Głowica termostatyczna to inaczej regulator temperatury. Można dzięki niej dowolnie zwiększać i zmniejszać poziom ciepła w pomieszczeniu, a w przypadku bardziej zaawansowanych modeli zarządzać temperaturą przy pomocy smartfona lub automatycznie zaprogramować jej wartość w zależności od pory dnia i nocy. Głowica do grzejnika składa się z pokrętła nastawy, czujnika cieczowego lub gazowego, mieszka, trzpienia bezpiecznika, dławika zaworu, grzybka oraz sprężyny powrotnej.

Głowice termostatyczne pozwalają dowolnie regulować temperaturę w pomieszczeniach. Warto pamiętać, że optymalna temperatura, która pozytywnie wpływa na nasze poczucie komfortu oraz zdrowie to 19‒21℃ w ciągu dnia i 17‒18℃ w nocy. W łazience optymalna temperatura to 23‒26℃.

Czym jest i jak działa głowica termostatyczna do grzejnika?

Głowica termostatyczna służy do proporcjonalnego regulowania temperatury. W środku głowicy zamontowany jest sprężysty mieszek, a jego wnętrze wypełnia ciecz, która reaguje na zmiany temperatury. Pod wpływem wzrostu temperatury ciecz w czujniku rozszerza się, a ten naciska na trzpień głowicy. Siła poruszania jest tak duża, że pokonuje opór, jaki stawia sprężyna i porusza grzybek zaworu głowicy, co skutkuje zamknięciem zaworu termostatycznego. Gdy temperatura spada, zachodzi odwrotny proces. Wówczas ciśnienie i objętość płynu w mieszku są mniejsze, a siła nacisku na sprężynę jest słabsza. W efekcie grzybek zaworu zostaje otwarty, co powoduje zwiększenie strumienia przepływu wody przez grzejnik i podnosi się temperatura otoczenia.

Głowice termostatyczne ‒ budowa

Głowica termostatyczna do grzejnika składa się z pokrętła nastawy, czujnika cieczowego, mieszka, trzpienia bezpiecznika, dławika zaworu, grzybka oraz sprężyny powrotnej. Na zewnętrznej części obudowy głowicy znajdują się oznaczenia do regulacji temperatury. Ustawiając pokrętło głowicy w odpowiedniej pozycji, wybieramy temperaturę o wartości między 6 a 28℃. Zmieniając położenie pokrętła, regulujemy odległość pomiędzy czujnikiem a grzybkiem zaworu. Wykonując obrót głowicą termostatyczną w lewą stronę, zwiększamy temperaturę w otoczeniu, a obracając ją w prawo – obniżamy. Pierwszym oznaczeniem jest gwiazdka bądź śnieżynka. Jest to symbol zabezpieczenia przed zamarznięciem i jednocześnie najniższej temperatury, jaką możemy ustawić na głowicy (6℃).

Rodzaje głowic termostatycznych: tradycyjne, elektroniczne, wi-fi

W sprzedaży dostępne są różne rodzaje głowic. Różnią się one nie tylko kolorem (np. głowica termostatyczna czarna, biała lub szara), ale także sposobem obsługi. Przykładowo, nowoczesna głowica termostatyczna wykorzystująca wi-fi jest połączeniem podstawowych funkcjonalności głowicy z technologią sterowania urządzeniami za pomocą telefonu. Głowica termostatyczna sterowana smartfonem posiada wbudowany akumulator, który wymaga ładowania raz w sezonie. Wpływa to na komfort użytkowania oraz wzrost oszczędności. Innym wariantem jest głowica termostatyczna elektroniczna, która poza klasyczną opcją regulacji temperatury jest również wyposażona w automatyczną ochronę przed zamarzaniem, a także funkcję wykrywania otwartego okna. Elektroniczna głowica do grzejników wyłącza ogrzewanie od razu po wykryciu nagłego spadku temperatury. Takie nowoczesne i zaawansowane technologicznie głowice pozwalają programować temperaturę i mają często różne tryby pracy, np. automatyczny, ręczny i wakacyjny.

Jak zamontować głowicę termostatyczną?

Zakładanie głowic do grzejników jest zwykle bezinwazyjne ‒ nie wymaga modyfikowania ani spuszczania wody z instalacji. Dzięki temu ich montaż jest łatwy, szybki i nie wymaga wcześniejszych przygotowań. Aby zamontować głowicę termostatyczną, należy:

1. Odkręcić starą głowicę, która znajduje się przy grzejniku.
2. Przymocować podstawę termostatu do zaworu grzejnikowego.
3. Nałożyć głowicę i przesunąć zacisk blokujący. Podczas instalacji głowica powinna być maksymalnie dokręcona do zaworu grzewczego.
4. Głowica termostatyczna prawidłowo przymocowana do grzejnika utrzymuje się w pozycji poziomej.

Należy zwrócić uwagę na to, aby głowica termostatyczna nie była zasłonięta przez firanki bądź meble. W przeciwnym razie będzie ona brać pod uwagę temperaturę panującą pomiędzy ścianą, a zasłoną, co nie odpowiada temperaturze całego pomieszczenia.

Głowica termostatyczna programowalna ustawiana jest po zakończeniu czynności instalacyjnych. Jej regulacja jest możliwa dopiero wówczas, gdy urządzenie jest już zamontowane na zaworze grzejnika, ponieważ na początku konieczny jest tzw. rozruch adaptacyjny, czyli moment, który pozwala dopasować zakres ruchu silniczka znajdującego się w głowicy do skoku zaworu grzejnikowego.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane pomorskie

• firmy budowlane śląskie

• firmy budowlane świętokrzyskie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Radom

• firmy budowlane Rybnik

• firmy budowlane Rzeszów

W ostatnich latach znacząco wzrosło zainteresowanie naturalnymi źródłami energii. Wśród nich najchętniej pozyskiwana jest energia słoneczna. Coraz częściej spotykanym widokiem są farmy fotowoltaiczne, które zamieniają promieniowanie słoneczne na energię.

Wzrost popularności paneli fotowoltaicznych jest szczególnie widoczny w budownictwie jednorodzinnym. Przed ich montażem warto poznać zalety i wady energii pozyskiwanej ze słońca.

Energia słoneczna – definicja, parametry, zasoby

Energia słoneczna stanowi swobodny i czysty zasób energii, a przy tym jest ogólnodostępna. Stanowi zasadniczy typ energii odnawialnej, a więc nie ma możliwości jej wyczerpania. Wykorzystując ją, można zaspokoić popyt na ciepło i elektryczność. Energia słoneczna ma określone parametry opisujące jej cechy. Najważniejszą z nich jest insolacja, która określa jednoroczną wielkość nasłonecznienia. Jest to miara ilości energii promieniowania słonecznego na dany zakres powierzchniowy w określonym czasie. Kolejnym parametrem jest potencjał teoretyczny, który informuje nas o możliwościach wykorzystania danej ilości energii na cele energetyczne. Z uwagi na to, że wielkość ta już z nazwy jest teoretyczna, nie przekłada się na realne możliwości zużycia energii słonecznej na pozyskanie energii na cele użytkowe. W kalkulacjach potencjału technicznego uwzględniona jest przede wszystkim lokalizacja geograficzna. Poza tym pod uwagę bierze się parametry sprawności wybranych technologii oraz możliwości zmagazynowania energii.

Zastosowanie energii słonecznej

Najczęściej stosowanymi urządzeniami do przetwarzania energii słonecznej są ogniwa słoneczne oraz kolektory słoneczne. W ogniwach fotowoltaicznych zachodzi przemiana energii słonecznej w energię elektryczną. Do budowy ogniw wykorzystuje się półprzewodniki (krzem, german, selen). W procesie łączenia ogniw słonecznych otrzymuje się baterie słoneczne, których parametry zależą od ilości i jakości ogniw. Fotoogniwa najczęściej wykorzystuje się w elementach elektrowni słonecznych oraz sztucznych satelitów. W codziennym życiu można je spotkać jako części kalkulatorów, zegarków, a nawet samochodów.

Kolektory słoneczne są odpowiedzialne za przemianę energii promieniowania słonecznego w ciepło. W urządzeniach tego typu można stosować różne nośniki ciepła, zarówno w postaci ciekłej (woda, glikol), jak i gazowej. Kolektory różnią się między sobą również konstrukcją. Najczęściej można je spotkać na dachach domów jednorodzinnych, w których służą przede wszystkim do podgrzewania wody na cele użytkowe oraz wspomagania instalacji ogrzewającej budynek. Niektórzy inwestorzy wykorzystują je jako sposób na podgrzanie wody w basenie, ochłodzenia obiektów latem, a nawet wytworzenia ciepła technicznego.

Według danych statystycznych wykorzystanie energii słonecznej pozwala zmniejszyć wydatki związane z ogrzewaniem ciepłej wody użytkowej nawet o 70%. Z kolei oszczędności na kosztach centralnego ogrzewania mogą sięgać około 60%. Energia słoneczna pozwala na niezależność od dostawców rynkowych oraz umożliwia zabezpieczenie przed wahaniami cen.

Wady i zalety energii słonecznej

Wśród zalet energii słonecznej należy wskazać fakt, że stanowi ona źródło całkowicie darmowe, które ma możliwość ciągłego odnawiania się. Promieniowanie słoneczne jest dostępne w zasadzie w każdym położeniu geograficznym, nawet podczas opadów atmosferycznych oraz zachmurzenia.

Odpowiednie dostosowanie urządzeń przetwarzających energię słoneczną decyduje o jej uniwersalności. Daje to możliwość jej wykorzystania zarówno w budownictwie jednorodzinnym, jak i przemysłowym. Brak skomplikowanych układów mechanicznych wewnątrz urządzeń słonecznych wpływa na ich bezawaryjność.

Całkowity koszt pozyskania energii elektrycznej z użyciem ogniw fotowoltaicznych jest znacznie niższy niż w przypadku tradycyjnych typów elektrowni. Sposób pozyskiwania energii słonecznej nie wiąże się z emisją niepożądanych substancji do otoczenia, co stanowi realną ochronę środowiska naturalnego.

Podstawową wadą energetyki słonecznej są wysokie koszty inwestycyjne, jakie trzeba ponieść w związku z zakupem oraz montażem całego osprzętu. Wydajność całej instalacji zależy od warunków atmosferycznych oraz stopnia nasłonecznienia. W związku z tym konieczne jest wyposażenie systemu w dodatkowe elementy umożliwiające produkcję energii w chwilach niskiego nasłonecznienia oraz magazynowanie jej. W polskich warunkach wartość gęstości strumienia energetycznego nie jest wysoka, co wiąże się z koniecznością zagospodarowania dużych powierzchni na cele produkcji energii. Często jest to problematyczne ze względu na niekorzystne ukształtowanie danego terenu.

W ogólnym rozrachunku wykorzystanie energii słonecznej jest opłacalne oraz efektywne. Poza tym pozwala wykorzystać naturalnie występujące zasoby, które nie ulegają wyczerpaniu. Ten sposób pozyskiwania energii jest zatem korzystny pod względem ekonomicznym, ekologicznym oraz społecznym.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane podkarpackie

• firmy budowlane podlaskie

• firmy budowlane pomorskie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Olsztyn

• firmy budowlane Poznań

• firmy budowlane Radom

Bakopa to jedna z chętniej uprawianych roślin doniczkowych. Jej największą wartość dekoracyjną stanowią zwisające pędy i drobne kwiaty w różnych kolorach. Chcesz kupić sadzonki bakopy, ale nie wiesz, na jaką odmianę się zdecydować? Poznaj najpopularniejsze z nich i sprawdź, jak pielęgnować tę roślinę.

Bakopa to charakterystycznie wyglądająca roślina, która jest coraz chętniej kupowana do uprawy doniczkowej. Umieszcza się ją między innymi na balkonach oraz tarasach. Duża różnorodność kolorystyczna kwiatów i ładnie kontrastujące z nimi drobne ciemnozielone liście to główna przyczyna niesłabnącej popularności bakopy. Sprawdź, czym charakteryzuje się ta roślina (nazywana także suterą), jakie są jej gatunki i odmiany oraz jak wygląda ich uprawa.

Jak wygląda bakopa?

Kwiat bakopa jest chętnie uprawianą rośliną doniczkową i balkonową. Jest to przykład kwiatów jednorocznych, charakteryzujących się długimi pędami i intensywnym wzrostem. W zależności od miejsca uprawy (parapet, skrzynie lub donice umieszczone bezpośrednio na ziemi bądź wysoko zamocowane doniczki) jej pędy mogą przybierać formę zwisającą lub płożącą się. U dorosłych egzemplarzy osiągają one około 40 cm długości, a przy sprzyjających warunkach uprawnych mogą być jeszcze dłuższe. Pędy rośliny na całej długości pokryte są drobnymi, gęsto występującymi liśćmi w kolorze ciemnozielonym i o sercowatym kształcie. Kwiaty rośliny są dość drobne, zazwyczaj pojedyncze, choć zdarzają się także specjalnie wyselekcjonowane odmiany o kwiatach pełnych. Przy prawidłowej pielęgnacji roślina kwitnie bardzo obficie w okresie od czerwca do września.

Jakie gatunki bakopy są najpopularniejsze?

W obrębie rodzaju bakopa można wyróżnić kilkadziesiąt różnych gatunków kwiatów występujących na różnych kontynentach. W naturalnym środowisku największą różnorodność odnotowuje się w Ameryce na obszarach tropikalnych. Z połączenia różnych gatunków i odmian można stworzyć naprawdę wyjątkowe kompozycje kwiatowe, warto więc kupować od razu więcej niż jedną sadzonkę. Nie wszystkie gatunki nadają się jednak do uprawy w polskim klimacie. Znaczna część gatunków to typowe rośliny bagienne lub wodne, które można hodować w akwariach (należą do nich m.in. bakopa drobnolistna oraz bakopa karolińska). W domach najczęściej spotykana jest bakopa nazywana suterą, która pełni funkcje wyłącznie dekoracyjne. W celach leczniczych wykorzystuje się z kolei bakopę drobnolistną.

Bakopa – ciekawe odmiany

Wśród najpopularniejszych odmian bakopy można wyróżnić odmianę ‘Snowflake’, cenioną ze względu na drobne kwiaty w śnieżnobiałym odcieniu, a także odmianę o białych i pełnych kwiatach ‘Double White’. W uprawie często spotyka się także odmiany ‘Great Rose’ z kwiatostanami w odcieniu różowym oraz ‘Everest Blue’, znaną z wyjątkowo dużych, niebieskich kwiatów.

Bakopa – uprawa i pielęgnacja

Bakopa może być z powodzeniem uprawiana jako roślina domowa lub balkonowa i tarasowa (w ciepłych porach roku). Ze względu na jej długie pędy można traktować ją jako roślinę płożącą lub wiszącą, a przy zastosowaniu odpowiedniej podpory sprawdzi się także jako roślina pnąca. Jedną z chętniej stosowanych kompozycji kwiatowych jest łączenie bakopy z pelargoniami. Bakopa drobnolistna przeznaczona jest do obsadzania miejsc o wysokim poziomie wilgotności. Świetnie sprawdzi się także jako naturalna ozdoba w akwarium.

Sadzonki bakopy najlepiej rosną na miejscu nasłonecznionym. Niezależnie od tego, w jakich warunkach uprawiana jest ta roślina, niezbędnym zabiegiem pielęgnacyjnym potrzebnym do jej prawidłowego rozwoju jest regularne podlewanie. Podłoże w doniczce powinno być cały czas umiarkowanie wilgotne. Warto sadzić bakopę w ziemi próchnicznej, przepuszczalnej i żyznej. W okresie wegetacji zaleca się stosowanie nawozów płynnych, przeznaczonych dla roślin kwitnących.

Jak przezimować bakopę?

Kwiat bakopa jest dość wrażliwy na niską temperaturę, więc podczas przymrozków i mrozów należy zadbać o odpowiednie zabezpieczenie. Aby prawidłowo przezimować roślinę, warto przenieść ją z balkonu lub tarasu do pomieszczenia, w którym utrzymuje się stała temperatura w przedziale 10‒20℃. Sadzonki sutery mogą zostać ponownie wyniesione na zewnątrz dopiero późną wiosną, najlepiej w drugiej połowie kwietnia, kiedy ryzyko przymrozków wystąpienia przymrozków jest niewielkie.

Bakopa – rozmnażanie sadzonek

Kwiat bakopa może być rozmnażany na dwa sposoby: poprzez wysiew nasion lub sadzonkowanie (w ten sposób najczęściej rozmnażana jest bakopa drobnolistna). Nasiona wysiewa się na przełomie lutego i marca. Sadzonki pobiera się również wiosną, a następnie umieszcza się je w wilgotnym i żyznym podłożu.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane zachodniopomorskie

• firmy budowlane dolnośląskie

• firmy budowlane kujawsko pomorskie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Wrocław

• firmy budowlane Białystok

• firmy budowlane Bydgoszcz

Naparstnica to rodzaj obejmujący 19 gatunków, wśród których w uprawie najczęściej spotyka się jeden z nich – naparstnicę purpurową. Roślina idealnie prezentuje się na rabatach, zwłaszcza w ogrodach o charakterze wiejskim, angielskim i rustykalnym. Sprawdź, co ją wyróżnia.

Naturalnym miejscem występowania naparstnicy są obszary śródziemnomorskie, Afryka Północna oraz Azja Zachodnia i Środkowa. Nazwa rośliny związana jest z wyglądem jej kwiatostanów, które swoją formą przypominają naparstek. Sprowadzona do Europy naparstnica początkowo była uznawana za niebezpieczną roślinę o właściwościach trujących, dopiero później odkryto jej działanie lecznicze i rozpoczęto uprawę na skalę przemysłową. Poznaj najpopularniejsze gatunki naparstnicy, odmiany dekoracyjne przeznaczone do uprawy ogrodowej oraz zasady pielęgnacji sadzonek.

Naparstnica – gatunki i odmiany

Wśród najpopularniejszych gatunków naparstnicy można wyróżnić naparstnicę purpurową, naparstnicę zwyczajną oraz naparstnicę wełnistą. Poza ogrodami uprawnymi, w naturalnym środowisku spotykane są także naparstnice żółte oraz naparstnice rdzawe.

• Naparstnica purpurowa jest jednym z krócej żyjących gatunków. Należy do uprawnych bylin dwuletnich. Przeciętna wysokość rośliny wynosi 1 m, a szerokość do około 60 cm. Spotykane są odmiany o różnym kolorze kwitnienia. Czysty gatunek osiąga przeważnie około 1,5 m wysokości. Ma dzwonkowate, duże kwiaty w odcieniu różowym z licznie występującymi jasnoróżowymi plamkami. Liście naparstnicy purpurowej mają kolor ciemnozielony, są matowe i szorstkie.
• Naparstnica zwyczajna charakteryzuje się gładkimi liśćmi w kolorze zielonym. Jest gatunkiem mrozoodpornym, niższym i nie rozrastającym się tak wysoko jak naparstnica purpurowa. Dorosłe rośliny osiągają około 70 cm wysokości i maksymalnie 25–30 cm szerokości. Roślina rozpoczyna kwitnienie latem.
• Naparstnica wełnista wyróżnia się dużymi kwiatami w kolorze jasnobeżowym lub kremowobiałym. Gatunek ten występuje głównie na obszarach suchych i gorących. W Polsce uprawiana jest wyłącznie jako roślina dwuletnia. Zakwita w drugim roku po wysadzeniu, w pierwszym roku jej pędy zdobią gęsto rosnące liście.

Naparstnica purpurowa – najciekawsze odmiany ogrodowe

Choć kiedyś naparstnica purpurowa była uprawiana tylko jako czysty gatunek, obecnie coraz chętniej sięga się po specjalnie wyselekcjonowane odmiany ozdobne, które jeszcze piękniej prezentują się w ogrodach. Do ciekawych odmian naparstnicy purpurowej należą:

• ‘Anne Redetzky’ – roślina o białych kwiatach z postrzępionymi brzegami, osiąga od 0,5 do 1 m wysokości. Najlepiej sadzić ją na średniej wielkości rabatach.
• ‘Virtuoso Red’ – ceniona ze względu na swoje różowe nakrapiane kwiaty. Dorosłe sadzonki mają około 1 m wysokości.
• ‘Virtuoso White’ – odmiana o białych kwiatach, ze względu na swoją wysokość (do 1,5 m) idealna do rabat z wysokimi gatunkami roślin.
• ‘Pam’s Choice’ – charakteryzuje się oryginalnymi kwiatami w śnieżnobiałym kolorze, licznie zdobionymi przez ciemnoczerwone przebarwienia na płatkach. Dorasta do 1,5 m wysokości.

Naparstnica purpurowa – uprawa i pielęgnacja

Naparstnica purpurowa oraz jej wszystkie odmiany preferują stanowiska półcieniste lub zacienione, osłonięte od silnych podmuchów wiatrów. Idealne podłoże dla sadzonek to próchnicza i żyzna gleba o odczynie obojętnym. Naparstnica purpurowa może być rozmnażana z nasion, jednak po dwóch latach od zasadzenia, kiedy roślina zamiera, w ogrodzie może pojawić się mnóstwo samosiennych młodych sadzonek, nie jest więc to zabieg konieczny. Zaleca się regularne stosowanie nawozów organicznych, odchwaszczanie podłoża, umiarkowane podlewanie oraz ściółkowanie rabat.

Czy naparstnica jest trująca?

Naparstnica purpurowa może być uprawiana nie tylko jako roślina dekoracyjna. Jest szeroko wykorzystywana w farmacji oraz medycynie, nie zaleca się jednak stosowania jej w celach leczniczych na własną rękę. Ma to związek z jej trującymi właściwościami. Wszystkie części rośliny zawierają silnie trujące substancje, wywołujące m.in. nudności i wymioty, biegunkę, duszności, spowolnienie akcji serca, zaburzenia widzenia. W wielu przypadkach zatrucia naparstnicą purpurową dochodzi do całkowitego zatrzymania akcji serca, co jest równoznaczne ze śmiercią.

Te właściwości nie muszą być jednak powodem do rezygnacji z naparstnicy purpurowej w ogrodzie. Można cieszyć się jej pięknym wyglądem, jednocześnie pamiętając o jej trujących właściwościach. Warto uprawiać ją w miejscach niedostępnych dla dzieci i zwierząt domowych, nie podejmować prób samodzielnego przygotowania preparatów leczniczych, a wszystkie prace pielęgnacyjne wykonywać w grubych rękawicach.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane zachodniopomorskie

• firmy budowlane dolnośląskie

• firmy budowlane kujawsko pomorskie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Wrocław

• firmy budowlane Białystok

• firmy budowlane Bydgoszcz

Nieskomplikowana uprawa i pielęgnacja w połączeniu z oryginalnym wyglądem, zachęcają do sadzenia budlei w ogrodzie. Ten piękny krzew w okresie kwitnienia zwabia motyle i wydziela przyjemny, delikatny zapach. Zobacz, jak dbać o budleję i jak samodzielnie rozmnażać ciekawe odmiany.

Budleja to wyjątkowy krzew, który coraz częściej pojawia się w polskich ogrodach. W amatorskiej uprawie spotyka się niewiele gatunków, ale występują one w wielu różnobarwnych, ciekawych odmianach. Budleja bywa nazywana także motylim krzewem, gdyż w okresie kwitnienia motyle chętnie siadają na jej kwiatach. Sprawdź, jak powinna wyglądać uprawa budlei, jakie gatunki i odmiany polecane są do ogrodu oraz jak wykonuje się zabieg rozmnażania sadzonek.

Budleja – ogólna charakterystyka rośliny

Krzew budleja może całkowicie odmienić charakter ogrodu. Roślina charakteryzuje się szybkim i silnym wzrostem i dość mocno się rozgałęzia. Dorosłe egzemplarze mogą osiągać nawet do 3 metrów wysokości. Czysty gatunek wyróżnia się drobnymi kwiatami i zielonymi liśćmi. Kolor kwiatów może różnić się w zależności od odmiany rośliny, ale wszystkie mają niewielki pomarańczowy środek, który pięknie kontrastuje z barwą płatków. Kwitnienie budlei rozpoczyna się w lipcu, a kończy w październiku.

Kwiatostany budlei są miododajne i przyjemnie pachną, co sprawia, że krzew jest często odwiedzany przez motyle, a nocą chętnie siadają na niego ćmy. Owady żywią się nektarem produkowanym przez krzew.

Budleja – zróżnicowanie gatunkowe

Wśród rodzaju budleja wyróżnia się około 100 różnych gatunków roślin, które można zaklasyfikować jako krzewy lub niewielkie drzewa. W naturalnym środowisku budleja spotykana jest przede wszystkim w cieplejszych rejonach świata, takich jak Azja Wschodnia, Afryka Południowa oraz Ameryka Południowa. W Polsce uprawiane są wyłącznie dwa gatunki z rodzaju budlei – budleja Dawida oraz budleja skrętolistna.

Budleja Dawida znana jest również pod nazwą omżyn. Egzemplarze tego gatunku mogą dorastać do 2–3 metrów, w uprawie amatorskiej są jednak zazwyczaj nieco niższe. Budleja Dawida to wiele barwnych odmian o kwiatostanach różnej wielkości.

Budleja skrętolistna uprawiana jest znacznie rzadziej, głównie ze względu na duże wymagania względem temperatury powietrza. W przypadku tego gatunku kwiaty pojawiają się jedynie na pędach dwuletnich, które w polskim klimacie często przemarzają w trakcie zimy. Budleja skrętolistna ma pokrój kopulasty, a krzewy są zwykle nieco niższe niż w przypadku egzemplarzy budlei Dawida. Ten gatunek często uprawia się w formie piennej.

Budleja – najciekawsze odmiany

Wśród najciekawszych odmian budlei, zasługujących na uwagę przy wyborze sadzonek do ogrodu, znajdują się:

• odmiana ‘Royal Red’ o kwiatach w odcieniu intensywnie purpurowym, zaliczana do krzewów średniej wielkości;
• odmiana ‘Black Night’, charakteryzująca się kwiatami w ciemnofioletowym odcieniu;
• odmiana ‘Pink Delight’, wyróżniająca się kwiatostanami o dużej średnicy (sięgającej nawet 40 cm) w kolorze różowym;
• odmiany ‘White Profusion’, ‘White Bouquet’ oraz ‘White Ball’ ze śnieżnobiałymi kwiatostanami;
• odmiana ‘Blue Chip’, jedna z najnowszych, ceniona za jasnofioletowy kolor kwiatów oraz niewielki wzrost (do 80 cm).

Budleja – uprawa i pielęgnacja krok po kroku

Zarówno budleja Dawida, jak i budleja skrętolistna, najlepiej rosną na glebie przepuszczalnej i żyznej o umiarkowanym stopniu wilgotności. Sadzonki budlei potrzebują ciepłego i dobrze nasłonecznionego stanowiska. Wymagają regularnego podlewania i zasilania nawozami wieloskładnikowymi, zwłaszcza po zakończeniu kwitnienia. W miesiącach letnich warto od czasu do czasu spulchnić podłoże, na którym rosną budleje, zimą z kolei warto okryć sadzonki przy użyciu agrowłókniny.

Budleja w ogrodzie może być rozmnażana za pomocą półzdrewniałych lub zdrewniałych sadzonek, które po pobraniu umieszcza się w wodzie lub wilgotnej glebie aż do wypuszczenia przez nie korzeni.

Jak przycinać budleję?

Przycinanie budlei to jeden z najważniejszych zabiegów, który należy przeprowadzać regularnie. Cięcie wykonuje się co roku, w okresie wiosennym. Przed wykonaniem zabiegu warto upewnić się, że przymrozki już się skończyły i temperatura będzie utrzymywała się na odpowiednim poziomie. Po cięciu krzew jest dość osłabiony, w związku z czym nawet kilkudniowe obniżenie temperatury mogłoby doprowadzić do nieodwracalnych uszkodzeń, a nawet do obumarcia całej rośliny.

Podczas cięcia budlei należy usunąć wszystkie zniszczone i przesuszone pędy. Zdrowe pędy należy skrócić co najmniej o połowę ich długości, zachowując jednak przynajmniej metrową odległość od ziemi. Tylko u starszych egzemplarzy sadzonek można zdecydować się na przycinanie pędów na długość 10 cm.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane wielkopolskie

• firmy budowlane zachodniopomorskie

• firmy budowlane dolnośląskie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Warszawa

• firmy budowlane Wrocław

• firmy budowlane Białystok

Aerator wykorzystuje się do spulchniania i natleniania ubitej gleby, czyli aeracji. Zabieg ten podobny jest do wertykulacji, jednak jest od niej delikatniejszy. Aeratora używa się na wiosnę oraz wczesną jesienią. Jest niezbędny, aby utrzymać ładny i bujnie rosnący trawnik.

Na rynku dostępne są różne rodzaje aeratorów. Są to narzędzia rolnicze i ogrodnicze przeznaczone do mechanicznego spulchniania i napowietrzania ziemi lub substancje chemiczne (tzw. aerator w płynie), które spełniają takie same funkcje, ale w inny sposób. Wybór odpowiedniego aeratora zależny jest w dużej mierze od wielkości terenu oraz indywidualnych potrzeb.

Aerator ręczny, elektryczny czy spalinowy – jaki wybrać?

Aerator ręczny to proste narzędzie zaopatrzone w kolce. Używa się go, wykorzystując siłę własnych mięśni. Wybór aeratorów ręcznych jest spory – mogą mieć postać wałka, grabi, a nawet butów. Aerator sandałowy to specjalne buty z kolcami, które wkłada się na kalosze. Chodząc w nich po trawniku, dokonuje się aeracji. Używając aeratorów ręcznych, należy zadbać o to, aby spulchniać glebę równo – na całej powierzchni trawnika. Sprzęt tego typu sprawdza się przede wszystkim w przypadku niewielkich ogródków. Aerator elektryczny, zasilany za pomocą kabla lub akumulatora, to dobre rozwiązanie przy małych i średnich trawnikach – do ok. 600 m2. Niektórzy producenci urządzeń rolniczych oferują aerator jako dodatkowy osprzęt do glebogryzarki czy kosiarki. Aerator spalinowy to mała maszyna rolnicza przeznaczona do aeracji rozległych połaci ziemi – do kilku arów. Na rynku można znaleźć modele wyposażone w różne rodzaje wałków, niektóre z nich łączą funkcje aeratora i wertykulatora. W przypadku pól zazwyczaj stosuje się aerator ciągnikowy.

Aerator w płynie

Aerator w płynie ma postać koncentratu, który dodaje się do wody do podlewania trawnika. Niektóre produkty można kupić w opakowaniach zaopatrzonych w dozownik i szybkozłączkę, do której bezpośrednio można podpiąć wąż ogrodowy. Aerator do trawnika w płynie to kultywator przywracający równowagę biologiczną w glebie. Jego receptura opiera się na kompozycji mikroorganizmów powodujących wzrost ilości kwasów humusowych. Odżywiona w ten sposób ziemia ma większą zdolność do magazynowania wody oraz substancji odżywczych, jest odpowiednio dotleniona, a dzięki temu mniej zbita i stwarza lepsze warunki do rozwoju roślin. Aerator do wody można stosować zamiast aeracji mechanicznej lub jako czynność wspomagającą zabiegi mechaniczne.

Kiedy używać aeratora?

W przypadku wieloletniego trawnika regularne przeprowadzanie aeracji jest konieczne dla zachowania ładnego i zadbanego wyglądu trawy. Co do zasady aeratora używa się przed i po zimie. Wczesną jesienią celem zabiegu jest spulchnienie i napowietrzenie zbitej i zmęczonej upałami gleby, a na wiosnę – rozluźnienie zbitej ziemi po mrozach. Podczas aeracji mechanicznej nakłuwa się glebę na ok. 8–10 cm, dzięki czemu podłoże zostaje rozluźnione, a trawa pobudzona do wzrostu. W przypadku trawników mocno zniszczonych można przeprowadzać taki zabieg częściej niż 2 razy w roku. W sezonie letnim należy najpierw skrócić trawę na wysokość 3–4 cm. Warto pamiętać, że aeracji nie powinno się przeprowadzać zaraz po deszczu. Zasada ta dotyczy również aeratora w płynie.

Kiedy używać aeratora, a kiedy wertykulatora?

Wertykulacja to zabieg, który również służy napowietrzeniu gleby, ale nie tylko. Noże wertykulatora mają za zadanie usunąć z trawnika mech i filc (obumarłą część trawy). Zabieg ten warto przeprowadzać przy młodych trawnikach, które dopiero powstają. Wertykulacja jest bardziej inwazyjna niż aeracja, dlatego też przez jakiś czas po jej przeprowadzeniu trawa nie wygląda dobrze. Plusem jest to, że dzięki temu zabiegowi trawa głębiej się ukorzenia, dzięki czemu jest później mocniejsza i bardziej odporna na choroby. Wertykulację należy przeprowadzać na wiosnę po pierwszym koszeniu oraz przed zimą. Istotne jest jednak, żeby nie robić tego zbyt późną jesienią – trawnik powinien zdążyć się zregenerować przed nadejściem pierwszych mrozów. Do zabiegu wertykulacji trawa musi być nisko skoszona – na wysokość 1 cm. Ze względu na inwazyjność wertykulacji zazwyczaj nie przeprowadza się jej częściej niż 2 razy w roku. Aeracja jest delikatniejsza i nie ma przeciwwskazań, żeby przeprowadzać ją parę razy w roku, również w szczycie sezonu letniego. Z tego też względu aerator jest nieco praktyczniejszym narzędziem, zwłaszcza w przypadku już ukształtowanych trawników. Przeprowadzenie wertykulacji jest ważne przy zakładaniu nowego trawnika.

Piękny i zadbany trawnik wymaga wiele pracy. Aeracja to jeden z zabiegów, który pomoże utrzymać trawę w jak najlepszej kondycji, a dobrze dobrany aerator zdecydowanie ułatwi dbanie o trawnik.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane warmińsko mazurskie

• firmy budowlane wielkopolskie

• firmy budowlane zachodniopomorskie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Szczecin

• firmy budowlane Warszawa

• firmy budowlane Wrocław

Anoda magnezowa to jeden z podstawowych elementów wyposażenia pojemnościowych podgrzewaczy wody. Jej właściwości wpływają na spowolnienie procesów korozyjnych oraz tworzenia się związków odpowiedzialnych za nieprzyjemny zapach ciepłej wody.

Blacha stalowa użyta do budowy pojemnościowych podgrzewaczy wody łatwo ulega korozji. Aby zapobiec szybkiemu postępowi rdzy, montuje się w nich anody magnezowe. Tempo zużycia anody magnezowej zależy od stopnia twardości wody.

Do czego służy anoda magnezowa?

Materiałem używanym do budowy wnętrza podgrzewaczy ciepłej wody użytkowej jest blacha stalowa, która jest podatna na korozję. Za niszczenie powierzchni metalowej w głównej mierze odpowiedzialna jest woda nasycona powietrzem. Podstawowym sposobem zabezpieczenia wnętrza podgrzewaczy jest zastosowanie powłoki ceramicznej ze specjalnej emalii. Pod wpływem długotrwałego działania napowietrzonej cieczy warstwa ta ulega jednak destrukcji. Jako dodatkową ochronę producenci stosują anody magnezowe.

Anoda magnezowa jest katodowym zabezpieczeniem czynnym zbiornika. Wynika to z faktu, że charakteryzuje się ona stosunkowo niewielkim potencjałem elektrochemicznym. Z kolei blacha stalowa ma wyższą wartość tego wskaźnika. W sytuacji, gdy oba te elementy są połączone ze sobą w sposób metaliczny, w pierwszej kolejności rozpuszczeniu (a w efekcie korozji) ulega anoda, wykonana ze specjalnego, bezpiecznego stopu magnezu. W ten sposób wnętrze zbiornika jest chronione przed procesami korozyjnymi. Wraz z upływem czasu anoda stopniowo rozpuszcza się aż do całkowitego zaniknięcia. W chwili dematerializacji anody zanika ochrona przed rdzą, a blacha staje się bardziej narażona na skorodowanie.

Anoda magnezowa pod względem wizualnym podobna jest do stalowego pręta w kolorze białosrebrnym. Zakończeniem elementu jest odpowiedni gwint umożliwiający zamocowanie w zbiorniku. Surowcem użytym do wykonania anody jest specjalny stop magnezu.

Oprócz ochrony przed korozją anoda ma wpływ na zapach ciepłej wody wychodzącej z podgrzewacza. Jeśli wymiana tego elementu jest przeprowadzana zbyt rzadko, jego powierzchnia może zostać zasiedlona przez mikroorganizmy, które są bezpośrednią przyczyną wytwarzania się siarkowodoru odpowiedzialnego za nieprzyjemną, duszącą woń.

Cena anody magnezowej nie jest wysoka ‒ zwykle można ją nabyć już za kilkanaście złotych.

Jak często należy wymieniać anodę magnezową?

Anoda jest generatorem prądu ochronnego, a jej powierzchnia wraz z upływem czasu maleje aż do całkowitego zaniku. W związku z tym niezbędna jest systematyczna wymiana tego elementu. Szeroki wybór różnego typu anod daje możliwość ich dokładnego dopasowania do wszystkich modeli podgrzewaczy oraz bojlerów.

Nie istnieje jednoznaczne określenie momentu koniecznej wymiany anody. Zgodnie z zapisami normowymi pierwsza wymiana powinna nastąpić najpóźniej dwa lata od momentu rozpoczęcia użytkowania zbiornika. Kolejne wymiany powinny być wykonywane przynajmniej raz w roku. Nie ma jednak żadnych ścisłych danych na temat rozkładu procesu rozpuszczania anody w czasie. Częstość wymian jest zależna od gabarytów podgrzewacza, jakości cieczy oraz rozmiarów anody. Pod określeniem „jakość cieczy” należy rozumieć przede wszystkim jej agresywność, a ściślej mówiąc twardość. Większą wydajność pracy osiągają anody znajdujące się w twardej wodzie. Zbyt miękka woda może doprowadzić do zakłócenia działania anody. Niektóre źródła zalecają wymianę anody w momencie, gdy jej średnica uległa trzykrotnemu zmniejszeniu względem wartości nominalnej.

Jak wymienić anodę magnezową?

Wymiana anody magnezowej w podgrzewaczu czy bojlerze z reguły nie jest skomplikowaną czynnością. Konieczne jest przestrzeganie kilku podstawowych zasad. Przede wszystkim należy odłączyć podgrzewacz od źródła zasilania. Niezbędne jest też odcięcie źródła dopływu wody. Kolejnym krokiem jest opróżnienie zbiornika z cieczy poprzez odkręcenie kranu. Po wykonaniu tej czynności możliwy jest demontaż starej anody. W tym celu należy rozkręcić pokrywę osłonową oraz poluzować mocowania anody. Do odkręcania śrub zazwyczaj odpowiedni jest klucz z końcówką sześciokątną o rozmiarze 27 mm. Następnie należy delikatnie odkręcić cały element i dokonać jego wizualnej oceny. Widoczne ubytki na powierzchni oraz znaczne zmniejszenie średnicy świadczą o konieczności wymiany anody na nową. Mocując nowy produkt, nie można zapomnieć o masie uszczelniającej, którą należy nanieść na część nagwintowaną anody. Po zakończeniu tej czynności można przykręcić nowy element. Ostatnim krokiem jest odkręcenie zaworu zimnej wody i napełnienie podgrzewacza. Warto przy tym upewnić się, czy wszystkie połączenia są szczelne, a zbiornik nie przecieka. Jeśli nie zauważymy kropel wody, możemy z powrotem przykręcić osłonę.

Oczywiście prace związane z wymianą anody magnezowej można zlecić specjaliście ‒ wiąże się to jednak z dodatkowymi kosztami. Cena wymiany anody zależy przede wszystkim od specyfiki konkretnego urządzenia (stopnia skomplikowania prac).

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane świętokrzyskie

• firmy budowlane warmińsko mazurskie

• firmy budowlane wielkopolskie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Rzeszów

• firmy budowlane Szczecin

• firmy budowlane Warszawa

Wśród dekoracyjnych roślin ogrodowych dużą popularnością cieszą się powojniki. Poznaj najciekawsze gatunki i odmiany tej rośliny i dowiedz się, jak powinna wyglądać ich pielęgnacja oraz jakie są jej wymagania.

W rodzaju powojnik wyróżnia się około 500 różnych gatunków, wśród których znajduje się wiele odmian ozdobnych, charakteryzujących się różnym czasem kwitnienia, rodzajem i kolorem kwiatów, a także różną odpornością na warunki pogodowe. Wszystkie potrzebują jednak podobnego stanowiska oraz pielęgnacji – różnice dotyczą jedynie terminu cięcia. Poznaj najważniejsze informacje na temat uprawy powojników w ogrodzie.

Powojniki – najpopularniejsze gatunki i odmiany

W Polsce najczęściej spotykany jest powojnik pnący, charakteryzujący się niewielkimi kwiatami w kremowobiałym odcieniu. Wytwarzają one wiechowate kwiatostany, które pojawiają się na roślinie w okresie od lipca do września. Choć są one dość niepozorne, po przekwitnięciu na ich miejscu tworzą się puszyste owocostany, które jesienią stanowią niezwykle dekoracyjną ozdobę rośliny. Powojnik pnący ceniony jest ze względu na swoją wysoką odporność na choroby oraz całkowitą mrozoodporność. W Polsce spotyka się go nie tylko w ogrodzie – licznie występują również dziko rosnące egzemplarze.

Równie popularnym gatunkiem jest powojnik Jackmana, będący połączeniem dwóch gatunków wywodzących się z obszarów Morza Śródziemnego. Polecany jest do uprawy ogrodowej, zwłaszcza do średnich i dużych ogrodów. Dorosłe sadzonki powojnika Jackmana tworzą długie, cienkie pędy o długości nawet do 4 metrów, które czepiają się podpór za pomocą liści.

Na uwagę zasługuje także powojnik alpejski, którego nazwa odzwierciedla naturalne miejsce występowania rośliny (tereny brzegów rzek w Alpach). Roślina jest objęta ochroną gatunkową, dlatego chcąc uprawiać go w ogrodzie, należy sięgać wyłącznie po sadzonki od sprawdzonych hodowców. Powojnik alpejski jest całkowicie odporny na mróz i dobrze radzi sobie w polskim klimacie. Jego pędy osiągają do 2 metrów długości. Wyróżnia się zwisającymi pojedynczymi kwiatami, które utrzymują się na roślinie od maja do sierpnia. Największym uznaniem cieszą się odmiany łatwe w uprawie, takie jak powojnik alpejski ‘Blue Bird’ czy ‘Frankie’, które są jednocześnie niezwykle dekoracyjne.

Ciekawym gatunkiem jest także powojnik wielopłatkowy, który cechuje się podwójnymi pikowanymi liśćmi oraz dzwonkowatymi kwiatami. Jest tolerancyjny względem podłoża i odporny na mróz. Jego pędy osiągają przeważnie 2,5–3 metry długości. Powojnik wielopłatkowy jest idealny do uprawy na balkonie ze względu na możliwość zasadzenia rośliny w pojemniku.

Powojnik – kiedy i jak go sadzić?

Powojniki sadzi się jesienią. Warto wybierać dla nich podłoże lekkie, żyzne i przepuszczalne, które nie będzie zatrzymywało wilgoci. Zbyt suche gleby mogą obniżyć odporność rośliny. Idealny odczyn gleby powinien mieścić się między pH 6,5 a 7,5. Przed wysadzeniem powojnika na stałe miejsce warto wcześniej wymieszać ziemię z nawozem organicznym.

Uprawa powojnika – stanowisko i podpory

Wszystkie gatunki powojnika preferują stanowiska półcieniste lub słoneczne, jednak osłonięte od bezpośredniego silnego słońca. Zbyt mocne promienie słoneczne mogą stać się przyczyną poparzenia liści, a w najgorszym przypadku nawet wysychania i obumierania rośliny. Do prawidłowego rozwoju powojnik potrzebuje odpowiedniej podpory, na której będzie mógł zaczepiać swoje długie pędy. W tym celu można stosować zarówno pojedyncze drewniane paliki, jak i większe kraty (ich długość należy dobrać do gatunku i odmiany).

Pielęgnacja powojników – najważniejsze aspekty

Podstawowym zabiegiem pielęgnacyjnym przy uprawie powojników jest ich regularne podlewanie. Zapewnienie optymalnego poziomu wilgotności gleby i powietrza jest kluczowe do prawidłowego rozwoju rośliny i utrzymania jej w dobrej kondycji. W zależności od stanowiska, na którym rośnie powojnik, częstotliwość podlewania może ulegać zmianie, jednak podłoże przez cały czas powinno być delikatnie wilgotne. Jeśli woda zbyt szybko wyparowuje, można zastosować dodatkowe zabezpieczenie w postaci ściółki.

Rośliny warto zasilać w okresie wegetacji, stosując do tego odpowiedni nawóz do powojników. Na początku wiosny warto używać nawozów azotowych, natomiast latem i jesienią należy zamienić je na nawozy o zwiększonej zawartości fosforu oraz potasu.

Przycinanie powojników

Cięcie powojników to jeden z ważniejszych zabiegów, które należy wykonywać każdego roku. Gatunki kwitnące wiosną przycina się po przekwitnięciu ich kwiatów na wysokości około 1–1,5 metra. Rośliny kwitnące w późniejszym terminie powinny być przycinane wczesną wiosną na wysokości około 50–60 cm.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane kujawsko pomorskie

• firmy budowlane lubelskie

• firmy budowlane lubuskie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Bydgoszcz

• firmy budowlane Częstochowa

• firmy budowlane Gdańsk

Biomasa należy do najstarszych źródeł energii odnawialnej. Jest paliwem tanim i łatwo dostępnym. Za jego wykorzystaniem przemawiają też względy ekologiczne.

Biomasę tworzy materia organiczna, czyli wszelkie produkty fauny i flory, które ulegają procesom biodegradacji. Na biomasę składają się między innymi pozostałości z produkcji gospodarskiej, szczątki leśne, odpady komunalne i gospodarcze.

Czym jest biomasa?

Biomasę stanowią organiczne produkty fotosyntezy. W przeciwieństwie do spalania węgla proces spalania biomasy nie wiąże się ze znaczącym wydzielaniem dwutlenku siarki. Nie powoduje on również wytwarzania dodatkowej ilości dwutlenku węgla ‒ ilość tego gazu jest równa ilości wcześniej zużytej przez rośliny do fotosyntezy. Najbardziej popularnym typem biomasy jest drewno oraz jego pochodne. Często wykorzystuje się także słomę, pellet oraz specjalne odmiany roślin uprawianych na cele energetyczne, na przykład wierzbę wiciową oraz trzcinę pospolitą. Energia z biomasy jest więc jedną z najłatwiej dostępnych.

Biomasa jest surowcem służącym głównie do wytwarzania ciepła. W ostatnim czasie coraz częściej stosuje się ją również do wygenerowania energii elektrycznej. Ten typ paliwa jest trzecim pod względem wielkości odnawialnym źródłem energii.

Rodzaje i wykorzystanie biomasy

Właściwości biomasy zależą przede wszystkim od jej rodzaju. Do procesów związanych z energetyką wykorzystywane jest drewno i jego odpady, rośliny ze specjalnych plantacji o charakterze energetycznym, środki z produkcji rolnej oraz część odpadów komunalnych i gospodarczych. Właściwości energetyczne paliwa wytwarzanego z biomasy wzrastają wraz ze stopniem jej wysuszenia oraz zagęszczenia. Pod tym względem wysoko plasuje się brykiet otrzymywany z rozkruszonych szczątków drzewnych. Popularne kotły na biomasę zasypywane są surowcami uszlachetnionymi w postaci brykietu lub pelletu (drzewnego z kory i trocin, ze słomy, z wierzby energetycznej), które są efektem wysuszenia, zmielenia oraz sprasowania biomasy. Wspomniany kocioł na biomasę ma wiele zalet. Jego obsługa jest bardzo prosta, ponieważ urządzenie jest wyposażone w specjalny podajnik na określone paliwo. W sprzedaży dostępne są również modele bezobsługowe. Coraz bardziej popularne są piece, których paliwem są ziarna (owies, gorczyca, kukurydza, łubin), zrąbki wierzbowe czy nawet suche pestki owoców. Oprócz kwestii związanych z ekologią kotły na biomasę są gwarantem taniego ogrzewania budynku oraz czystej kotłowni. Tego typu paliwo wykorzystywane jest również w elektrowniach.

Biomasa może występować również w formie ciekłej. W tej postaci dostępne są przede wszystkim biopaliwa będące produktami powstałymi w przebiegu reakcji chemicznych. Procesom tym poddaje się zazwyczaj rośliny (najczęściej kukurydzę i rzepak). Biomasa w tej postaci może być wykorzystywana jako dodatek do typowych paliw lub jako oddzielny środek napędowy. Składnikiem tego typu źródła energii są również alkohole pozyskiwane z roślin.

Biomasa pod postacią gazu jest efektem rozkładu cząstek organicznych. Podstawowymi składnikami biogazu jest dwutlenek węgla i metan. Paliwo tego typu może zostać użyte w specjalnych kotłach do wytwarzania ciepła. Wykorzystuje się je również do produkcji energii elektrycznej.

Cena biomasy zależy przede wszystkim od jej rodzaju. Przykładowo brykiet ze słomy kosztuje około 300‒400 zł za tonę, a granulat drzewny (pellet) około 500‒800 zł za tonę.

Biomasa – zalety i wady

Wśród zalet biomasy należy wymienić jej nieszkodliwość dla otoczenia. Pod tym względem znacząco góruje nad innymi typami paliw. Dostępność biomasy oraz możliwość samoistnej odnowy wpływają na jej niską cenę. Dzięki jej wykorzystaniu możliwe jest zagospodarowanie nadwyżek żywności oraz nieużytków roślinnych. W związku z tym zmniejsza się ilość odpadów typu organicznego oraz gospodarczego. Co więcej, biomasa jest dostępna przez cały czas, co wpływa na jej niezawodność.

Podstawową wadę biomasy stanowi jej niska wartość energetyczna w odniesieniu do paliw typu kopalnianego. Oznacza to, że dla uzyskania analogicznej ilości energii konieczne jest wykorzystanie znacznie większej ilości paliwa organicznego. Stosunkowo mała gęstość wpływa na trudności w magazynowaniu, transportowaniu oraz samym użytkowaniu biomasy. Problem z przetworzeniem biomasy powoduje z kolei szeroki zakres wilgotności surowców. Zmniejsza to możliwości zastosowania niektórych jej rodzajów.

W domach jednorodzinnych najczęściej spotyka się kotły na paliwo stałe starego typu. Ich dostosowanie do zastosowania biomasy nie zawsze jest skuteczne. Błędnie przeprowadzona modernizacja kotła często skutkuje zmniejszeniem jego wydajności, a nawet uszkodzeniem. Proces spalania biomasy wiąże się z produkcją znacznej ilości popiołów, co również wpływa na parametry trwałościowe urządzeń.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane śląskie

• firmy budowlane świętokrzyskie

• firmy budowlane warmińsko mazurskie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Rybnik

• firmy budowlane Rzeszów

• firmy budowlane Szczecin

Określone oddziaływania środowiskowe powodują stopniowe niszczenie materiałów zwane korozją. Przyczyną takiego stanu są między innymi czynniki chemiczne, fizyczne oraz mikrobiologiczne.

Korozja dotyczy wielu typów materiałów. W kontekście zabezpieczeń przed tym procesem brane są pod uwagę przede wszystkim elementy metalowe. Skuteczne zabezpieczenia antykorozyjne powinny być uwzględniane już na etapie projektowania konstrukcji.

Czym jest korozja?

Korozja jest powolnym procesem niszczenia materiałów, do którego dochodzi pomiędzy ich wierzchnią warstwą, a otoczeniem. Typ korozji zależy przede wszystkim od rodzaju materiału. Reakcja ta może mieć podłoże chemiczne, elektrochemiczne, mikrobiologiczne lub fizyczne. Na korozję narażone są:

• metale – korozja elektrochemiczna lub chemiczna,
• elementy betonowe i żelbetowe (korozja betonu) – procesy chemicznego i fizykochemicznego rozkładu struktury betonu, elektrochemiczna korozja prętów zbrojeniowych,
• elementy drewniane – korozja mikrobiologiczna i chemiczna (gnicie korozyjne drewna),
• skały, szkło, tworzywa sztuczne – procesy topnienia, rozpuszczania, ługowania.

Tempo korozji jest zależne od typu stykających się ze sobą elementów, sposobu ich połączenia oraz innych zmiennych. Czynniki wywołujące korozję są brane pod uwagę już na etapie projektowania elementów konstrukcyjnych.

Czynnikami wpływającymi na szybkość korozji są między innymi:

• połączenie różnych metali,
• kombinacja elementów metalowych o właściwościach korodujących z impulsem prądu stałego z zewnątrz,
• użycie opóźniaczy korozji,
• nasycenie tlenem (szybkość procesów korozyjnych zwiększa się wraz ze wzrostem stężenia tlenu),
• grubość powłoki dyfuzyjnej.

Rodzaje korozji

Wyróżnia się następujące rodzaje korozji:

• bimetaliczna – popularnie określana jako galwaniczna, wywołuje ją reakcja ogniwa korozyjnego, w którym części układu stanowią dwa różne typy metali;
• erozyjna – łączy w sobie procesy korozyjne i erozyjne – wierzchnie, mechaniczne niszczenie struktury materiału;
• lokalna – występuje punktowo na zewnętrznej części elementu wystawionego na działanie czynników korozyjnych;
• międzykrystaliczna – zachodzi w miejscu styku ziaren metali w głęboko położonych warstwach elementu;
• naprężeniowa – typ korozji lokalnej występującej w materiale poddanym naprężeniom technologicznym lub użytkowym. Korozja naprężeniowa występuje w momencie połączenia działania środowiska agresywnego oraz obciążenia mechanicznego;
• równomierna – proces zachodzący jednostajnie na powierzchni elementu narażonego na działanie czynników korozyjnych;
• szczelinowa – typ korozji elektrochemicznej o zasięgu lokalnym, której ogniska powstają w miejscach trudno dostępnych;
• wżerowa – procesy lokalne skutkujące powstawaniem wżerów, czyli zagłębień od wierzchu w głąb struktury materiału;
• pasywna – ma postać powłoki tlenkowej tworzącej cienką, zwartą, nieprzepuszczalną warstwę na powierzchni stali nierdzewnej.

Zabezpieczenie przed korozją

Zagadnienie zabezpieczeń przeciwkorozyjnych dotyczy przede wszystkim konstrukcji stalowych. Najczęściej stosowanymi sposobami są:

• uwzględnienie zabezpieczeń na poziomie wykonywania projektu przez dobór odpowiednich materiałów tworzących elementy konstrukcyjne i jak najmniej złożonych kształtów profili nośnych. Wskazane jest również zastosowanie układów konstrukcyjnych zapobiegających gromadzeniu się w nich wody;
• zastosowanie opóźniaczy korozji (inhibitor korozji) – są to środki, które dodaje się w małych ilościach do środowisk korozyjnych. Dzięki swoim właściwościom znacznie zmniejszają tempo korozji;
• zastosowanie ochrony elektrochemicznej – jest to ochrona katodowa typu elektrolitycznego (konstrukcja podłączana jest do źródła prądu z zewnątrz, dzięki czemu metalowe elementy stają się katodą lub anodą, co zmniejsza intensywność procesów korozyjnych) lub galwanicznego (ochronę stanowią, montowane na konstrukcji, specjalne kształtki, których materiał charakteryzuje się niewielkim potencjałem elektrochemicznym);
• zastosowanie powłokowej ochrony organicznej – najczęściej pod postacią farb, lakierów, tworzyw sztucznych;
• zastosowanie powłokowej ochrony metalicznej – najczęściej anodowej lub katodowej. Proces nakładania powłok najczęściej odbywa się poprzez zanurzenie elementu w ciekłej postaci metalu. Istnieje również możliwość natryskiwania rozpuszczonego metalu na powierzchnię materiału chronionego z wykorzystaniem elektrolizy.

Dla ochrony konstrukcji betonowych przed destrukcyjnym działaniem korozji najlepiej zastosować typ ochrony strukturalno-materiałowej. W tym celu konieczny jest wybór odpowiedniego składu cementu do danego rodzaju budowli. Ważne są parametry betonu – jego klasa, porowatość oraz wodoszczelność. Analizie powinny zostać poddane eksploatacyjne czynniki atmosferyczne i środowiskowe. Możliwe jest także zastosowanie powierzchniowych środków ochronnych przed korozją, między innymi w postaci powłok grubowarstwowych, laminatów (powłok zbrojonych), oraz wyklein z materiałów rolowych.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane pomorskie

• firmy budowlane śląskie

• firmy budowlane świętokrzyskie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Radom

• firmy budowlane Rybnik

• firmy budowlane Rzeszów

Walec ogrodowy niweluje ubytki w trawniku, które powstały np. w wyniku działania szkodników. Wałowanie trawy sprawia, że murawa jest ujednolicona i lepiej się prezentuje. Walec z kolcami do trawy umożliwia napowietrzanie gleby, które sprzyja lepszej chłonności wody i składników odżywczych z nawozów. Sprzęt do wałowania trawy można kupić lub wykonać go samodzielnie, wykorzystując np. ocynkowaną blachę.

Wałowanie trawy zaleca się wykonywać na lekko wilgotnej, ale nie przemoczonej murawie. Optymalnym terminem jest okres wiosenny, gdy korzenie aktywują się do silnego wzrostu. Coroczne wałowanie trawy jest zalecane w przypadku gleb lekkich i przepuszczalnych.

Walec do trawy – dlaczego warto go używać?

Walec ogrodowy ma kilka funkcji. Przede wszystkim eliminuje ubytki, które pojawiły się wskutek intensywnego użytkowania trawnika lub obecności kretów i szkodników. Wałowanie trawy sprzyja ujednoliceniu powierzchni trawnika, na którym wcześniej zauważalne były łagodne wybrzuszenia. Po wyrównaniu murawy walcem szybciej znajdziemy miejsca, gdzie kępki rosną najsłabiej i wymagają naszej interwencji – nawożenia lub ponownego siewu. Znane jest także napowietrzanie trawnika walcem. Służy do tego walec ogrodowy z kolcami. Dzięki aeracji murawa staje się bardziej elastyczna, szybciej rośnie i jest silniejsza. Napowietrzany jest nie tylko trawnik, ale także gleba. Wpływa to na poprawę jej chłonności, a tym samym na lepszą przyswajalność wody i nawozów. Walec do wałowania trawy wpływa korzystnie na proces zakorzeniania się trawy w przypadku, gdy wykorzystana była trawa z rolki bądź z płatów. Będzie też pomocy na etapie przygotowania terenu pod trawę – wyrówna go przed sianiem i sprawi, że będzie bardziej zbity. Wałując trawę od razu po zasianiu nasion, ustabilizujemy je w gruncie i zapobiegniemy ich wywiewaniu.

Rodzaje walców do trawy ‒ jak wybrać najlepszy?

W sprzedaży dostępne są różne rodzaje walców. Konkretne modele różnią się między sobą materiałem, z którego zostały wykonane oraz przeznaczeniem.

• Plastikowe walce ogrodowe – mają niską cenę, ale są najmniej trwałe i łatwo ulegają zniszczeniu. Polecane są do trawników zasianych na miękkich glebach w małych przydomowych ogródkach. Nie zdadzą egzaminu np. podczas równania twardego kamienistego terenu.
• Poliuretanowy walec do trawników – jest twardszy i bardziej odporny niż walec plastikowy. Nie ulega korozji, dlatego można go używać także na zroszonych trawnikach. Poliuretan jest tworzywem lekkim, dlatego walce wykonane z tego materiału należy wypełniać (np. wodą lub piaskiem), aby lepiej dociskały ziemię.
• Stalowy walec do trawy – jest trwały, solidny i wytrzymały. W sprzedaży dostępne są modele ciężkie oraz lekkie, przeznaczone do wypełnienia. Decydując się na walec stalowy, należy zwrócić uwagę na to, aby był on zabezpieczony preparatem antykorozyjnym. Walec ogrodowy ze stali sprawdzi się na wymagających terenach, np. żwirowych lub kamienistych. Dla ułatwienia pracy warto zaczepić go do traktorka ogrodowego.
• Kamienny walec ogrodowy – jest modelem najcięższym i najdroższym w porównaniu z pozostałymi walcami. Jego zaletą jest wysoka skuteczność i trwałość. Nie ulega korozji i nadaje się do bardzo trudnych gruntów, które wymagają ujednolicenia i mogłyby uszkodzić walce o delikatniejszej konstrukcji, np. plastikowe.

Walec ogrodowy – cena

Ceny walców do trawy zależą od ich wielkości oraz materiału, z jakiego zostały wykonane. Najtańsze są walce plastikowe i z poliuretanu. Model o długości 50 cm kosztuje około 100 zł. Za walce stalowe o podobnych wymiarach trzeba zapłacić około 160 zł, a cena kamiennych może wynosić około 300 zł.

Jak zrobić walec do trawy samodzielnie?

Alternatywą dla gotowych walców do trawy jest sprzęt wykonany samodzielnie. Do zrobienia takiego urządzenia można wykorzystać np. ocynkowaną blachę. Blachę należy zwinąć w kształt rury o dowolnej szerokości, a następnie zespawać jej krawędzie. Otrzymaną konstrukcję należy ustawić w pozycji pionowej, a do środka włożyć metalową rurkę o długości takiej samej jak długości blachy. Całość wypełnia się szybko wiążącą gotową zaprawą betonową i pozostawia do wyschnięcia. Po upływie 24 godzin walec należy ustawić w pozycji poziomej i zwilżać beton wodą przez 7–14 dni. Kolejnym etapem jest włożenie metalowego pręta do rurki w środku walca i zespawanie go ze stalowymi profilami, które posłużą za dyszel. Kształt i układ konstrukcji dyszla jest dowolny i zależy m.in. od tego, czy walec będzie użytkowany ręcznie, czy podczepiany do traktorka ogrodowego. Walec do trawy można też wykonać np. ze starego bojlera na wodę lub beczki.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane podlaskie

• firmy budowlane pomorskie

• firmy budowlane śląskie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Poznań

• firmy budowlane Radom

• firmy budowlane Rybnik

Surfinia to roślina należąca do odmian petunii ogrodowej. Choć w Polsce pojawiła się dość niedawno, stała się jedną z popularniejszych roślin uprawianych na balkonie. Poznaj najciekawsze odmiany surfinii, zasady ich pielęgnacji oraz najczęściej pojawiające się choroby.

Surfinie to wyjątkowo dekoracyjne rośliny o obfitym kwitnieniu, będące odmianą petunii. Z uwagi na ich zwisające pędy często nazywa się je także surfiniami zwisającymi. Choć przez niektórych traktowane są jako typowe rośliny jednoroczne, można je z powodzeniem przezimować. Surfinie warto sadzić w podwieszanych doniczkach na balkonie lub przy balustradach. Zobacz, jakie odmiany surfinii są najbardziej dekoracyjne i jakie wymagania ma ta roślina.

Surfinia – co warto o niej wiedzieć?

Surfinia to roślina, która w Europie pojawiła się dopiero pod koniec lat 90. XX wieku. Jej naturalnym miejscem występowania jest Japonia. W Polsce uprawia się ją zazwyczaj jako roślinę doniczkową. Jest jednym z najchętniej kupowanych gatunków ozdobnych. Szczególnie pięknie prezentują się egzemplarze surfinii rosnące na balkonie lub na tarasie.

Swoją popularność surfinia zawdzięcza efektownym kwiatom, które w zależności od odmiany mogą mieć kolor biały, jasnoniebieski, różowy, a nawet ciemnopurpurowy. Roślina rozpoczyna kwitnienie pod koniec czerwca, a przy odpowiedniej pielęgnacji kwiaty mogą utrzymywać się aż do początku października. Liście surfinii są delikatne, o owalnym kształcie. W trakcie kwitnienia są praktycznie w całości zasłonięte przez bujnie rosnące kwiatostany. Przez cały okres letni roślina wydziela przyjemny zapach.

Surfinie – na jakie odmiany warto zwrócić uwagę?

Do najciekawszych odmian surfinii należą:

• Odmiana ‘Neon’ o intensywnie różowych kwiatach;
• Odmiana ‘Purple Vein’, charakteryzująca się jasnoniebieskimi kwiatami, na których wyraźnie zaznaczone są fioletowe żyłki rośliny;
• Odmiana ‘Lavender Bouquet’, o jasnofioletowych i niebieskich kwiatach, wyróżniająca się szybkim terminem kwitnienia;
• Odmiana ‘Raspberry Blast’ o jasnoróżowych kwiatach w białe cienkie paski.

Jak pielęgnować surfinie? Wymagania uprawne

Uprawa surfinii należy do stosunkowo łatwych. Jeśli przestrzega się podstawowych wymagań rośliny, nie powinna stwarzać żadnych problemów.

Surfinia najlepiej kwitnie na stanowiskach słonecznych i ciepłych. Podłoże powinno być żyzne i przepuszczalne ‒ dobrze sprawdzają się mieszanki piaszczysto-gliniaste. Jeśli w doniczkach ma zostać posadzonych kilka egzemplarzy surfinii, warto zadbać o to, żeby poszczególne rośliny znajdowały się w odstępach 20 cm – wtedy prezentują się najpiękniej. Surfinia zwisająca wymaga regularnego podlewania i zasilania nawozami mineralnymi (o podwyższonej zawartości żelaza). Ważnym zabiegiem pielęgnacyjnym jest systematyczne usuwanie przekwitniętych pąków kwiatowych.

Zimowanie surfinii

Surfinie można przezimować w chłodnym i jasnym pomieszczeniu, w którym panuje temperatura około 10℃. W tym czasie nie należy zaprzestawać podlewania sadzonek, trzeba je jednak ograniczyć. Podłoże nie może być wilgotne, ale nie może też przesychać.

Na początku marca zaleca się przeniesienie doniczek z rośliną do nieco cieplejszego pomieszczenia (o temperaturze maksymalnie do 16℃), a następnie przycięcie starych i zniszczonych części rośliny. W tym czasie można już rozpocząć bardziej obfite podlewanie. Po kilku tygodniach, kiedy pojawią się nowe pędy, można także wrócić do zasilania roślin nawozami wieloskładnikowymi. Jeśli temperatura na to pozwala, to już w kwietniu lub maju doniczki z surfiniami można umieścić na balkonie lub tarasie.

Surfinie – jakie choroby atakują te rośliny?

Wśród najczęściej występujących chorób surfinii wymienia się choroby o podłożu grzybowym, które zazwyczaj wywołane są przez nieprawidłową pielęgnację sadzonek. Rozwojowi chorób grzybowych sprzyja przede wszystkim zbyt wysoka wilgotność podłoża.

Na surfiniach może pojawiać się mączysty nalot w kolorze białym lub brunatnym. Początkowo widoczny jest wyłącznie na blaszce liściowej, z czasem może przenosić się także na pozostałe części rośliny, prowadząc do wyschnięcia poszczególnych fragmentów, a w rezultacie do zamierania surfinii. Są to objawy mączniaka prawdziwego. Do jego zwalczania stosuje się specjalne preparaty. Warto także usuwać porażone części rośliny.

Inną dość częstą chorobą surfinii jest mączniak rzekomy, który także objawia się nalotem na liściach rośliny, przeważnie atakuje on jednak tylko dolną część blaszki liściowej. Na górze widoczne są przebarwienia. Mączniak rzekomy powoduje więdnięcie i opadanie liści. W ramach walki z chorobą stosuje się środki chemiczne.

Jednym ze szkodników najczęściej atakujących są mszyce, które stopniowo prowadzą do całkowitego wyniszczenia rośliny. Szkodniki wysysają z rośliny soki i pozostawiają na powierzchni liści lepiącą się wydzielinę. Mszyce na surfinii zwalcza się przy użyciu specjalnych preparatów mszycobójczych.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane podkarpackie

• firmy budowlane podlaskie

• firmy budowlane pomorskie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Olsztyn

• firmy budowlane Poznań

• firmy budowlane Radom