzięki czemu można go stosować w pomieszczeniach o charakterze prywatnym, publicznym, a nawet przemysłowym. Powłoki tworzone z mikrocementu są zgodne z atestami środowiskowymi, co oznacza, że nie powodują zagrożenia dla otoczenia. Produkt ten jest całkowicie wodoodporny, w związku z czym nie ma ograniczeń co do jego stosowania w kuchniach i łazienkach. Z uwagi na swoją uniwersalność mikrocement może być z powodzeniem stosowany jako wykończenie mebli czy blatów kuchennych, dzięki czemu można uzyskać efekt betonowych powierzchni na elementach wykończenia. Osiągnięcie jednolitości każdej przestrzeni, zarówno na powierzchniach poziomych, jak i pionowych, jest z kolei efektem braku spoin. Mikrocement cechuje się bardzo wysoką przyczepnością, co sprawia, że możliwa jest jego aplikacja na każdy typ powierzchni, nawet na płytki ceramiczne. Warto podkreślić, że mimo surowego wyglądu posadzki z mikrocementu są ciepłym typem podłóg. Jest to jedna z podstawowych cech odróżniających je od posadzek betonowych. Z zastosowaniem mikrocementu możliwa jest aranżacja wnętrza w dowolnym stylu – od nowoczesnego, przez klasyczny, po rustykalny.

Mikrocement – cena

Cena za metr kwadratowy mikrocementu jest uzależniona od wielu czynników. Bardzo istotną kwestią jest między innymi cena robocizny. Na rynku nie ma wielu fachowców specjalizujących się w technice cienkowarstwowego pokrywania powierzchni. Brak konkurencji powoduje stosunkowo wysokie koszty takich usług. Cena zależy też od rodzaju powierzchni, jaką zamierzamy pokryć tym materiałem. Producenci oferują różne typy mikrocementu, w zależności od warunków, w jakich będzie on eksploatowany.

Warunkiem uzyskania zadowalających rezultatów jest właściwe przygotowanie podłoża, dobór odpowiedniego produktu oraz wykonanie prac przez specjalistę z odpowiednimi kwalifikacjami oraz doświadczeniem.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

  • firmy budowlane Rybnik

  • firmy budowlane Rzeszów

  • firmy budowlane Szczecin

Punkt rosy – co warto o nim wiedzieć?

 

Zjawisko skraplania pary wodnej na ścianach i oknach jest powszechne. Możliwość wystąpienia powierzchniowej kondensacji pary wodnej zależy od stopnia wilgotności powietrza oraz temperatury występującej w danym wnętrzu.

Skroplenie pary wodnej z powietrza wewnątrz obiektu jest wynikiem obniżenia temperatury na wewnętrznej części przegrody poniżej wartości określanej jako temperatura punktu rosy. Punkt rosy zmniejsza się wraz ze spadkiem wilgoci przy jednoczesnym wzroście temperatury w pomieszczeniu.

Czym jest punkt rosy?

W budownictwie punkt rosy oznacza temperaturę danego elementu, przy której wilgoć zawarta w powietrzu zaczyna się skraplać. Wartość tego punktu jest zależna od temperatury powietrza oraz jego wilgotności.

Jeśli przy danej wartości temperatury oraz ciśnienia powietrze zostanie stopniowo schłodzone, wystąpi w końcu skroplenie wody (po zmianie jej stanu z pary wodnej występującej w powietrzu do postaci ciekłej). Temperatura na tyle niska, aby zjawisko to wystąpiło, to właśnie temperatura punktu rosy. Nie ma ona ustalonej wartości. Im więcej wilgoci (czyli im więcej cząsteczek wody w postaci gazu występuje w powietrzu), tym łatwiej może ona ulec skropleniu, czyli temperatura punktu rosy jest stosunkowo wysoka. W przypadku występowania suchego powietrza skroplenie jest trudniejsze, dlatego niezbędne jest jego ochłodzenie do niższych wartości temperatury.

Wynika z tego, że jeśli w danym otoczeniu występuje odpowiednio chłodny element, na jego powierzchni może dojść do skroplenia wilgoci.

Obliczenie punktu rosy wiąże się z ustaleniem temperatury powietrza i wilgotności względnej panującej w pomieszczeniu. Kalkulacje przeprowadza się dla określonej wartości ciśnienia hydrostatycznego. Zazwyczaj proces obliczeniowy sprowadza się do odczytania wartości na krzywej punktu rosy lub do wpisania wymaganych danych w systemowe kalkulatory.

W sprzedaży można spotkać mierniki punktu rosy. Urządzenia te mierzą temperaturę oraz kontrolują i analizują zawartość wody w powietrzu. Możliwy jest więc skuteczny pomiar punktu rosy.

Dlaczego powstaje punkt rosy?

Przyczynami występowania cząsteczek rosy są:

  • niska temperatura na wewnętrznej powierzchni przegrody, spowodowana słabymi parametrami izolacyjności termicznej,
  • wysoka wilgotność powietrza we wnętrzu pomieszczenia.

W większości sytuacji oba przypadki występują jednocześnie. Różnice występują w natężeniu obu procesów. Jeśli doszło już do zawilgocenia i powstania wykwitów na ścianach, konieczne jest usunięcie przyczyny – najczęściej przecieku wody od strony zewnętrznej lub z instalacji znajdujących się wewnątrz budynku. W sytuacji, gdy wartość wilgotności oscyluje w granicy 40%, uznaje się ją za właściwą, a jako przyczynę traktuje zbyt zimne przegrody.

Zwiększona wilgotność często jest związana z niewydajną bądź niesprawną wentylacją. Zdarza się więc, że wystarczającym działaniem jest usunięcie problemów w mechanizmie wentylacji. Jeśli jednak jest pewne, że wentylacja grawitacyjna działa bez zarzutu, a zawilgocenie dalej ma miejsce, przyczyn takiego stanu należy szukać w przegrodzie. Na rozległość problemu mogą mieć wpływ warunki eksploatacyjne obiektu, w tym sposób ustawienia elementów wyposażenia, utrzymywanie zbyt niskiej temperatury wewnątrz pomieszczeń oraz zwiększona emisja wilgoci.

Jak zapobiegać zawilgoceniu?

Sposobem na utrzymanie właściwego środowiska i równowagi cieplnej w poszczególnych pomieszczeniach obiektu jest wykonanie odpowiedniego projektu oraz właściwe przeprowadzenie prac związanych z wykończeniem ścian zewnętrznych materiałami gwarantującymi odpowiednie parametry izolacyjności termicznej oraz układu grzewczego wyposażonego w system ścisłego sterowania temperaturą. Bardzo ważną kwestią jest zapewnienie sprawnego systemu wentylacyjnego. Przegrody zewnętrzne budynku powinny zostać wykonane ze szczególną dbałością o izolacyjność cieplną w miejscach newralgicznych, a więc narażonych na nieciągłości, gdyż występuje w nich zwiększone ryzyko obniżenia temperatury na powierzchni wewnętrznej. Nie można dopuścić do powstania błędów związanych z nieciągłością izolacji cieplnej oraz nieprawidłowym osadzeniem elementów stolarki okiennej i drzwiowej. Szczególnie starannie należy przeprowadzić prace związane z ociepleniem naroży i wieńców, podłóg znajdujących się bezpośrednio na gruncie, stropów najniższych kondygnacji w budynkach podpiwniczonych, nad garażami oraz stropów najwyższych kondygnacji (pod poddaszem nieużytkowym i stropodachów).

Jeśli istnieje podejrzenie, że w pomieszczeniu występują mostki termiczne, można zdecydować się na wykonanie pomiarów kamerą termowizyjną. Użycie tego typu sprzętu pozwoli wskazać miejsca, w których temperatura powierzchni jest szczególnie niska i które są potencjalnie podatne na wykroplenie wilgoci. Wczesne wykrycie problemu pozwoli na mniejszy zakres koniecznej termorenowacji.

Nowa promocja na Building Companion!Ten produkt może Cię zainteresować >>>

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

Jak obliczyć kubaturę budynku?

 

Obliczanie kubatury budynku jest przydatne między innymi do oszacowania kosztów związanych z ogrzewaniem budynku. Nie w każdym przypadku do obliczeń przyjmuje się te same dane.

Kubatura, obok powierzchni użytkowej oraz powierzchni całkowitej, jest jednym z podstawowych pojęć podczas budowy każdego obiektu budowlanego. Jest to jedna z wartości określających wielkość danej przestrzeni. Ważne, aby prawidłowo ją obliczyć.

Czym jest kubatura domu?

Kubatura jest pojemnością lub objętością budynku. Znając jej wartość, można dokładnie określić powierzchnię całkowitą poszczególnych obiektów. Pojęcie to jest też wykorzystywane do sprecyzowania układu bryły budynku, jego podstawowej formy oraz precyzyjnych wymiarów.

W budownictwie stosowane są dwa rodzaje kubatury budynku:

  • kubatura brutto – stanowi sumę kubatur poszczególnych kondygnacji, będąc równocześnie iloczynem powierzchni całkowitej (odmierzana po zewnętrznym rzucie ścian zewnętrznych) i wysokości danego poziomu brutto (liczonej od poziomu podłogi do poziomu stropu wraz z grubością izolacji cieplnej),
  • kubatura netto – jest iloczynem powierzchni wszystkich poziomów budynku oraz wysokości mierzonej od poziomu podłogi do stropu. W obliczeniach należy uwzględnić wszystkie kondygnacje, zarówno podziemne, jak i nadziemne. Przy szacowaniu wartości kubatury netto wliczane są przykryte części budynku znajdujące się po jego zewnętrznej stronie (balkon, taras, loggia, podcień). Pod uwagę nie bierze się natomiast poddaszy nieużytkowych.

Jak obliczyć kubaturę budynku?

Nie istnieje unormowany wzór na obliczenie wartości kubatury brutto obiektu. Samo przemnożenie zsumowanych wartości powierzchni netto przez wysokości pomieszczeń nie jest wystarczające. Błędem jest także poprzestanie na zsumowaniu kubatur poszczególnych pomieszczeń. Szacując wartość kubatury brutto budynku, należy wziąć pod uwagę:

  • przejścia, przejazdy, prześwity,
  • strychy nieużytkowe,
  • przykryte zewnętrzne elementy obiektu (ganek, loggia, weranda),
  • krużganki, balkony, tarasy (do górnego poziomu balustrady).

W obliczeniach nie uwzględnia się natomiast fundamentów i instalacji podziemnych. Pod uwagę nie są również brane schody znajdujące się na zewnątrz budynku, a także rampy i pochylnie przeznaczone dla osób niepełnosprawnych. Pomijane są osłony przewodów kominowych, attyki oraz inne elementy znajdujące się pod linią gzymsu i dachu.

Chcąc obliczyć kubaturę obiektu, należy zacząć od określenia objętości każdego z pomieszczeń znajdujących się w budynku. Do tego celu wystarczy wzór na objętość prostopadłościanu (iloczyn długości, szerokości i wysokości pomieszczenia). W przypadku kubatury netto należy wziąć pod uwagę wysokość od górnej powierzchni podłogi do spodu sufitu. W kolejnym etapie konieczne jest zsumowanie kubatury wszystkich pomieszczeń, w tym poddaszy użytkowych, pomieszczeń gospodarczych i komórek pod schodami. Następnie należy uwzględnić cokoły i inne elementy konstrukcyjne wystające ponad dach. Konieczne jest także doliczenie balkonów i tarasów (ich kubaturę oblicza się do wysokości barierki).

Jeśli chcemy obliczyć wartość kubatury brutto (liczonej wzdłuż zewnętrznego obrysu budynku), niezbędne jest uwzględnienie poddaszy zarówno użytkowych, jak i nieużytkowych oraz piwnic. Dla ułatwienia, przy skomplikowanym rzucie budynku warto podzielić go na mniejsze fragmenty będące figurami geometrycznymi (prostokątami, kwadratami, trójkątami). W obliczeniach powierzchni nie należy natomiast uwzględniać powierzchni cokołów oraz osłon kominowych (najlepiej odjąć ich powierzchnie od zsumowanej powierzchni wszystkich kondygnacji).

Znaczenie kubatury

Znajomość wartości kubatury jest niezbędna do oszacowania wielkości budynku. Tego typu dane znajdują się w opisach technicznych projektów obiektów budowlanych i stanowią ważną daną do obliczeń prowadzonych przez projektantów oraz dla inwestora.

Najczęściej informacja o wartości kubatury jest wykorzystywana do określenia wielkości powierzchni grzewczej, która jest iloczynem całkowitej powierzchni obiektu (na kondygnacjach, które mają być ogrzewane) oraz wysokości poszczególnych pomieszczeń. Obecnie, w dobie domów energooszczędnych i pasywnych, wartość kubatury netto używana jest do kalkulowania bilansu cieplnego budynku, co stanowi podstawę sporządzania audytów energetycznych. W kwestii finansowej wartość kubatury brutto jest odniesieniem przy wyliczaniu należnej kwoty podatkowej za daną nieruchomość.

Często spotykanym pojęciem jest kubatura dachu. Jest to wartość powierzchni znajdującej się pod konstrukcją dachu danego obiektu. Obliczenia tego wskaźnika są bardziej skomplikowane i wymagają dużej precyzji. W tym przypadku tok obliczeniowy zależy od rodzaju więźby dachowej. Najłatwiej jest określić kubaturę dachu płaskiego. Więcej trudności sprawiają dachy czterospadowe i dwuspadowe.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

  • firmy budowlane Radom

  • firmy budowlane Rybnik

  • firmy budowlane Rzeszów

Studnia chłonna – jak ją zbudować i jakie przepisy prawne się z nią wiążą?

 

Zgodnie z zapisami prawa wody opadowe uznawane są za ścieki. Przepisy dotyczące ich odprowadzania są zawarte w kilku aktach prawnych. Jednym ze sposobów na zebranie wody deszczowej jest zastosowanie studni chłonnej.

Studnia chłonna najczęściej służy do odprowadzania deszczówki. Zdarza się, że jest również częścią przydomowej oczyszczalni ścieków. Z jej wykorzystaniem możliwe jest odprowadzenie wód do poziomu gruntów przepuszczalnych.

Zadania studni chłonnej

Studnie chłonne są zazwyczaj wykorzystywane w miejscach występowania gruntów nieprzepuszczalnych lub słabo przepuszczalnych. Aby studnia mogła spełnić swoje zadania, pod warstwą podłoża nieprzepuszczalnego musi znaleźć się kruszywo w postaci piasku lub żwiru, które będzie filtrować wodę deszczową do poziomu zalegania wód gruntowych.

Przed podjęciem prac związanych z wykonaniem studni chłonnej należy przeprowadzić ocenę warunków gruntowo-wodnych w obrębie danej działki. Czynności te zleca się uprawnionemu geologowi, który określi rodzaj i parametry gruntu oraz poziom występowania zwierciadła wód gruntowych.

Obowiązujące przepisy wymagają, aby studnia chłonna na deszczówkę była zagłębiona w gruncie na około 3 m. Niemożliwe jest więc zbudowanie jej w miejscach występowania wysokiego poziomu wody gruntowej. W takim przypadku studnia nie spełniałaby swojej funkcji, a efekt byłby odwrotny od zamierzonego, ponieważ wypełniałaby ją woda gruntowa. Dla zapewnienia funkcjonalności urządzenia zaleca się, aby ostatni krąg był oddalony o około 1,5 m od zwierciadła wody gruntowej.

Studnię chłonną można wykorzystać również jako element przydomowej oczyszczalni ścieków. W takim przypadku studnia jest ostatnią częścią układu, który umożliwia przetransportowanie wstępnie oczyszczonych nieczystości do warstw gruntowych. Rozwiązanie to stanowi alternatywę dla drenażu rozsączającego. Planując budowę przydomowej oczyszczalni ścieków wyposażonej w studnię chłonną, należy zapoznać się z właściwymi przepisami w tym zakresie.

Przepisy dotyczące budowy studni chłonnej

Zakres formalności związany z budową studni chłonnej zależy przede wszystkim od jej głębokości. Bez pozwolenia można natomiast wykonać instalację drenażu, którego rolą jest nasycenie danej powierzchni wodą.

Zgłoszenie robót budowlanych jest wymagane wtedy, gdy głębokość studni chłonnej przekracza 3 m. W dokumentacji wymagane jest określenie parametrów studni oraz jej usytuowanie w stosunku do linii granicznych działki. Wymaganym załącznikiem jest mapa do celów projektowych z naniesioną studnią. Istnieją sytuacje, gdy niezbędne jest pozwolenie na budowę studni (np. gdy wpływa znacząco na stan wód podziemnych).

Obliczenia studni chłonnej są konieczne w przypadku występowania skomplikowanych warunków gruntowo-wodnych. Projektant przyjmuje odpowiedni przypadek obliczeniowy odzwierciedlający występujące warunki, określa typ studni oraz przeprowadza jej wymiarowanie.

Warto pamiętać, że zgodnie z zapisami prawa budowlanego wody opadowe są traktowane jako ścieki. W warunkach technicznych można znaleźć informację, że działka budowlana, na której zlokalizowane są budynki, musi być uzbrojona w instalację kanalizacyjną umożliwiającą przetransportowanie deszczówki do układu kanalizacji deszczowej lub ogólnospławnej. Jeśli nie ma możliwości korzystania z wymienionych sieci, można kierować wodę na prywatny teren nieutwardzony, do dołów chłonnych lub zasobników wodnych. Niezgodne z prawem jest odprowadzanie ścieków na obszar sąsiednich działek.

Budowa studni chłonnej

Materiałem, z którego najczęściej buduje się studnie chłonne na deszczówkę, są kręgi betonowe o średnicy 100 cm i wysokości około 50 cm. Budując studnię, należy pamiętać o spełnieniu określonych warunków dotyczących jej usytuowania. Obiekt ten powinien znajdować się przynajmniej w odległości 3–5 m od granicy działki i 30 m od sieci wodociągowej. Maksymalne zagłębienie studni to 3 m. Aby zwiększyć stopień przesączalności wody ze studni do gruntu, istnieje możliwość nawiercenia otworów w najniższym kręgu. Wskazane jest również wykonanie drenażu opaskowego lub powierzchniowego na obszarze, z którego ma zostać odprowadzona woda.

Budowa studni chłonnej polega na zagłębieniu kręgów betonowych w gruncie. Jeśli układ odprowadzający wodę powierzchniową jest wyposażony w drenaż, należy go podłączyć do studni na poziomie około 70 cm pod gruntem. Jego ujście powinno znaleźć się kilkanaście centymetrów ponad poziomem kruszyw znajdujących się w najniżej położonych kręgach. Najlepiej, jeśli wypełnienie będzie stanowić piasek, żwir lub pospółka. Grubość warstwy kruszyw nie powinna być mniejsza nić 50 cm. Dla zabezpieczenia układu przed wymywaniem drobnych cząstek zaleca się zastosowanie blokady w postaci niewielkiej betonowej płyty chodnikowej lub podobnego elementu. Cena budowy studni chłonnej nie jest bardzo wysoka i zależy przede wszystkim od jej rodzaju i jakości materiałów.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

  • firmy budowlane Rybnik

  • firmy budowlane Rzeszów

  • firmy budowlane Szczecin