Dostępność produktów w Twojej lokalizacji:

Kod pocztowy pozwala na wyświetlanie produktów dostępnych w Twojej okolicy

Kod pocztowy pozwala na wyświetlanie produktów dostępnych w Twojej okolicy

Search icon
Po Budowie

Wiatrołap – czym jest i jak go funkcjonalnie urządzić?

Opublikowano przez kamil

Wiatrołap, dawniej nazywany sienią, jest to niewielkie nieogrzewane pomieszczenie, do którego wchodzimy, przekraczając próg domu. To właśnie tutaj najczęściej zostawiane są buty i odzież wierzchnia i tu znajdują się meble do ich przechowywania. W przypadku wiatrołapu najlepiej sprawdzają się te robione na wymiar.

Okazuje się, że coraz więcej projektów nowych domów nie uwzględnia wiatrołapu. Czy to faktycznie dobre rozwiązanie? Przecież nowoczesny wiatrołap może być urządzony praktycznie i estetycznie, jednocześnie chroniąc dom przed utratą ciepła. Poznaj różne pomysły na wiatrołap i zainspiruj się nimi przy urządzaniu własnego domu.

Co to jest wiatrołap?

Wiatrołap to inaczej przedsionek, czyli pomieszczenie znajdujące się bezpośrednio za drzwiami wejściowymi do domu. Jego zadaniem jest ochrona wnętrza domu przed przedostawaniem się powietrza z zewnątrz. Jest to szczególnie istotne jesienią i zimą, kiedy panuje duża różnica temperatur wewnątrz i na zewnątrz domu. Stąd też wywodzi się nazwa tego pomieszczenia, gdyż niejako ma ono „łapać” zimne powietrze i nie pozwalać mu przedostać się w głąb domu. Ponadto ogranicza przeciągi oraz może pełnić funkcję pomieszczenia buforowego łączącego dom i garaż. Wiatrołap może znajdować się w bryle domu, ale równie ciekawym rozwiązaniem jest wiatrołap zewnętrzny. Niekiedy jest on dobudowywany do wcześniej powstałego domu, szczególnie jeśli wejście do budynku ustawione jest tak, że do wnętrza domu wdziera się silny i chłodny wiatr.

Wiatrołap w domu jednorodzinnym – konieczny czy nie?

Podejście do budowy wiatrołapu zewnętrznego czy też wygospodarowania go wewnątrz domu jest obecnie dość dowolne. Czasami wiatrołap stanowi otwarty przedsionek, który prowadzi bezpośrednio do pomieszczeń mieszkalnych. Jednak warto wiedzieć, że w przepisach prawnych znajdują się odniesienia do tego rozwiązania. Można je znaleźć między innymi w Rozporządzeniu w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Zgodnie z jego zapisami „wejścia z zewnątrz do budynku i pomieszczeń przeznaczonych na pobyt ludzi należy chronić przed nadmiernym dopływem chłodnego powietrza przez zastosowanie przedsionka, kurtyny powietrznej lub innych rozwiązań nieutrudniających ruchu”. Jednym z takich rozwiązań jest właśnie wiatrołap.

Wiele osób zastanawia się, czy warto decydować się na wiatrołap, skoro obecnie dostępne są coraz lepsze rozwiązania pozwalające na ochronę termiczną domu. Jednak warto pamiętać o tym, że wiatrołap oprócz ochrony przed niekorzystnymi warunkami pogodowymi może być funkcjonalnie urządzonym miejscem do przechowywania większych sprzętów, odzieży wierzchniej i obuwia. Wiatrołap może mieć formę zamkniętego przeszklonego ganku lub stać się podstawą do stworzenia tak zwanego ogrodu zimowego.

Jak urządzić wiatrołap?

Często poruszaną kwestią w przypadku przedsionków jest to, w jaki sposób urządzić je w sposób praktyczny, a zarazem z zachowaniem wysokiej estetyki. Tutaj dużo będzie zależało od wielkości tego pomieszczenia. Mały wiatrołap najczęściej pozwala jedynie na umieszczenie niewielkiej szafy na odzież wierzchnią oraz szafki na buty. Ciekawą propozycją są też specjalne szafki przedpokojowe, składające się z wieszaka na ubrania, wąskiej szafy ubraniowej, stojaka lub szafki na buty oraz wysokiego lustra i siedziska, na którym założymy buty. W większym pomieszczeniu można pozwolić sobie na zabudowę wiatrołapu szafami robionymi na zamówienie, które będą w pełni dostosowane do potrzeb domowników. Szafa do wiatrołapu może służyć nie tylko do przechowywania odzieży wierzchniej, ale także sprzętu takiego jak odkurzacz czy akcesoria do mycia podłóg, a także sprzętu sportowego.

Oprócz tego, jakie meble wybierzemy do wiatrołapu, warto zastanowić się nad sposobem wykończenia tego pomieszczenia. Najbardziej praktycznym rozwiązaniem będą płytki do wiatrołapu położone zarówno na ścianach, jak i podłodze. Na ścianach płytki mogą zajmować całą powierzchnię lub jedynie do pewnej wysokości. To znacznie ułatwi utrzymanie pomieszczenia w czystości, szczególnie w okresie jesienno-zimowym, gdy na butach często wnosi się śnieg lub błoto.

Warto też pomyśleć o odpowiednim oświetleniu wiatrołapu. Na zewnątrz sprawdzi się oświetlenie uruchamiane na czujnik ruchu i zmierzchu, najlepiej umieszczone nad wejściem do domu. To pozwoli na dobre oświetlenie drzwi wejściowych do wiatrołapu. Również wewnątrz warto zamontować przynajmniej jeden punkt oświetleniowy uruchamiany czujnikiem. W zależności od wielkości pomieszczenia dobiera się wielkość i ilość punktów oświetleniowych.

Jeżeli chcemy utrzymać nowoczesny charakter wiatrołapu, a także doświetlić go, można od strony wychodzącej na zewnątrz zastosować przeszklone panele z przeźroczystą lub mleczną szybą.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

Po Budowie

Parkiet dębowy – cena, charakterystyka i montaż

Opublikowano przez kamil

Popularność parkietów dębowych wynika przede wszystkim z wytrzymałości i trwałości tego rodzaju drewna. Co warto wiedzieć o parkietach z drewna dębowego i w jaki sposób się je układa?

Dzięki wyraźnie zarysowanym słojom i sękom drewno dębowe nadaje wnętrzom rustykalny charakter. Parkiety dębowe sprawdzają się również w aranżacjach nowoczesnych lub skandynawskich.

Parkiet w domu

Naturalne materiały zastosowane w domu podnoszą jego wartość i walory estetyczne. Drewniany parkiet na podłodze prezentuje się niezwykle elegancko i jest bardzo trwały. Zależnie od użytego gatunku drewna nadaje określony charakter wnętrzu. Najczęściej wybieranym materiałem na podłogę są gatunki drzew krajowych, z których wykonuje się np. parkiet dębowy, sosnowy, bukowy. Jeśli możemy przeznaczyć na parkiet w domu więcej funduszy, do wyboru są bardzo trwałe i odporne gatunki drewna egzotycznego.

Naturalne drewno na podłodze wymaga nieco większych nakładów finansowych niż panele podłogowe czy płytki ceramiczne. Całościowe koszty zależą od wielu czynników – klasy drewna, dodatkowych materiałów, takich jak kleje czy listwy, a także ceny montażu, uzależnionej od sposobu układania parkietu i lokalizacji. Ceny parkietu dębowego zaczynają się od 90 zł za metr kwadratowy, a koszt montażu takiej powierzchni to 25–80 zł. Parkiet drewniany wart jest jednak swojej ceny, gdyż odpowiednio konserwowany w odróżnieniu od innych okładzin podłogowych będzie się dobrze prezentował nawet przez kilkadziesiąt lat.

Charakterystyka parkietu dębowego

Ze względu na swoje liczne walory użytkowe i estetyczne dębowy parkiet jest jednym z najczęściej wybieranych wykończeń podłogowych. Na tle innych gatunków krajowych drewno dębu zwraca uwagę wyjątkową trwałością oraz odpornością na uszkodzenia mechaniczne i odkształcenia. Z dębu powstaje gruba i bardzo twarda podłoga, którą w razie zniszczeń można wycyklinować, aby parkiet dębowy odzyskał dawny blask. Dużym walorem dębowej podłogi jest jej wygląd – dąb charakteryzuje się dość jasnym zabarwieniem i pięknym naturalnym usłojeniem, co znacząco wpływa na estetykę wnętrza. Warto podkreślić, że w ofercie producentów można znaleźć różne wzory i kolory drewna dębowego na parkiet, co rzutuje na jego uniwersalność, a co za tym idzie możliwość zastosowania zarówno we wnętrzach nowoczesnych, czy skandynawskich, jak i klasycznych i rustykalnych. Ze względu na niski współczynnik skurczu drewna dębowego parkiet dębowy sprawdzi się też na ogrzewaniu podłogowym. Jego grubość nie powinna jednak przekraczać 1,5 cm – w przeciwnym razie powstałby zbyt duży opór cieplny, przez co ogrzewanie podłogowe byłoby mało efektywne.

Jak układać parkiet dębowy?

Najbardziej znanym rodzajem parkietu jest parkiet tradycyjny, który układa się na pióro i wpust z drewnianych klepek. Klepki dębowe mają zazwyczaj grubość 1,5–2,2 cm, tworzą zatem dość grubą warstwę podłogi, którą można bez obaw wielokrotnie odnawiać. Tradycyjny parkiet można układać w dowolne wzory. Popularnym rozwiązaniem jest od dawna parkiet dębowy jodełka, a także motywy kwadratów czy cegiełek.

Na styk układa się natomiast parkiet lamelowy składający się z elementów o grubości 1–1,4 cm. W porównaniu z klasycznym parkietem dębowym jego lamelowy odpowiednik jest znacznie tańszy zarówno w zakupie materiału, jak i montażu, jednak charakteryzuje się gorszą izolacją akustyczną i łatwiej go uszkodzić.

W przypadku parkietu mozaikowego układanie elementów z drewna dębowego o grubości 0,8–1,4 cm, czyli tzw. paluszków, nie sprawia dużych problemów. Poszczególne paluszki tworzą większe płyty mozaikowe, które mocuje się do gładzi lub betonu za pomocą kleju do parkietów.

Parkiet warstwowy składa się z elementów o konstrukcji dwóch lub trzech warstw. Wierzchnią warstwą jest lite drewno dębowe, a spodnią warstwę tworzą zazwyczaj materiały drewnopochodne. Dębowy parkiet warstwowy układa się na pióro wpust i przypomina on parkiet klasyczny.

Na co zwrócić uwagę przy układaniu parkietu dębowego?

Istotną kwestią, która ma wpływ na trwałość i estetykę parkietu dębowego, będzie wybór sprawdzonych fachowców. Układanie drewnianego parkietu nie jest tak łatwe, jak montaż paneli podłogowych, dlatego najlepiej powierzyć to zadanie specjalistom. Warto również pamiętać o odpowiednim przygotowaniu podłoża, które powinno być dokładnie wysuszone, wygrzane i zagruntowane. Równie ważna jest temperatura i wilgotność pomieszczenia w trakcie prac montażowych. Optymalna temperatura do układania parkietu dębowego nie może być niższa niż 18℃, natomiast wilgotność powietrza powinna oscylować wokół 60%. Należy pamiętać o potrzebie aklimatyzacji drewna w danym wnętrzu przed położeniem go na podłogę. Elementy parkietu przykleja się do podłoża przy pomocy kleju do parkietów lub układa bezklejowo jak podłogę pływającą, co jest częstą praktyką w przypadku parkietu warstwowego. Podłoga drewniana po ułożeniu wymaga zabezpieczenia. Można zdecydować się na olejowanie parkietu drewnianego lub pokrycie go warstwą lakieru do drewna.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

Po Budowie

Aranżacje okien – jak podkreślić styl salonu, kuchni i sypialni?

Opublikowano przez kamil

Na charakter i styl wnętrza znaczący wpływ mają nie tylko okładziny podłogowe czy ścienne oraz meble, ale również aranżacje okienne. Odpowiednia dekoracja okna może podkreślić walory i ukryć wady danego pomieszczenia. Co wybrać na okno w salonie, kuchni i sypialni?

W klasycznych aranżacjach okien królują tradycyjne zestawienia firan i zasłon, przy których duże znaczenie ma staranny dobór tkanin i ich właściwe upięcie. W nowoczesnych wnętrzach częściej spotyka się różnego rodzaju rolety.

Aranżacje okien w salonie – firany i zasłony

Trendem w minimalistycznie urządzonych wnętrzach są puste okna, całkowicie pozbawione dekoracji. Jednak niewielu z nas decyduje się na taki zabieg – zwykle wolimy jednak zasłonić się przed ciekawskim wzrokiem sąsiadów lub przechodniów. Klasyczne aranżacje okien w salonach opierają się na zestawieniach firan z zasłonami. Poza tym, że firany i zasłony zapewniają nam prywatność, to mogą służyć jako pomysłowy sposób na ukrycie mało estetycznych rur czy grzejników wystających ze ściany. Tekstylia do dekoracji okien powinny odzwierciedlać styl panujący we wnętrzu. Do salonu o charakterze rustykalnym lub klasycznym warto dobrać firanki wykończone koronką i zasłony w motywy kwiatowe. W salonie urządzonym w stylu glamour lepiej sprawdzą się ciężkie, grube i bogato zdobione zasłony sięgające do podłogi. Zasłony można upiąć, wykorzystując w tym celu dekoracyjne akcesoria. Nowoczesna aranżacja okien w salonie może się wyrażać zastosowaniem jednobarwnych, pozbawionych wzorów firan i zasłon. Świetnym rozwiązaniem mogą być również zasłony panelowe, np. z modnymi motywami geometrycznymi. Należy pamiętać, że w przypadku aranżacji okna tarasowego w salonie zarówno firany, jak i zasłony muszą zawsze sięgać podłogi. Kończące się w połowie wysokości okna nie będą się prezentować atrakcyjnie. W przypadku okien w salonie mamy wybór – tkaniny mogą kończyć się wraz z parapetem lub podłogą – najlepiej jednak trzymać się jednakowej długości zasłon i firan w jednym wnętrzu.

Aranżacja okna w kuchni – rolety

Okna w kuchni coraz częściej pozbawione są jakiejkolwiek oprawy, co ma na celu wpuszczenie do wnętrza dużej ilości światła i optyczne powiększenie przestrzeni. Jeśli jednak decydujemy się na aranżację okna w kuchni, wybór najczęściej pada na rolety, które zazwyczaj opuszczane są dopiero po zmroku. Tradycyjne zazdrostki lub białe koronkowe firanki mogą się jednak pojawić w pomieszczeniach urządzonych klasycznie bądź rustykalnie, nadając im sielski lub romantyczny charakter. W nowoczesnych i minimalistycznych kuchniach prym wiodą rolety gładkie i proste, jednokolorowe i pozbawione wzorów. Świetnie zgrywają się z prostymi w formie białymi lub szarymi meblami kuchennymi i jasnymi kolorami ścian. Stylowe kuchnie dobrze podkreślą rolety wzorzyste i ozdobione falbanką. Dużą popularnością cieszą się rolety rzymskie, które stanowią atrakcyjną dekorację okna, a także dobrą ochronę przed słońcem w ciągu dnia. W zależności od wyboru tkaniny, jej wzoru, sposobu drapowania i dodatkowych ozdób, rolety rzymskie sprawdzą się zarówno w pomieszczeniach nowoczesnych, jak i tradycyjnych. Wiele modeli rolet rzymskich pozwala na ich pranie w pralce, co stanowi niebagatelną zaletę w przypadku kuchni, gdzie często dochodzi do zabrudzeń i osadów tłuszczu na tkaninach. Jeśli natomiast zdecydujemy się na proste rolety w kuchni, warto wybierać te wykonane z poliestru, gdyż łatwo je utrzymać w czystości.

Aranżacja okna w sypialni – tkaniny zaciemniające

Aranżacja okna w sypialni powinna nie tylko podkreślać styl wnętrza, ale być także bardzo funkcjonalna. Istotne w tym przypadku będzie użycie tkanin zaciemniających, które znacząco poprawiają komfort snu. Klasycznym rozwiązaniem jest zastosowanie firan i zasłon lub samych zasłon z grubych i mięsistych tkanin, które zapewniają optymalne zasłonięcie okna. W ciągu dnia zasłony można fantazyjnie upiąć, tworząc tym samym atrakcyjną oprawę okna wprowadzającą przytulny klimat do sypialni. W dużym pomieszczeniu bardzo dekoracyjnym elementem będą ciężkie ciemne kotary, natomiast w niewielkiej sypialni lepiej sprawdzą się lekkie zasłony w jasnych kolorach, najlepiej zbliżonych do barwy ścian.

Innym pomysłem na aranżację okna w sypialni są rolety. Ciekawym rozwiązaniem zarówno do wnętrz nowoczesnych, jak i tradycyjnych są tzw. rolety dzień i noc. Ich konstrukcja w poziome pasy z różnych materiałów pozwala dowolnie regulować ilość światła dziennego wpadającego do wnętrza. W sypialniach, zwłaszcza urządzonych w stylu prowansalskim, angielskim czy romantycznym, aranżacja okienna może też opierać się na wykorzystaniu rolet rzymskich. Dzięki efektownym udrapowaniom będą one stanowić bardzo dekoracyjną oprawę okna w sypialni.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

  • firmy budowlane Białystok

  • firmy budowlane Bydgoszcz

  • firmy budowlane Częstochowa

Budowa

Folia paroizolacyjna – właściwości, rodzaje, zastosowanie i montaż

Opublikowano przez kamil

 

Folia paroizolacyjna spełnia bardzo ważne zadanie w ochronie termoizolacji i więźby przed zawilgoceniem oraz rozwojem pleśni i grzybów. Jakie jeszcze funkcje pełni folia paroizolacyjna i co warto o niej wiedzieć?

Zastosowanie folii paroizolacyjnej podnosi funkcjonalność ocieplonego poddasza i wspomaga prawidłową wentylację budynku. Folia paroizolacyjna na poddaszu zabezpieczy warstwę ocieplenia przed nadmiarem pary wodnej, zagrzybieniem a w konsekwencji przed koniecznością remontu budynku.

Właściwości i zastosowanie folii paroizolacyjnej

Folia paroizolacyjna to materiał służący do zabezpieczenia przed rozwojem pleśni i grzybów, zawilgoceniem materiałów izolacyjnych takich jak wełna i styropian oraz gniciem konstrukcji z drewna. Zastosowanie folii paroizolacyjnej jest koniecznością w każdym budynku, gdyż sama wentylacja nie poradzi sobie z odprowadzaniem nadmiaru pary wodnej, która jest naturalnym wytworem wielu czynności domowych – prania, gotowania, prasowania czy kąpieli. Folia paroizolacyjna wykorzystywana głównie przy konstrukcjach dachu, montowana pod krokwiami między ociepleniem dachu a płytą kartonowo-gipsową, nie dopuszcza do przenikania wilgoci przez sufit do warstwy termoizolacji. Poza zabezpieczeniem termoizolacji na poddaszu folia paroizolacyjna znalazła swoje zastosowanie również na drewnianych stropach, ścianach w konstrukcji szkieletowej, oknach dachowych i ścianach działowych.

Istotną właściwością folii paroizolacyjnej jest paroprzepuszczalność. Należy zdać sobie sprawę, że każda folia przepuszcza pewną część pary wodnej – parametr ten zależnie od rodzaju materiału wynosi średnio 0,5 g pary wodnej na metr kwadratowy na dobę. Taka wartość jest wystarczająca, by folia skutecznie zabezpieczała ocieplenie dachu przed zawilgoceniem.

Kolejna właściwość folii paroizolacyjnej oznaczona jest współczynnikiem Sd wyrażonym w metrach i odnosi się do grubości powietrza, która stawia opór parze wodnej. Wybierając folię paroizolacyjną, warto zwrócić uwagę, by współczynnik Sd był jak najwyższy, gdyż oznacza to, że folia będzie wydajniej chronić przed parą wodną (np. folia o współczynniku Sd 100 m stawia opór dla pary wodnej taki sam, jak 100 m powietrza).

Gramatura folii paroizolacyjnej wyrażona w metrach kwadratowych oznacza ciężar materiału. Należy wiedzieć, że im większa gramatura folii, tym produkt jest bardziej odporny na rozerwanie i wykazuje mniejszą przepuszczalność pary wodnej.

Folia paroizolacyjna wykazuje się również wodoszczelnością wyrażoną przy pomocy metrów słupa wody. Im ten współczynnik jest wyższy, tym folia jest bardziej wodoszczelna.

Rodzaje folii paroizolacyjnej

Dostępne na rynku rodzaje folii paroizolacyjnej różnią się między sobą kolorami i właściwościami. Można wyróżnić następujące rodzaje:

  • Folia paroizolacyjna aluminiowa – to najtrwalszy i o najwyższym (powyżej 100 m) współczynniku Sd rodzaj folii oznaczony symbolem PE-AL. Składa się z kilku warstw polipropylenu i polietylenu. Wyróżnia ją obecność aluminiowego ekranu, dzięki czemu folia ma zdolność odbijania energii cieplnej. Folia aluminiowa zatem nie tylko chroni termoizolację przed zawilgoceniem, ale również wspomaga jej właściwości.
  • Folia paroizolacyjna polietylenowa – ma zazwyczaj żółte lub białe zabarwienie i jest oznaczona symbolem PE. Składa się z jednej warstwy polietylenu w przypadku żółtej wersji, zaś biała posiada dodatkową warstwę uzbrojenia z siatki polipropylenowej. Charakteryzuje się współczynnikiem Sd wynoszącym poniżej 100 m. Należy do najtańszych i najczęściej wybieranych rodzajów folii paroizolacyjnej, mimo że nie ma najlepszych parametrów technicznych.
  • Folia paroizolacyjna aktywna – to dwuwarstwowa, wykonana z polipropylenu folia paroizolacyjna oznaczona symbolem PP. Jedną warstwę stanowi tzw. film funkcyjny, zaś druga jest warstwą nośną. Charakteryzuje się bardzo małym współczynnikiem Sd wynoszącym kilkanaście metrów, jednak dzięki specjalnym otworom skutecznie odprowadza wilgoć na zewnątrz w stronę pokrycia, blokując jej drogę do termoizolacji. Aktywną folię można zastosować jedynie wtedy, kiedy pod pokryciem zamontowana jest wysoko paroprzepuszczalna membrana dachowa. Aktywna wersja folii jest również stosowana jako folia paroizolacyjna pod panele.

Jak kłaść folię paroizolacyjną?

Układanie folii paroizolacyjnej nie należy do prac wysoce skomplikowanych, wymaga jedynie dokładności. Podstawową zasadą podczas montażu folii paroizolacyjnej jest dbałość o nienaruszenie jej powłoki oraz zachowanie odpowiedniej szczeliny wentylacyjnej. Powstałe drobne nieszczelności można skleić specjalną taśmą, której należy użyć również na zakładkach. Istotny dla prawidłowego układania folii paroizolacyjnej jest czas przeprowadzania prac. Aby nie dopuścić do sytuacji, w której duże ilości wilgoci technologicznej zostaną ukryte pod warstwą ocieplenia, należy ocieplać poddasze i zamontować folię dopiero wtedy, gdy zostały zakończone wszystkie mokre prace, a tynki i wylewki zdążyły wyschnąć.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

Budowa

Cegła ozdobna we wnętrzach. Przegląd rodzajów i zastosowań

Opublikowano przez kamil

 

Ozdobna cegła na ścianę to ciekawy zabieg architektoniczny, dzięki któremu wnętrze nabiera kunsztowności i wielowymiarowości. Cegła ozdobna biała pasuje do aranżacji w stylu skandynawskim, czerwona do pokoi dziennych o dużym metrażu a szara i czarna stanowią dobre tło dla mebli i dodatków o intensywnych kolorach. Może też pojawić się jako dekoracja na zewnątrz, np. w elewacji lub ogrodzeniu.

Ozdobna cegła do wnętrz lubi towarzystwo gładkich, białych ścian. Dzięki nim jest wyeksponowana i tworzy tło dla pozostałych elementów aranżacji pomieszczenia, jak meble, tekstylia, obrazy i oświetlenie.

Cegła ozdobna na ścianę – ozdoba wewnętrzna i zewnętrzna

Cegła ozdobna ma szerokie zastosowanie, można udekorować nią pomieszczenia w środku domu lub przykleić ją na elewację. Zależnie od tego, gdzie chcemy zastosować ozdobną cegłę, wybieramy różne jej rodzaje. Cegła ozdobna do salonu to najczęściej cienkie płytki ceglane, które przykleja się do ściany podobnie jak gres. Innym rozwiązaniem na cegłę w pomieszczeniu jest wyeksponowanie prawdziwej cegły ukrytej pod tynkiem. Wymaga to starannego oczyszczenia i zabezpieczenia jej impregnatem. Jest to rozwiązanie bardziej pracochłonne, ale daje ciekawy efekt wizualny. Cegła dekoracyjna ma zastosowanie także na zewnątrz. W tym wypadku dobrze sprawdza się klinkier. Cegła klinkierowa ma wysoką odporność na uszkodzenia, wilgoć i zmiany temperatury, dlatego jest często stosowana jako ozdoba na elewacjach czy ogrodzeniach.

Ozdobna cegła na ścianę – kolory

Cegła dekoracyjna na ścianę do wnętrz dostępna jest w kilku kolorach. Czerwona cegła ozdobna imituje wygląd prawdziwego muru. Należy jednak pamiętać, że jest to ciemny kolor, który będzie optycznie pomniejszać wnętrze. W małych pomieszczeniach czerwoną cegłę najlepiej zastosować na niewielkim fragmencie ściany, a w większych, widnych i bardziej przestronnych pokojach możemy położyć ją, np. na całej ścianie. Najpopularniejsza jest cegła ozdobna biała. Ten kolor sprawdza się m.in. w aranżacjach w stylu: industrialnym, minimalistycznym, shabby chick, glamour czy skandynawskim. Jej głównym atutem jest to, że tworzy w pomieszczeniu ciekawą fakturę, a jednocześnie nie dominuje całego wystroju. Rosnącym zainteresowaniem cieszy się także ozdobna cegła na ścianę w kolorze szarym lub czarnym. Można ją kupić gotową w marketach budowlanych bądź pomalować klasyczną cegłę farbą w dowolnym odcieniu. Ściana udekorowana cegłą w takich kolorach będzie dobrze prezentować się skomponowana z meblami bądź dodatkami w soczystych, intensywnych barwach, np. żółci, pomarańczy lub bakłażana.

Rodzaje cegły ozdobnej do wnętrz

W sprzedaży dostępne są różne rodzaje cegły ozdobnej, która sprawdzi się jako dekoracja w salonie, sypialni lub korytarzu. Do naszego wyboru są płytki dekoracyjne z fugą i bez fugi. W przypadku, gdy cegła ozdobna ma pojawić się, np. na filarze, bez trudu znajdziemy także narożniki z cegły. Jeżeli cegła ozdobna ma pojawić się w kuchni lub łazience, najlepiej wybierać płytki wodoodporne z fugą. Stworzenie najbardziej autentycznego wyglądu muru umożliwia zastosowanie starej cegły rozbiórkowej.

Układanie cegły ozdobnej

Cięta cegła na ścianie to sposób na uzyskanie ściany o naturalnym wyglądzie muru. Zaletą płytek z ciętej cegły jest ich lekkość i łatwy montaż. Jak ułożyć ścianę z cegły? Pierwszym krokiem jest zagruntowanie ściany. Czynność ta sprawia, że klej lepiej zwiąże i płytki nie będą odpadać. Po wyschnięciu gruntu przechodzimy do klejenia. W tym celu nakładamy cienką warstwę kleju na ścianę, a następnie na każdą płytkę cegły ozdobnej. Po przyklejeniu pierwszego rzędu, za pomocą poziomicy sprawdzamy, czy płytki równo przylegają do ściany. Czynności te powtarzamy na kolejnych partiach ściany. Ostatnim etapem prac jest wypełnienie łączeń cegły fugą. W sprzedaży dostępne są także modele cegły ozdobnej z fugą, niekiedy jednak spoina jest tak cienka, że dla lepszego efektu wizualnego, warto ją pogrubić, nakładając kolejną warstwę. Po wyschnięciu kleju i fugi, cegłę ozdobną należy pokryć impregnatem. Krok ten możemy pominąć w przypadku płytek klinkierowych.

Ścianę z cegły możemy też wykonać, stosując płytki i panele gipsowe. Do zagruntowanej ściany przyklejamy je za pomocą kleju bądź zaprawy. Gipsowe płytki cegły ozdobnej układamy wyłącznie w pomieszczeniach, które nie są narażone na wilgoć. Gips ma wysokie właściwości pochłaniania wody, nie sprawdzi się więc w łazience ani kuchni. Tego typu płytki wymagają też impregnacji.

Czyszczenie i pielęgnacja cegły ozdobnej

Cegła do dekoracji jest trwała, o ile właściwie się ją czyści i pielęgnuje. Najlepszym sposobem na mycie cegły dekoracyjnej jest przecieranie jej wilgotną ściereczką oraz czyszczenie szczoteczką z miękkim włosiem. Zaleca się też stosowanie preparatów impregnujących, szczególnie w przypadku cegły dekoracyjnej w kuchni i łazience, który poprawia właściwości wodoochronne. Środki te należy stosować zależnie od wskazówek producenta, średnio raz na 2-3 lata.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

Budowa

Rury do wody – jakie wybrać? Jak się je łączy?

Opublikowano przez kamil

 

W sklepach można dostać różnorodne rury przeznaczone do tworzenia instalacji wodnych. Rury do wody wykorzystywane w domu czy mieszkaniu muszą spełniać określone kryteria. Jest to szczególnie ważne, jeżeli mają one doprowadzać wodę pitną.

Które z dostępnych rur będą najlepsze? Kiedy warto wybrać rury plastikowe do wody, a kiedy lepiej zastosować rury miedziane? Warto pamiętać o tym, że ważnym czynnikiem wpływającym na jakość wykonania instalacji wodnej w budynku jest także sposób łączenia rur. Co warto wiedzieć na ten temat?

Jakie rury do wody wybrać?

W specjalistycznych sklepach można dostać różnego rodzaju rury, które mogą być stosowane do tworzenia instalacji wodnych. Warto zwrócić uwagę na to, że każdy z materiałów ma swoje wady i zalety, o których można przeczytać poniżej.

Do najczęściej stosowanych rodzajów rur zalicza się:

  • rury stalowe do wody – cechują się wysoką wytrzymałością na uszkodzenia mechaniczne oraz zmiany temperatury. Może nimi płynąć zarówno ciepła (a nawet gorąca), jak i zimna woda. Główną wadą tego rozwiązania jest fakt, że rury ze stali nie są odporne na korozję, a na ich powierzchni często dochodzi do rozwoju mikroorganizmów. Co więcej, łatwo osadza się na nich kamień. Rury tego rodzaju nie mają dobrych właściwości izolacyjnych, co oznacza, że szybko tracą ciepło. Jeśli zatem od urządzenia grzewczego do kranu jest znaczna odległość, może okazać się, że woda dopływająca do kranu nie ma wymaganej przez użytkownika temperatury. Do wody użytkowej zalecane są rury stalowe ocynkowane, gdyż są one odporniejsze na rozwój korozji czy mikroorganizmów. Z drugiej jednak strony nie można ich stosować do wody, której temperatura będzie przekraczać 60℃;
  • rury miedziane do wody – stosuje je się często do wody pitnej, gdyż są bakteriostatyczne, co oznacza, że nie rozwijają się na ich powierzchni bakterie i inne mikroorganizmy. Są to odpowiednie rury do wody pitnej, ponieważ nie wpływają na smak wody. Co więcej, można je stosować do wody ciepłej i zimnej, co również wpływa na jakość wody – wyższe temperatury pozwalają na dezynfekcję termiczną ich wnętrza. Na ich powierzchni nie osadza się kamień. W porównaniu do rur stalowych te wykonane z miedzi mogą mieć mniejszą średnicę przy takiej samej przepustowości, co powoduje, że instalacja zabiera mniej miejsca. Rury miedziane są droższe od stalowych, ale jednocześnie wykonana z nich instalacja jest trwalsza. Wadą rur miedzianych jest to, że mogą korodować;
  • rury PVC do wody – warto przy okazji wspomnieć, że często można spotkać się z określeniem „rury PCV do wody”, jednak prawidłowy skrót to PVC lub PCW (od nazwy polichlorek winylu). Są to rury zalecane do instalacji z zimną wodą, gdyż są odporne na temperatury do 50℃. Trzeba pamiętać, że takich rur nie powinno się stosować na zewnątrz, gdyż przy bardzo niskich temperaturach mogą stawać się kruche i niszczeć;
  • rury PE do wody – są to rury polietylenowe. Wyróżnia się typ miękki stosowany w instalacjach niskociśnieniowych i twardy wykorzystywany do instalacji wysokociśnieniowych. Zaletą tych rur jest mały ciężar właściwy. Mają one gładkie ściany, co zmniejsza ryzyko rozwoju mikroorganizmów. Ich stosowanie zaleca się wyłącznie do instalacji z zimną wodą (znoszą dobrze temperatury wody do 20℃). Jednak w odróżnieniu od rur PVC można je stosować do instalacji zewnętrznych, gdyż wytrzymują temperatury do –25℃. Są to rury elastyczne, co ułatwia ich wykorzystanie przy skomplikowanej konstrukcji instalacji. Ciekawą propozycją są rury wykonane z polietylenu sieciowanego oznaczone PE-X. Są one specjalnie wzmacniane, co pozwala na ich wykorzystanie do instalacji z ciepłą wodą. Wzmocnione PE wytrzymuje temperatury nawet do 95℃;
  • rury PP do wody – są to rury polipropylenowe. Mają bardzo wysoki zakres temperatur. Mogą być stosowane do instalacji wewnętrznych i zewnętrznych. Wytrzymują temperatury od –40 do +95℃. Przy ich zastosowaniu na zewnątrz należy pamiętać o tym, aby je zabudować, gdyż nie są odporne na działanie promieniowania UV.

Jak łączyć rury w instalacji wodnej?

Metoda łączenia rur zależy od tego, z jakiego materiału są one wykonane. Rury stalowe ocynkowane łączy się poprzez gwintowanie. Przy użyciu specjalnej maszyny wykonuje się gwinty, co pozwala na skręcenie ze sobą wybranych elementów za pomocą odpowiednio dobranej śruby łączącej. Przed wykonaniem nacięć na elementy przygotowane do gwintowania nakłada się specjalny olej ułatwiający wykonanie nacięć.

W przypadku rur miedzianych do łączenia elementów wykorzystuje się lutowanie miękkie (w temperaturze ok. 450℃) lub lutowanie twarde (w temperaturze od 590℃).

W przypadku tworzyw sztucznych stosuje się różne metody łączenia rur. Rury z plastiku mogą być skręcane lub zaciskane. Czasami stosuje się też klejenie lub zgrzewanie ze sobą poszczególnych elementów.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

Budowa

Stal zbrojeniowa – klasy, gatunki i zastosowanie w budownictwie

Opublikowano przez kamil

 

Stal zbrojeniowa występuje w postaci prętów stosowanych podczas budowy różnego typu obiektów i elementów konstrukcyjnych. W zależności od rodzaju i przeznaczenia konstrukcji stosuje się różne gatunki i klasy stali zbrojeniowej.

Stal zbrojeniowa jest jednym z najpowszechniej stosowanych materiałów budowlanych. Stal w formie prętów łączy się z betonem, zwiększając tym samym jego nośność i wytrzymałość. Powstały w ten sposób tzw. żelbet wykazuje się dużą odpornością na obciążenia i ogniotrwałością. Jakie są zastosowania stali zbrojeniowej i jakie można wyróżnić jej klasy i gatunki?

Klasy stali zbrojeniowej

Od klasy stali zbrojeniowej, która określa właściwości mechaniczne danego produktu, w dużej mierze zależy, do jakiej konstrukcji można użyć danej stali. Klasę stali zbrojeniowej dobiera konstruktor z uprawnieniami budowlanymi na podstawie niezbędnych wyliczeń, co pozwala uniknąć różnego rodzaju awarii i katastrof budowlanych. Na rynku dostępnych jest pięć podstawowych klas: A-0, A-I, A-II, A-III, A-IIIN, różniących się między sobą przede wszystkim wytrzymałością, ale również wyglądem. Stal oznaczona najniższymi klasami (A-0 i A-I) charakteryzuje się najniższą wytrzymałością i twardością, dlatego stosowana jest głównie w formie prętów gładkich do wykonania pomocniczych elementów zbrojenia, takich jak strzemiona czy przewiązki. Stal tych klas jest podatna na wyginanie i odkształcenia. Wyższą wytrzymałość mają pręty żebrowane stali zbrojeniowej klasy A-II i A-III, które wykorzystuje się do tworzenia zbrojenia nośnego (A-II) i zbrojenia głównego konstrukcji (A-III). Największą wytrzymałością wykazuje się stal zbrojeniowa klasy A-IIIN, którą stosuje się do wykonania zbrojenia głównego o najwyższej wytrzymałości.

Klasa, średnica i ciężar prętów, a w rezultacie także masa stali zbrojeniowej wpływa na cenę wyrobu. Najczęściej koszt zakupu podawany jest za tonę materiału. Przykładowo, cena stali zbrojeniowej wyższych klas: A-II, A-III i A-IIIN w formie prętów o średnicy 1,2 cm może oscylować wokół 2500–3000 zł za tonę.

Gatunki stali zbrojeniowej

Istotną kwestią przy dopasowaniu stali zbrojeniowej do danej konstrukcji jest gatunek stali zbrojeniowej. Gatunek stali określa właściwości technologiczne wyrobu, m.in. właściwości fizyczne czy jego poszczególne składniki. Każdej klasie przyporządkowany jest gatunek stali oznaczony symbolami literowymi i liczbowymi, które precyzują dane właściwości:

  • klasa A-0 – gatunek St0-S-b,
  • klasa A-I – St3 SX-b, St3 SY-b, St3 S-b, PB240,
  • klasa A-II – St50B, 18G2-b, 20G2Y-b,
  • klasa A-III: 25G2S, 35G2Y, 34GS, RB400, RB400W,
  • klasa A-IIIN – 20G2VY-b, RB500, RB500W.

Dla prętów gładkich stali zbrojeniowej niskostopowej zwykłej klasy A-I symbol gatunku St3S-b można rozwinąć następująco: St – symbol stali, 3 – liczba określająca gatunek wyrobu w zależności od właściwości i składu chemicznego, S – spajalność stali, b – przydatność do zbrojenia betonu.

W przypadku wyższych klas stali zbrojeniowej pierwsza liczba w symbolu gatunku stali odnosi się do średniej procentowej zawartości węgla w wyrobie, a poszczególne litery oznaczają obecność innych pierwiastków, takich jak mangan (G), krzem (S), wanad (V), Y określa stal uspokojoną, natomiast b – jak w niższych klasach – przydatność do zbrojenia betonu.

Zastosowanie stali zbrojeniowej

Stal zbrojeniowa wykazuje wszechstronne zastosowanie i pojawia się niemal na każdym placu budowy. Standardowo wykorzystuje się ją do wzmocnienia betonu i poprawy jego odporności na rozciąganie oraz wykonywania konstrukcji dachowych, elewacji czy całych elementów nośnych. W budownictwie mieszkalnym, użytkowym i przemysłowym stal zbrojeniowa w połączeniu z betonem daje materiał o znakomitych parametrach wytrzymałościowych. Powstałe w ten sposób konstrukcje żelbetowe wykazują się zwiększoną nośnością, co sprawia, że lepiej radzą sobie ze znaczącymi obciążeniami. Prętami ze stali zbroi się zatem między innymi nadproża, schody, podciągi, słupy, stropy, wieńce, tarasy, ściany i ławy fundamentowe.

W procesie spawania stal może tworzyć trwałe i mocne konstrukcje, z których produkuje się elementy dróg i mostów. Z udziałem stali powstają wiadukty, osłony akustyczne i systemy odwodnień. Dzięki dużej odporności stali zbrojeniowej na działanie czynników chemicznych można jej użyć jako materiału do budowy oczyszczalni ścieków, szamb, elektrowni i zakładów chemicznych. Ze względu na dużą trwałość i odporność na obciążenia stal zbrojeniowa to również materiał konstrukcyjny lotnisk czy platform wiertniczych.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

  • firmy budowlane Białystok

  • firmy budowlane Bydgoszcz

  • firmy budowlane Częstochowa

Prawo Budowlane

Jak obliczyć powierzchnię użytkową domu czy mieszkania? Co się do niej wlicza?

Opublikowano przez kamil

 

Powierzchnia użytkowa domu czy mieszkania to teoretycznie suma metraży wszystkich pomieszczeń. W praktyce obliczenie powierzchni użytkowej jest znacznie bardziej skomplikowane, do czego przyczynia się chaos panujący w przepisach.

Trudność wynika z tego, że pojęcie „powierzchnia użytkowa” pojawia się w kilku aktach prawnych i w każdym z nich jest ono nieco odmiennie definiowane. Co więcej, regulacje dotyczące samego wykonania pomiarów również mogą się różnić – co prawda obowiązuje nowa norma ISO-PN-ISO 9836:1997, ale w niektórych przypadkach można jeszcze stosować zapisy wycofanej w 1999 r. normy PN-70/B-02365. Samodzielne wyliczenie powierzchni użytkowej może być naprawdę trudnym zadaniem.

Obliczanie powierzchni użytkowej do podatku

Ustawa o podatkach i opłatach lokalnych (z 12.01.1991) określa powierzchnię użytkową jako mierzoną po wewnętrznej długości ścian na wszystkich kondygnacjach budynku (wlicza do niej nie tylko piętra mieszkalne, ale też piwnice, garaże czy poddasza). W obliczeniach nie uwzględnia się natomiast powierzchni klatek schodowych i szybów windowych. Tymczasem Ustawa o podatku od spadków i darowizn z dnia 28.07.1983 r. (z późniejszymi zmianami) określa powierzchnię użytkową podobnie, ale nie wlicza do niej piwnic. Wyliczenie powierzchni użytkowej budynku będzie więc zależeć od tego, w jakim celu jest wykonywane.

Jeszcze inaczej do pojęcia powierzchni użytkowej podchodzi Ustawa o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego z 21.06.2001 r. (tekst ujednolicony, Dz. U. z 2018 r. poz. 1234, 1496), która zawiera szczegółowe zapisy dotyczące powierzchni użytkowej mieszkań w domach wielorodzinnych. Zgodnie z tą ustawą przez powierzchnię użytkową należy rozumieć „powierzchnię wszystkich pomieszczeń znajdujących się w lokalu, a w szczególności pokoi, kuchni, spiżarni, przedpokoi, alków, holi, korytarzy, łazienek oraz innych pomieszczeń służących mieszkalnym i gospodarczym potrzebom lokatora, bez względu na ich przeznaczenie i sposób używania”. Ustawa wyłącza natomiast z obliczeń „powierzchnie balkonów, tarasów i loggii, antresoli, szaf i schowków w ścianach, pralni, suszarni, wózkowni, strychów, piwnic i komórek przeznaczonych do przechowywania opału”.

Powierzchnia użytkowa – jak ją liczyć?

Ustawa o ochronie praw lokatorów jako jedyna precyzuje sposób wykonywania pomiarów, nakazując przeprowadzać je w świetle wyprawionych ścian, czyli po ich wykończeniu tynkiem, płytkami itp. Pozostałe akty prawne w ogóle o tym nie wspominają.

Wspólne dla wszystkich wspomnianych ustaw jest uzależnienie obliczeń od wysokości pomieszczeń mierzonych od podłogi do najniższego miejsca stropu. I tak, gdy pomieszczenie ma więcej niż 2,2 m wysokości, w całości zalicza się je do powierzchni użytkowej domu lub mieszkania. Jeśli w całości lub części wnętrza strop znajduje się na wysokości 1,4–2,2 m, powierzchnię tę uwzględnia się w 50%, a te części, w których sufit jest w odległości mniejszej niż 1,4 m od podłogi, nie wlicza się do obliczeń w ogóle. Powierzchnię pomieszczeń pod skosami oblicza się na podstawie rzutów poziomych, podobnie jak powierzchnię pod schodami (które same nie są wliczane do powierzchni użytkowej domu).

Powierzchnia użytkowa – norma, którą należy zastosować

Choć obowiązuje norma ISO-PN-ISO 9836:1997 i jej zapisów używa się przy obliczeniach dotyczących nowo wznoszonych domów, to w niektórych sytuacjach można użyć starszych przepisów. Na przykład wtedy, gdy modernizuje się lub rozbudowuje dom projektowany w czasie, gdy obowiązywała norma PN-70/B-02365, do wykonania obliczeń projektowych należy wykorzystać zapisy tej właśnie normy.

Oba akty normatywne dzielą powierzchnię użytkową domu lub mieszkania na podstawową i pomocniczą. Do powierzchni podstawowej zaliczane są pokoje, a do pomocniczej – przedsionek, hol, przedpokój, kuchnia, spiżarnia, łazienka, WC, garderoba i szafy w zabudowie.

Warto wiedzieć, że normy różnią się m.in. w kwestii wysokości pomieszczeń i zaliczania ich do powierzchni użytkowej budynku. O ile starsze przepisy były zgodne z zapisami ustawowymi, o tyle w nowszej normie zapisano, że powierzchnię pomieszczeń pod skosami oblicza się według powierzchni podłogi, ale zależnie od wysokości zalicza się ją do powierzchni użytkowej podstawowej (strop na wysokości powyżej 1,9 m) lub pomocniczej (poniżej 1,9 m).

Jak widać, obliczanie powierzchni użytkowej domu czy mieszkania jest skomplikowanym zadaniem. Jeśli inwestor dysponuje projektem budowlanym, a podczas budowy nie dokonano w nim znaczących zmian, warto posłużyć się zawartymi tam wyliczeniami – rozporządzenie w sprawie szczegółowego zakresu i formy projektu architektonicznego zawiera precyzyjnie określone zasady obliczania powierzchni użytkowej na potrzeby projektowania.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

Prawo Budowlane

Czym jest kosztorys budowlany i jakie są jego rodzaje?

Opublikowano przez kamil

 

Kosztorys budowlany pomaga określić koszty związane z inwestycją budowlaną. Warto go sporządzić jak najwcześniej, aby móc przygotować się na wydatki związane z budową. Dobrze opracowany kosztorys będzie pomocny w przypadku starania się o kredyt hipoteczny na budowę domu.

Warto wiedzieć, że kosztorys budowlany dla banku powinien być przygotowany w odpowiedni sposób. Jakie są rodzaje kosztorysów budowlanych? Co warto wiedzieć o tym dokumencie?

Czym jest kosztorys budowlany?

Kosztorys budowlany to dokument finansowy, który tworzy się na potrzeby realizacji inwestycji budowlanej. Określa się w nim między innymi ilość i zakres robót, jakie powinny być wykonane (przedmiary), a także koszt i ilość materiałów, jakie będą potrzebne do wykonania inwestycji. Przygotowanie kosztorysu pozwoli na oszacowanie całościowych kosztów inwestycji, a także jej poszczególnych etapów. Umożliwia także przygotowanie harmonogramu prac oraz przybliżone określenie tego, jak długo realizacja inwestycji będzie faktycznie trwać. Kosztorys często jest też podstawą do zawarcia umowy pomiędzy inwestorem a wykonawcą. Warto przy tym pamiętać, że przy każdym kosztorysie należy uwzględnić margines błędu. Zazwyczaj jest to 10%.

Ile kosztuje kosztorys budowlany?

Przy omawianiu kwestii związanych z zagadnieniem kosztorysu budowlanego istotna jest też cena takiej usługi. Czy można przygotować taki kosztorys samodzielnie i zaoszczędzić na wydatkach? Odpowiedzią na pytanie, jak samodzielnie zrobić kosztorys budowlany, mogą okazać się specjalne aplikacje, czyli tzw. kalkulatory budowlane, które są łatwe w obsłudze i zawierają formuły ułatwiające obliczenia. Trzeba jednak pamiętać, że kosztorys robót budowlanych przygotowany samodzielnie nie zawsze będzie honorowany przez instytucje finansowe. Dlatego kosztorys budowlany do banku powinien być przygotowany przez specjalistę. W zależności od rodzaju i zakresu kosztorysu jego cena może wahać się od kilkuset do ponad tysiąca złotych. Przy niektórych projektach domów kosztorys dołączany jest za darmo lub wliczony jest cenę dokumentacji.

Kosztorys prac budowlanych – jakie są jego rodzaje?

Kosztorysy zazwyczaj dzieli się pod względem przeznaczenia. Wyróżnia się zatem:

  • kosztorys inwestorski – wykonywany jest na zlecenie inwestora przed rozpoczęciem prac związanych z inwestycją, w oparciu o projekt wykonawczy, specyfikację techniczną oraz średnie ceny jednostkowe za wykonanie poszczególnych robót i ceny materiałów.

Taki kosztorys przygotowują firmy, które chcą wykonać inwestycję (np. na potrzeby przetargu ogłoszonego przez inwestora). Na podstawie takich kosztorysów wybierana jest najkorzystniejsza dla inwestora oferta.

  • kosztorys ofertowy – podobnie jak kosztorys inwestorski wykonywany jest przez firmę oferującą usługi budowlane przed rozpoczęciem prac. Ma na celu przedstawienie ceny, za jaką dana firma może wykonać określone przez inwestora prace budowlane;
  • kosztorys dodatkowy – jest wykonywany już po rozpoczęciu prac. Zazwyczaj sporządza się go w momencie, gdy pojawią się nowe, konieczne do wykonania prace, o których nie było wiadomo podczas przygotowywania wcześniejszych kosztorysów;
  • kosztorys zamienny – wykonuje się go w momencie, gdy w czasie wykonywania prac budowlanych okazuje się konieczne zamienienie jednej z nich inną;
  • kosztorys powykonawczy – wykonywany jest po zakończeniu prac, ale tylko w określonych przypadkach, np. gdy prace dotyczą natychmiastowej naprawy awarii lub gdy przed rozpoczęciem prac budowlanych nie da się dokładnie określić ich zakresu.

Jakie są metody opracowania kosztorysu budowlanego?

Są dwie metody wykonywania kosztorysów – uproszczona i szczegółowa. Metodę uproszczoną wykorzystuje się do przybliżonego oszacowania kosztów planowanej inwestycji. Taka kalkulacja kosztów zawiera zazwyczaj ogólne informacje dotyczące wykonania konkretnych robót, nie uwzględnia natomiast szczegółowych danych, takich jak np. ilości materiałów, jakie będą zużyte przy pracach czy konkretnej liczby roboczogodzin potrzebnych na wykonanie określonych przez inwestora prac.

Kalkulacja szczegółowa przygotowywana jest z uwzględnieniem wszystkich prac, jakie będą wykonywane w czasie inwestycji oraz wszelkich elementów potrzebnych do określenia końcowej ceny całego przedsięwzięcia. Dla każdej części pracy wyliczana jest cena, która uwzględnia koszty związane z zakupem materiałów, eksploatację sprzętów potrzebnych do wyznaczonych prac, a także liczbę i koszt roboczogodzin.

Przygotowując kosztorys warto rozpisać sobie wszystkie etapy budowy, które podlegają wycenie, np. stan zerowy, stan surowy otwarty, zamknięty itp. Następnie każdy z etapów należy podzielić na mniejsze części, np. wykonanie fundamentów, ściany zewnętrzne, dach, elewacja itp. Każda część powinna być opisana jak najbardziej szczegółowo.

Dobrze opracowany szczegółowy kosztorys może być również podstawą do przygotowania harmonogramu prac i dobrego rozplanowania wydatków, a także umożliwia pozyskiwanie transz kredytu na poszczególne etapy budowy. Dobra organizacja pracy i trzymanie się harmonogramu ma również wpływ na ostateczny koszt całej inwestycji.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

  • firmy budowlane Katowice

  • firmy budowlane Kielce

  • firmy budowlane Kraków

Prawo Budowlane

Jaki jest koszt wykończenia domu i co się do niego wlicza?

Opublikowano przez kamil

 

Koszt wykończenia domu może być równoważny z kosztem doprowadzenia domu do stanu surowego zamkniętego lub deweloperskiego, a czasami nawet znacznie go przewyższać. Wszystko zależy od wielkości domu, kosztu robocizny, a także materiałów użytych do poszczególnych prac.

Najczęściej spotykamy się z pojęciem „koszt wykończenia domu pod klucz”. Zazwyczaj obejmuje ono koszt wykończenia domu ze stanu deweloperskiego do takiego, gdy inwestor może wejść do domu i od razu w nim zamieszkać. Jaki zatem jest orientacyjny koszt wykończenia domu? Co bierze się pod uwagę, przygotowując kosztorys prac wykończeniowych?

Co wpływa na koszt wykończenia domu?

Na koszt wykończenia domu wpływa kilka istotnych czynników. Przede wszystkim dużo zależy od tego, jakie materiały i w jakiej ilości mają być wykorzystane. Przydatny jest tu dobrze opracowany projekt domu, a także kosztorys przygotowany przez firmę wykonującą inwestycję. Nawet jeśli w czasie wykonywania niektórych prac pojawi się coś niespodziewanego, inwestor może przynajmniej wstępnie przygotować się na najważniejsze wydatki.

Kolejną kwestią jest powierzchnia domu oraz to, jaką jej część zajmują pomieszczenia mieszkalne oraz gospodarcze (pralnia, piwnica itp.). Koszt wykończenia domu o powierzchni 100 m2 będzie oczywiście znacznie mniejszy niż domu o większej powierzchni, zakładając, że wykorzystywane będą takie same materiały. Trzeba jednak wziąć pod uwagę fakt, że inwestorzy często decydują się na wprowadzanie zmian w planowanych wcześniej kosztorysach w zakresie używanych materiałów, a to może powodować, że koszt wykończenia mniejszego domu droższymi materiałami może okazać się wyższy niż tego o większej powierzchni, ale wykończonego taniej.

Istotna jest również cena robocizny – może ona się różnić w zależności od regionu, w jakim zbudowany jest dom, a także od stopnia skomplikowania prac. Przykładowo wykończenie pomieszczeń o wielu krzywiznach będzie droższe niż tych o kształcie prostokątnym lub kwadratowym. Różnice występują też przy układaniu płytek czy malowaniu. Jeżeli inwestor zażyczy sobie skomplikowanego wzoru wymalowanego na ścianie lub ułożonego z płytek, musi liczyć się z tym, że zapłaci więcej niż w przypadku standardowych rozwiązań.

Jakie prace zalicza się do etapu wykańczania domu?

Dokładny zakres prac wykończeniowych zależy od tego, co zostało ujęte w umowie jako stan deweloperski. Zazwyczaj obejmuje on stan surowy zamknięty plus wykonanie takich prac jak ocieplenie ścian, położenie wszelkich instalacji, wykonanie wylewek, a także wykonanie schodów. Czasami wliczane są w to również parapety wewnętrzne oraz tynkowanie ścian. Najczęściej do prac generujących koszt wykończenia domu wewnątrz zalicza się:

  • ułożenie podłóg,
  • malowanie ścian oraz sufitów,
  • założenie elementów oświetleniowych,
  • założenie elementów grzewczych,
  • montaż elementów wyposażenia łazienki,
  • montaż elementów wyposażenia kuchni,
  • wyposażenie pokoi.

Trzeba pamiętać również o kosztach wykończenia domu z zewnątrz (wykonanie wykończenia elewacji budynku), a także wykonania innych prac na posesji, w szczególności ogrodzenia.

Koszt wykończenia domu ze stanu surowego zamkniętego będzie większy – trzeba do niego doliczyć koszt prac, które zaliczane są do stanu deweloperskiego.

Jaki może być koszt wykończenia domu od stanu deweloperskiego?

Jak widać, koszty wykończenia domu zależą od wielu czynników i nie sposób jednoznacznie określić, ile będzie kosztowało inwestora wykończenie wnętrz oraz elewacji budynku. Można jednak uśrednić ceny materiałów i robocizny, co pozwoli podać przybliżone koszty związane z tą częścią prac budowlanych.

Przy założeniu, że dom do wykończenia ma powierzchnię 120–150 m2, można przyjąć, że średni koszt prac związanych z doprowadzeniem go do stanu pod klucz może zaczynać się od około 60–70 tysięcy zł i rosnąć w zależności od wyżej wymienionych czynników.

Koszt wykończenia domu o powierzchni 120–150 m2 ze stanu surowego zamkniętego do deweloperskiego będzie się zaczynał od około 90 tys. zł, zakładając koszt ocieplenia elewacji ok. 20 tys. zł, ocieplenia poddasza ok. 10 tys. zł, położenia instalacji wodno-kanalizacyjnej ok. 6 tys. zł, położenia instalacji elektrycznej ok. 9 tys. zł, montażu instalacji grzewczej i przygotowania kotłowni ok. 30 tys. zł, wylewek posadzek ok. 7 tys. zł, a tynkowania ścian ok. 4 tys. zł.

Jeżeli chcemy poznać dokładniejsze koszty związane z wykończeniem konkretnej inwestycji, można skorzystać ze specjalnych kalkulatorów budowlanych uwzględniających ceny materiałów budowlanych i robocizny. Jeszcze lepszym rozwiązaniem będzie skorzystanie z pomocy specjalisty, który dobrze zna lokalny rynek i ceny, jakich można się spodziewać w sklepach i firmach działających w danej okolicy.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

Po Budowie

Wędzarnia ogrodowa – charakterystyka i rodzaje

Opublikowano przez kamil

 

Wędzarnia ogrodowa jest konstrukcją lub gotowym urządzeniem dostępnym w sprzedaży w sklepach ogrodniczych. Jak sama nazwa wskazuje, wędzarnie ogrodowe służą do wędzenia różnego rodzaju produktów spożywczych, głównie mięs, wędlin, ryb i serów. Produkty wędzą się poprzez wytwarzany dym i utrzymywaną odpowiednią temperaturę w komorze, w której się znajdują.

Ogrodowa wędzarnia najczęściej jest wykorzystywana przez osoby, które nie przepadają za dostępnymi w sklepach gotowymi produktami lub nie chcą ich spożywać z uwagi na dużą ilość konserwantów. Posiadając takie urządzenie, można przygotowywać wędliny, ryby czy sery dopasowane do własnych preferencji smakowych.

Wędzarnie ogrodowe: budowa i charakterystyka

Wiele osób zastanawia się, czym różni się wędzarnia ogrodowa drewniana od wędzarni ogrodowej metalowej czy wędzarni ogrodowej murowanej. Pod względem konstrukcji są one do siebie bardzo podobne. Istnieje bowiem kilka elementów, które muszą znajdować się w każdej wędzarni – zarówno tej budowanej własnymi siłami, jak i kupionej w sklepie. Są to:

  • palenisko – miejsce, w którym będzie spalało się drewno. Może ono znajdować się pod komorą do wędzenia albo być od niej oddalone o około 2 metry i połączone specjalną rurą, przez którą będzie przechodził dym;
  • kanał dymowy – nawet jeśli palenisko znajduje się pod komorą do wędzenia, musi zostać od niej odpowiednio oddzielone, aby nie dostawały się tam płomienie. Kanał umożliwia odprowadzanie dymu we właściwym kierunku;
  • komora do wędzenia – umieszcza się w niej produkty spożywcze przeznaczone do wędzenia. Najczęściej wyposaża się ją w haczyki, na których można zawiesić mięsa czy ryby;
  • termometr – powinien być zamontowany w komorze wędzarniczej, ponieważ właśnie tam temperatura jest najważniejsza dla właściwego procesu wędzenia produktów;
  • szyber – jest to element, który pozwala na kontrolowanie i redukcję temperatury i dymu wewnątrz komory do wędzenia i ciągu komina. Mechanizm nie musi być skomplikowany – wystarczy ręczna regulacja, która pozwoli na przykrywanie i odkrywanie otworu wylotowego dymu. W przypadku bardziej nowoczesnych wędzarni ogrodowych często zainstalowane są obrotowe urządzenia na kominie;
  • komin – jest potrzebny do odprowadzania dymu i gromadzącej się w wyniku wędzenia wilgoci.

Aby proces wędzenia mógł przebiegać prawidłowo, powyższe elementy powinny znajdować się w każdej wędzarni ogrodowej – ma to znaczenie zarówno dla walorów smakowych przygotowywanych produktów, jak i ze względów bezpieczeństwa.

Rodzaje wędzarni ogrodowych

Pod względem elementów konstrukcyjnych wszystkie wędzarnie są do siebie podobne. Mogą natomiast różnić się m.in. wyglądem i rodzajem materiałów użytych do ich wykonania, a także kwestiami funkcjonalnymi. Można zatem wyróżnić następujące rodzaje wędzarni ogrodowych:

  • wędzarnia ogrodowa przenośna – jest niewielka i ma specjalne uchwyty, które umożliwiają jej bezproblemowe przenoszenie. Najczęściej tego rodzaju wędzarnie są wykonywane ze stalowej blachy i są wyposażone w haczyki, pręty i termometr;
  • wędzarnia ogrodowa z drewna – tego rodzaju wędzarnie cieszą się sporą popularnością ze względu na to, że są atrakcyjne wizualne. Mogą być wykonane z drewna w wersji surowej, jak i impregnowanej;
  • murowana wędzarnia ogrodowa – jest to zdecydowanie najtrwalsze rozwiązanie, które wiąże się z koniecznością zadbania o solidny fundament w miejscu, gdzie taka wędzarnia ma się znajdować. Gotowe wędzarnie murowane można znaleźć w niektórych sklepach, ale częściej oferują je zakłady kamieniarskie. Cała konstrukcja przygotowywana jest w zakładzie, a montaż odbywa się na miejscu u klienta;
  • wędzarnia ogrodowa elektryczna – dla wielu osób może być to zaskoczeniem, ale wędzarnia ogrodowa wcale nie musi być zasilana poprzez spalanie drewna. Te elektryczne są zasilane specjalnymi grzałkami.

Jak zrobić wędzarnię ogrodową?

Poza możliwością zakupu gotowej wędzarni ogrodowej można rozważyć jej zbudowanie bez pomocy firm zewnętrznych. Na forach internetowych często można znaleźć pytanie: „jak zbudować wędzarnię ogrodową?”, co tylko potwierdza zainteresowanie tą tematyką. Decydując się na takie rozwiązanie, należy pamiętać o tym, by:

  • dokładnie określić przeznaczenie i lokalizację wędzarni (m.in. jakie ilości produktów będą wędzone oraz gdzie ma znajdować się wędzarnia, nie może ona przeszkadzać ani domownikom, ani sąsiadom którzy mogą skarżyć się na ulatniający się dym i zapach wędzonych potraw),
  • zaplanować, z jakich materiałów ma być wykonana wędzarnia (bardzo popularna jest np. budowa wędzarni ogrodowej z beczki),
  • przygotować projekt wędzarni (muszą się tam znaleźć wszystkie wymagane elementy konstrukcyjne),
  • zadbać o estetykę wykończenia (wędzarnia nie powinna szpecić ogrodu, lecz dodawać mu uroku i oryginalnego charakteru).

Zwracając uwagę na powyższe kwestie, budowa wędzarni nie powinna stanowić problemu. Zdecydowanie najwięcej czasu zajmie stworzenie murowanej wędzarni, która dodatkowo wymaga zdolności murarskich.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

  • firmy budowlane Rzeszów

  • firmy budowlane Szczecin

  • firmy budowlane Warszawa

Po Budowie

Trendy w ogrodzie – jak zrobić ławkę z palet?

Opublikowano przez kamil

 

Meble z palet mają swoich zwolenników na całym świecie. Wykonywane są zarówno do ogrodu, jak i do wnętrz mieszkalnych. Z europalet powstają kanapy, łóżka, stoliki kawowe i całe zestawy wypoczynkowe na taras. Podpowiadamy, jak samodzielnie zrobić ławkę z palet i co jest do tego potrzebne.

Palety wykorzystuje się do tworzenia mebli, które można ustawić w salonie, sypialni czy przedpokoju. Bardzo łatwa w wykonaniu jest ławka ogrodowa z palet, która może służyć do komfortowego wypoczynku na tarasie lub balkonie.

Meble ogrodowe z palet

Ponowne użycie starych drewnianych palet to popularny trend świadczący o coraz częstszych w społeczeństwie postawach proekologicznych. Dzięki recyklingowi palet można uzyskać funkcjonalne i atrakcyjne wizualnie meble do ogrodu czy na balkon. Modne są również kanapy, stoliki kawowe czy łóżka z palet pojawiające się we wnętrzach nowoczesnych, industrialnych czy skandynawskich. Najczęściej jednak decydujemy się na wykonanie stolika, zestawu wypoczynkowego lub ławki z palet, które idealnie komponują się z naturalną roślinnością ogrodu, tarasu czy balkonu. Dużym plusem samodzielnie zbudowanych mebli z drewna z odzysku jest ich niska cena. Pojedyncza nowa paleta kosztuje około 20–40 zł, ale możemy też zastosować używane palety, które będą jeszcze tańsze lub całkiem darmowe, jeśli np. pozostały nam na działce po towarach transportowanych do remontu czy budowy domu.

Do budowy mebli ogrodowych z palet można zastosować różnego rodzaju palety. Najsolidniejszymi i najbardziej wytrzymałymi produktami są europalety, oznaczone EUR lub EPAL, które najlepiej nadają się do samodzielnej produkcji większych mebli. Są to produkty o powtarzalnych rozmiarach i dużym, dopuszczalnym obciążeniu, które dochodzi nawet do 1000 kg. Europalety mają standardowe wymiary 120×80×14,4 cm. Na rynku dostępne są również powiększone europalety o wymiarach 120×120×14,4 cm oraz mniejsze, polecane do tworzenia lekkich, niewielkich konstrukcji, np. kwietników lub puf (80×60×14,4 cm). Innym rodzajem palety jest ISO (tzw. angielka lub przemysłowa) o wymiarach 120×100×14,4 cm.

Jak zrobić ławkę z palet?

Przed przystąpieniem do konstruowania ławki ogrodowej z palet należy je odpowiednio przygotować. Jest to szczególnie istotne w przypadku palet używanych, które należy oczyścić i naprawić w nich wszelkie ubytki i uszkodzenia. Nadgniłe, spróchniałe i zepsute elementy najlepiej wymienić na nowe. Nieestetyczne dziury czy wgłębienia można wypełnić masą szpachlową do drewna. Następny krokiem jest dokładne wyrównanie powierzchni, które pozwoli pozbyć się resztek zanieczyszczeń i wygładzi wszelkie nierówności. Szlifowanie sprawi, że ławka nie będzie nas boleśnie kaleczyć drzazgami ani niszczyć ubrań. Do tego typu prac najlepiej wykorzystać szlifierkę zaś trudno dostępne miejsca można oczyścić przy pomocy papieru ściernego. Przed budową ławki z europalet warto również pomalować je na wybrany kolor. Uprzednio palety należy pokryć odpowiednim impregnatem, dzięki któremu drewniane meble używane na zewnątrz będą odporne na działanie zmiennych warunków pogodowych oraz rozwój grzybów i pleśni. Można wybrać transparentny lub barwiący preparat do impregnacji drewna. Na koniec palety warto pokryć lakierem lub farbą do drewna.

Co będzie potrzebne do budowy ławki ogrodowej z palet?

Do wykonania ławki z palet na balkon czy taras przydatne będą następujące materiały i narzędzia:

  • trzy europalety o standardowych wymiarach,
  • szlifierka i papier do szlifowania,
  • masa szpachlowa do drewna do uzupełnienia ewentualnych ubytków w paletach,
  • impregnat, lakier lub farba do drewna,
  • narzędzia do malowania: wałki i pędzle w różnych rozmiarach,
  • wyrzynarka,
  • piła ręczna,
  • wkrętarka,
  • kątowniki metalowe,
  • wkręty do drewna,
  • duże ozdobne poduszki.

Ławka z palet krok po kroku – skręcanie mebla

Do wykonania ławki z drewna potrzebujemy trzech europalet – dwie będą tworzyły siedzisko, a połowa trzeciej stanie się oparciem. Paletę na oparcie skracamy o połowę przy pomocy wyrzynarki lub piły ręcznej, pozostawiając wystające kostki. Dwie całe palety układamy jedna na drugiej i łączymy ze sobą przy pomocy wkrętów do drewna i wkrętarki, a następnie przymocowujemy do tak powstałego siedziska oparcie z połowy palety. Warto użyć w tym celu długich wkrętów do drewna, które wkręca się pod skosem przy kostkach, oraz kątowników, które pozwolą na odchylenie oparcia pod delikatnym kątem. Jeśli chcemy, aby ławka z palet była dłuższa, będziemy potrzebować sześciu palet. Najłatwiej zbudować z nich w proponowany sposób dwie ławki, a następnie połączyć ze sobą przy pomocy wkrętów.

Kiedy konstrukcja ławki ogrodowej z palet będzie gotowa, warto umieścić na niej kilka dużych miękkich poduszek, aby mebel był bardziej wygodny. Dekoracyjne poduszki sprawią również, że meble tarasowe z palet będą prezentować się znacznie atrakcyjniej.

Sprawdź zlecenia w wybranych województwach:

a także w wybranych miastach:

  • firmy budowlane Rybnik

  • firmy budowlane Rzeszów

  • firmy budowlane Szczecin

Kup najlepsze materiały budowlane

Zobacz naszą ofertę materiałów budowlanych! Promocje na najlepsze produkty. Kup teraz
i oszczędzaj.

INFORMACJE

o nas

POMOC

Regulaminy:

Polityki:

Informacje dodatkowe: