Fuksja to ciekawa roślina o wspaniałych kwiatach. Doskonale sprawdzi się w uprawie na balkonie lub tarasie. Warto poznać jej wymagania, by pozwolić jej się w pełni rozwijać. Co trzeba wiedzieć na temat fuksji?

Fuksja słynie przede wszystkim ze swoich zachwycających kwiatów, których kolory różnią się w zależności od odmiany. Dzięki temu można z nich tworzyć zachwycające aranżacje.

Fuksja – charakterystyka gatunku

Fuksja (Fuchsia) to rodzaj roślin, który obejmuje około 100 gatunków należących do rodziny wiesiołkowatych (Onagraceae). W warunkach naturalnych występują one na terenie Ameryki Środkowej i Południowej, a także Nowej Zelandii. Fuksje mogą być bylinami, krzewami lub niedużymi drzewami, a niektóre z nich są nawet zaliczane do epifitów, czyli roślin żyjących na innych roślinach. W naturalnych warunkach kwiaty fuksji są zapylane przez kolibry i mogą być czerwone, fioletowe, białe, pomarańczowe, a nawet żółte, choć ten ostatni kolor kwiatów występuje rzadziej. W Polsce najczęściej uprawianym gatunkiem jest fuksja ogrodowa (Fuchsia x hybrida) będąca krzyżówką kilku gatunków dziko rosnących. Wśród licznych odmian można się natknąć na takie, które dorastają do około 30 centymetrów, jak i okazy o wysokości 1 metra. Liście fuksji mają jajowaty kształt i ostro zakończone wierzchołki. Kwiaty pojawiają się od kwietnia do jesieni. Potocznie fuksja jest także nazywana ułanką.

Fuksja ogrodowa – uprawa i pielęgnacja

Decydując się na uprawę fuksji, koniecznie trzeba pamiętać, że jest ona rośliną, która lubi światło, jednak musi ono być rozproszone. To bardzo ważne, ponieważ jeśli będzie narażona na bezpośrednie działanie promieni słonecznych, to pąki kwiatowe zaczną więdnąć, co sprawi, że kwiaty fuksji się nie rozwiną. Oprócz tego fuksje wymagają żyznego i jednocześnie wilgotnego podłoża o pH od 6 do 6,5. Stanowisko do uprawy fuksji powinno być zaciszne. Koniecznie trzeba mieć świadomość, że fuksja nie jest rośliną mrozoodporną. Sadzenie tych roślin do gruntu może być nieco ryzykowne ‒ na zimę konieczne może być przesadzenie ich do doniczki. Znacznie bardziej popularna jest uprawa fuksji w pojemniku, dzięki czemu można ją ustawić na balkonie, tarasie lub w ogrodzie, natomiast na zimę przenieść do chłodnego pomieszczenia. Fuksja w doniczce prezentuje się wspaniale i daje wiele możliwości, chociażby przez to, że można ją przenosić z miejsca na miejsce.

Fuksja – pielęgnacja

Poza okresem spoczynku fuksja wymaga regularnego podlewania, a także dokarmiania przy pomocy nawozu wieloskładnikowego przeznaczonego dla roślin kwitnących. Roślinę należy nawozić od kwietnia do sierpnia co około dwa tygodnie. Przy niedostatecznej ilości wody i nawozu roślina zacznie słabnąć i więdnąć. Od takiego stanu tylko krok do złapania infekcji lub ataku ze strony szkodników, z których najczęściej występującymi są mszyce, przędziorki i mączliki.

Jak przezimować fuksje?

Przed nadejściem zimy należy przyciąć nieco pędy fuksji, tak, by zostały 2‒4 liście. Zimowanie fuksji wymaga przeniesienia jej do garażu, piwnicy lub innego nieogrzewanego miejsca, w którym temperatura nie będzie niższa niż 5℃ ani wyższa niż 8℃. W tym okresie należy ograniczyć podlewanie rośliny do minimum. Ważne jest, by nie przesuszyć bryły korzeniowej. Rośliny w stanie spoczynku tracą liście, które pod koniec zimy odrastają. W marcu należy fuksję przenieść do cieplejszego, dobrze oświetlonego pomieszczenia i przesadzić.

Rozmnażanie fuksji

Fuksję najlepiej rozmnażać przez sadzonki pędowe, które pobiera się w marcu i kwietniu, czyli wtedy, gdy wykształcą się młode pędy. Jeden lub kilka z nich należy oderwać, usuwając przy tym dolne listki i pozostawiając górne. Kolejny krok to umieszczenie sadzonek w podłożu do momentu wykształcenia korzeni. By przyspieszyć cały proces wytwarzania korzeni przez sadzonkę, warto zastosować ukorzeniacz. Korzenie powinny pojawić się po mniej więcej trzech tygodniach, przy zapewnieniu roślinom odpowiedniej temperatury – od 20 do 22℃. Dobrze jest przykryć je w tym czasie folią. Wierzchołki pojawiających się pędów warto uszczykiwać, dzięki czemu roślina będzie wyglądać bardziej atrakcyjnie. Po trzech tygodniach można sadzonkę fuksji przesadzić do małej doniczki, a następnie do większej. W maju i w czerwcu można je przenieść do dużych doniczek i ustawić na balkonie czy tarasie, komponując fuksje z innymi roślinami, takimi jak begonie, niecierpki czy wilce.

Ciekawe odmiany fuksji

Wśród odmian fuksji wyróżnia się fuksja 'Cascade’ o różowobiałych i ciemnoróżowych kwiatach, która ma opadające pędy, przez co może być uprawiana w podwieszanych doniczkach. Warto wspomnieć także odmianę ‘La Perle’ o podłużnych różowych kwiatach z czerwonym środkiem, czy też ‘Swingtime’, którą cechuje dość bujny wzrost.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane świętokrzyskie

• firmy budowlane warmińsko mazurskie

• firmy budowlane wielkopolskie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Rzeszów

• firmy budowlane Szczecin

• firmy budowlane Warszawa

Korzystanie z własnego ujęcia wody pozwala na obniżenie rachunków. Istnieje również możliwość podłączenia wody z wodociągu, a dodatkowo z prywatnej studni.

Budowa studni często wynika z braku możliwości przyłączenia do zewnętrznej sieci wodociągowej. Główną zaletą korzystania z wody z prywatnego ujęcia są niewielkie koszty eksploatacyjne. Naziemna część studni zazwyczaj wymaga odpowiedniego wykończenia.

Jakie są rodzaje studni?

Rodzaj studni jest zależny od poziomu zagłębienia warstwy wodonośnej, jej produktywności oraz gatunku występującej tam wody. Płytkie urządzenia, zagłębione do kilku metrów pod powierzchnię gruntu, to studnie kopane. Ich obudowa wewnętrzna zazwyczaj wykonana jest z kręgów betonowych. W związku z niewielką głębokością pobierają one wodę z najwyżej położonej warstwy wodnej, która znajduje się tuż pod powierzchnią ziemi i najczęściej nie jest przysłonięta warstwami nieprzepuszczalnymi. Niestety często wiąże się to z faktem zanieczyszczenia wody, ponieważ cienka warstwa gruntu nie stanowi żadnej blokady dla różnego typu substancji trafiających do ziemi. Spożycie takiej wody jest możliwe po przeprowadzeniu procesu uzdatniania, co wiąże się z dodatkowymi kosztami. Budowę tego typu studni zaleca się w sytuacji, gdy nie ma wątpliwości co do jakości wody lub gdy będzie ona wykorzystywana do innych celów niż bezpośrednie spożycie. W tym drugim przypadku źródło wody pitnej powinien stanowić wodociąg. Budowa studni kopanej nie jest skomplikowana. Proces polega na stopniowym wykopywaniu ziemi do żądanego poziomu oraz opuszczaniu od góry kolejnych kręgów betonowych. Prace ziemne można wykonać ręcznie lub przy pomocy koparki.

Bardziej wydajnym rozwiązaniem przeznaczonym dla gospodarstw domowych jest budowa studni głębinowej (rurowej, wierconej). Ten typ urządzeń czerpie wodę z poziomu podkładów skalnych zazwyczaj na głębokości ponad 20 metrów pod terenem. Pomiędzy źródłem a powierzchnią ziemi najczęściej zlokalizowane są warstwy nieprzepuszczalne, które stanowią dla wody naturalną ochronę przed zanieczyszczeniami. Głębokość czerpania cieczy wpływa na bardzo dużą wydajność studni głębinowych. Przy budowie tego typu studni niezbędne jest skorzystanie z usług fachowca. Proces wiercenia oraz montażu całego systemu urządzeń jest skomplikowany i może zostać wykonany na różne sposoby. Profesjonalna firma studniarska dobierze procedurę montażu w zależności od konkretnych warunków gruntowo-wodnych występujących na działce.

Obudowa na studnię

Obudowa studni głębinowej zazwyczaj jest oferowana przez producentów jako część całego system, a zarazem jako sposób wykonania górnej części jej konstrukcji. Istotną częścią całej instalacji jest rura osłonowa studni wypuszczona do poziomu kilkudziesięciu centymetrów nad poziom terenu. Obudowy tego rodzaju wykonane są najczęściej z materiału kompozytowego. Często dodatkowym wyposażeniem jest między innymi system napowietrzający pozwalający na utrzymanie czystości we wnętrzu studni, a także zawory, wodomierze oraz urządzenia do pomiaru ciśnienia.

Obudowę studni z drewna zazwyczaj stosuje się jako naziemne wykończenie studni kopanej. Coraz częściej producenci oferują gotową bryłę obudowy o wymiarach dobranych do średnicy kręgu. Przy samodzielnym tworzeniu wykończenia należy pamiętać, że drewniana obudowa studni musi być odpowiednio zabezpieczona powierzchniowo przed czynnikami atmosferycznymi i biologicznymi.

Obudowa studni z kamienia powinna być realizowana w podobny sposób jak elewacja z kamieniem dekoracyjnym. Na rynku budowlanym dostępne są różne rodzaje kamienia ozdobnego – zarówno naturalnego, jak i sztucznego. Ważne, aby wybrać odpowiednio małe kawałki tego surowca, tak aby w łatwy sposób można było je ułożyć na owalnej powierzchni. Konieczne jest również właściwe dobranie kleju, który powinien charakteryzować się elastycznością oraz odpornością na czynniki pogodowe. Przed przystąpieniem do układania kamienia powierzchnię kręgu należy wyrównać, oczyścić i zagruntować. Niektóre typy kamieni można również murować dookoła kręgu, najlepiej z użyciem zaprawy cementowej. Procedura wygląda wtedy analogicznie jak przy murowaniu ściany. Taka obudowa studni ogrodowej z pewnością nada jej efektownego wyglądu.

Lokalizacja studni

Miejsce ujęcia wody należy dobrać zgodnie z obowiązującymi warunkami technicznymi. Należy to zrobić uważnie, aby studnia w przyszłości nie komplikowała czynności związanych z zagospodarowaniem działki. Wymagane jest zachowanie następujących odległości:

• minimum 5 m od granicy działki,
• minimum 7,5 m od rowu przy drodze,
• minimum 15 m od szamba, kompostownika, budynku inwentarskiego lub szczelnego zbiornika na gnojowicę.

Wykonując obudowę studni, należy pamiętać, że w przypadku studni kopanej bez urządzeń pompowych jej wysokość powinna wynosić przynajmniej 0,9 m nad powierzchnię terenu. Studnia z urządzeniami pompowymi powinna wystawać 0,2 m ponad otaczający grunt. W obu przypadkach należy zapewnić wymagane przepisami przekrycie. Właściwe zabezpieczenie jest konieczne również przy studni wierconej.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane podlaskie

• firmy budowlane pomorskie

• firmy budowlane śląskie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Poznań

• firmy budowlane Radom

• firmy budowlane Rybnik

Juka to bardzo ciekawa roślina ozdobna, która ma wiele do zaoferowania. Można ją uprawiać zarówno we wnętrzach, jak i bezpośrednio w gruncie. Trzeba tylko wiedzieć, który gatunek i odmianę wybrać. O czym jeszcze warto pamiętać przy jej hodowli?

Juka jest ozdobną rośliną, która sprawdzi się w wielu różnych kompozycjach. Warto poznać ją bliżej i zrobić dla niej miejsce w swoim domu lub ogrodzie. Najpierw jednak dobrze jest poznać jej wymagania, by móc zapewnić jej odpowiednie warunki do rozwoju.

Juka – wiadomości ogólne

Juka (Yucca) to rodzaj roślin z rodziny agawowatych (Agavoideae). Można spotkać się także z pisownią jukka. Juki to byliny, krzewy, a czasem także drzewa. W warunkach naturalnych występują na terenie Ameryki Północnej i Środkowej, a także na Azorach. W naszym kraju juki są uprawiane jako rośliny ozdobne we wnętrzach, a także na zewnątrz w ogrodach. Pod względem wyglądu juka ogrodowa jest inna niż juka domowa. Różnią się od siebie przede wszystkim pokrojem. Tym, co łączy wszystkie juki, są charakterystyczne liście ‒ twarde i ostro zakończone, przypominające sterczące zielone miecze. Liście są zebrane w gęste rozety. Niektóre gatunki, takie jak na przykład juka gwatemalska, wytwarzają dorodny pieniek, z kolei u innych, gatunków, np. u juki karolińskiej, jest on dość krótki i niewidoczny lub nie ma go wcale. Juki wytwarzają także dzwonkowate kwiaty, które mogą być białe lub kremowe. Są one zebrane w duży kwiatostan wyrastający ponad liście i mający formę zwisającej wiechy. Jeśli chodzi o owoce, to w uprawie pojawiają się one sporadycznie, ponieważ kwiaty zapylają ćmy z gatunku Tegeticula yuccasella występujące w Ameryce Południowej.

Juka ogrodowa – co trzeba o niej wiedzieć i jak ją uprawiać?

Gatunkiem, który w naszym kraju z powodzeniem można uprawiać na zewnątrz, jest juka karolińska (Yucca filamentosa) znana także jako krępla karolińska, juka włóknista lub szpilecznica włóknista. Jest to gatunek zimozielony, który cechuje wysoka mrozoodporność i właśnie dlatego może być uprawiany bezpośrednio w gruncie. Roślina wytwarza wąskie, wstęgowate, niebieskozielone liście, a jej kwiatostany mogą osiągać nawet 2 metry wysokości. Warto wziąć ten fakt pod uwagę, planując komponowanie juki karolińskiej z innymi roślinami. Roślina zakwita na przełomie lipca i sierpnia. Jej liście osiągają około 70 centymetrów długości.

Jeśli chodzi o stanowisko dla juki ogrodowej, to powinno być ono ciepłe i słoneczne. Dodatkowo warto zadbać o to, by było ono osłonięte od wiatru. Oprócz tego należy zapewnić tej roślinie żyzne i przepuszczalne podłoże z domieszką wapnia. Juka karolińska jest odporna na suszę. Przy jej uprawie warto zastosować ściółkowanie kompostem oraz zasilanie nawozami wieloskładnikowymi. Kiedy zakończy się okres kwitnienia, należy usunąć przekwitnięte kwiatostany. Ciekawe odmiany tej juki to 'Bright Edge’, 'Color Guard’, 'Ivory Towers’, 'Variegata’ oraz 'Golden Sword’.

Juka domowa, czyli jaka?

Do najpopularniejszych gatunków juki przeznaczonych do uprawy w pomieszczeniach zalicza się jukę gwatemalską, jukę aloesową oraz jukę wyniosłą. Gatunki te są do siebie dość podobne i bardzo trudno je od siebie odróżnić.

• Juka gwatemalska (Yucca guatemalensis) ma szerokie i gładkie liście zebrane w pióropusz. Nazywana bywa także słoniostopą, a to ze względu na wygląd pieńka, który kształtem przypomina nogę słonia ‒ z niego właśnie wyrastają liście. Roślina ta zazwyczaj dorasta do 1,5 metra wysokości.
• Juka aloesowa (Yucca aloifolia) wyróżnia się tym, że jej liście, nawet kiedy są już bardzo suche, nie opadną same, w przeciwieństwie do liści dwóch pozostałych gatunków uprawianych w pomieszczeniach.
• Juka wyniosła (Yucca elata) ma dość wąskie i długie liście, które mogą osiągać nawet do 1 metra długości.

Juka doniczkowa – uprawa

Juka jest rośliną światłolubną. Jej uprawa nie jest możliwa w cieniu, ale należy także pamiętać o tym, że narażona na zbyt intensywne, południowe światło może zostać poparzona. Jeśli chodzi o optymalną temperaturę dla jej rozwoju, to powinna ona mieścić się w przedziale od 10 do 15℃. Najlepszym podłożem dla juki gwatemalskiej jest specjalna ziemia do juk i dracen, choć można ją również uprawiać w mieszance ziemi uniwersalnej i piasku. W pojemniku powinna znaleźć się warstwa drenażu. Należy uważać z podlewaniem rośliny. Juki nie tolerują nadmiaru wilgoci, znacznie lepiej znoszą przesuszenie niż zalanie. W czasie lata należy je podlewać niezbyt często i umiarkowanie, natomiast zimą tylko w przypadku, gdy wierzchnia warstwa ziemi będzie sucha. Wiosną i latem trzeba jukę nawozić mniej więcej raz na dwa tygodnie. Młode egzemplarze należy przesadzać co roku, natomiast starsze co 2–3 lata.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane śląskie

• firmy budowlane świętokrzyskie

• firmy budowlane warmińsko mazurskie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Rybnik

• firmy budowlane Rzeszów

• firmy budowlane Szczecin

Lutownica jest urządzeniem służącym do lutowania, czyli łączenia metali spoiwem, którego temperatura topnienia jest niższa niż łączonych elementów. Jednym z najbardziej popularnych rodzajów lutownic są lutownice gazowe. Mimo że pod wieloma względami są one wygodniejsze w użytkowaniu od innych typów, to nie nadają się do każdego rodzaju pracy.

Na rynku można znaleźć wiele rodzajów lutownic. Poza gazowymi w sprzedaży znajdują się lutownice grzałkowe, transformatorowe, bateryjne, na gorące powietrze oraz całe stacje lutownicze.

Lutownica gazowa – co warto o niej wiedzieć?

Lutownice gazowe pod względem mocy ustępują innym rodzajom lutownic i głównie z tego względu wiele osób podczas poszukiwania tego typu narzędzi po prostu je pomija. Często niesłusznie, ponieważ lista zalet lutownicy gazowej jest długa, a w przypadku pracy z niewielkimi elementami urządzenie to może okazać się najlepszym możliwym rozwiązaniem.

Do plusów lutownicy gazowej należy zaliczyć:

• możliwość łatwego przenoszenia i pracy w terenie – dzięki temu, że tego rodzaju lutownice nie są zasilane prądem elektrycznym, można ich używać praktycznie wszędzie niezależnie od warunków;
• wygoda pracy – lutownice zasilane prądem elektrycznym są wyposażone w kable, które często utrudniają pracę. W przypadku lutownic gazowych ten problem nie istnieje, ponieważ do ich użytkowania nie potrzeba żadnych elementów zewnętrznych. Ponadto w porównaniu do innych rodzajów lutownic te gazowe uchodzą za bardzo proste w użytkowaniu, dzięki czemu bez większych problemów mogą ich używać nawet mniej doświadczeni majsterkowicze;
• możliwość używania bez grotu – grot jest częścią lutownicy, która ma bezpośredni styk ze spoiwem. Co ciekawe, w przypadku niektórych lutownic gazowych nie trzeba używać grotu, gdyż jego funkcję mogą pełnić gorące gazy spalinowe.

Jeśli chodzi o wady urządzeń zasilanych gazem, to najważniejszą jest stosunkowo słaba moc. Jest ona sporym ograniczeniem w przypadku pracy z dużymi, grubymi elementami, ponieważ urządzenie może okazać się zbyt słabe, aby je połączyć. W zależności od modelu lutownicy trzeba dokupować do niej i wymieniać naboje albo samodzielnie napełniać ją gazem. Niesie to ze sobą nie tylko dodatkowe koszty, ale również częste problemy związane z uszkodzeniami zaworka podczas nabijania gazem. W większości przypadków zaworków nie da się wymienić, co wiąże się z koniecznością zakupu nowej lutownicy.

Najwięcej problemów związanych z użytkowaniem lutownic gazowych może pojawić się na etapie nabijania zbiorniczka gazem. Z tego względu lepszym rozwiązaniem jest wybieranie lutownic na naboje, ponieważ ich wymiana jest szybsza i prostsza. Jeśli jednak ktoś zdecyduje się na zakup lutownicy przeznaczonej do nabijania gazem, to zawsze powinien postępować według instrukcji obsługi producenta produktu. Co szczególnie ważne, przed rozpoczęciem napełniania należy sprawdzić, czy regulator płomienia jest w trybie OFF. Jeśli tak, można przystąpić do uzupełnienia braków w zbiorniczku. Jak już wspomniano, ze względu na ryzyko uszkodzenia zaworka podczas nabijania warto zadbać o to, aby zarówno lutownica, jak i pojemnik z gazem były stabilnie ustawione. Odpowiednie postępowanie na etapie nabijania gazu pozwala nie tylko uniknąć uszkodzeń lutownicy, ale również ograniczyć ryzyko poparzenia ciała.

Gazowa lutownica – czym kierować się przy zakupie?

Jaka lutownica gazowa jest najlepsza? Odpowiedź na to pytanie zależy od tego, do czego ma być wykorzystywane to urządzenie. Lutownice gazowe najlepiej sprawdzają się przy pracy ze stosunkowo niewielkimi elementami. Przed dokonaniem ostatecznego wyboru zawsze należy zwrócić uwagę na takie kwestie jak:

• moc lutownicy – zasada jest prosta: im wyższa moc, tym większe elementy mogą być łączone;
• temperatura pracy – jest ona uzależniona od wybranego spoiwa. W sklepach można znaleźć lutownice z regulacją temperatury oraz bez regulacji. Pierwsze rozwiązanie jest lepsze, ponieważ pozwala dostosować temperaturę do określonej pracy;
• czas nagrzewania – nie jest to szczególnie istotny parametr, ale jeśli komuś zależy na szybkiej gotowości urządzenia do użycia, to powinien zwrócić na to uwagę. Lutownice gazowe nagrzewają się w czasie od kilkunastu do kilkudziesięciu sekund. Pod tym względem najlepsze są jednak lutownice transformatorowe, które są gotowe do pracy w ciągu 7–10 sekund;
• sposób uzupełniania gazu – mogą być to wymienne naboje lub zbiorniczek, który należy samodzielnie uzupełniać gazem.

Jeśli chodzi o ceny lutownic gazowych, to są one bardzo zróżnicowane. Za dobrej jakości urządzenie o maksymalnej temperaturze roboczej ok. 1000–1100℃ trzeba zapłacić około 150 zł.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane pomorskie

• firmy budowlane śląskie

• firmy budowlane świętokrzyskie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Radom

• firmy budowlane Rybnik

• firmy budowlane Rzeszów

Wybór filtra do wody zależy od jej jakości i pochodzenia. Woda z wodociągu jest uzdatniana, więc wystarczy prosty filtr pozbawiający jej zapachu chloru. W domach korzystających z własnych ujęć często konieczne jest stosowanie kilku filtrów do wody pitnej.

Zakup filtra do wody warto poprzedzić jej badaniem. Taką usługę oferują stacje sanitarno-epidemiologiczne oraz firmy zajmujące się doborem i montażem filtrów do wody. Mieszkańcy domów podłączonych do lokalnej sieci wodociągowej mają uproszczone zadanie – woda dostarczana do odbiorców jest wcześniej oczyszczana i uzdatniana. Nie trzeba więc badać jej na zawartość bakterii czy innych zanieczyszczeń organicznych. Warto natomiast sprawdzić jej twardość, czyli zawartość rozpuszczonych w niej soli, przede wszystkim wapnia i magnezu. Duża twardość wody niekorzystnie wpływa na kondycję skóry i włosów, do mycia i prania zużywa się wtedy więcej detergentów, a sprzęty AGD ulegają szybszemu zużyciu. Dobrze więc zastosować filtr zmiękczający wodę. Można go zamontować np. tylko przy pralce czy zmywarce albo na początku domowej instalacji wodnej (często jako jeden z elementów wielostopniowego filtra uzdatniającego).

Filtr węglowy do wody

Jest to najczęściej używany filtr do wody pitnej. Zastosowany w nim wkład węglowy, przez który przepuszczana jest woda, oczyszcza ją głównie z zanieczyszczeń organicznych i usuwa zapach chloru. Wkład węglowy może być częścią dzbanka do filtrowania wody, filtra na kran, filtra nakręcanego na wylewkę baterii kuchennej albo przepływowego filtra do wody w kształcie kolumny – narurowego, montowanego na rurze doprowadzającej zimną wodę do domu tuż przy głównym zaworze lub stojącego, który najczęściej ustawia się w szafce pod zlewozmywakiem lub na blacie przy zlewie.

Filtr węglowy z czasem traci swoją skuteczność i wymaga wymiany wkładu filtrującego. Dzbanki filtrujące wodę często są wyposażone we wskaźniki, które informują o konieczności zamontowania świeżego wkładu. Co do zasady wkłady do filtrów do wody z węglem aktywnym wymienia się co ok. 3–6 miesięcy (zależnie od jakości wody).

Filtr mechaniczny

Jest to swego rodzaju sito zatrzymujące zanieczyszczenia stałe (drobiny piasku, rdzy z instalacji itp.) o wielkości nawet 1 mikrona. Jako wkład filtrujący stosuje się metalowe siateczki, wkłady sznurkowe, piankowe lub zeolitowe. Takie filtry to modele narurowe, które montuje się na początku instalacji wodnej w budynku (najczęściej stosuje się je w domach z własnymi ujęciami wody jako filtry wstępnego oczyszczania).

Wkłady filtrujące wymagają okresowego czyszczenia. Można to robić ręcznie, płucząc wkład. Jest to jednak dość uciążliwe, dlatego producenci oferują filtry z funkcją samoczyszczenia. Wymagają one podłączenia do prądu i kanalizacji, bo czyszczenie odbywa się za pomocą odwróconego strumienia wody, czym steruje pompa, popłuczyny zaś usuwane są do kanalizacji. Taki samoczyszczący filtr do wody może być wyposażony w elektroniczny sterownik pozwalający zaprogramować częstotliwość i czas czyszczenia.

Filtrowanie wody – odżelaziacze

Wodę o dużej zawartości cząstek żelaza i magnezu łatwo rozpoznać, bo pozostawia na armaturze i urządzeniach sanitarnych rdzawe zacieki. Sposobem na pozbycie się tej uciążliwości jest zamontowanie filtra do uzdatniana wody z kruszywem filtrującym usuwającym nadmiar cząstek żelaza i manganu. Jest to filtr przepływowy w kształcie kolumny, montowany na początku domowej instalacji i wyposażony w głowicę sterującą automatycznym płukaniem złoża. Wkład filtrujący powinno się wymieniać co ok. 5–8 lat.

Filtr do wody – odwrócona osmoza

Filtr z odwróconą osmozą jest zwykle kilkustopniowy i pozwala usunąć z wody 99% zawartych w niej zanieczyszczeń mechanicznych, bakterii, wirusów, ale i soli mineralnych, które są konieczne dla zdrowia. Z tego względu, choć metoda ta cieszy się sporym zainteresowaniem, jest też dyskusyjna. Poza kolumną z membraną osmotyczną i wkładem węglowym filtr osmotyczny jest wyposażony w mineralizator, który w sztuczny sposób uzupełnia wodę o usunięte uprzednio sole mineralne.

Filtry osmotyczne są dość kosztowne w zakupie i choć na co dzień są bezobsługowe, wymagają regularnego wymieniania wkładów (raz na pół roku lub raz na rok).

Filtry do wody na cały dom

W domach, w których woda dostarczana jest z własnej studni, wykonanie badania wody jest koniecznością, a dobór filtrów zależy od jej właściwości. Najczęściej do uzdatniania indywidualnie dobiera się kilka filtrów narurowych (mechanicznych, węglowych i usuwających nadmiar soli mineralnych) lub stację uzdatniającą w postaci filtrów kolumnowych. Jest to dość kosztowne rozwiązanie, ale pozwala uzdatnić wodę dostarczaną do wszystkich punktów poboru w domu. Filtry są przepływowe, więc ich wydajność powinna być tak dobrana, aby utrzymać ciśnienie wody w instalacji na odpowiednim poziomie (4–6 barów).

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane łódzkie

• firmy budowlane małopolskie

• firmy budowlane mazowieckie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Katowice

• firmy budowlane Kielce

• firmy budowlane Kraków

Klimatyzatory to urządzenia, których zadaniem jest zmniejszanie temperatury w przestrzeniach zamkniętych. Jednym z ich popularnych rodzajów są klimatyzatory przenośne. Są to stosunkowo niewielkie urządzenia, których nie trzeba montować na stałe, a ich przenoszenie jest bardzo łatwe.

Klimatyzatory przenośne zawdzięczają swoją dużą popularność temu, że są łatwe w obsłudze i mają niewielkie rozmiary, co pozwala na ich bezproblemowe przenoszenie. Gdyby nie ograniczenie, jakim jest wydajność urządzenia (najlepiej sprawdza się w małych pomieszczeniach), zapewne korzystałoby z nich jeszcze więcej osób.

Klimatyzator przenośny – kiedy warto rozważyć jego zakup?

Przenośny klimatyzator można uznać za alternatywę dla klasycznych instalacji klimatyzacji stałych w niewielkich pomieszczeniach i mieszkaniach. Oba rozwiązania znacząco się od siebie różnią. Wynika to z faktu samego zastosowania – stałe klimatyzacje są najlepszymi rozwiązaniami do chłodzenia dużych powierzchni, często z wieloma pomieszczeniami oraz w pomieszczeniach narażonych na silne nagrzewanie (np. na użytkowym poddaszu). Z kolei klimatyzatory przenośne doskonale sprawdzają się do pracy w nasłonecznionych pokojach, w których upał jest krótkotrwałą niedogodnością lub małych mieszkaniach.

Standardowe klimatyzatory są złożonymi instalacjami, które wymagają montażu przez wykwalifikowane osoby. Tego typu urządzenia – w dużym uproszczeniu – składają się z trzech elementów: jednostki wewnętrznej, jednostki zewnętrznej oraz przewodów chłodniczych łączących oba te elementy. Jeśli chodzi o najpopularniejsze klimatyzatory przenośne, to mają one jedną główną jednostkę oraz rurę do odprowadzania powietrza, która powinna być wyprowadzona na zewnątrz (np. przez okno). Niestety uchylone okno zmniejsza efektywność chłodzenia, ponieważ wpuszcza do pomieszczenia gorące powietrze z zewnątrz.

Warto wiedzieć, że w sklepach można znaleźć urządzenia przenośne do chłodzenia bez rur. Nie jest to jednak klimatyzator przenośny bez rury (choć taka jest jego potoczna nazwa), ale tzw. klimator. Takie urządzenie działa na zupełnie innej zasadzie niż urządzenia klimatyzacyjne, ponieważ chłodzi pomieszczenie dzięki umieszczonej w nim wodzie, kostkom lodu lub zamrażanym wkładom. W porównaniu do klimatyzatorów takie urządzenia są mniej efektywne, ale niekiedy wybierają je osoby, które niechętnie myślą o montowaniu rury do klimatyzatora przenośnego w domu czy biurze.

Montaż klimatyzatora przenośnego – podstawowe informacje

Wiele osób chcących kupić klimatyzator do mieszkania pyta o to, jak zamontować klimatyzator przenośny w bloku i czy należy to gdzieś zgłaszać. Instalacje standardowych klimatyzatorów wymagają ingerencji w bryłę budynku i zwykle elewacji (jednostki zewnętrzne często mocuje się do ściany zewnętrznej lub stawia na balkonie, zapewniając odprowadzenie skroplin), a to wymaga zgody właściciela lub zarządcy. Klimatyzator domowy przenośny znajduje się wewnątrz pomieszczeń (podobnie jak np. pralka czy lodówka), w związku z czym do jego instalacji nie jest wymagana niczyja zgoda.

Jeśli chodzi o sam montaż klimatyzatora przenośnego, to jest on bardzo prosty i powinny poradzić sobie z nim nawet osoby, które nie mają wiele wspólnego z majsterkowaniem. Tego rodzaju urządzenia są praktycznie od razu gotowe do pracy, a jedyną czynnością, jaką należy wykonać przed uruchomieniem sprzętu, jest instalacja rurki harmonijkowej. Najprostszym i najlepszym rozwiązaniem jest zakup specjalnej uszczelki okiennej (kołnierza okiennego) z otworem na rurę. Po jej nałożeniu na uchylone okno należy rurę odprowadzającą od klimatyzacji włożyć w przystosowany do tego otwór. Pozwoli to na uniknięcie spadku ciśnienia w pomieszczeniu i zasysania ciepła z zewnątrz, co miałoby miejsce w przypadku wystawienia rury za okno bez uszczelki.

Dobry klimatyzator przenośny – na co zwrócić uwagę przy zakupie?

Zakup klimatyzatora przenośnego powinny rozważyć osoby poszukujące urządzeń chłodzących do mieszkań i biur o małych powierzchniach, szczególnie jeśli zależy im na sprzęcie, który można łatwo przenosić. Szukając odpowiedniego rozwiązania, zawsze należy zwracać uwagę na zalecaną maksymalną wielkość pomieszczenia. Niektóre klimatyzatory są przeznaczone do pracy w jednym małym pomieszczeniu, inne z kolei z powodzeniem sprawdzają się w kilku. Aby wybrać odpowiedni klimatyzator przenośny do mieszkania lub biura, należy zwrócić uwagę na takie kwestie, jak:

• moc chłodnicza / cieplna – w tym przypadku dobrze jest określić kubaturę pomieszczenia, liczbę przebywających w nim osób i liczbę urządzeń emitujących ciepło (lodówka, telewizor itp.);
• poziom hałasu – cichy klimatyzator przenośny to taki, który emituje podczas pracy ok. 30 dB;
• klasa energetyczna – najlepiej wybierać urządzenia energooszczędne. Na klimatyzatorach można znaleźć specjalne oznaczenia EEF/COP określające zużycie energii – powinny one być porównane do znanych klas energetycznych A–G. Najlepsze pod względem energooszczędności są klasy A, B i C (im dalsza litera alfabetu, tym większe zużycie energii i rachunki za prąd);
• gabaryty urządzenia – w niewielkich pomieszczeniach pożądany jest mały klimatyzator przenośny. Poza tym, że pozwala na łatwe przenoszenie, można go ustawić w miejscach, w których będzie praktycznie niewidoczny.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane lubuskie

• firmy budowlane łódzkie

• firmy budowlane małopolskie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Gdańsk

• firmy budowlane Katowice

• firmy budowlane Kielce

W Prawie budowlanym zawarte są ścisłe wymogi dotyczące skrzynek gazowych. Wskazują one między innymi ich niezbędne wyposażenie oraz miejsce możliwej lokalizacji.

Prawidłowe wykonanie instalacji gazowej warunkuje możliwość bezawaryjnego przesyłu energii oraz wymagany poziom bezpieczeństwa. W tym celu konieczne jest stosowanie się do wymogów przepisów i normatywów. Przy wyborze skrzynki gazowej należy wziąć pod uwagę kilka istotnych kwestii.

Skrzynka gazowa – wymogi prawne

Według przepisów instalacja gazu w obiekcie zasilanym z sieci musi być wyposażona w kurek (zawór) główny zlokalizowany na przyłączu. Dzięki niemu możliwe jest odcięcie dopływu gazu. Element ten powinien znajdować się na zewnątrz budynku, w wentylowanej szafce, której materiał musi być co najmniej trudno zapalny, znajdującej się bezpośrednio przy ścianie lub we wnęce ściany. Ta szafka to właśnie skrzynka gazowa. Często używane są w stosunku do niej określenia „skrzynka na gaz” oraz „skrzynka do gazu”.

Instalacja kurka jest możliwa w odległości nieprzekraczającej 10 metrów od zasilanego budynku. Miejsce to musi być łatwo dostępne dla służb i zabezpieczone przed czynnikami atmosferycznymi, mechanicznymi oraz niedostępne dla osób niepowołanych.

W przypadku zabudowy jednorodzinnej i zagrodowej dopuszcza się lokalizację kurka głównego w odległości przekraczającej 10 metrów od zasilanego obiektu. Również w tym przypadku musi się on znaleźć w wentylowanej szafce, umieszczonej w linii ogrodzenia od strony drogi publicznej lub ciągu dla pieszych. Szafka powinna być dostępna dla służb od strony zewnętrznej działki. W tej sytuacji konieczne jest jednak zainstalowanie na ścianie budynku dodatkowego zaworu odcinającego.

Zawór główny powinien znajdować się minimum 0,5 metra nad poziomem terenu oraz przynajmniej 0,5 metra od krawędzi najbliżej zlokalizowanych okien i drzwi. Oprócz kurka głównego w skrzynce powinien znaleźć się reduktor ciśnienia oraz gazomierz (licznik gazowy).

Bardzo ważne, aby pamiętać, że nie ma możliwości instalacji gazomierza we wspólnej wnęce z licznikiem elektrycznym. Odległość skrzynki gazowej od elektrycznej powinna być zgodna z wymogami prawnymi w zależności od gęstości gazu.

Rodzaje skrzynek gazowych

Istnieją różne typy skrzynek gazowych. Ze względu na materiał, z którego zostały wykonane, wyróżnia się skrzynki:

• plastikowe (z tworzywa sztucznego) – najczęściej wykorzystywane w zabudowie jednorodzinnej. Można je montować na ogrodzeniu, umieszczać w specjalnych wnękach lub pozostawić jako wolnostojące;
• z tworzyw poliestrowo-szklanych – składają się one z dwóch warstw maty szklanej nasączonej preparatem z żywicy poliestrowej, co zwiększa odporność materiału na wahania temperatur oraz wilgotne środowisko.
• metalowe – wykonane ze stali kwasoodpornej, która nie niszczy się pod wpływem niekorzystnych warunków atmosferycznych, znacznych amplitud temperatur oraz czynników mechanicznych. Dla uzyskania maksymalnej ochrony warto wybierać modele z dodatkowym zabezpieczeniem antykorozyjnym – np. ocynkowane (skrzynka gazowa nierdzewna).

Z uwagi na sposób montażu można wyróżnić następujące rodzaje skrzynek gazowych:

• naścienne – przeznaczone do montażu na elewacji (bez „pleców”);
• wnękowe – montowane we wnęce ściennej specjalne osłony z profilem;
• podtynkowe – obudowa do montażu we wnęce;
• wolnostojące – najczęściej montowane na słupkach.

Klucz do skrzynki gazowej może mieć formę trójkąta lub tak zwanej kłódki energetycznej. Dodatkowym wyposażeniem szafek są zwykle daszki oraz szybki. Najczęściej wybieranym modelem są skrzynki gazowe pojedyncze. Skrzynka gazowa podwójna zalecana jest w sytuacji, gdy wraz z gazomierzem montowany jest zawór główny oraz reduktor ciśnienia lub gdy konieczne jest zamontowanie dwóch gazomierzy.

Montaż skrzynki gazowej

Wszystkie informacje o urządzeniach związanych z warunkami przyłączeniowymi oraz ich budową zazwyczaj określone są w umowie dotyczącej budowy przyłącza. Skrzynki gazowe najczęściej montowane są w linii ogrodzenia. Jest to konieczne ze względu na łatwość dostępu dla pracowników gazowni oraz możliwość odcięcia dopływu gazu w sytuacjach koniecznych. Zdarza się, że skrzynki instalowane są na ścianie. Często wiąże się to jednak z dodatkowymi formalnościami związanymi z koniecznością ustanowienia służebności przesyłu.

Skrzynka gazowa ‒ wymiary

Dobór właściwego rozmiaru skrzynki gazowej zależy przede wszystkim od stopnia skomplikowania instalacji gazowej. Dostępne są modele w następujących rozmiarach:

• 140×600×600 mm,
• 150×250×300 mm,
• 240×600×600 mm,
• 300×340×200 mm,
• 600×600×250 mm,
• 1200×600×250 mm.

Cena skrzynki gazowej uzależniona jest od wybranego typu. Najtańsze są modele wnękowe, które można nabyć nawet za mniej niż 100 zł. Skrzynki zabudowane zabezpieczone korozyjnie to koszt najczęściej powyżej 200 zł. Najwięcej trzeba zapłacić za produkty z dodatkowym wyposażeniem, zadaszone oraz skrzynki podwójne. W tym przypadku cena najczęściej przekracza 300 zł.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane lubelskie

• firmy budowlane lubuskie

• firmy budowlane łódzkie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Częstochowa

• firmy budowlane Gdańsk

• firmy budowlane Katowice

Dbałość o ochronę środowiska to nie tylko efekt ekologicznych trendów. Segregacja odpadów jest ważna również z powodów ekonomicznych i gospodarczych. Sprawdź, jak segregować śmieci w domu.

Zasady segregacji śmieci nie dla wszystkich są zupełnie jasne. Wiele wątpliwości budzą kolory kontenerów i rozróżnianie rodzajów odpadów. Z tego powodu warto dowiedzieć się, jak segregować odpady i dlaczego jest to ważne.

Ogólne zasady segregacji odpadów

Prowadzenie proekologicznego stylu życia jest bardzo na czasie. Dotyczy to wielu aspektów związanych z ochroną środowiska, o które można dbać nawet w nieoczywisty sposób. Warto zacząć od podstaw i zwrócić szczególną uwagę na zasady segregowania śmieci. Są one szczegółowo określone w Rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 29 grudnia 2016 roku i jednoznacznie nakazują oddzielanie odpadów od surowców, które mogą być powtórnie przetworzone. Zasadniczo rozróżnia się takie surowce jak: opakowania szklane, metale, papier, tworzywa sztuczne i odpady biodegradowalne. Często oddziela się również szkło kolorowe od szkła białego, które powinno trafiać do osobnych pojemników.

Segregowanie odpadów według surowców pomaga w ich dalszym przetwarzaniu, co pozytywnie wpływa na środowisko i jest korzystne z ekonomicznego punktu widzenia. Segregując śmieci, należy pamiętać o tzw. niebezpiecznych odpadach, takich jak przeterminowane leki, zużyte akumulatory, baterie i świetlówki oraz odpady po silnych środkach chemicznych. Do tej grupy zalicza się także zużyty sprzęt AGD i RTV, określany mianem elektrośmieci. Są to odpady, których nie wyrzuca się do śmieci zmieszanych, lecz oddaje w specjalnie wyznaczonych do tego celu punktach, które znajdują się w aptekach, sklepach oraz miejscach selektywnej zbiórki odpadów komunalnych.

Niestety nie wszystkie typy odpadów da się logicznie przydzielić do określonego pojemnika na śmieci segregowane. Takie wątpliwości często budzi np. karton po mleku. Z jednej strony należałoby go wyrzucić do kontenera na papier, a z drugiej do kosza na plastik i metal, ze względu na aluminium, z którego wykonane jest wnętrze opakowania. Warto wiedzieć, że to jest przykład opakowania wielomateriałowego, dlatego powinno ono trafić do pojemnika na metale i tworzywa sztuczne. Sprawą dyskusyjną są również wszelkiego rodzaju produkty żywnościowe w słoikach, które ciężko przypisać jednej kategorii surowców. Okazuje się, że należy je wrzucić do kontenera na szkło, nawet jeśli opakowanie nie zostanie umyte (zadba o to sortownia). Jeśli chodzi o obierki po owocach i warzywach oraz resztki jedzenia, to jeśli nie mamy kompostownika, powinniśmy je wrzucić do kosza na odpady biodegradowalne.

Co oznaczają kolory umieszczone na koszach do segregacji śmieci?

Podczas selekcjonowania śmieci kluczową rolę odgrywają pojemniki do segregacji odpadów. Każdy z nich przeznaczony jest do innego rodzaju surowca i oznaczony jest określonym kolorem. Zasadniczo wyróżnia się cztery typy pojemników do segregacji śmieci. Do żółtego pojemnika na odpady segregowane należy wrzucać metale i tworzywa sztuczne (plastik), do których zaliczamy między innymi sporne kartony po sokach i mleku, czyli opakowania wielomateriałowe. Kosze do segregacji odpadów oznaczone kolorem zielonym przeznaczone są do wyrzucania szkła – zarówno butelek i słoików, jak również opakowań po kosmetykach. Warto przy tym pamiętać, że nie należy tam umieszczać ceramiki, porcelany, doniczek, szyb, luster oraz szkła okularowego i żaroodpornego. W niebieskich pojemnikach do segregacji śmieci powinny się znajdować odpady papierowe, w tym również karton, tektura, gazety i czasopisma. Ostatnim typem surowców są odpady biodegradowalne, które należy wrzucać do brązowego kosza lub worka na odpady segregowane. Mogą to być obierki i resztki jedzenia, jak również skoszona trawa i gałęzie drzew. Te odpady wywożone są do kompostowni. Osobną grupę stanowią odpady zmieszane, które powinny trafić do czarnych kontenerów. Powinno się znaleźć tam wszystko, czego nie można odzyskać drogą recyklingu. Wyjątkiem są odpady niebezpieczne.

Jak przeprowadzać segregację śmieci w domu?

Segregacja śmieci początkowo może być uciążliwa, ale warto wyrobić sobie ten pozytywny nawyk ‒ zwłaszcza że obligują do tego przepisy prawa, których nieprzestrzeganie grozi surowymi karami. Posiadając dom, wyrzucanie segregowanych odpadów do określonych pojemników jest dużo prostsze. Trudniejsze zadanie mają mieszkańcy bloków, którzy często nie mają miejsca na umieszczenie kilku osobnych koszy do segregacji. Na szczęście nie ma konieczności zaopatrywania się w kilka osobnych pojemników na śmieci. Najważniejsze, aby podzielić odpady na dwa główne typy. Pierwszy z nich to odpady podlegające ponownemu przetworzeniu, natomiast drugi tworzą śmieci, których w żaden sposób nie da się logicznie posegregować.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane podkarpackie

• firmy budowlane podlaskie

• firmy budowlane pomorskie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Olsztyn

• firmy budowlane Poznań

• firmy budowlane Radom

Ukorzeniacz może się przydać osobom zawodowo zajmującym się ogrodnictwem i amatorom. Taki środek jest pomocny przy rozmnażaniu roślin, ponieważ wspomaga procesy tworzenia się korzeni. Jak go używać?

Ukorzeniacz można nazwać „magicznym” preparatem, który pomaga przy rozmnażaniu roślin. Warto dowiedzieć się, czym jest i jak działa, aby zacząć wykorzystywać go przy pracy w ogrodzie. Na rynku można znaleźć różne typy ukorzeniaczy o wielu zastosowaniach.

Ukorzeniacz – co to takiego?

Żeby skorzystać z dobrodziejstw ukorzeniaczy, trzeba najpierw dowiedzieć się, czym one właściwie są i w jaki sposób działają. Ukorzeniacz jest to preparat, który wspomaga proces tworzenia się korzeni roślin. Jest to możliwe dzięki zawartości auksyn będących roślinnymi hormonami, które stymulują ich wzrost. Ukorzeniacze stosuje się przy rozmnażaniu sadzonek zielnych, a także sadzonek półzdrewniałych lub zdrewniałych. Środki te najczęściej mają postać proszku, dzięki czemu ich stosowanie jest bardzo łatwe, a sam preparat bardzo dokładnie pokrywa tkankę roślinną.

W skład ukorzeniaczy zazwyczaj wchodzą takie związki chemiczne jak kwas u-indolilooctowy (IAA), u-indolilomasłowy (IBA) czy α-naftylooctowy (NAA). Oprócz tego ukorzeniacze często zawierają mikroelementy i witaminy wspierające rozwój korzeni, a także środki grzybobójcze chroniące sadzonki przed różnymi chorobami. Stosowanie ukorzeniaczy ma zatem znacznie więcej zalet, niż mogłoby się wydawać.

Jakie są rodzaje ukorzeniaczy do roślin?

Ukorzeniacze dzieli się na kilka grup, z których każda jest przeznaczona dla innych gatunków roślin. Oto typy ukorzeniaczy wraz z ich przeznaczeniem:

• Ukorzeniacz A – jest przeznaczony do sadzonek zielnych i półzdrewniałych. Używa się go przy rozmnażaniu takich roślin jak róże, azalie, różaneczniki, żywotniki czy jałowce. Jest to także dobry preparat do ukorzeniania hortensji, niezwykle popularnych w wielu rodzajach ogrodów.
• Ukorzeniacz B – jest stosowany głównie do ukorzeniania roślin uprawianych we wnętrzach, na balkonach oraz w szklarniach: dalii, pelargonii, chryzantem, geranium, a także bluszczy, bugenwilli, skrętników i poinsecji.
• Ukorzeniacz B2 – jest to ukorzeniacz o szerokim spektrum zastosowań. Z jego pomocą można ukorzeniać zarówno sadzonki zielne, jak i półzdrewniałe. Do roślin, które ukorzenia się przy użyciu tego typu ukorzeniacza, należą goździki, lilaki, wrzosy, hortensje i forsycje.
• Ukorzeniacz AB – ten typ ukorzeniacza sprawdzi się w przypadku krzewów i drzew, które są trudne do ukorzenienia, a ich sadzonki są zazwyczaj półzdrewniałe lub zdrewniałe. To dobry ukorzeniacz do iglaków takich jak świerki czy cyprysiki, a także do innych roślin: magnolii, berberysów, migdałowców, tawuł, wierzb czy leszczyn. Można go również używać do ukorzeniania jaśminowców i roślin owocowych, takich jak na przykład aktinidie i porzeczki.

Jeśli sadzonki są bardzo trudne do ukorzenienia, to warto zastosować preparaty z większą ilością auksyn. Można je nabyć w specjalistycznych sklepach.

Inne rodzaje ukorzeniaczy to:

• Ukorzeniacz Z – przeznaczony dla sadzonek zielnych.
• Ukorzeniacz PD – stosowany do ukorzeniania sadzonek półzdrewniałych.
• Ukorzeniacz D – przeznaczony do sadzonek zdrewniałych.

Ukorzeniacz – jak stosować?

Stosowanie ukorzeniaczy jest bardzo proste. Na początku należy przygotować sadzonki. Ich końcówki trzeba zanurzyć w wodzie, a kiedy będą już zwilżone, umieścić je w ukorzeniaczu. Nadmiar preparatu należy strząsnąć. W czasie całego procesu koniecznie trzeba zadbać o to, by przy stosowaniu ukorzeniacza zachować środki bezpieczeństwa. Warto zaopatrzyć się w rękawice ochronne i upewnić się, że w pobliżu nie ma dzieci. Ukorzeniaczem należy pokryć jedynie część podziemną sadzonki, gdyż w przeciwnym wypadku mogą wystąpić zniekształcenia w części nadziemnej rośliny, co może znacznie obniżyć jej atrakcyjność.

Kolejnym krokiem jest umieszczenie sadzonki w podłożu ‒ w doniczce lub bezpośrednio w gruncie. Jako podłoże sprawdza się na przykład mieszanka torfu i piasku w równych proporcjach. W ziemi należy zrobić dość szeroką dziurkę, by ukorzeniacz nie zsunął się z sadzonki przy jej wkładaniu. Warto wiedzieć, że aby roślina mogła wytworzyć zdrowy i silny system korzeniowy, nie wystarczy jedynie zastosować ukorzeniacz. Równie ważne jest zapewnienie roślinie odpowiedniej ilości światła, właściwej temperatury oraz wilgotności. Dokładne wymagania zależą od konkretnego gatunku, dlatego najlepiej zapoznać się z nimi jeszcze przed podjęciem decyzji o rozmnażaniu danej rośliny.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane opolskie

• firmy budowlane podkarpackie

• firmy budowlane podlaskie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Lublin

• firmy budowlane Olsztyn

• firmy budowlane Poznań

Młotowiertarka jest urządzeniem przeznaczonym do wykonywania otworów w twardych podłożach, takich jak beton, marmur czy kamień. Wykorzystuje się ją również do skuwania posadzek i starych wykładzin ze ścian czy dłutowania. Z uwagi na szeroki wybór tego rodzaju sprzętów warto dowiedzieć się, czym kierować się przy zakupie.

Na rynku można znaleźć zarówno małe młotowiertarki, które dobrze sprawdzają się w przypadku domowych majsterkowiczów-amatorów, jak i te o dużej masie, nazywane młotami obrotowo-udarowymi i najczęściej wykorzystywane przez profesjonalistów do bardziej wymagających prac.

Młotowiertarka a wiertarka udarowa – czym się różnią?

Wiele osób noszących się z zamiarem zakupu sprzętu do wiercenia zadaje sobie pytanie, czym młotowiertarka udarowa różni się od zwykłej wiertarki? Przede wszystkim młotowiertarka w porównaniu z wiertarką różni się rodzajem pracy udaru. W pierwszym przypadku sprzęt pracuje za pomocą udaru elektropneumatycznego, a w drugim za pomocą udaru mechanicznego. Jak to się przekłada na użytkowanie narzędzia? Główna różnica polega na tym, że udar pneumatyczny działa w taki sposób, że nie wymaga tak dużej siły nacisku do powierzchni, jaką trzeba wkładać przy pracy z wiertarką z udarem mechanicznym.

Każda dobra młotowiertarka daje również większe możliwości w zakresie obróbki materiału. Chodzi tu głównie o funkcję kucia, której nie mają zwykłe wiertarki. Trzeba jednak wiedzieć, że młotowiertarka jest sprzętem cięższym, a co za tym idzie – mniej wygodnym w użytkowaniu. Do tego dochodzi kwestia precyzji, która jest nieco mniejsza niż w przypadku wiertarek udarowych.

Jaką młotowiertarkę kupić do domu? Czym kierować się przy zakupie?

Przed podjęciem decyzji o tym, jaką młotowiertarkę kupić, należy odpowiedzieć sobie na pytanie: czy rzeczywiście jest ona niezbędna? Może bowiem okazać się, że na nasze potrzeby wystarczająca będzie wiertarka udarowa, która jest zdecydowanie tańsza. Ceny młotowiertarek dobrej jakości zaczynają się od około 300 zł (podstawowe modele bez funkcji poprawiających komfort pracy), natomiast za wiertarkę renomowanej marki trzeba zapłacić ok. 150–200 złotych. Różnica jest więc wyraźna.

Jaka młotowiertarka jest najlepsza? To zależy od tego, do czego konkretnie ma być używana i jak często będzie eksploatowana. Najbardziej funkcjonalne są urządzenia wyposażone w funkcję kucia i wiercenia z udarem oraz wiercenia bez udaru. Jest to o tyle istotne, że pozwala na wiercenie otworów w materiałach takich jak metal czy drewno.

Przy wyborze tego rodzaju sprzętu należy również zwrócić uwagę na kilka innych parametrów:

• moc urządzenia – ma wpływ na to, jak długo można używać młotowiertarki bez konieczności robienia przerw. Zasada jest prosta – im większa moc, tym dłużej urządzenie może pracować bez przerwy. Na potrzeby większości amatorów i majsterkowiczów domowych odpowiedni będzie sprzęt o mocy około 800–1000 W;
• energia pojedynczego udaru – ma wpływ na efektywność pracy oraz możliwość kruszenia najtwardszych materiałów. W przypadku większości młotowiertarek siła udaru wynosi maksymalnie 10 J (dżuli). Urządzenia o takich lub zbliżonych parametrach są najbardziej efektywne;
• typ uchwytu – młotowiertaki są wyposażone w jeden z dwóch popularnych rodzajów uchwytów, które pozwalają na łatwą wymianę osprzętu bez używania dodatkowych narzędzi. Są to SDS Plus i SDS Max. Różnią się tylko tym, że SDS Max jest przeznaczony do ciężkich prac. Jeśli chodzi o rodzaj wierteł do tego typu systemów, to najlepiej wybierać wiertła SDS. Przy użyciu specjalnego adaptera możliwe jest również stosowanie wierteł tradycyjnych;
• rodzaj zasilania – użytkownicy mogą wybrać jedno z dwóch rozwiązań: młotowiertarki zasilane elektrycznie oraz młotowiertarki akumulatorowe. Oba rodzaje mają swoje plusy i minusy. Młotowiertarki sieciowe mają zazwyczaj większą moc, ale ograniczeniem w użytkowaniu może być kabel sieciowy. Młotowiertarka bezprzewodowa pozwala natomiast na większą swobodę ruchów i pracę w miejscach, gdzie nie ma bezpośredniego dostępu do prądu
• możliwość regulacji obrotów – niektóre rodzaje młotowiertarek dają możliwość samodzielnego ustawiania liczby i kierunku obrotów. Jest to wygodna opcja, ponieważ pozwala dostosować urządzenie do rodzaju obrabianego materiału. Wygodna jest również możliwość zmiany kierunku obrotów.
• funkcja redukcji drgań – nie mają jej wszystkie modele, ale warto wybrać takie urządzenie, które jest w nią wyposażone, szczególnie gdy młotowiertarka będzie wykorzystywana długo i często. Drgania wytwarzane przez młotowiertarkę są dzięki niej redukowane i tylko w minimalnym stopniu przenoszą się na ciało osoby obsługującej sprzęt.

Poszukując odpowiedniej młotowiertarki do własnych potrzeb, warto zwrócić uwagę również na markę sprzętu. Renomowane firmy tworzą produkty wysokiej jakości i zazwyczaj mają wiele punktów serwisowych na terenie całego kraju. Dzięki temu w przypadku ewentualnych problemów ze sprzętem można szybko oddać go do naprawy.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane małopolskie

• firmy budowlane mazowieckie

• firmy budowlane opolskie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Kielce

• firmy budowlane Kraków

• firmy budowlane Lublin

Zlew kuchenny podwieszany świetnie pasuje do nowoczesnych kuchni. Ma na to wpływ zarówno minimalistyczna stylistyka, jak i wygoda użytkowania – nie ma tu zakamarków, w których gromadzi się brud i drobnoustroje. Nie wszędzie jednak można zamontować zlew podwieszany.

Zlew podwieszany może być wykonany z różnych materiałów – najczęściej jest to blacha stalowa, granit lub ceramika. Popularnym wyborem jest zlew podwieszany stalowy (jest to opcja najbardziej przystępna cenowo) lub zlew podwieszany granitowy (nieco droższy od stalowego). Oba wykonane są z materiałów bardzo odpornych na zabrudzenia i łatwych do utrzymania w czystości. Granit jest mniej wrażliwy na zarysowania, a stal na działanie środków chemii domowej.

Rzadziej inwestorzy decydują się na zlewozmywak podwieszany ceramiczny, głównie z uwagi na wysokie ceny i fakt, że takie komory są dość ciężkie. Ceramiczna komora o wielkości 44×50 cm przeznaczona do szafek o min. 50 cm szerokości waży około 16 kg, komora granitowa o podobnej wielkości około 12 kg, a stalowa około 8 kg. Waga komór, zwłaszcza gdy ma być zamontowana więcej niż jedna, jest ważna, bo blat musi mieć odpowiednią nośność (liczy się zarówno materiał, jak i jego grubość). Ceramika ma jednak swoje zalety, jest odporna na wysoką temperaturę, domowe środki chemiczne i zarysowania. Bardzo łatwo się ją czyści, a jej kolor nie płowieje pod wpływem światła słonecznego. Groźne dla zlewu ceramicznego mogą być jedynie uszkodzenia mechaniczne – np. silne uderzenie ciężkim przedmiotem może spowodować spękania.

Zlew podwieszany – ile może mieć komór?

Zlew podwieszany można kupić w wariancie jednokomorowym i dowolnie łączyć – z drugą komorą o tych samych, mniejszych bądź większych wymiarach lub z wąskim ociekaczem (służą do tego specjalne zestawy montażowe). Taki zestaw wygląda również bardzo atrakcyjnie, gdy otwory wycięte są tak, aby między komorami były „paski” blatu.

Dostępne są także zlewy podwieszane, w których komory lub ociekacz są zintegrowane i montuje się je razem. Takie modele łatwiej zamocować, bo wycina się tylko jeden otwór w blacie.

Podczas wybierania modelu warto zwracać uwagę na minimalną szerokość szafki, jaką zaleca producent. Przy pojedynczych komorach jest to zwykle 60 cm, ale znajdziemy też modele, które można montować w szafkach o szerokości 50 cm.

Jaki blat nadaje się do zamocowania zlewu podwieszanego?

Architekci zalecają, by zlewy podwieszane mocować tylko do blatów wykonanych z materiałów odpornych na działanie wody. Należą do nich np. kompozyty, granit, spieki. Drewno, choć ma odpowiednią wytrzymałość, by zamontować pod blatem podwieszany zlew, nie jest oczywistym wyborem. Z jednej strony jest atrakcyjne wizualnie i przy starannym zabezpieczeniu krawędzi przed wilgocią mogłoby sprawdzić się w komplecie z podwieszanym zlewem. Jednak z drugiej strony może być kłopotliwe w użytkowaniu, bo żaden lakier, olej czy impregnat nie jest wieczny i po jakimś czasie wymaga renowacji. Przy niefachowym wykończeniu krawędzi otworu wyciętego pod zlew podwieszany drewno będzie korodować biologicznie (pojawi się pleśń i grzyby).

Blaty z popularnych płyt laminowanych zasadniczo nie nadają się do montowania w nich zlewów podwieszanych – zabezpieczona przed działaniem wilgoci jest tylko ich powierzchnia. Wycięcie otworu spowoduje odsłonięcie płyty wiórowej, która pod wpływem wody „puchnie”. Są jednak i na to sposoby – np. jeden z polskich producentów oferuje blaty z „buforem” wykonanym z wodoodpornych i twardych żywic, znajdującym się między zlewem a płytą wiórową.

Jak zamontować blat podwieszany?

Przede wszystkim konieczne jest precyzyjne wycięcie w blacie. W blatach granitowych czy z kompozytów trzeba to uwzględnić już na etapie zamówienia, bo otwory wykonuje się podczas ich produkcji. Oznacza to, że trzeba nie tylko wiedzieć, że będzie w nich zamocowany zlew podwieszany, ale znać już jego konkretne wymiary i ciężar. Osobny otwór wycina się pod baterię oraz ewentualne akcesoria wbudowane w blat (np. zawór odcinający do zmywarki, włącznik młynka, wbudowany dozownik do detergentów, wylewkę filtra do wody itp.).

Po ułożeniu blatu na szafkach stojących od dołu mocuje się komory zlewu (służą do tego zestawy montażowe oferowane przez producentów zlewozmywaków), a miejsce łączenia krawędzi zlewu z blatem zabezpiecza się uszczelką silikonową (będzie niewidoczna po zamontowaniu). Następnie mocuje się syfon i odpływ, a w nim automatyczny korek, jeśli jest w wyposażeniu zlewu. Baterię, najczęściej model sztorcowy, obsadza się niezależnie od zlewozmywaka w otworze uprzednio wyciętym w blacie.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane pomorskie

• firmy budowlane śląskie

• firmy budowlane świętokrzyskie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Radom

• firmy budowlane Rybnik

• firmy budowlane Rzeszów

Kąpiel, zarówno w wannie, jak i pod prysznicem, powinna być przyjemnością, dlatego warto zapewnić sobie jak najlepsze warunki do jej zażywania. Z pewnością ułatwi to zestaw prysznicowy z deszczownicą, który dostarczy chwil prawdziwego relaksu.

Zakładając w łazience kabinę prysznicową, można skorzystać z wielu nowoczesnych rozwiązań uprzyjemniających kąpiel. Przekonaj się, jakie możliwości daje bateria z deszczownicą i dlaczego warto ją zamontować.

Czym jest deszczownica do prysznica?

Kąpiel nie musi być nudna. Można ją sobie uprzyjemnić aromatycznymi olejkami lub dodatkową atrakcją w postaci deszczownicy do wanny lub kabiny. Urządzenie to, nazywane również deszczownią, stanowi element mocowany do baterii, który delikatnie rozprasza strumień wody. Zestaw natryskowy z deszczownicą można zamontować w niemal każdej kabinie prysznicowej. Wystarczy wyposażyć się w odpowiednią głowicę prysznicową podłączaną do baterii. Deszczownicę pod prysznic można zainstalować zamiast klasycznej słuchawki bądź jako dodatkowy element panela prysznicowego.

Jakie są rodzaje deszczownic?

Na rynku spotkamy wiele rodzajów deszczownic pod prysznic lub do wanny. Wyróżniają się nie tylko funkcjonalnością, ale również wyglądem i sposobem montażu. Zwolennicy nowoczesnych rozwiązań mogą zdecydować się na deszczownicę podtynkową (sufitową lub ścienną), w której elementy instalacyjne są ukryte wewnątrz ściany. Istnieją także natynkowe baterie prysznicowe lub wannowe z deszczownicą, przeznaczone do zabudowy zewnętrznej. W takim zestawie wszystkie elementy systemu mocowane są na ścianie kabiny prysznicowej lub przy wannie.

Miłośników odważnych aranżacji łazienkowych mogą zainteresować bardziej dekoracyjne zestawy. Wybór w tym zakresie również jest szeroki – w ofercie są na przykład złote lub czarne deszczownice, których ozdobne rurki same w sobie stanowią atrakcyjną dekorację. Warto również zwrócić uwagę na dodatkowe elementy, które mogą stanowić część zestawu. Funkcjonalnym rozwiązaniem są np. deszczownice z termostatem, które pozwalają na regulację temperatury wody w intuicyjny sposób.

Jaką deszczownicę łazienkową wybrać i na co zwrócić uwagę?

Wybór deszczownicy prysznicowej lub wannowej zależy od funkcjonalności, jakiej oczekuje użytkownik. W przypadku zestawu natynkowego może on sam w sobie stanowić główne źródło natrysku z dużą głowicą, co oznacza, że nie będzie wyposażony w osobną słuchawkę prysznicową. Umiejscowienie i wysokość deszczownicy zamocowanej na wężu prysznicowym można regulować ręcznie (np. za pomocą drążka) lub punktowo, gdy deszczownica mocowana jest w uchwycie. Są również systemy, w których głowica mocowana jest na drążku na stałe na określonym poziomie i połączona jest z natynkową baterią. Wtedy konieczne jest zamontowanie dodatkowego natrysku ręcznego w postaci klasycznej słuchawki.

Jeśli chodzi o systemy podtynkowe, są to nowoczesne rozwiązania, które maskują wiele elementów zestawu prysznicowego. Na ścianie lub kolumnie z deszczownicą widać jedynie baterię rozmieszczoną punktowo, ręczną słuchawkę prysznica oraz natrysk sufitowy lub ścienny. W tym przypadku panel prysznicowy z deszczownicą również jest umieszczony na stałej wysokości, bez możliwości regulacji głowicy rozpraszającej wodę. Ze względu na to, że wszystkie elementy instalacyjne ukrywa się w ścianie, najlepiej zamontować je w czasie prac remontowych.

Wybierając deszczownicę prysznicową, warto zwrócić uwagę na zużycie wody. W systemach średniej wielkości wynosi ono 15‒18 litrów na minutę, w dużych 30‒40 litrów. Ważny jest również rodzaj strumienia. Najczęściej dostępny jest tylko jeden, ale zdarzają się również natryski z podwójnym strumieniem (deszczowym i kaskadowym). Choć może się to wydawać mniej istotne, warto sprawdzić, jaki jest sposób czyszczenia deszczownicy. Najlepiej zakupić deszczownicę wyposażoną w silikonowe tulejki, które ułatwią usuwanie kamienia.
Wybierając baterię podtynkową z deszczownicą należy pamiętać, że potrzebna jest też słuchawka na elastycznym wężu. W przeciwnym razie trudno będzie myć i spłukiwać ścianki kabiny prysznicowej.

Montaż deszczownicy

Pierwszym etapem montażu deszczownicy jest doprowadzenie wody do zestawu natryskowego. Należy je wykonać bez użycia elastycznych węży.

W bateriach natynkowych cały zestaw podłącza się do przygotowanych punktów wodnych po wykończeniu ściany glazurą.

W zestawach podtynkowych, przed wykończeniem ściany trzeba zainstalować podtynkową część baterii, czyli puszkę, w której woda jest mieszana do wybranej temperatury, a następnie kierowana do natrysku. Dlatego ważne jest wcześniejsze doprowadzenie rur do deszczownicy z zimną i ciepłą wodą i umieszczenie ich na odpowiedniej wysokości. W tym celu należy wykuć w ścianie wnękę (5‒12 cm głębokości) i osadzić w niej puszkę. Następnie przytwierdza się ją do ściany i podłącza przewody z wodą. Aby zamontować baterię i deszczownicę w murze, konieczne jest wykonanie bruzdy na przewody. Rura powinna znajdować się na tej samej wysokości, co głowica deszczownicy (ok. 210‒220 cm). Ostatnim etapem jest sprawdzenie szczelności bruzdy oraz szpachlowanie i wykończenie powierzchni ściany.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

• firmy budowlane śląskie

• firmy budowlane świętokrzyskie

• firmy budowlane warmińsko mazurskie

a także w wybranych miastach:

• firmy budowlane Rybnik

• firmy budowlane Rzeszów

• firmy budowlane Szczecin